Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.06.1957, Blaðsíða 48

— Mér finnst olíumálverið sem
slíkt vera orðið úrelt.
— En er það ekki nauðsynlegt, þó
ekki sé annað en sem einskonar rann-
sóknarstofa listanna? Þar hefur lista-
maðurinn frjálsar hendur um að fara
nýjar brautir, kanna nýja mögu-
leika.
— Ég sé ekki að það þurfi að vera.
Menn halda að það sé ógurleg þving-
un að leysa gefin verkefni, en mér
hefur ekki fundizt það. Og hvað því
viðvíkur að fara nýjar brautir og
kanna nýja möguleika, þá verður
slíkt fyrst og fremst til af glímu mál-
arans við ný efni, — ekki aðeins við
striga og olíulit.
— Ég hef oft tekið eftir því, mér
til undrunar, að sumt fólk, sem er
algjörlega blint á hina nýrri mynd-
list, vill hinsvegar lielzt ekki hafa
annað í kringum sig en einmitt þá
hluti, sem eru bein og skilgetin af-
kvœmi hennar, — húsgögn, búshluti,
gluggatjöld.
— Ég hef rekizt á þetta sama. Ég
hef rekizt á fólk, sem sér ekkert í
málverkum mínum, en þegar ég hef
gert þetta sama inn í ákveðið rúm
byggingar, til dæmis, þá finnst því
það miklu sjálfsagðara.
— Og þú heldur að það stafi af
því, að hið síðara formið sé eðli-
legra, tímanum samkvæmara?
— Ég býst jafnvel við því. Ég vil
fá þessa list okkar, sem við köllum
svo, ég vil fá hana allt í kringum
okkur, í borðið héma, í lampann, í
þessa skál.
En svo ég tali aftur um málara-
listina, þá er eitt, sem hefur gert
henni mikinn óleik, og það eru þess-
ar bölvuðu nafngiftir, þegar myndin
á ekkert sammerkt við nafnið.
— Hefur þú ekki gert það sjálfur?
— Ég er löngu hættur því, enda
leiðir það fólk aðeins afvega. Það
kemst ekki að myndinni fyrir þess-
um þröskuldi, sem í raun og veru er
ekki til. Fólk er vant því úr natúral-
ismanum að máiverk hafi, skulum
við segja, bókmenntalega merkingu,
segi einhverja sögu. Og svo smitast
málararnir sjálfir af þessum mis-
skilningi og fara að klína nöfnum á
myndir sínar, svo þessi hringur vit-
leysunnar verður heill. I listrænum
hlutum daglega lífsins er engin slík
fyrirstaða. Þar er hluturinn — og
basta. Ég sá mynd af vaski í þýzku
tímariti, bara vaski, og það eru á-
reiðanlega ekki margir myndhöggv-
arar sem gætu búið til svo fallegan
hlut.
— Er þessi vaskur þá ekki orðinn
hluti af skúlptúr nútímans í víðari
merkingu?
— Jú, ég býst við því.
o o o
Það er oft fundið að hinni nýju
list einfaldra flata og forma, að hún
gefi hvorki anda né skáldskap neitt
ráðrúm.
— Það var skrýtið! Annars er eitt,
sem ekki hefur verið gert nægilega,
og sízt hér á landi, og það er að
greina á milli góðra og slæmra ab-
straktmálara. Mönnum er bara skipt
í tvo flokka, abstraktmálarana og
hina, en það eru engu færri fúskarar í
abstraktlistinni en hinni fígúratífu.
— Það er eflaust af því að stríðið
46
DAGSKRÁ