Vikublaðið Gestur - 01.02.1956, Blaðsíða 22

Ég tefli við dauðann um sjóræningjafjársjóði.
Framh. af bls. 10.
Stundarkorn hikaði ég. Hann
hafði rétt fyrir sér. En undir
kjölnum á skonnortunni beið
fjársjóðurinn, sem William
Phips hafði ekki heppnazt að
finna — milljóna dollara virði
í gulli og silfri.
„Við skulum hætta á jþetta,“
sagði ég loks.
Síðan fór ég í ullarfötin.
Hinir fóru að koma geysistóru
kafarahylkinu, sem ég ætlaði í
niður, fyrir á sínum stað. Eftir
að ég var kominn inn í málm-
hylkið, sá ég í gegnum útsýn-
isglerið ofan á hjálminum, að
himinninn var orðinn dökkur
og drungalegur.
Hægt og hægt seig ég niður
í djúpin, en skyndilega tók
hraðinn að aukast — birtan
utan við útsýnisglerin þvarr
óðum, loftbólurnar virtust nær
hver annari og stærri, og leið-
in niður á botn óralöng. En
kaíhylkið hélt í sífellu niður
á við. Ég var í þann veginn
að spyrja rafmagnsmanninn,
hvað væri að, þegar ég stanzaði
með snöggum rykk.
„Á botni,“ tilkynnti ég sam-
stundis í símann, dauðfeginn
yfir því, að vera loksins kom-
inn niður.
„Jú. viú íörum oít í ieikhúsið,
konan nún fer aðallcga til að sjá
hvernig kvenfólkið í salnuni er
klætt, cn ég lil að sjá hvað stúlk-
arr-ar ú leiksviðinu klæðast lítiðl"
22 — GESTUR
En ég fékk ekkert svar.
Ég kveikti á leitarljósunum
tveim. Allt umhverfis köfunar-
hylkið brotnaði ljósgeislinn á
svörtum klettavegg. Þetta
fannst mér einkennilegt. Hafs-
botninn var engu líkur, sem ég
hafði áður séð. Veggirnir í
stálhylkinu voru rennblautir
af raka, og ég fann ofsahraðan
æðasláttinn á gagnaugum mér.
Hitamælirinn sýndi 72 gráður.
Og sjónin, sem við augum
mínum blasti, hverfur mér
seint úr minni; allt umhverfis
mig var grá-svart tóm, nema
rétt þar, sem ljósgeislarnir
gátu skorið sig í gegn. Ekkert
jurtalíf sást, engir fiskar', engir
kórallar — aðeins auðnarlegur,
lífvana hafsbotn, þar sem köf-
unarhylkið mitt hvíldi meðal
ógnþrunginna neðansjávar-
klettanna. Þetta var eins og að
vakna á eyðimörk, sem færzt
hefði í kaf. Fjarstætt. Óhugn-
anlegt.
Þegar ég talaði í símann,
virtist röddin í mér meira að
segja óeðlilega fjarræn. Þegar
rafmagnsmaðurinn uppi á þil-
farinu svaraði mér loksins,
spurði ég, liversu djúpt ég
væri kominn.
Hann var harla mjóróma:
„Tvö hundruð — þrjátíu — og
fjóra — faðma.“
Ég hélt fyrst að súrefni hefði
haft áhrif á heyrn mína, eins
og svo oft kemur fyrir.
„Endurtaktu tölurnar,“ sagði
ég.
„Tvö liundruð — þrjátíu —
og — fjóra — faðma.“
„Nú ertu að ljúga,“ varð mér
að orði.
„Nei,“ var svarað.
Tvö hundruð þrjátíu og
fjóra laðma, 470 metra. Það
var dýpra en nokkur maður
hafði áður kafað og verið um
leið fær um að athafna sig á
botninum. Kafari, búinn
venjulegum tækjum, þarf ekki
að ætla sér að athafna sig á
meira dýpi en 70 metra. Kunn-
ingi minn, Gene Nohl, hafði
náð heimsmeti með því að kafa
140 metra í Mich-igan-vatni.
