Læknablaðið - 01.06.1964, Síða 31

LÆKNABLAÐIÐ
61
munandi „subjektivt“ mat og
óljós „kriteria". Nú ... Þetta
var nú reyndar bæði útúrdúr
og innskot ...
Svona rétt sem dæmi um
gang þessara mála, skulum við
lita á lýsingu tveggja sjúklinga,
sem voru á Kleppi og eru okk-
ur í fersku minni.
Hinn fyrri var rúmlega hálf-
fertugur opinber starfsmaður
utan af landi, sem var lagður
inn vegna þunglyndis, og þóttu
orsakir að því nokkurn veginn
rekjanlegar og slciljanlegar. í
samræmi við það var þegar
byrjað á „antidepressiv“-með-
ferð, þ. e. a. s. amitrvptilin- eða
tryptizol 25mgX3, sem var þó
bætt þegar á fyrsta sólarbring,
því að um það bil 12 tímum
eftir komuna kom nokkuð fyr-
ir, sem alls ekki „passaði inn
í bílætið“, eins og maður seg-
ir. Sjúklingurinn féklc sem
sagt mjög hastarlegt krampa-
kast, sem stóð þó frekar stutt.
Var liann ruglaður fyrst á eft-
ir, en það hvarf mjög fljótt,
svo að litið var á það sem ein-
göngu „postictal confusion“, en
ekki beint „abstinens deliri-
um“. Þegar næsta dag var
sjúklingurinn kominn með hita
og minni háttar lungnabólgu
og var „sulifebril“ i nokkra
daga, eftir að hitinn féll. Dróst
svo að taka af honum heila-
línurit, að ekki varð vart við
neitt þar, sem benti á barbitur-
verkun, en hana má þó vl'ir-
leitl sjá greinilega fyrstu sólar-
hringana. Ilins vegar kom
það fram í samtali við liann og
í upplýsingum um hann ann-
ars staðar frá, að hann hafði
notað a. m. k. tvær seconal-
töflur á kvöldi í tvö til þrjú ár
og eitthvað meira og minna á
daginn líka, bæði barbituröt,
eitthvað meprobamat og libri-
um. Voru svo mikil brögð að
þessu á köflum, að hann varð
sljór, minnistæpur og jafnvel
með máltruflanir. Kona lians
vildi ekki gera mikið úr lyfja-
notkun mannsins, enda kallaði
hún víst ekki allt ömmu sína í
þeim efnum, verandi sennilega
sjálf mjög „neurotisk“ og tals-
verður lvfjanotandi. Hvað sem
um það var, batnaði líðan
sjúklingsins mjög verulega á
tiltölulega fáum dögum, þegar
bann losnaði við hin slævandi
álirif lyfjanna og gat rætt
vandamál sín við aðila, sem
hann gat treyst.
Hinn sjúklingurinn var kona
um fimmtugt, sem hefur alltaf
verið heilsuveil og verið hlíft
og lilíft sér í bernsku og æsku.
Ilún byrjaði að neyta áfengis
um tvítugt, fyrst víst í ein-
hvers konar hófi, en síðar í
mesta óhófi, einkum eftir að
hún missti mann sinn eftir til-
tölulega stutta sambúð. Hin
síðari árin hefur hún gengið á
milli sjúkrahúsanna og á þeg-
ar myndarlegt safn af kviðar-
örum. Hún hefur notað ýmis —