Nýtt Helgafell - 01.04.1956, Blaðsíða 10

4
NÝTT HELGAFELL
mega teljast, kynna sjónarmið, sem
skoðanakönnun meðal almennings
hefur leitt í ljós, og bregða upp svip-
myndum af forustumönnum þjóðar-
innar eins og þeir horfa við tímarit-
inu. Sitthvað fleira, sem miðar til
nýjunga, er enn í deiglunni og bíður
síns tíma.
FYRIR fjórtdn drum, þegar Helga-
fell hóf göngu sína, geisaði heims-
styrjöld, sem sogaði íslendinga inn
í hringiðu tröllaukinna viðburða.
Sovétríkin höfðu þá í bili skipað sér
við hlið vestrænna lýðræðisþjóða í
baráttunni gegn nazismanum og
flestir íslendingar höfðu fulla samúð
með þessu bandalagi. Nú er öld
önnur og friður kominn á um jörð
alla, en reyndar einungis í orði
kveðnu. Tvær andstæðar höfuðfylk-
ingar, sem hvor um sig leitar lífs-
stefnu sinni heimsyfirráða, heyja í
dag þrotlausa baráttu um hollustu
þjóðanna og þessara meginátaka
kennir með háskalegum hætti allt
niður í rót hins íslenzka samfélags.
Sá vandi, sem hér er á ferðum, verð-
ur ekki leystur með einangrun og
þröngri þjóðernishyggju. í framtíð-
inni mun sá talinn beztur íslending-
ur, sem sýnir.hinum nýja heimi mest-
an þegnskap.
ÁTÖK heimsins munu ekki héðan
í frá sneiða hjá íslandi og þjóðin get-
ur ekki framar vænzt að horfa á
þann leik hlutlaus, án þess að bíða
tjón á sálu sinni. Aðild Íslendinga að
varnarbandalagi vestrænna þjóða
birtir að sönnu ákveðinn vilja um
það, hvar þeir kjósi sér samfylgd í
framtíðinni, en mjög skortir á, að þeir
hafi gert sér fulla og alvarlega grein
fyrir hinni nýju afstöðu, hættum
hennar og ábyrgð. Nýtt Helgafell
vill fúslega beita sér fyrir rökræðum
um þessi mál sem og þau önnur, er
mestu varða fyrir heill og öryggi
þjóðarinnar. Það heitir á hugsandi
menn og ritfæra sér til stuðnings og
sendir vildarmönnum sínum beztu
kveðjur.
Gjafir eru yður gefnar
Þjóðleikhúsið hefur átt litlu gjafaláni að
fagna, og er það hart aðgöngu að þurfa að
sækja dýrmætustu gjöf, sem því hefur hlotn-
ast, í hendur gefanda með valdi dóms og
laga. Því miður er þetta ekki einsdæmi, því
að fleiri hafa harmað örlæti sitt við þessa
ágætu stofnun og vitjað aftur gjafar sinnar.
Raunalegast er þó, að Þjóðleikhúsið á enn
í fórum sínum ýmsa hluti, t. d. nokkur mál-
verk, sem mjög óyndislegt er á að horfa, en
engin von er til, að gefendur muni fást til
að hirða.
Benda þessi dæmi til þess, að eitthvað sé
áfátt í gjafamenningu vor Islendinga, en
þegar um er að ræða gjafir til ríkis eða
opinberra stofnana, er yfirleitt fylgt þeirri
heiðnu kenningu, að lík skuli gjöld gjöfum.
Er í þessu fylgt ágætu fordæmi forfeðra
vorra, er leituðu á fund erlendra höfðingja
og gáfu þeim miklar gjafir, jafnvel spjar-