William Beebe hafði komizt
alla leið niður í 1010 metra
dýpi í kafkúlu sinni við Ber-
múda, og Otis Barton fyrir
skemmstu niður í 1300 metra
dýpi úti fyrir Kalíforníu. En
þeir tveir síðastnefndu voru
einungis í könnunarkúlum, og
voru ófærir um að athafna sig
nokkuð annað en litast um,
þar sem kúlurnar voru ekki
búnar neinum ytri áhöldum.
Ég hafði sett heimsmet í
fyrsta skipti í sögunni var
hægt að athafna sig á mílu-
fjórðungsdýpi. Það var sann-
arlega ekkert undarlegt, þótt
mér hefði virzt umhverfið í-
skyggilegt. Þetta voru hafdj'úp-
in, lífvana og auð, þar flæddi
sjórinn aðeins um steina og
kletta.
Köfunarhylkið mitt hafði
bersýnilega, af tilviljun, smeygt
sér niður í þessa djúpu neðan-
sjávargjá, örmjóa, og hefði get-
að verið mílu dýpri, því að
gjár á hafsbotni eru iðulega
þrengri og dýpri en ofansjáv-
ar.
Skyndilega tók spurningun-
um að rigna yfir mig, og ég
heyrði rafmagnsmanninn segja:
„Hann er enn á lífi.“
Ég var að tryllast af örvænt-
ingu. „Bjargið mér úr þessu,
fljótir!" skipaði ég.
„Við gerurn okkar bezta,
liðsforingi," var svarað, „það
getur ekki tekið langan tíma.“
Mér fannst það samt taka
nógu langan tíma. Ég braut
heilann um, hvað liefði komið
fyrir. Svo fylltist ég skyndi-
lega ofsaskelfingu urn, að ég
yrði að vera þarna að eilífu.
En áður en ég missti stjórn á
mér, fann ég, að kippt var í
stálvírinn, og aldrei hef ég
orðið jafnfeginn. Lífsvonin fór
báli um mig allan.
Brátt var ég á uppleið. Ferð-
in gekk hægt, en mér leið æ
betui. En jafnvel áður en ég
kom upp á yfirborðið, fann
ég storminn, sem geisaði, og
öldurótið.
Um leið og ég skrönglaðist
úr kafhylkinu, fann ég hvaða
tökum óveðrið hafði tekið
skonnortuna. sjórinn pískaðist
upp í froðu, og himinninn
virtist kolsvartur og hellti
regninu í stríðum straumum
yfir hafið og þilfar skonnort-
unnar.
Loesche skipstjóri greip í
handlegginn á mér og hrópaði
gegnum veðurofsann: „Tvö
hundruð þrjátíu og fjórir
faðmar. Þú skauzt okkur sann-
arlega skelk í bringu."
„Ekki síður sjálfum mér,“
öskraði ég á móti. „Hlýt að
hafa lent framhjá skipsbálkun-
um og niður í kóralgljúfur.“
Seinna sagði Loesche mér
svo frá: „Rétt eftir að þú varst
kominn útbyrðis, skall óveðrið
á. Skipið tók að nötra, og
mennirnir áttu í erfiðleikum
með að stjórna línunni. Svo
bilaði eitthvað í vindunni, og
þessvegna var það, að þú fórst
svona hratt niður. — Annars
veit ég ekki, livað hefði gerzt,
ef þú hefðir ekki stanzað ein-
mitt á þessu andartaki, því að
ekki voru eftir nema fimmtán
faðmar á vindunni."
„Nú, ég er kominn hingað,"
svaraði ég hlæjandi, „þetta var
með í leiknum. Og sannarlega
skal ég treysta köfunarhylkinu
betur eftirleiðis". Ég gerði mér
kátínuna upp. Þetta var ekkert
gamanmál. Það var auðvelt að
ímynda sér hvað hefði gerzt,
þegar línan rann af vindunni.
Ég fór nú í olíuklæði og
hugðist fá mér kaffisopa aftur
í káetu. Ég brauzt gegn veðr-
inu og greip í hvað, sem hendi
var næst til þess að halda mér.
En óveðrið færðist sífellt í
aukana og öldurnar urðu æ
hærri, og gengu sjóirnir yfir
mig á leiðinni aftur eftir. Við
káetudyrnar nam ég sem
snöggvast staðar. Ef til vill hef
ég verið eitthvað ringlaður eft-
ir það, sem fyrir mig hafði
borið. En skyndilega valt