Morgunblaðið - 18.11.2011, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. NÓVEMBER 2011
✝ VilhjálmurGrímsson
tæknifræðingur
fæddist í Færeyjum
3. ágúst 1942. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 12. nóv-
ember 2011.
Vilhjálmur var
sonur hjónanna
Gríms Eystroy, f.
28. júlí 1919, d. 17.
apríl 2000, og Ingibjargar Mörk,
f. 16. október 1920, d. 4. október
2000. Vilhjálmur er elstur átta
systkina, hin voru þessi: El-
ísabet, Regin, Sólrún (látin),
sveinbarn (látið), Grímur, Ingi-
björg og Rut (látin).
Vilhjálmur kvæntist 11. ágúst
1962 Vigdísi Pálsdóttur, dóttur
Jóhönnu Símonardóttur, f. 6.
október 1923, d. 20. nóvember
2004, og Páls Þorsteinssonar, f.
eftir stríð. Hann ólst upp í vest-
urbæ Reykjavíkur. Vilhjálmur
lauk prófi í tæknifræði frá Oslo
tekniske skole 1965 og starfaði
um tveggja ára skeið hjá siv. ing.
Halvor Sundsvalen í Ósló. Frá
1967 til 1986 var hann bæj-
artæknifræðingur í Keflavík;
sveitarstjóri í Vogum 1986 til
1990; verkefnisstjóri hjá Land-
mælingum Íslands 1991 til 1994;
framkvæmdastjóri Verndar,
fangahjálpar, 1994 til 2000; skrif-
stofustjóri í Gerðubergi 2001 til
2005; verkefnisstjóri hjá fram-
kvæmdasviði Reykjavíkurborgar
2005 til 2010. Vilhjálmur var
landsforseti JC á Íslandi 1974-
1975. Hann var stofnandi og
fyrsti formaður Samtaka tækni-
manna sveitarfélaga, SATS.
Vilhjálmur verður jarðsung-
inn frá Fella- og Hólakirkju í
dag, 18. nóvember 2011, og hefst
athöfnin kl. 13.
22. nóvember 1921.
Vigdís er elst sex
systkina, þeirra
Símonar (látinn), Ás-
laugar, Þorsteins,
Páls Ásgeirs og
Gylfa Þórs. Börn
þeirra Vilhjálms og
Vigdísar eru 1) Páll,
kvæntur Guðbjörgu
R. Guðmundsdóttur
og eiga þau Guð-
mund Óskar, Vigdísi
Ingibjörgu og Ingu Þóru; 2)
Hanna Björg sem á Vilhjálm
Theodór og Kristu Sól; 3) Garðar,
kvæntur Ástu Steinunni Eiríks-
dóttur og eiga þau Berglindi
Glóð, Birgittu Björt og Bryndísi
Perlu; 4) Inga María, sambýlis-
maður Gestur Páll Reynisson, og
eiga þau Önnu Lilju og Vilhjálm
Reyni.
Vilhjálmur flutti til Íslands
með foreldrum sínum fljótlega
Ég veit að ég er ein af þeim
heppnu í lífinu. Ég fékk frábæran
pabba. Það verður í sjálfu sér ekki
flókið að syrgja hann, hann skilur
eftir svo mikið af góðum minning-
um. Og svona er nú lífið. Einn Vil-
hjálmur fæðist og annar Vilhjálm-
ur deyr.
Pabbi var svo margt fyrir mér.
Hann var óendanlega þolinmóður.
Natinn. Ljúfur. Róandi. Vitur.
Skemmtilegur. Hann var hlýr og
gefandi. Aldrei skammandi eða
skipandi. Kunni svo vel að orða til-
finningar sínar – en bestur var
hann þó í að hlusta. Hann dæmdi
aldrei heldur samþykkti mann
eins og maður var. Sem að mínu
viti er eitt það besta sem hægt er
að gera fyrir börnin sín.
Hann hvatti okkur systkinin öll
til að ganga menntaveginn og
halda alltaf áfram að læra meira.
Einnig að lífið er ævintýri og að
maður á að njóta þess núna. Þetta
kunni hann svo sannarlega sjálfur.
