Nýjar kvöldvökur - 01.12.1929, Qupperneq 32

174
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
gengu aðrir yfir þá; þeir stóðu upp til
þess með blæðandi höndum að berja á
læstar hurðir og eftir því sem dauða-ang-
ist þeirra jókst og hróp þeirra urðu há-
værari heyrðu þeir brothljóðið í trje og
málmi, hærra og hærra, nær og nær. Að
flýja var eigi mögulegt, að vera kyr var
brjálæði, en felustaðir mjög fáir.
Hefnararnir komu þjótandi inn i
minna fangelsið og fótatak þeirra glumdi
í tómum göngunum. Þeir þutu út í opinn
garðinn og út á svalirnar kringum hann.
Þeir rannsökuðu klefana á leið sinni og
drógu fangana fram úr krókum og kym-
um. En klefinn, sem geymt hafði fórnar-
dýr þeirra var tómur, svo þeir staðnæmd-
ust og vissu eigi upp nje niður, en úr öll-
um áttum heyrðust stunur og hálfkæfð
hræðsluóp.
Alt í einu hrópaði einn þeirra: »Þarna
eru þeir!« og benti á efstu svalirnar. All-
ir þutu af stað en efst undir þaki hindr-
aði járnrimlahurð frá því að komast
leiðar sinnar. Milli rimanna sáu þeir
Salvatore di Marco, Giordano Bolla og
eldri Cressi hnipra sig bak við múrsteins-
súlu.
Einn mannanna barði í grindurnar ng
þutu þá hinir óttaslegnu fangar á fætur
og báðust líknar, en um leið og þeir sá-
ust var skotið og di Marco fjell dauður.
Fjelagar hans þutu æðisgengnir fram og
aftur, en þeir komust hvergi í skjól. Enn
var skotið og Cressi fjell og ioks Bolla.
Hann greip blóðugum höndunum um
járnrimlana og andlit hans afskræmdist í
dauðateygjunum.
Svo gengu menn þeir, er sjálfir höfðu
gert sig að dómurum niður tröppurnar
og meðal þeirra Bernie Dreux gefaiidi
fyrirskipanir. Byssa hans var heit og öxl
hans aum, því hann hafði langa stund
eigi hreift skotvopn.
Svo hófst nákvæm leit þeim megin er
karlmennirnir voru, en enginn nýr fanst,
nema hinar almennu fangar, sem næstumi
voru mállausir af ótta.
»Hvar eru hinir?« spurði einhver og
einn fanganna svaraði:
»Hjá kvenföngunum«.
Leitarmennimir fóru eftir leiðbeining-
unni. Sex Sikileyingar fundust strax og:
voru reknir út í garðinn og dyrunum lok-
að eftir þeim. Mótstaða var árangurs'aus,
Þeir fjellu á knje og báðust miskunnar.
Þeir grjetu, æptu og engdust sundur og
saman, en böðlar þeirra veittu eigi grið.
Þegar einn hafði skotið kom annar í hans
stað. .Húsið nötraði af hávaðanum; voru
veslingarnir skotnir í tætlur með hinni
látlausu skothríð.
Þegar allir voru dauðir fóru nokkrir
og sneru líkunum með heitum byssu-
hlaupunum, til þess að vita hverjir þar
væru.
Larubio hafði reynt að komast undan
með brögðum. Þegar skothríðin hætti,
reis hann upp úr dyngjunni alblóðugur
og flakandi í sárum, en varla hafði hann
staðið upp er hann var skotinn til bana
með 6 kúlum.
Níu mennirnir höfðu fengið refsingu
sína og vantaði aðeins tvo. Normando og
Maruffi. Fanst Normando nærri strax og
var rekinn út og fenginn í hendur skríln-
um á götunni, sem reif hann í tætlur eins
og úlfur lamb.
Norvin Blake hafði aðeins verið vitni
að grimd þessari, en það sem hann sá,
hafði hrætt hann og jafnframt styrkt
hann í því áformi að finna Gino Cressi..
Hann var ekki viti sínu fjær af blóð-
þorsta eins og fjelagar hans, hann óskaði
þess eins að þessu lyki sem fyrst og að
hann gæti gleymt því, sem hann hafði
verið sjónarvottur að. Hann hefði flúið,
hefði hann ekki ætlað sjer að bjarga
drengnum. Hann leitaði gang af gangi,
leit undir muni og í öll hom og króka og
fylgdu fjelagar hans í fótspor hans.