Heimilispósturinn - 18.02.1961, Qupperneq 18

A
MIKKI 0G RIKKI
— Lagagrein 38, c-liður: . . . ef hætta ógnar . ..!
þusaði Lalli við sjálfan sig. — Ef hættuógnun
ber að höndum, þá ber viðkomandi lögreglu-
manni á vagt að rannsaka orsakir hennar sam-
stundis. Þangað fer ég sem sagt.
Hann spennti beltið fastar um mitti sér og
gekk að skúrnum.
— Hætta! hvíslaði Mikki einnig á sama augna-
bliki. — Hann kemur hingað, fljótur! Förum
inn! Að svo mæltu ýtti hann bróður sínum inn
í skúrinn og lokaði dyrunum á eftir þeim. Þeir
tóku ekki einu sinni eftir mýslunum, sem flýðu
í allar áttir, þvi af Lalla stafaði nú aðalhættan.
Iskrið í hurðinni hafði ekki farið fram hjá
hinum vökula lögregluþjóni. — Það er ei
á ferðinni þarna í skúrnum, tautaði hann
ttiiva®
óg
gægðist innfyrir. — Hm, ekkert að sjá, en Þa.
sannar ekki neitt. Það er líklega bezt að ég
innfyrir til öryggis . . .
Bræðurnir héldu niðri í sér andanum og
fara eins lítið fyrir sér og þeir frekast gátu-
Lalli tvísteig um stund á báðum áttum fyrir
framan skúrinn svo marrið i skónum hans berg-
málaði frá húsunum í kring.
— Hver segir eiginlega, að hér sé hætta á
ferðum? sagði hann við sjálfan sig. — Ég heyrði
að vísu þrusk, en það geta alveg eins hafa verið
rottur! Já, hver skrambinn, rottur! Þær er mér
hreint ekkert um . . .
Á meðan biðu Mikki og Rikki þess með önd-
ina í hálsinum hvað verða vildi. Skyldi Lalli finna
þá?
1 sama bili var gluggi opnaður heima hjá þeim.
— Hvað gengur á þama? Hver er að snuðra i
garðinum mínum ? heyrðu þeir móður sína hrópa.
— Það er ég, Lalli, svaraði lögregluþjónninn
vandræðalegur. —: Ég hélt að hætta væri á ferð-
um og . ..
— Hætta! endurtók frú Dóra hæðnislega. — Ef
þú heyrðir mús tísta, þá heldurðu að heill bófa'
flokkur sé að verki!
— Það er skylda mín að vernda hina sofanC*'
borgara! svaraði Lalli móðgaður.
— Þá skyldi ég byrja á því að láta borgaran®
i friði svo þeir geti sofið! hrópaði Dóra reið.
Þú gerir svoddan endemis hávaða! Svona, kornd11
þér út af lóðinni áður .en þú vekur drengina
mína!
Inni í skúrnum létti tveimur vakandi drengj-
um heldur en ekki. . .
Eftir hina hörðu árás frú Dóru, hörfaði Lalli
möglandi undan. — Borgararnir sýna alls enga
samvinnu í baráttunni gegn afbrotabölinu! þus-
aði hann. — Lögreglan er meira að segja hindruð
í þvi að framkvæma skyldu sína. Hvernig get ég
nokkurn tíma upplýst afbrot með þessu móti?
Hann var svo upptekinn af þessum áhyggj-
um sinum, að hann gáði ekki vel að hvar hann
gekk. Þannig atvikaðist það, að hann hrasaði
yfir kerruna, sem Mikki og Rikki höfðu skilið
eftir í garðinum.
— Hver skollinn, hvað er nú þetta? hreytti
hann út úr sér. — Kerra á þrem hjólum! Ef mér
ekki skjátlast þá hef ég hjólið, sem vantar!
Andartak stóð hann hugsandi og starði út í lofti®-
Síðan breiddist sigurbros yfir andlit hans.
Nú veit ég hverjir hafa kollsiglt okkur Stjánð
slátrara! Mikki og Rikki!
— Nú fór ver, sagði Rikki, sem fylgzt hafð1
með þessu úr skúrnum. — Við eigum ennþá einU
sinni svolítið inni hjá Lalla . . .