Heimilispósturinn - 12.09.1960, Síða 9

Þessi myndasaga segir frá tveim strákum og heitir MíkkÍ Og RlkkÍ Og SprGllÍgOÍtÍn
Steinvöluþorp stendur rétt við landamæri Gel-
bíu, en það er svo lítið, að maður þarf aldrei að
læra neitt um það í skólanum.
Stundum er hinu og þessu smyglað þar, en það
er ekkert sérstakt fyrir landamæraþorp og þetta
hefði yfirleitt ekki verið umtalsvert hefðu ekki
tvíburabræðumir Mikki og Rikki búið þarna.
„Undrabörn" kallaði ekkjan móðir þeirra syni
sína, því þeir voru svo líkir, að hún sjálf þekkti
þá ekki alltaf í sundur.
En hið furðulega við Mikka og Rikka fólst
frekar i þeirri staðreynd, að þeir sáust mjög
sjaldan saman, svo-sjaldan að sumir þorpsbúai'.
töldu vist, að bræðumir væru ekki tveir heldur
einn.
En ekkjan vissi mjög vel, að hún átti tvo sýni.'
Samt brá henni talsvert í brún þegar hún kom
upp einn morguninn til að vekja þá.
„Hamingjan sanna Mikki, hvar er hann bróð-
ir þinn?“ hrópaði hún, því hitt rúmið var tómt:
„Og hann Gvendur Guðhræddi var að segja frá
því í skólanum í gær hvernig það væri að ganga í •
svefni," svaraði Mikki og nuddaði stírurnar úr
augunum. „Ég hugsa að Rikki sé að því núna."
„Kennarinn ætti ekki að vera að kenna ykkur
sVong, flókna hluti," sagði hún, „klæddu þig nú
og farðu að leita að honum bróður þinum!"
Mikki léf ekki segja sér það tvisvar því það
var einmitt það sem hann vildi. Rétt á eftir héit
hann blístrandi að heiman í áttina að strætis-
vagnastöðinni.
Hinrik strætisvagnastjóri Morkinkvist hélt uppi
föstum férðum milli Steinvöluþorps, Grafareyrar
og Djúpafjarðar. Vagnskríflið, sem hann flutti
farþega sina í, bilaði aftur á móti svo oft, að eng-
inn vissi lengur á hvaða tímum ferðirnar áttu
upphaflega að vera.
Samt var dálítið einkennilegt að fyrsti vagn-
inn skyldi ennþá standa þama klukkan átta um
morguninn. Hinrik stóð ekki heldur eins og venju-
lega undir vélarhlífinni að gramsa. 1 þetta sinn
stóð hann fyrir dymnmn og hleypti engum inn.
„Við förum ekki af stað fyrr en þessi strákur
er búinn að greiða tvöfalt gjald," tilkynnti hann
og benti á Mikka, sem frekar hefði átt að kom-
ast með fyrir hálft gjald miðað við stærðina.
„Við skulum gera ráð fyrir, að þetta sé Mikki,"
hélt Hinrik áfram, „þá er óhætt að slá því föstu
að Rikki sé búinn að fela sig undir einu sætinu."
„Hvað með það?" hrópaði digur verkamaður,
sem ruddi sér leið gegnum hópinn.
„Hvað með það?" endurtók Hinrik, „heldurðu
að ég ætli að fara að flytja farþega fyrir ekki
neitt? Tviburarnir eru alltaf með einlæga pretti.
Þeir þykjast hvor um sig vera hinn og segja
hvor í sínu lagi, að þeir séu búnir að borga. Og
það er aldrei hægt að sanna hvor þeirra það er!“
Á sama augnabliki kvað við skerandi flautu-
blistur.
Blístrið kom frá Lalla lögregluþjóni, sem sá
verkefni fyrir sig í þessari mannþyrpingu. Á
þeim tuttugu.og sjö árum, sem hann hafði stund-
að embæt.ti sitt, hafði hann aðeins getað notað
flautuna sína fimm sinnum, svo hann greip þetta
tækifæri fegins hendi.
„Gangið áfram!" skipaði hann, „líka vagninn,
ég á við . .. akið vagninum áfram!"
„Þú getur ekki gefið slika skipun fyrirvara-
laust, við höfum rétt til að útlista okkar mál,"
mótmælti digri verkamaðurinn.
Lögregluþjónninn tók upp bók sínai og eftir
að allir höfðu’ gefið upp aldur sinn, leyfði hann
þeim að koma með skýringar.
„Jæja þá!“ rumdi Lalli og benti á drenginn
með ístrunni, „ert þú Rikki eða Mikki? Og engin
undanbrögð, mundu það!"
„Mikki," sagði drengurinn.
„Og hvar er Rikki?"
„Að ganga i svefni," sagði Mikki.
„Þá hefur hann náttúrlega gengið i svefni inn
í vagninn," sagði lögregluþjónninn, „við skulum
þá bara athuga hvort Morkinkvist heíur rétt
fyrir sér," og hann klöngraðist þunglamalega inn
i vagninn, lagðist á hnén og byrjaði að gá undir
sætin, eitt og eitt í einu. En hann komst ekki
langt, því undir annari sætaröðinni lá dagblað
með einhverju efni sem dró ákaft að sér athygli
hans . . .
(Framh.)
HEIMILISPÓSTURINN
9