Nýtt S.O.S. - 01.06.1957, Blaðsíða 21

Nýtt S. O. S. 21
dúknum, sem var strengdur á grindina.
Það brakaði og gnast í efninu og neist-
arnir hrukku á því. En svo náði eldurinn
að festa sig í efninu. Flakið varð alelda á
svipstundu og logarnir teygðu sig hátt á
loft.
Anton Rammes hopaði afturábak. Hann
var orðinn mjög rauður í andliti, og hann
var rennsveittur. Hann horfði á eftir leit-
arflugvélinni. Hún var ekki mjög langt í
burtu, en sarnt í svo mikilli fjarlægð, að
flugmaðurinn sá ekki hina nauðstöddn fé-
laga á auðninni.
„Kranich," fuðraði upp. Það brast í
böndunum og snarkaði, járnin urðu að
gjalii og þykkt reykský steig upp í liimin-
hvolfið. Svo hafði Anton Rammes líka
ætlast til. Reykurinn, sem dreifðist um
sléttuna átti að vekja athygli leitarflug-
manna á því, að eitthvað óvanalegt væri
þarna að ske.
„Heldurðu að þeir sjái okkur?“ spurði
Gert. Hann beit sig í neðri vörina og
andlit hans titraði allt.
„Hann verður að sjá okkur!“ svaraði
Rammes. „Hann verður!“
Og von þeirra rættist. Flugmaðurinn á
leitarflugvélinni lilaut að hafa séð reykinn.
Vélin breytti allt í einu um stefnu. Nú
stefndi hún beint í áttina til þeirra. Hún
nálgaðist fljótt með miklum drunum.
„Það er „H 46“!“ æpti Anton Rammes.
Hann hljóp í loft upp af gleði og baðaði
út höndunum til flugvélarinnar, er þaut
nú yfir höfðum þeirra.
Anton hafði séð rétt. Þetta var dráttar-
flugvél þeirra svifflugmanna, og við stýrið
sat Behrend flugkennari. Hann varð harla
glacar, er liann þekkti Anton Rammes
niðri á snjóbreiðunni. Hann og menn
hans höfðu óttast mjög um afdrif þeirra
félaga, er þeir komu ekki til bækistöðva
sinna kvöldið áður. Þeir biðu hverja
klukkustundina af annarri, jafnvel fram
á hánótt, enda þótt þeir vissu vel, að
„Kranich“ hafði engin tæki til nætnrflugs.
Um miðnætti sendi hann út frétt um
hvarf þeirra félaga. Og snemma um morg-
unin lagði hann sjálfur af stað í He 46 til
að leita hinna týndu. Klukkustundum
saman flaug hann hvíldarlaust, utan það,
að hann lenti til þess að taka eldsneyti.
Hann leitaði fjallasvæðið kerfisbundið.
Hann flaug kring um fjallatinda, flaug
yfir gjár og éftir dölum; augu hans skim-
uðu leitandi í aliar áttir. Hann ætlaði að
fara að hætta leitinni þennan dag, er hann
sá dimman reyk milli fjallanna. Hann
undraðist. Það var þokulaust og skýlaus
himinn. En þetta var eins og reykur til að
sjá. Hann sveigði flugvélina í stefnu á
reykinn. Jú, þar brann eldur og þykkan
reykjarmökk lagði upp. Hjá bálinu stóðu
tveir menn og veifuðu ákaft, og þá, er
Behrend flugkennari flaug yfir þá, þekkti
liann Anton Rammes. Hann beygði aftur
í áttina til þeirra, flaug nú lægra og veif-
aði þeim. í þriðja aðflugi kastaði hann
niður svörtum pokaskjatta. í honum var
súkkulaði, vindlar og fleira smádót, en við
pokann var festur miði, er stóð á þessa
leið: „Verið vongóðir! Við sækjum ykk-
ur!“
Við svo búið flaug He 46 á brott. Be-
Iirend hélt nú beina leið til flugvallarins.
Hann braut nú heilann um það, með
hverju móti væri tiltækilegast að bjarga
jreim félögum. Ekki kom til mála að lenda
H 46 þarna uppi á fannbreiðunni. Hins-
vegar var fjallshlíðin svo brött, að erfitt
yrði að klífa niður. Hvað átti nú til bragðs
að taka?
En allt í einu kont honum hugmynd í