Vikublaðið Gestur - 01.02.1956, Blaðsíða 4

Smásaga eftir Spain Sire.
I TÆKA TÍÐ...
LOGARNIR teygðu rauðgullnar tung-
urnar upp úr gráum reykmekkinum. I
kvöldrökkrinu glampaði flöktandi bjarm-
inn á grænum flötunum og skuggalegum
húsunum meðfram Ocanijto Drive.
'I'om Travers var á heimleið frá kvik-
myndasýningu ásamt Julie, konu sinni.
hegar þau nálguðust Ocampo Drive, urðu
þau eldsins vör. Þau voru niðursokkin í
að tala uni kvikmyndina, þegar Tom
hrópaði skyndilega up]j yfir sig:
„Nei — sjáðu — það hlý.tur að vera
kviknað í þarna —
„Ó, Tom, það hlýtur að vera á Ocampo
Drive“.
Hann svaraði ekki. Hann var önnum
kafinn við að snúa bifreiðinni niður á
veginn til Ocamjto Drive — en liann vissi,
að bæði hugsuðu þau það sama. Fimm
ára dóttir jþeirra, Laura, hafði farið i
heimsókn til nágrannanna til J^ess að leika
sér við jafnöldru sina, Mary Wilsey, og
frú Wilsey hafði beðið þau hjónin að
lofa Lauru að vera hjá sér, meðan Jjau
læru í kvikmyndahúsið. Á ])ví lék enginn
val’i, að annað hvort var kviknað í húsinu
4 — GESTUR
jjeirra, eða einhverju nágrannahúsinu.
Máttvana af angist sátu þau og störðu
fram fyrir sig.
Stundarkorni stðar voru J)au komin að
Jíéttum reykmekkinum, og sáu greinilega
eldtungurnar teygjast mót himni. Tom
stöðvaði bifreiðina.
Skyndilega fann hann, hvernig slaknaði
á liverri J)andri taug í líkama lians; það
var hvorki hans hús né Wilsey, sem
kviknað var í, heldur stóð húsið neðar
við~ götuna. Honum kom þessi eldsvoði
ekkert við! Hann dró andann miklu létt-
ar. Þetta var einn J)essara óviðkomandi
viðburða, sem maður les svo kæruleysislega
um í blöðunum. Logana sá hann, og hit-
ann fann hann, en honum var málið al-
gerlega óskylt.
Lamandi óttinn, sem hafði gagntekið
hann, hvarf, en í hans stað kom spenn-
ingur og æsing, Jdví að hann blátt áfram
gladdist yfir því, að honum skyldi ekkert
korna málið við. Honum datt f hug, að
hann ætti að kalla á slökkviliðið, en í
sama vetfangi heyrði hann í brunalúðr-
unum í fjarska. Hann ók út í vegkantinn
og skrúfaði rúðuna niður.
Hann fann að Julie hafði fært sig fast
upj) að honum — þau sátu þegjandi og
hlustuðu á snarkið og hvæsið í eldinum.
„Við hljótum að vera þau fyrstu, sem
urðu eldsins vör“, sagði Julie.
„Þetta er hús Conrad,“ sagði Tom.
„Skyldu allir hafa komizt út?“ Hann
skammaðist sín fyrir tilhugsunina um
Jkiö, að hann væri næstum ánægður yfir,
að ])að hefði ekki verið hann, sem ógæf-
an skall yfir.
Hann Jrekkti Jim Conrad. Hann var
skrifstofumaður og þrælaðí sífellt, og var
oft að heiman. Hann var kvæntur og átti
nýfætt barn og tvo elclri tvíbura, hrokkin-
hærða hnoðra, Ronnie og Ann, sem voru
á aldur við litlu stúlkuna hans. Kannski
var Jim að heiman í kvöld og konan
hans ein hcima hjá börnunum?
Þá kom hann auga á frú Conrad. Hún
og tvær konur aðrar voru einu mann-
eskjurnar, scm sjáanlegar voru í námunda
við brennandi húsið. Önnur konan hélt
á hvítvoðungnum í fanginu, og báðar
reyndu Jrær að halda aftur af henni, er
hún reyndi að Jajóta aftur inn í húsið.
Blíðlynda, unga konan hafði skyndi-
lega breytzt í tryllt kvendýr, og ójr hennar
yfirgnæfðu hávaðaiin frá eldinum: „En
börnin — börnin!" hrópaði hún í sífellu
skjálfandi rödd.
„Guð minn góður!“ hrójraði Tom.
„Börnin eru enn inni í brennandi hús-
inu.“ Hann reif hurðina upjr og hentist
út.
„Tom! Tom!“ Hann heyrði rödd Julie
gegnum hávaðann og fann að hún greijr
í frakkann hans og reyndi að halda aftur
af honum. „Tom — Jrú kemst ekki lifandi
út, ef ]m ferð Jrangað inn — þetta er ekki
okkar eldur —“
„Þér getur ekki verið alvara," sagði
hann og sleit sig lausan og Jraut í áttina
til kvennanna.
„Hvar eru þau?“ hrójraði hann og
hristi frú Conrad til, Jrangað til henni
varð litið í augu hans.
„í — í barnaherberginu í kjallaranum
— stiginn til hægri í forstofunni.“
Hann batt vasaklútinn fyrir vit sín og
hljóp til hússins. Eins og á mynd sá hann
örvæntingarfullt, biðjandi andlit Julie
fyrir sér — síðan tryllt, óttaslegin augu
Jean Conrad. Hann kom auga á vatns-
slöngu, sem fest var á krana rétt hjá
tröppunum. Hann skrúfaði frá vatninu
og lét |það streyma yfir höfuð sitt og
klæði. Síðan hljóp hann upp tröppurnar
með slöngustútinn í hendinni.
Áður en hann ojmaði dyrnar, dró hann
andann djúpt að sér. Hann bjóst við að
geta haldið honum niðri í sér í eina
mínútu — þrjátíu sekúndur á leiðinni
niður í kjallarann, og þrjátíu sekúndur
sömu leið til baka.
í forstofunni sá liann ekki handaskil
fyrir reyk, og inni í dagstofunni sáust
eldslogar. Hann sá að logaði í blöðum,
sem lágu á borði, og að sófinn var eitt
eldhaf. Hann reyndi að rýna í gegnum
Jrétt reykskýin. Þegar hann var kominn
nálægt dyrunum, sem lágu niður í kjall-
arann, rann slangan úr hendi hans. Hann
Hann gladdist yfir því, að það var ekki húsið hans, sem stóð
í björtu báli. Þessi eldsvoði kom honum ekkert við ...