Nýjar kvöldvökur - 01.12.1929, Qupperneq 19

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
161
okkar og fengum okkur hressingu. Eg
stóð um stund og horfði út og var að
hugsa um, hvenær það mundi vera mátu-
legt fyrir mig að fara að hátta. En alt í
einu snaraðist félagi minn inn til mín og
kallaði upp: »Kæri vinur, eg vona að þér
hafið einhver föt með yður til skiftanna,
því eg er ákveðinn í að byrja nú þegar
að uppfylla loforð mitt og kynna yður.
Mér hefir verið boðið í samsæti og mér
er mjög mikið áhugamál, að þér komið
þangað með mér, því þar koma margir,
sem þér þurfið að komast í kynni við«.
Eg kom auðvitað með ótal afsakanir, en
hann kvað aðeins eina afsökun vera gilda
og hana gát eg ekki — og vildi ekki —
koma með, því að eg hafði keypt mér
falleg og fín föt, sem eg ekkert þurfti að
skammast mín fyrir; og þegar eg var bú-
inn að hafa fataskifti, lýsti Darrell því
einnig yfir, að svona búinn gæti eg kom-
ið fram hvar sem væri. — »Yður vantar
ekkert nema fallegan göngustaf, og hann
get eg lánað yður«, sagði hann. »Komið,
við verðum að ná í burðarstól, það er
orðið talsvert framorðið!« Sá sem hafði
boðið okkur á skytning þetta kveld, hét
Jermyn og var háttsettur maður við
hirðina. Hann tók okkur tveim höndum
°g bauð mig velkominn með sérstakri
alúð og kurteisi, lét hann sér mjög ant
um, að eg skyldi finna sem minst til þess,
að eg var þarna einmana og öllum ókunn-
Ur- Lét hann mig sitja sjer til vinstri
handar, en Darrel sat mér á aðra hönd.
Beint á móti okkur sat laglegur maður,
sem leit út fyrir að vera rúmlega þrítug-
Ur> mér var sagt að það væri Cai-ford
jarl.
Eg hlustaði nú um stund á samtal
manna og sagði eitt og eitt orð líka við
°g við, þar sem mér þótti viðeigandi, og
eg hat gert það, án þess að láta fáfræði
mína koma of berlega í ljós — en hana
■\ai eg fjarska hræddur við. Eg hafði
verið kyntur Carford lávarði alveg sér-
staklega, en mér til undrunar fann eg að
hann tók öllu, sem eg sagði, með bersýni-
legum kulda og drambi. Darrel hefir víst
líka tekið eftir þessu, því hann hvíslaði
hálfhlægjandi að mér, að Carford væri
mikill maður, en mestur þó í sínum eigin
augum. Eg tók mér því-ekki viðmót hans
neitt nærri, en hugsaði mér að reyna að
jafiia á honum við tækifæri og kenna
honum þá að haga sér kurteislegar. Eft-
ir að matur hafði verið tekinn af borðum
sátum við enn um stund og dreyptum í
vínið. — Carford lávarður, sem auðsjá-
anlega var orðinn nokkuð heitur yfir
drykknum, byrjaði alt í einu að lasta
konunginn, og það með svo hörðum orð-
um, að mann gat ekki annað en grunað,
að hann hefði um eitthvað sárt. að binda.
Mr. Jermyn stríddi honum óspart, og
gerði hann brátt svo æstan, að hann gat
ekki lengur dulið orsök reiði sinnar.
»Hvorki ættgöfgi, vinátta né trú þjón-
usta gildir neitt hjá konungk, æpti hanu
og barði hnefanum í borðið. »Oss, sem
þjónum honum, sýnir hann enga náð til
endurgjalds —- alt gengur til kvenna
hans — og þær þurfa ekki annað en að
óska og fá þá undireins óskir sínar upp-
fyltar. Eg nefni sem dæmi, að eg vissi
vel, að liðsforingjastaða í lífverðinum var
laus. Eg bað konunginn um hana handa
frænda mínum, og hann — eins og eg
sit hérna — hann lofaði mér því statt og
stöðugt. En svo kom Nelly, og Nelly
þurfti að fá stöðuna handa einum af vin-
um sínum — og auðvitað — Nelly fékk
stöðuna og jeg varð að fara tómhentur!«
Mér hafði orðið gróflega hverft við,
þegar h'ann nefndi Hfvarðarsveitina, og
sat nú sem á nálum. Eg tók eftir, að
Darrell varð einnig órótt, og hann reyndi
að beina talinu í aðra átt. En mr. Jermyn
vildi halda efninu áfram: »Hver er sá
21