Heimilispósturinn - 12.09.1960, Qupperneq 12

Þetta byrjaði i London þegai'
Gregory Peck kynnti mig fyrir
Audrey í veizlu, sem lialdin var
til heiðurs henni. Itaunar hafði
ég áður talað við hana, því að
Greg hafði beðið mig að hringja
til hennar og þakka henni fyrir
boðið fyrir mína hönd og hans.
Ég hringdi, sagði halló og til-
kynnti, að ég þyrfti að koma
skilaboðum til Audrey. Ég bætti
því við til vonar og vara, að það
væri von mín, að hún fengi skila-
boðin.
Glaðleg rödd svaraði:
— Hún fær þau. Þér talið
nefnilega við Audrey!
Ég man, hversu undrandi ég
var á látleysi hennar. Flestar
hefðu þótzt vera einhver önnur
og aðeins svarað því, að hún
skyldi fá skilaboðin. En nú veit
ég, að þetta látlausa svar er ein-
kennandi fyrir hana.
Daginn eftir hittumst við svo,
en af löngu samtali varð ekki.
Við töluðum aðeins um leikhús-
starfið, og áður en við kvödd-
umst, höfðu við minnzt á þann
möguleika að starfa saman á
leikhúsi í New York.
Það komst í kring ári síðar.
Leikritið hét Ondine, og við lék-
um saman allan veturinn. Síðan
fór ég til Sardínu, þar sem ég
starfaði í þrjá mánuði að kvik-
mynd, en Audrey fór til Sviss.
Meðan þessi aðskilnaður stóð,
ákváðum við að gifta okkur. Við
Audrey höfðum kynnzt í gegnum
síma, og nú kom síminn okkur
aftur í góðar þarfir. Ég hringdi
stöðugt til hennar til þess að láta
hana vita, hvernig kvikmyndunin
gengi til þess við gætum ákveð-
ið brúðkaupsdaginn.
Þvi lauk þannig, að Audrey og
móðir hennar önnuðust allan imd-
irbúninginn i Sviss. Sjálfur varð
ég beinlínis að flýja frá Sardiníu.
Ég fór um borð klukkan 8 að
kvöldi, og kl. 6 um morguninn
var ég kominn til Chivitavecchia,
og þaðan ók ég til Rómar. Þar
stanzaði ég sem snöggvast til að
leigja hús í Albanafjöllum, — og
til að panta máltíð, sem ég von-
aði, að við gætum neytt ein-
hverntimann í vikunni.
Svo var haldið áfram. Ég flaug
til Zúrich, tók bifreið til Luzern
og loks fjallavagn til Burgen-
stöck, þar sem við vorum gefin
saman daginn eftir i litilli kirkju
frá þrettándu öld.
Brúðkaupsverðurinn var snædd-
ur í litlu fjallahóteli. En rétt
fyrir máltíðina tók að hellirigna.
Ég gleymi aldrei regnhlífunum
yfir manngrúanum, sem streymdi
að hótelinu til veizlunnar.
Strax eftir brúðkaupið héldum
við suður á bóginn til Italíu, þar
sem ég átti að ljúka við kvik-
myndina frá Sardíníu. Húsið
sem ég hafði pantað, stóð full-
búið handa okkur, — og svo mál-
tíðin, sem ég hafði pantað.
Húsið var töfrandi, og við
höfum hvað eftir annað heim-
sótt það að nýju. Lítill vinnu-
mannabústaður umkringdur stórri
vinekru, Auk okkar voru þarna
aðeins hópur hvítra dúfna, tveir
asnar, þrír hundar og níu kettir.
Okkur þykir báðum afar vænt
um dýr, og þrátt fyrir kuldann,
leið okkur yndislega þarna í
sveitaparadísinni okkar. Okkur
var hlýtt í stofunni, þar sem ar-
inninn stóð; ástandið var verra í
göngum og stigum.
Við dvöldum þama eins lengi
og við gátum, siðan héldum við
af stað til London, þar sem ég
átti að leika í kvikmynd. Audrey
hafði hafnað öllum atvinnutilboð-
um til þess að við gætum verið
saman sem lengst, Eftir dvölina
í London bjuggum við þrjá ynd-
islega mánuði í Paris. Þar átti
ég að leik'a móti Ingrid Bergman,
og kvikmyndinni, sem Audrey
átti að leika í, var frestað, svo
að við gátum haldið hveitibrauðs-
dögimum áfram, þar.
