Nýtt S.O.S. - 01.03.1961, Blaðsíða 23

En við skipverja sína sagði hann:
„Missið bara ekki kjarkinn! Þetta mun allt
ganga vel. Aður en kvöldar erum við um borð
í einhverju skipinu. Þetta er svo sem ekki eins
og á seglskipatímunum, þegar aldrei sást reyk-
ur og aldrei heyrðist loftskeyti."
„Allt í lagi, Sir,“ svaraði Bob Milestone, „við
skulurn ekki bregðast.“
Svo liðu næturstundirnar liver af annarri.
Enginn svaf, en hver og einn hugsaði sitt.
Þetta gat varla verið veruleiki. Um miðnætti
var allt í bezta lagi.
En nú voru þeir blautir, ískaldir, sumir lítt
klæddir, samanþjappaðir í lítilli bátsskel, bjarg-
arlausir á reginhafi.
Þegar birti af degi sagði skipstjórinn, að
menn skyldu líta vel eftir, hvort sæist til skipa-
ferða.
En þetta varð dagur vonbrigða. Stormur var
mikill og sjógangur að sama skapi, bátarnir
hröktust undan veðri og vindi, enginn sjón
deildarhringur lengur. Stöðugt varð að ausa.
Engin hvíld og enginn svefn. í skipstjórabátn-
um var Ned Preedy veikur, lá í hnipri með
háan liita.
„Hafðu engar áhyggjur, Ned,“ sagði Mile-
stone. „\hð björgumst allir — og þú ert nú svo
ungur.“
Ned ætlaði að breiða jakkann sinn yfir hinn
veika félaga sinn, en hann bað hann að gera
það ekki.
„Nei, Bob. Jakkinn minn dugar. Bara —
þorstinn. Þessi hryllilegi þorsti, Bob. Hvenær
ætli við fáum fyrsta vatnsskammtinn?"
Það var komið fram á dag og bátana rak.
Þeir voru þó oftast í kallfæri. í bát stýrimanns-
ins var sjókort og handbækur. Þar var líka
kompás í góðu lagi, en í bát skipstjóra var
hann ónýtur. En logg var ekkert með í ferð-
inni, vannst ekki tími til að taka það með.
„Hvernig gengur hjá yður, Mr. Eaton?“ kall-
aði skipstjórinn til stýrimannsins. „Allt í lagi,
vona ég.“
„Jú, allt þolanlegt,“ var svarið.
„Okkur hefur rekið allmikið, Mr. Eaton“.
— Og — hafði hann næstum bætt við — líkurn-
ar fyrir því að við finnumst, minnka óðum.
En hann þagði vegna áhafnanna.
í stað þess ráðgaðist hann við yfirmenn sína
í bátnum.
„Mér líst ekki á að bíða þess að okkur verði
bjargað. Ef skip finnur okkur, þá er það gott.
Finnumst við ekki, höfum við eytt vatni og
mat til einskis. Það er hyggilegra, að við reyn-
um af sjálfsdáðum að ná landi.“
Skipstjóri tók.þó enga ákvörðun í málinu að
sinni, en úthlutaði nú matarskammtí í fyrsta
sinn. Klukkan var 4 eftir hádegi, 13 klukku-
stundum eftir að Trevessa sökk.
„Ein tvíbaka á mann, Berry!“
Þjónninn tók til að skipta, en horfði spyrj-
andi á skipstjórann.
„Ekkert að drekka, skipstjóri?" spurði liann.
Hann hvíslaði þetta lágt.
„Of snemrnt, John, við verðum að spara
hvern dropa; annars getur farið illa.“
Menn nörtuðu í liart brauðið. En enginn
mótmælti, þó þeir fengju ekki vatnsdropa a$
sinni.
Skipstjóri kallaði nú á mennina í bát stýri-
mar.ns og óskaði að ræða við þá.
Bátarnir lágu nú samsíða og eins nærri hvor
öðrum og hættandi var á vegna sjógangs.
„Þið hafið öll kort í fórum ykkar þarna hin-
um megin. Þið lialdið þeim og framvegis. En
segið mér, á hvaða breiddarstigi er Mauritan-
ia?“
„20 gráðufn og 8 mín. suðlægrar breiddar,
skipstjóri! “
„Þakka ykkur fyrir! Og Rodriguez?“
Rodriguez er eyja, sem tilheyrir Mauritani-
us-eyjaklasannm.
„19 gráður og 40 mín suðlæg breidd. Það
er að segja, norðurendi eyjarinnar.“
„Það eru þá sem næst 200 mílnr til Rodri-
guez?“
„Öldungis rétt, skipstjóri!“
„Sem sagt, Mr. Eaton: Við tökum stefnu á
Rodriguez. Við skulum fyrst halda jrað norðar-
lega, að við komnm á 19 gráður 15 mín. suður.
Þá höldum við í vesturátt, og þá hljótum við að
sjá Rodriguez eða Mauritaníu. En misheppnist
þetta hvorttveggja, þá er takmarkið Madagask-
ar.“
„Ágætt, skipstjóri. Þetta er jjað bezta, sem við
getum gert. Það eru líka nokkrar líkur á, að
NÝTT SOS
23