Heimilispósturinn - 12.09.1960, Síða 2

Lesandi góftur
Heimilispósturinn hefur þann tilgang einan að veita þér sem
allra fjölbreyttast og skemmtilegast lestrarefni á rólegum
kvöldstundum, og það er einlæg von aðstandenda hans, að svo
megi verða i sem allra ríkustum mæli.
Fyrstu sporin vilja oft verða óörugg og leitandi, og svo hefur
orðið hjá okkur, við höfum ekki viljað binda okkur við sérstakt
form, heldur leitazt við að hafa fjölbreytnina sem mesta, — og
látum hér engan veginn staðar numið, heldur leitum á ný mið
strax og gefur.
Innlenda efnið
er að visu með allra minnsta móti í þessu fyrsta blaði okkar,
að mörgum finnst, og vonandi verður strax í næsta blaði hægt
að bæta úr því til muna, þvi að mikið stendur til í þeim efnum,
og höfum við fengið vilyrði mætra manna fyrir efni, og ætti það
ekki að dragast lengi.
Sérstaklega viljum við þakka Gunnari M. Magnúss, rithöfundi,
sem sýndi okkur þá velvild að leyfa okkur að birta frásögu hans
af reimleikunum í Gamla Apótekinu, en hún er tekin upp úr
hinni ágætu bók hans Langspilið ómar. Gunnar M. Magnúss er
einhver snjallasti rithöfundur okkar hvað snertir frásagnir af
liðnum atburðum, og okkur er það mikið tilhlökkunarefni að
mega eiga von á fleiri slíkum þáttum frá honum.
Þá er okkur sérstök ánægja að hafa fengið Bárð Jakobsson
lögfræðing til að skrifa fyrir okkur greinaflokk um sjó og sigl-
ingar, og vildum við sérstaklega vekja athygli iesenda á þátt-
um Bárðar, því að hann er flestum fróðari um þessi efni og seg-
ir afburða skemmtilega frá.
Erlenda efnift
hlýtur alitaf að falla í misjafnlega góðan jarðveg hjá lesend-
um yfirleitt, en með fjölbreytni og aðgæzlu í efnisvali vonumst
við til að geta haft það við hæfi sem flestra.
Myndasögumar eru fengnar frá einhverju þekktasta teikni-
myndafyrirtæki í Evrópu, Marten Toonder í Hollandi. Hefur
fyrirtækið sýnt blaðinu sérstaka velvild með hagkvæmum samn-
ingum og lipurð, og okkur er mikU ánægja að því að geta kynnt
íslenzkum lesendum sögupersónumar köttinn Tuma og félaga
hans, Skaila skipstjóra og þann furðulega hóp, sem hann kemst
í tæri við, fílinn Felix, og síðast en ekki sízt strákana Mikka og
Rikka, sem með uppátækjum sínum eiga eflaust eftir að vekja
hlátur hjá mörgum. Allar þessar sögupersónur hafa farið sigur-
för um heiminn, og það er von okkar og vissa, að svo verði einn-
ig hér.
Vift og lesendurnir
eigrnn áreiðanlega eftir að eiga saman þó nokkrar ánægju-
stundir. En til þess að við getum staðið okkur sem bezt, þurfum
við jafnan að hafa sem nánast samstarf við lesendur i smáu sem
stóru. Allar ábendingar um efni og útlit eru vel þegnar, — og
við beinlínis óskum eftir þeim. Sömuleiðis er okkur mikið á-
nægjuefni að fá frumsamið efni til birtingar, og munum við
koma því á framfæri við framkvæmdastj. varðandi ritlaun.
Myndir og smáfyrirsagnir eru líka tilvalið efni, — og ef þú kær-
ir þig ekki um að skrifa okkur gagnrýni eða pistil, þá er til-
valið að ná sér i pennavin eftir nánari fyrirmælum á bls. 20.
Með þessu fyrsta blaði sendum við héma á ritstjórnarskrif-
stofunum öllum lesendum okkar beztu kveðjur og vonumst til
að hitta ykkur eftirleiðis
vikulega á mánudögum
Vikublað, kemur út á mánudögum. Verð í lausasölu 12
krónur. Áskriftagjald kr. 150,00 ársfjórðungurinn og
greiðist fyrirfram. — títgefandi: Heimilispósturinn li.f.
Reykjavík. - Bitstjóri og ábyrgðarmaður: Baldur Hólm-
geirsson, sími 10206. — Framkvæmdastjóri: Guðmund-
ur Jakobsson, sími 22790. — Afgreiðsla: Tjarnargötu 4,
Reykjavík, sími 11177. — Pósthólf 495, Reykjavík. —
Steindórsprent h.f. prentaði.
2
'rcj\
8
>'/>0
m
§11

/.i *''1
m
§§§
ií-
' :