1 París er hagkvæmast að búa
á hóteli, þetta var um miðjan
vetur, og ég vildi losa Audrey við
að byrja á nýju húshaldi, þar sem
við yrðum þarna aðeins fáa mán-
uði.
En siðan hef ég gert mér ljóst,
að þetta er eitt aðaláhugamál
konunnar minnar. Hún hefur yndi
af að lagfæra og skipuleggja. Hún
er beinlinis snillingur á þessu
sviði. Og allt, sem hún kemst
yfir að gera! Bréfaviðskifti henn-
ar eru beinlínis furðuleg! Hún er
sömuleiðis virkur þátttakandi í
samkvæmislífinu.
Starf okkar leggur leiðir okkar
um víða veröld, við erum eigin-
lega alltaf á flakki, en báðum
finnst okkur þetta dásamlegt líf,
sem við vildum ekki skifta á við
nokkum. Það skiftir engu máli,
hvar við erum, alltaf gefst
Audrey tækifæri til að beita hús-
móðurhæfileikum sínum, og hún
hefur yndi af að skapa heimili. Á
nokkrum mínútum tekst henni að
skapa innbú, sem er okkur full-
komið heimili, með nokkrum smá-
hlutum, sem hún hefur alltaf með
í töskunni sinni. Hvert sem við
förum, tökum við alltaf með okk-
ur einhverja af hlutunum okkar.
Kertastjaka, öskubakka, púða,
rúmfatnað, ljósmyndir, nokkrar
bækur og grammófón með plöt-
um. Og svo má ég ekki gleyma
Famous, hundinum okkar, trygg-
um förunaut, sem alltaf finnur
sér skot til að halla sér í. Þann-
ig finnst okkur við vera heima
hjá okkur.
Eftir dvölina í Paris fórum við
til Sviss, þar sem við eyddum
dásamlegum leyfisdögum í St.
Moritz og Burgenstock. En leyf-
inu lauk brátt með símtali frá
Róm. Það var leikstjórinn King
Vidor, sem vildi fá okkur til að
leika í kvikmýndinni „Stríð og
friður". Það hafði verið löngu á-
kveðið, að ég léki Andrej fursta.
Nú átti að reyna að fá Audrey
til að leika Natösju.
Við fórum í bifreið frá St.
Moritz yfir snæþakin fjöll og
komum að landamærabæ einum
þar sem við áttum að hitta King
Vidor. Það var nístingskalt, og
við hnipruðum okkur saman við
lítinn rafmagnsofn, meðan Vidor
sagði okkur frá kvikmyndinni.
Upphaflegi samningurinn var
skrifaður aftan á umslag, og við
Audrey undirrituðum hann á leið-
inni til flugvallarins.
Audrey hefur megnustu andúð
á asa. Hún fer á fætur eldsnemma
á morgnana til að geta mætt til
vinnu sinnar í ró og næði.
— Setjum nú svo, að það kæmi
eitthvað fyrir, segir hún. Bíllinn
gæti bilað.
Það hefur aldrei komið fyrir,
en gæti það að sjálfsögðu. Enn-
þá hefur hún aldrei látið bíða
eftir sér við kvikmyndatöku, og
gerir það áreiðanlega aldrei. Hún
er alltaf tilbúin hálfri klukku-
stund fyrir timann, þó að ég
hefði heldur kosið, að hún hvíldi
sig þennan hálftíma.
Á venjulegum vinnudegi snæð-
um við morgunverð saman.
Audrey krefst þess, að við borð-
um saman llka, þegar hún ein er
að fara til vinnunnar.
— Mér fellur það bezt, að við
byrjum daginn saman, segir hún.
Þegar verið var að taka „Green
Mansions", þar sem við lékum
bæði saman, snæddum við líka
hádegisverð saman. Hádegis-
verður hennar var tvö linsoðin
egg, eða kaldur kjúklingsbiti, á-
vextir, ostur og mjólk. Aldrei
brauð eða smjör. Meðan hún vinn-
ur að kvikmynd, gætir hún þess
vandlega að mataræðið sé rétt,
nóg af eggjahvítuefnum, og eins
fáar hitaeiningar og unnt er.
Hún gætir þess líka vandlega,
hvað ég borða. Og það er ástæðan
til þess, að ég er alltaf vel fyrir-
kallaður, hversu erfið, sem úpp-
takan er. á hverjum morgni
12
HEIMILIBPÓSTURINN