Nýtt S.O.S. - 01.06.1957, Blaðsíða 19

Nýtt S. O. S. 19
þig, að ég geti dregið þig upp, ef þú hjálp-
ar til nteð því að spyrna fótunum í gjár-
barmana.“
Fréttamaðurinn hneigði sig til samþykk-
is.
„En fljótt," mælti hann djarflega.
„Já, þetta er alveg að koma,“ mælti
hann hughreystandi.
Hann batt kaðalinn um vin sinn æfð-
um höndum og svo hélt hann af stað upp
á brún. Þá leysti hann kaðalendann uppi,
rótaði snjónum af gjárbarminum unz
liann liafði fengið örugga fótfestu. Þá hóf
hann að toga vin sinn upp úr sprung-
unni. Hann tók bakföll, andlit hans varð
rautt af áreynslu og æðarnar þrútnuðu á
enni hans. Hann stundi af áreynslu og
imén titruðu. Loks birtist andlit frétta-
ritarans upp við brúnina, og þá maðurinn
allur, en liann hafði létt mjög undir með
því að beita fótunum og heilbrigðu hönd-
inni á leiðinni upp.
„Guði sé lof,“ stundi Gert lágt. „Þetta
var nú meira stritið.“
Þeir gengu nú að flaki svifflugunnar.
(iert hallaði sér upp að flakinu.
„Gefðu mér sígarettu. Oft er þörf, en
nú er nauðsyn."
Gert teygaði reykinn með löngum sog-
um ofan í lungun.
Þá tóku þeir til óspilltra málanna, að
gera brotna handleggnum til góða. Hand-
leggurinn hékk máttvana, er Gert hreyfði
axlirnar. Anton Rammes varð að teygja
hann, áður en hann iét spelkurnar við.
Það var ógurlega sársaukafullt. Enda þótt
Gert stæði með bert brjóstið úti í kuldan-
um ránn svitinn í stórum dropum niður
Itálsinn.
„llann mun vera brotinn?"
Flugmaðurinn laut höfði til samþykkis.
„Og hvað nú?“
„Leggja spelkur við."
„Hvað hefur þú til þess?"
„Ég brýt bönd í flakinu og legg við
handlegginn," svaraði Rammes. Hann tók
að rífa það sem eftir var af dúknum af
hægri væng svifflugunnar. Hann braut tvö
bönd í hérumbil 30 sm. langa búta og
lagði við handlegg Gerts. Þá vafði hann
seglgarni um spelkurnar.
„Svoná nú,“ mælti hann, „og nú í fötin.
Annars verður þér kalt.“
Fréttamaðurinn smeygði sér í samfest-
inginn, þó óhægt væri um vik.
Ariton Rammes studdi hann upp í flak-
ið og hann lét sig falla niður í sætið.
„Jæja, og hvað tekur nú við?“
Ári þess að svara tók Anton Rammes
síðasta vindlinginn úr pakkanum og
kveikti í. Þá lét hann kveikjarann í buxna-
vasann. vöðlaði saman tómum pakkanum
og kastaði honum í snjóinn.
„Nú er ekki lengur um það að ræða, að
klífa niður,“ svaraði hann að lokum.
„Þú getur skilið mig eftir og reynt
einn,“ sagði Gert.
„Hverskonar maður heldur þú eigin-
lega að ég sé?“
„Ég sagði bara svona. Það var ekki illa
meint.“
„En eitthvað verður að gerast. Vistirn-
ar eru á þrotum.“
„Kannske er þegar farið að leita okkar.“
„Kannske!"
Anton Rammes stóð hjá vini sínum ut-
an við flakið. Hann reykti. Degi var tekið
að halla, sólin í vestri; það var orðið kald-
ara í veðri.
Allt í einu leit Anton Ramnies snögg-
lega upp.
„Hvað er nú?“ spurði fréttamaðurinn.
Flugmaðurinn teygði fram álkuna og
hlustaði.