Læknablaðið - 01.08.1970, Qupperneq 20

112
LÆKNABLAÐIÐ
er óhagræði og eykur nokkuð hættu á fylgikvillum. Dæmi eru til,
að gerviútslög (artifact) í hjartarafriti valdi truflun á samhæf-
ingu (synchronization) við hjartaraflost og fibi'illatio ventriculor-
um liafi hlotizt af. Eigi þetta sér stað, má ráða bót á því með því
að endurtaka x-aflost án samhæfingar.
Rekstífhdiætta (embolihætta) er ætíð til staðai’, þegar f.a. er
hreytt í sinusi'hythma, hvort lxeldur er með kínídini eða í'aflosti.
4, 5, 14 Ymsir hallast að því að beita segavarnai'nieðferð til að
koma í veg fyrir í'ek (emboli). En sannfærandi tölur um árangur
liggja ekki fyx'ir. Þeir, sem aðhyllast þá skoðun, að gagn kunni
að vera af segavarnarmeðferð í þessu skyni, gætu farið meðalveg
að dæmi Lown og McDonald5, 4 og notað segavarnarlyf einungis
við þau tilfelli, þar sem sérstök hætta er á reki, þ. e. hjá þehn,
senx áður hafa fengið rekstíflur og lijá vissum sjúklingum með
stenosis mitralis.
Af framangreindu er ljóst, að i flestum tilfellum er auðvelt að
stöðva f.a. með i'aflosti. Það hefur liins vegar komið á daginn, að
ei'fitt er að viðhalda sinusi'hythma til frambúðar.20 Sótt hefur
í sama horf hjá allt að helmingi sjúklinga eftir sex mánuði. Af
287 sjúklingum hjá Scott og Pati-idge höfðu 41% sinusi’hythma
eftir eitt ár og 20% eftir tvö ár.°
Hættan á afturkipo (recidiv) var mest fvrstxi þriá mánuðina
eftir raflostmeðferð. Horfur á árangri af raflostmeðferð til fram-
búðar fara nokkxið eflir því, livaða sjúkdómar eða siúkdóms-
ástaixd eru orsök óreglurmar.18, 19 Verður því oft álitamál, hvenær
heita á jxessari meðfei’ð. Því er talið rétt að reyna hjartaraflost-
íxieðfei'ð, ef hiartsláttartruflunin hefur staðið stutt, einnig þegar
ekki er xnn hiartastækkxm að ræða og þegar alvarlegur siúkdómur
liggur ekki til grundvallar hiartsláttarti'ufluninni; einnig í þeim
tilfellum, þegar f-bylgiur í hjartarafi'iti eru stórar.
Við meiri háttar lokugalla er árangur lélegur, nema áður hafi
verið gert að gallanum. Gott dænxi um það er stenosis miti-alis.
Ef f.a. er fyrir hendi, lielzt lnin oftast eftir aðgei'ð á lokunum,
ef ekkert er frekar að gert, en allgóður árangur fæst við raflost-
meðferð. Af sömu ástæðu er rétt að beita raflosti við f.a., sem
helzt eftir iækningu á thyreotoxicosis. Góður árangur fæst einnig
oft eftir vel lieppnaðar skui'ðaðgei'ðir á meðfæddunx hjartasjúk-
dómum.
Þótt ekki séu líkur á varanlegum árangri, getur sanxt í ákveðn-
unx tilvikum verið ástæða til raflostmeðferðar við f.a. A þetta
einkunx við, þegar hjartsláttarti'uflunin sjálf veldur þrálátri van-