Kjarninn - 10.04.2014, Blaðsíða 75

65/66 kjaftæði
sundskóli lífsins
Ég held að ég hafi hagað mér dálítið eins og sjálfvirk og
dómhörð rennihurð þegar ég fór í sund um daginn. Þar var
einstaklingur, sem ég kýs að kalla dverg, með almennum
fyrirvara um pólitískan rétttrúnað, en ef
orðið dvergur misbýður lesendum skulu
þeir héðan í frá skipta því út fyrir „einstak-
lingur sem er haldinn brjóskkyrkingi (e.
achondroplasia), sem lýsir sér þannig að öll
löng bein í líkamanum vaxa ekki á eðli-
legum hraða“. Nema hvað. Í sundlauginni
var dvergur. Hending réð því að við fórum
í gufubað á sama tíma. Ég gat ekki hætt
að hugsa um þá staðreynd að þessi maður
væri dvergur. (Þið vitið, þessi eyrnaormur:
„Hann er dvergur. Hann er dvergur. Hann er
dvergur.“) Þetta er örugglega það sem renni-
hurðirnar eru að hugsa um hann þegar hann
á leið í gegnum þær. Eruð þið ekki svona
líka þegar þið sjáið einhvern sem er öðru-
vísi? Sjálfur er ég alveg rosalega loðinn á
baki og upphandleggjum og ég ímynda mér
að aðrir sundlaugargestir dvelji dálítið við
þá staðreynd þegar þeir sjá mig í pottinum
(og sjálfvirkar rennihurðir þegar ég fer í
gegnum þær ber að ofan). Loðnir menn eru
blökkumenn heimsins, eins og John Lennon
sagði alltaf.
Korteri síðar var ég hálfnakinn í karla-
klefanum þegar inn gekk stærsti maður sem
ég hef séð. Hann var á að giska 220 cm og
fyrir mér var það nógu helvíti mikið. Minnimáttarkennd mín
var svakaleg. Þetta fundust mér mögnuð skipti, því stuttu
áður hafði ég hitt lítinn mann, og nú var ég orðinn eins og
hann, af því að yfir mig gnæfði stór maður líkt og ég hafði
gnæft yfir hann. Ég var kominn í fótspor andlags hugsana
minna. Vísindasamfélagið (ég trúi ekki á almættið) var að
„Ég hef aldrei
skilið almennilega
af hverju teknar
eru ljós myndir af
hlaupurum í skipu-
lögðum víðavangs-
hlaupum til opin-
berrar birtingar.
Þeir sem fara út að
hlaupa, sérstaklega
langar vega lengdir,
eru í mjög við-
kvæmu ástandi. Þeir
eru gjarnan rauðir
og rennsveittir í
framan og gretta
sig í þeirri von
að það minnki
sársaukann.“