Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.06.1957, Blaðsíða 22

okkur saman í angist. (Þau hnipra sig
saman) Við skulum gera okkur ljóst,
hversvegna við þurfum ekki að vera
hrædd. Hversvegna erum við hér í fel-
um?
STÚLKAN — Við erum hrædd.
ARI — Við hvað?
STÚLKAN — Við gamlan mann.
ARI — Við gamlan mann. Ekki þurfum við
að hræðast hann. Eg er ungur, við erum
ung, ég hlýt að sigra. Komdu. (Þau koma
fram úr skugganum) Sjáðu, það er ekkert
að hræðast. Verum hamingjusöm.
STÚLKAN — (Hýr í bragði) Já, verum
hamingjusöm. Lofaðu mér að heyra stef-
ið, sem ég gaf þér. (Hann raular það. Hún
tekur undir og fer að dansa í rjóðrinu,
hirtan sem dofnaði, meðan gamli maður-
inn stóð þar við, eykst nú á nýjan leik
og hún syngur stefið aftur og aftur og
dansar, svo heldur hann áfram, í ótal til-
brigðum og hún fer að tala og hlæja)
Úg hef aldrei á ævi minni verið svona
glöð. Hversvegna dansa ég? Ég hef ekki
dansað svona síðan ég var sautján ára.
Nú dansa ég af því að þú ert til. Nú
dansa ég af því að ég er komin til þín,
og sérhver ósk, sem ég átti, er nú upp-
fyllt, og sérhver draumur, sem ég ól, er
að rætast. (Hættir að dansa, kentur og
sezt við fætur hans. Hann hættir að raula,
krýpur og tekur um herðar hennar) Ég
skal ganga hljóðlega um hús þitt. Vetur,
sumar, vor og haust. ..
ARI — (Hrekkur við, grípur fram í) Vetur?
Vetur? Hvernig stendur á þessu? Mér
finnst vera vetur, og þó er skógurinn all-
ur í blóma, þó er sumar í þessu rjóðri.
STÚLKAN — Hvernig gæti verið vetur? llvar
ættum við þá að vera í nótt?
ARI — Nótt? Hvort er nótt eða dagur?
STÚLKAN — Það er dagur, sérðu ekki að
sólin skín?
ARI — (Stendur upp, reikar um) Sól skín
ekki í skóginum. Sérðu ekki hvað skóg-
urinn er dinunur? Það er hvergi bjart
nema í þessu rjóðri. (Kentur til hennar,
lyftir henni upp) Það er bjart hérna af
því að þú ert hér. Ef þú værir ekki, væri
hér dimmt og drungalegt. Ég hef komið
hér áður, á meðan þú varst óralangt í
burtu, þá var hér dimmt og kalt. (Lætur
hana niður) Það sækir að mér uggur. Ég
veit að það er vetur og þo er hér sumar.
Ég veit að það er nótt og þó er hér
dagur.
STÚLKAN — Ó, ég óttast, að gamli maður-
inn komi og fari með mig. í hverjum
draumi hefur hann að lokum haft yfir-
höndina, þessvegna komst ég ekki fyrr til
þín.
ARI — Þú ferð ekki með honum. Ég læt hann
ekki taka þig frá mér.
STÚLKAN — Það voru allskyns skuggalegir
rnenn í skóginum. Heldurðu að þeir komi
hingað?
ARI — Vertu róleg, ljúfan, ég skal gæta þín.
STÚLKAN — En ef, ef hann sækir mig, —
mundu mig þá til morguns.
ARI — Ég man þig alla tíð til ævilrka.
STÚLKAN — Mundu mig til morguns.
ARI — Ég man þig, ég man þig.
GAMLI MAÐURINN — (Kemur fram úr
skugganum) Mér hefur ekki heppnazt að
finna þetta gras, sem á að vera hér. Ég
verð því að álykta, að sá, sem þóttist
finna það, hafi ekki borið skynbragð á
grasafræði og dregið rangar ályktanir.
Sennilega hefur hér verið unt að ræða
Orchis maculata, en óvant auga gæti hæg-
lega haldið það vera Orchis purpurella.
Eitt er víst, að sé Orchis purpurella ekki
í þessu rjóðri, finnst það ekki í skógin-
um. Ef til vill er það hvergi lengur, —
nema í hjarta mér? (Horfir á stúlkuna).
STÚLKAN — Orchis purpurella er hvergi
legur. Rífðu hana út úr hjarta þínu.
(Þrusk á baksviðinu).
GAMLI MAÐURINN — Hér munu flciri
kc.mnir. (Gamli maðurinn tekur ofan og
beygir sig í áttina að baksviðinu og þar
standa þá tveir menn, skuggalegir) Góð-
an dag, herrar mínir, ykkur mun ætlað
hlutverk hér. (Þeir hneigja sig).
ARI — Farið burt, gamli maður.
GAMLI MAÐURINN — Ég fer, ég fer.
ARI — Unnusta mín óttast að bér takið sig.
Þér ættuð að lofa okkur að vera einum
og gera yður ekki leik að því að hrella
saklaust hjarta.
GAMLI MAÐURINN — Unnusta mín, segið
þér. Hversvegna segið þér ekki: Ég óttast
að þér takið hana frá ntér.
ARI — Hversvegna skyldi ég segja það? Ég
hef ekkert slíkt að óttast. Ég mundi aldrei
láta það henda.
20
dagskrá