Læknablaðið - 01.04.1968, Blaðsíða 20

52
LÆKNABLAÐIÐ
illa gerður, óvirkur hlutur í sinu horni. Hann var eins og gömlu
seiðkonurnar, sem gátu dregið fisk í soðið upp úr eldhúsgólfinu.
Hann gat seitt fram úr hversdagsdeyfð huga manns smátillegg í
glaðværar samvinnustundir, þar sem hann var þó alfa og ómega.
Hann var sívinnandi, síhugsandi og símiðlandi öðrum af smitandi
hjartsýni sinni og lífsþreki. Hann var víðförull og valdi sér þá
oft staði og lönd, sem venjulegir ferðamenn eru ekki vanir að
heimsækja. Hann virtist liafa tekið eftir flestu og munað flest,
þegar heim kom. Hann var því einn af þeim fáu „heimsborgur-
um“, sem við Islendingar höfum eignast í seinni tið.
Það var áberandi í fari Jónasar, að hann gat alls ekki lumaö
á þekkingu sinni aðeins fyrir sjálfan sig. Honum var eins eðlilegt
að miðla öðnun af henni og að draga andann. Þelta var honum
svo eiginlegt, að hvorki hann né við, sem nutum þessa hæfileika
hans, vissum í raun og veru, hvað var að gerast. Það var einna
líkast þvi að lesa skemmtilega bók eða gott ljóð. Mcnn lesa og
njóta án þess að hugleiða, að þeir standa í hvert sinn í þakknr-
skuld við höfundinn.
Öfeigur J. Ófeigsson.