Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.06.1957, Blaðsíða 21

ARI — (Hlær) Hvílílc íullyrÖing. I þessu
rjóðri? En annarssraðar?
GAMLI MAÐURINN — Þar gilda önnur lög.
ARI — Framkoma yðar er stórfurðuleg, og
vægast sagt ákaflega móðgandi. Eg held
ég verði að taka sömu afstöðu og unnusta
mín til nærveru yðar og benda á, að til
eru fleiri rjóður en þetta.
GAMLI MAÐURINN — Þér vitið ekki hvað
þér segið. Þér munuð þó komast í skiln-
ing um bað áður en við förum.
STÚLKAN — (Verður hrædd).
ARI — Við, segið þér? Eruð þér ekki einn á
ferð?
GAMLI MAÐURINN — Nei, raunar ekki.
En ég átti nú við okkur, unnustu yðar og
, mig.
STÚLKAN — Ég fer ekki með honum. Aldrei
framar. Ég verð hjá þér.
ARI — Þetta keyrir úr hófi, gamli fauskur.
Auðvitað fer unnusta min ekki með yður.
Ég skil satt að segja ekki hvernig yður
dettur slík fjarstæða í hug. Nú vil ég að
þér farið.
GAMLI MAÐURINN — Um sinn — um
sinn. (Hverfur hálft í hvoru nauðugur
aftur á bak í skuggann, þar sem hann
birtist).
STÚLKAN — Ég er svo kvíðafull. Ég veit að
hann kemur aftur cg tekur mig frá þér.
ARI — Ég skal gæta þín. Hversvegna skyldi
hann koma aftur? Sjáðu til, hann er far-
inn, hann er ekki í skugganum þarna, og
ekki þarna, og ekki þarna. Við erum
laus við hann.
STÚLKAN — Erum við laus við hann, er
|>að satt? Hrellir hann mig aldrei framar,
setur hann mér aldrei oftar kosti? Einu
sinni hélt ég að ég væri laus undan oki
hans. Ég hélt ég hefði brotið hann af mér,
ég fórnaði til þess öllu. En svo hefur hann
elt mig á röndum á hverri nótt inn í
skóginn, setið um mig í hverjum draumi
og reynt að ná mér, fylgt mér eftir og
aldrei sleppt mér úr augsýn. Ertu viss um
að hann komi ekki aftur? Er ég loksins
laus við hann?
ARI — Hversvegna skyldi hann elta þig? Er
hann þér vandabundinn?
STÚLKAN — Vandabundinn? Getur það ver-
ið? Ég finn að þú segir nei. Mér er það
ekki ljóst, ekki núna. Ég braur hann af
mér fyrir tveimur mánuðum vegna þess
Jón Dan
að ég elska þig. Veiztu það ekki? Þess-
vegna hef ég verið að reyna að komast
til þín.
ARI — Þessvegna hefur þú verið að reyna að
komast til mín? Vegna þess að þú elskar
mig? Ert þú stúlkan, sem ég hef alltaf
beðið eftir?
STÚLKAN — Já, ég er hún.
ARI — Já, þú ert hún. Þú minnir á móður
mína, eða litla systur mína, sem dó tólf
ára gömul. Þú minnir mig á einhverja,
sem mér þótti vænt um.
STÚLKAN — Ég er hún.
ARI — Hver?
STÚLKAN — Hún, sem þér þótti vænt um.
ARI — Já, þig hef ég elskað alla ævi. Og þín
hef ég beðið, er það ekki?
STÚLKAN — Jú. Æ, hversvegna manstu ekki?
ARI — Ég man ekki minn eigin huga. Það
setur að mér ugg. En við skulum ekki
vera hrædd. (Þau þrýsta sér fast hvort
að öðru, bæði skelfd) Við skulum ekki
hlaupa í felur inn í skuggann. (Þau hlaupa
inn í skuggann) Við skulum ekki hnipra
OACSKRÁ
19