Læknablaðið - 15.11.1988, Blaðsíða 48

386
LÆKNABLAÐIÐ
menn gætu snúið sér til, einkum í
Bandaríkjunum, ef vandræði kæmu upp.
Þá var rætt hvaða menntun eða þjálfun menn
vildu sækja til Bandaríkjanna og var greinilegt að
sitt sýndist hverjum. Margir vildu fá »community
medicine« en þá var aftur bent á það að hún
mótaðist mjög af aðstæðum í hverju landi og því
erfitt að kenna hana í öðrum löndum. Helst
virtust menn á því að löndin hefðu gagn af því að
senda menn um lengri eða skemmri tíma til þess
að kynna sér nýjungar og þjálfa sig í
rannsóknavinnu eða þröngum sérgreinum.
Augljóst var að bæði Bandaríkjamenn og
fulltrúar þeirra þjóða, sem tjáðu sig virtust
sammála um að þeir sem kæmu til Bandaríkjanna
í þessum tilgangi ættu að fara heim aftur, enda
væru þeir gjarnan sendir af ákveðnum deildum í
ákveðnum tilgangi og oft kostaðir af þeim. Hins
vegar kom fram að Bandaríkjamenn eru allir af
vilja gerðir til að standa undir kostnaði við slík
prógröm.
Næsti fundarhluti fór í þrjú erindi um sjónarmið
frá Suður Ameríku, Asíu og Afríku. Urðu síðan
umræður um þessi atriði.
Fyrir umræðuhópunum lágu ákveðnar
spurningar en umræður þróuðust meira og minna
aftur inn á sömu brautir og lýst er í sambandi við
fyrsta hópinn. Þar kom þó ennþá sterkara fram,
að erlendu fulltrúarnir vildu hafa eftirlit með því
hvert sínir menn færu, hvað þeir lærðu og hvert
gagn yrði af þeim þegar þeir kæmu heim, sem þeir
ættu allir að gera. Allmargir lýstu því yfir að þeir
hefðu einmitt ætlað sér að nota þessa ferð til
Bandaríkjanna til þess að heimsækja »fellowana«
sína og sjá hvernig þeim gengi og hvað þeir væru
að læra. í framhaldi af því urðu umræður um
hvað þjóðlöndin gætu gert til þess að tryggja það
að læknarnir sneru heim og voru menn sammála
um, að það eina raunhæfa væri að gera það
fýsilegt aðfara heim, en menn mundu alltaf snúa
sig út úr einhverjum kvöðum um heimför.
Umræður um viðurkenningu urðu allnokkrar og
greinilegt að menn óskuðu eftir því að fá diploma
eða skjal en Bandaríkjamenn voru lítið hrifnir af
því. Þeir bentu á að þessi prógröm væru
mismunandi, allt frá því að vera einn mánuður í
að kynna sér ákveðna aðferð upp í það að vera
margra ára framhaldsmenntun. Greinilegt er að
Bandaríkjamenn vilja þó opna þær leiðir, að þeir
sem hafa lokið sambærilegu námi eða þjálfun og
heimamenn, fari til dæmis gegnum »residency«
eða »fellowship«, fái tækifæri til að taka
sérfræðipróf, þótt þau veiti þeim ekki réttindi tif
starfa í Bandaríkjunum. Greinilegt er að þetta á
eftir að ræða frekar og var varað við þeim vanda
er fylgir því að bera saman menntun frá
mismunandi kerfum, svo sem sérfræðipróf í
almennri sérgrein eða undirsérgrein við
doktorsritgerð á þröngu sviði.
Athyglisvert er að eitt atriði af níu var hreinlega
ekki rætt en það er sú spurning, sem kannski eftir
á að hyggja hefði snert okkur íslendingana. Má
telja að sú staðreynd hafi sýnt sérstöðu okkar
íslendinga í þessum hópi. Spurningin var á þá leið
hvort Bandaríkamenn skyldu einungis bjóða
prógröm fyrir kandídata, sem væru beinlínis
sendir af stofnunum í heimalandi eða ætti einnig
að gefa læknum tækifæri sem færu upp á eigin
spýtur án atvinnutryggingar er heim er komið.
Það er í stórum dráttum það form sem
íslendingar hafa notað, en það virtist vera það
fjarlægt öðrum þjóðum að það var ekki einu sinni
rætt. Greinilegt er þó að Bandaríkjamenn munu
halda því kerfi opnu sem áður og því ekki ástæða
til að ræða um það frekar á þessum vettvangi. f
framhaldi af því má þó benda á að einstakar
þjóðir, til dæmis Pakistanar, hafa komið upp
ákveðnu kerfi til reynslu við bandaríska háskóla
og spítala, að þeir taki við ákveðnum fjölda
kandídata í þjálfun. Það kerfi var kynnt lítillega
og byggðist á því að kandídatarnir kæmu, fengju
frítt húsnæði og 500 dollara mánaðarlaun sem eru
skilyrði er íslendingar myndu ekki sætta sig við
og er óþarfi að hugsa um það eð á síðustu árum
hefur aftur rýmkast um þjálfunarstöður.
Síðasti umræðutíminn fór í þrjú erindi: »World
Health Perspective«, »Report on Survey of
International Activities of United States Health
Professions Schools« og »International Medical
Scholars Program (IMSP), Purpose and
Potential«. í þessum erindum var kynnt sérstök
útgáfa sem ECFMG stendur fyrir, tæplega 700
blaðsíðna bók sem telur öll prógröm í
Bandaríkjunum er koma til greina fyrir erlenda
kandídata. Ennfremur var þarna kynnt IMSP,
sem verður getið nánar síðar.
Umræðurnar sem fram fóru eftir þessi erindi fóru
mjög í sömu farvegi sem áður er lýst.
1988 Directory of International Programs and
Projects
ECFMG gaf út tæplega 700 blaðsíðna bók sem
inniheldur öll prógröm í Bandaríkjunum sem
hafa tengst, tengjast eða munu taka þátt í
alþjóðlegu samstarfi. Það getur verið með því
móti að taka til sín stúdenta eða kandídata eða
senda til annarra landa kennara í ákveðnum
greinum. Þátttaka í þessu verkefni var frá