Læknablaðið - 15.12.1998, Qupperneq 73

LÆKNABLAÐIÐ 1998; 84
971
Björg í hópi
starfsmanna
aðalfundar
A Iþjóðafélags
lœkna.
Barist um tíma
læknanema
- Er þessu ekki sinnt nægi-
lega vel í læknisnáminu?
„Nei mér finnst það ekki
vera. Það er reyndar spurning
hvort þetta megi ekki einnig
leysa á öðrum vettvangi. Sam-
tök lækna eru á margan hátt
betur í stakk búin að sinna
þessari þörf fyrir stjómunar-
fræðslu. Þau hafa þegar tekið
að sér stjórnunarhlutverk fyrir
hönd lækna og hafa innan
sinna vébanda menn úr öllum
greinum læknisfræðinnar.
Þeir era því jafnvel færari en
háskólamennimir um að taka
púlsinn á þjóðfélaginu.
Hins vegar er mjög mikil-
vægt að ná til læknanemanna
sem fyrst til þess að vekja
áhuga þeirra á stjórnun.
Læknisfræðin er mjög krefj-
andi og tilhneiging til að
leggja ofuráherslu á innlögn -
eins og sérkennarar kalla það
- til að komast yfir efnið.
Alltaf koma upp nýjar hug-
myndir og vísindin bólgna út.
Læknadeildin bregst við með
nýjum námskeiðum og sífellt
harðnar baráttan um tíma nem-
enda. Fyrir vikið fer minna
fyrir tengslum við samfélagið
og þá umræðu sem þar fer
fram. Vissulega sýna lækna-
nemar áhuga á þjóðfélagsum-
ræðunni, einkum því sem snýr
að þeirra fræðigrein, en þeir
taka ekki mikinn þátt í henni,
ekki fyrr en þeir era farnir að
vinna og sanna sig sem lækn-
ar. Þá era þeir orðnir 35-40 ára
og kannski full mikið mótaðir,
að ég segi ekki steinrunnir.
Það er því brýnt að seilast
inn í í fílabeinsturninn og þar
geta læknafélögin komið til
skjalanna í samvinnu við
læknanema. Þá á ég ekki við
að þau mæti með einhver til-
búin stjómunamámskeið, það
er ekki það sem vantar því að
læknisfræðin byggir á sömu
aðferðafræði og stjórnun;
greiningu vandamála, mark-
miðssetningu, mælingu á ár-
angri og svo framvegis. Það
sem vantar er að kenna okkur
að vinna úr upplýsingum, meta
stöðuna og víkka sjóndeildar-
hringinn þannig að við sjáum
út fyrir veggi stofnunarinnar
og þann sjúkling sem við er-
um að ræða við hverju sinni.
Þetta var meginefni ræðu
minnar. Auk þess greindi ég
frá því sem við erum að gera í
Alþjóðasamtökum lækna-
nema. Við rekum meðal ann-
ars stjórnunamámskeið sem
gengur ágætlega en við vild-
um fá einstök landssamtök til
að taka upp þennan þráð á
sínum heimavelli. Það hefur
hins vegar ekki gengið nógu
vel og ástæðan fyrir því er
einkum sú að okkur vantar
reynslu, þekkingu og peninga.
Þar geta læknafélögin komið
til skjalanna og rætt við okkur
um raunhæf viðfangsefni
byggð á veraleika læknis-
starfsins."
Þörf á umræðu um
forgangsröðun
- Fer þörfín fyrir stjómun-
arfræðslu lækna og lækna-
nema vaxandi?
„Já, hún fer vaxandi því
læknar þurfa í auknum mæli
að sinna stjórnun og taka tillit
til stjórnunarþátta í starfi sínu.
Vísindaþekkingin vex hröð-
um skrefum og þar með getan
til að lækna en fjármagnið set-
ur okkur skorður. Þetta setur
lækna í erfiða stöðu því þeir
þurfa sífellt að leita jafnvægis
þarna á milli. Samfélagið og
hagkerfið krefst þess að við
röðum verkefnum í forgangs-
röð á sama tíma og siðfræðin
krefst þess að við geram allt
sem í okkar valdi stendur fyrir
hvern einstakling sem til okk-
ar leitar. Læknar þurfa oftast
að taka sínar ákvarðanir einir
með sjúklingum sínum.
Þar sem læknar axla þegar
þessa miklu ábyrgð má segja
að enginn sé hæfari til þess en
þeir að ákveða hvernig á að
byggja upp heilbrigðiskerfið
svo að það virki sem best fag-
lega. Læknar era farnir að
gera sér grein fyrir þessu sem
sést meðal annars á ágætri
skýrslu um forgangsröðun sem
unnin var á vegunt Læknafé-
lags Islands. En sú skýrsla
hefur ekki verið kynnt okkur
læknanemum og sú umfjöllun
sem þar kemur fram hefur
heldur ekki birst í fjölmiðlum,
að Læknablaðinu frátöldu.
Það er miður því þetta er ein-
mitt það sem við eigum að
gera. Við eigum að skapa
samstöðu meðal lækna og
læknanema í því skyni að létta
ábyrgðinni á forgangsröðun-