Þjóðhagsreikningar 1945-1992 - 01.08.1994, Blaðsíða 90
fram að ekki er um tæmandi upptalningu að ræða á framleiðslu íslenskra iðnaðarvara og
nokkuð vantar á að upplýsingar um magn sumra af þeim vörutegundum sem tilgreindar
eru séu tæmandi. Þessa heimild þarf því að nota með talsverðri varúð. Auk þess safnar
Hagstofan aðeins upplýsingum um magn framleiddrar vöru en ekki verðmæti. Fullyrða
má að skýrslugerðin um iðnaðarvöruframleiðsluna sé einn veikasti hlekkurinn í stað-
virðingunni en þegar hún hefur verið endurbætt skapast möguleikar á mun traustari
staðvirðingu auk þess sem sundurliðun framleiðsluvirðis niður á vörutegundir eða vöru-
flokka skapar nýja möguleika við að rekja tengslin milli atvinnugreina. Sérstaklega er
þetta mikilvægt þegar sama iðngrein framleiðir bæði neysluvöru og fjárfestingarvöru
eða rekstrarvöru.
I sumum iðngreinum eins og stóriðju, áburði, sementsframleiðslu og kísilgúr er að
fmna beinar framleiðslutölur og er þá að sjálfsögðu höfð hiiðsjón af þeim.
6.4.6 Rekstur rafmagns- og hitaveitna
Magnvísitalan fyrir rafstöðvar og rafveitur fæst með því að reikna raforkunotkunina,
mælda í GWst, á föstu verði ársins 1980 frá og með 1980. Orkusölunni var framan af
skipt í tólf verðflokka, en frá 1984 var notast við fimm verðflokka. Byggt er á upp-
lýsingum frá Orkustofnun. Salan í GWst í hverjum verðflokki er verðlögð sérstaklega,
og þannig fæst magnvísitalan. Samanburður á þessari magnvísitölu og framleiðslunni
mældri í GWst leiðir eftirfarandi í Ijós:
Staðvirt Framleiddar
Ár raforkusala GWst
1980 100,0 100,0
1981 101,5 103,1
1982 107,7 112,3
1983 112,6 118,0
1984 114,7 122,6
1985 117,5 120,2
1986 123,2 127,1
1987 127,4 130,0
1988 136,7 138,3
1989 138,9 140,1
1990 141,0 139,3
1991 142,4 138,6
Fyrri vísitalan sýnir litlu meiri vöxt yfir allt tímabilið, en það þýðir að raforkusala í
hærri verðflokkum hafi aukist nokkru meira en í lægri verðflokkum. Þó er þess að geta
að staðvirðingin er byggð á full lítilli sundurgreiningu sölunnar eftir verðflokkum.
Mat á magnvísitölu fyrir hitaveitur er öllu meiri erfiðleikum háð en fyrir rafveitur.
Bæði er að skýrslugerð um sölu á heitu vatni er ekki komin í eins fastar skorður og
skýrslur um raforkusölu, og eins er sú „vara“ sem verið er að selja í ýmsu formi, þ.e.
ýmist er selt eftir rennslismæli eða hemli, vatnið er misjafnlega heitt og fleira. Vegna
88