88*
— Heyrið þér, Anna, sagði
forstjórinn við eldabuskuna
sína, tengdamóðir mín er vænt-
anleg í heimsókn, og héma er
listi yfir uppáhaidsréttlna
hennar.
— Og á ég að hafa þú sem
oftast?
— Oftast? Ég lofa yður því,
að í fyrsta skifti, sem elnhver
þessara rétta kemur á borðið,
meðan hún dveiur hérna, verð-
ið þér ekki f starfi yðar sttmd-
inni lengur!
Frúin: — Mér þykir vænt
um það, að hann Óli UtU skuU
hafa fengið gáfuraar minar.
Maðurinn: — Já, það er víst
áreiðanlegt. Eg hef mfnar ó-
skertar ennþá-
★ ★ ★
— Jæja, gamli, þú hefur þá
lent f lögregtunnl elnu sinni
enn. Lfklega keyrt of hratt,
ha? *
— Nei, ekki aldeUls, mlkiu
fremur of hægt. Þeir eltu mig
uppi eins og skot.
★ ★ ★
Gesturinn: — Mig langar tU
að fá sama salat og frúln
þaraa við homborðið hefur á
borðinu hjá sér.
Þjóninn: — Þvi mlður, herra
minn. Salatið, sem þér sjáið,
er hattur frúarinnar.
Það var verið að ræða an
einn ungan Ustamann og efni-
legan, að ýmsum fannst, öðr-
um ekki, og f hlta umræðnanna
sló einhver hUðhoUur fram
spurningunni:
— Þú veröur þó að viður-
kenna, að skeggið fer honum
bara vel, ekld satt?
— Jú, sannarlega. Það hylur
þó talsvert af andlitinu.
★ ★ ★
Eiginmaðurinn sat i hæg-
indastólnum inni í stofu, þegar
hann kom auga á konuna koma
bagsandi með kúffullan þvotta-
bala neðan úr kjallara.
— Elskan min, kallaði hann
blíðlega til hennar. þetta má
ekki lengur svo til ganga. Ég
get beinlfnis ekki horft upp á
Aumingja píanósnUiingurinn
1 félagi nokkru var söng-
áhugi svo almennur, að farið
var að ræða um það f alvöru að
stofna kór, en formaðurinn var
harla litið hrifinn af tUlögunni.
Samt var söngstjóri ráðinn, og
kemur hann að máU við for-
manninn og spyr ráða.
— Og hver er nú músik-
alskasti maðurinn í félaginu?
— Það er hann Pétur.
— Jæja, og hvaða rödd syng-
ur hann?
— Enga. Hann gengur aUtaf
út, þegar hinir fara að sjmgja.
★ ★ ★
Ungfrú Lísa var ákaflega
geðug stúlka og léttlynd, —
en sem skrifstofudama var
hún algerlega ónothæf. Loks
kom að því, að framkvæmda-
stjórinn sá sér ekki fært að
hafa liana lengur, svo að hann
kaliaði skrifstofustjórann fyr-
ir sig og bað hann að segja
lienni upp. Því miður, sagði
skrifstofustjórinn, það er 6-
gerningur, ég er búlnn að
halda við liana mn skeið, og ég
get það ekki. Sama máli
gegndi um framkvæmda-
stjórann, svo að hann fékk sig
ekki tU þess sjálfur.
Ekki gekk betur með bólt-
haldarann, gjaldkerann og
skrifstofumennina tvo, — þeir
höfðu alUr haldið við hana, og
þeim var ekki viðlit að segja
henni upp.
Loks kaUaði framlcvæmda-
stjórinn sendllinn fyrir sig i
orvæntingu.
— Hefur þú staðið í nokkru
ástamakki við ungfrú Lísu?
— Nei, svaraði drenguriim
og roðnaði, það kæmi mér
aldrei tU hugar.
— Guð sé lof, drengur minn,
þá lendir það á þér, að segja
henni upp starfinu!
— Nú ferð þú fram í stofu og grenjar á hjálp!
Flutningafyrirtæki nokkurt
auglýsti eftír starfsmanni, sem
væri sterkur og duglegur.
Klukkan átta morguninn efttr
voru þrjátíu mættir við dyrn-
ar, og klukkan níu visaðl verk-
stjórinn fyrsta umsækjandan-
um inn. Efttr að hafa skrifað
niður nafn mannsins og heim-
ilisfang, sagðl verkstjórinn:
— Við látum þig svo vita,
þegar við erum búnir að hafa
tal af hlnum umsækjendunum.
— Þeir eru ekki fleiri, svar-
að hinn.
— Hvað segirðu, maður ?
Klukkan átta voru hérna þrjá-
tíu ....
— Já, ég kom sko klukkan
hálfníu og hentt hinum út.
Hann fékk starfið.
★ ★ ★
þig þræla þér svona út. Gerðu
það nú fyrir mig eftírleiðis að
hafa balann ekki nema hálf-
fullan i einu.
— Auðvitað er síminn dauður
þú talaðir hann í hel.
HEIMILISPDSTURINN