Læknablaðið - 01.06.1964, Qupperneq 32

62
LÆKNABLAÐIÐ
að ekki sé sagt alls konar
deyfilyf sér og sínum til mestu
vandræða. Hún hefur alltaf
verið afar erfið i sambúð og
farið versnandi, umtalsill,
nöldi'andi, skönnnótt, ráðrík
og hefur á allan hátt reynt,
með góðu eða illu, að koma
sinu fram. — Sem sagt: „psyko-
pat af fyrstu gráðu“.
Undanfarið hafði hún að
staðaldri notað hæði mepro-
bamat og barbituröt (aðallega
mebumal), en engin leið er að
segja með nokkurri vissu, hve
mikið.
Hún var lögð inn hjá okkur
vegna „depressio mentis chro-
nica“ og að auki vegna lyfja-
misnotkunar. Ekki verður sagt,
að læknir sá, sem lagði hana
inn, liafi með þvi sagt liana
verri en hún var. Þarna var
meðalkona á hæð, 37 kg að
þyngd.
Fljótlega var farið að gefa
henni „antiepilepticum“, þ. e.
a. s. phenautoin, enda fékk
hún ekki krampa, — og fene-
mal, en auðsýnilega ekki nóg
miðað við fyrri skammta, þvi
að á öðrum eða þriðja degi er
hún orðin „psykotisk“, talaði
alls konar rugl, hafði ofskynj-
anir á sjón og lieyrn, -— sá
pilluglös undir rúminu sínu og
annars staðar, og rödd sagði
henni, að hún gæti hara notað
þetta eftir þörfum. Stundum
urðu ofskynjanirnar óþægi-
legri, svo að hún varð að flýja
úr herberginu undan þeim, þó
að ekki væri meira en svo, að
hún gæti staðið. Þessi truflun
stóð í nokkra daga, en síðan
jafnaði sjúklingurinn sig hægt
og hægt, líkamlega og andlega.
Þegar EEG var tekið, sex dög-
um eftir komu, var enn að sjá
greinileg merki um barbitur-
ataneyzlu. Gerum við okkur
enga von um það að hafa bætt
sjúklinginn eða komizt fyrir
undirrót sjúkdómsins, sem er
orðinn henni svo samgróinn, að
vonlítið má telja, að úr verði
bætt.
Góðir kollegar. Þegar við
höfum nú rifjað upp fyrir okk-
ur þessi sjúkdómsfyrirhrigði,
misnotkun róandi lyfja og „ab-
stinens“-einkenni eftir slíka
misnotkun, í þessum tilvikum
sérstaklega barbiturata, — en
mjög margt hið sama má segja
um meprobamat —, þá getum
við spurt: Hvers á að gæta?
Hvað ber að varast? Eru þessi
lyf svo hættuleg og viðsjár-
verð, að þeim skuli umsvifa-
laust hent út á haug? Alls ekki.
— Mörg þeirra eru gagnleg,
þegar rétt er á haldið, og í ýms-
um tilvikum jafnvel ómiss-
andi. En öll gæði má misnota.
í fyrsta lagi skulum við þá
gæta þess, að slik lyfjameðferð
er alltaf þrautalending, sem er
þó notuð, sé ekki um annað að
ræða. En þess ber og að gæta,
að hér er yfirleitt ekki um
„causaltherapi“ eða „curativ“