Hann fór að læra frönsku þegar
systir mín flutti búferlum til
Frakklands. Nostraði við flug-
vélamódelsmíði í nokkur ár, lagð-
ist í veiðimennsku og skyttirí í
önnur ár. Einnig lærði hann á
mótorhjól á gamals aldri, smíðaði
sér sjálfur kajak, en hans helsta
ástríða var samt myndlistin, en
hann hefur verið nemi í Myndlist-
arskóla Reykjavíkur í áratugi.
Við systkinin fórum ekki var-
hluta af hinum mýmörgu áhuga-
málum pabba. Oftar en ekki voru
eitt okkar eða fleiri dregin inn í
það sem var efst á baugi hverju
sinni. Ég fór í myndlistarskólann
með pabba á laugardögum í nokk-
ur ár. Lét mig hafa það að vakna
eldsnemma á laugardagsmorgn-
um á táningsárunum og fara með
pabba til Reykjavíkur. Fyrst á
Kaffivagninn við bryggjuna í
morgunkaffi og svo í skólann.
Pabba og mömmu fannst einnig
afar gaman í útilegum og hef ég
margar góðar minningar úr tjald-
ferðalögum vítt og breitt um land-
ið. Fyrir nokkrum árum fór pabbi
með mér yfir Fimmvörðuhálsinn
ásamt bróður mínum og nokkrum
vinkonum á Jónsmessunótt. Sú
ganga reyndi töluvert á hann, en
aldrei datt honum í hug að gefast
upp.
Hann og mamma eru mér sterk
fyrirmynd um hvernig fjölskyldu-
líf eigi að vera. Aldrei sá ég þau
rífast eða fara í fýlu. Þau voru
samtaka en um leið sköpuðu svig-
rúm hvort fyrir annað til að vera
ólík og hafa sinn hátt á ýmsu. Okk-
ur systkinunum var innrætt virð-
ing og samhygð með öðrum, ekki
síst þeim sem höfðu átt erfitt í líf-
inu. Einnig að taka þátt í sam-
félaginu og hafa áhrif, enda öll
mjög pólitísk og um leið og við höf-
um stundum ólíkar skoðannir er-
um við samrýmd og náin.
Ein af mínum sterkustu minn-
ingum um pabba er þar sem hann,
sem elstur og stærstur í fjölskyld-
unni bað mig, yngsta meðliminn,
fyrirgefningar. Þar kenndi hann
mér á mjög áhrifamikinn hátt um
auðmýkt og fyrirgefningu.
Eina eftirsjáin er að börnin mín
muni ekki hafa minningu um afa
sinn nema í gegnum mig. Eitt af
hans síðustu verkum var að skrifa
á myndir sem hann hafði þegar
teiknað og árita þær til Vilhjálms
Reynis, fjögurra mánaða sonar
míns, frá afa sínum. Það var átak-
anleg stund sem ég mun seint
gleyma.
Við pabbi hittumst aftur eftir
u.þ.b. 40 ár (ef guð lofar) en þang-
að til mun ég sakna hans á hverj-
um degi. Það veit ég líka.
Inga María Vilhjálmsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Pabbi var dellukall. Ég man
fyrst eftir flugmódelum, svo kom
hestadella, prufaði að svífa í dreka
en var of þungur. Við pabbi skut-
um rjúpur á tímabili og hann
veiddi stundum fisk; reiðhjól átti
hann þrjú eða fjögur á tímabili og
svo mótorhjól þar sem ekkert
minna en 1600cc þurfti til. Göngur
voru honum bæði líkamsrækt og
áhugamál og nú síðast var það
sjókajak sem hann smíðaði sér og
við dömluðum á við Geldinganesið.
Ég var með honum í ýmsu og sit
eftir með mótorhjóladellu en læt
mér nægja 750cc. Eitt rak annað í
áhugamálum en alltaf var lista-
þráðurinn spunninn með, hann
spilaði á píanó og hvert sem farið
var voru listmálagræjur meðferð-
is. Heima hjá mér eru flestir vegg-
ir prýddir hans túlkun á fólki og
fjöllum, takk fyrir það, pabbi.
Pabbi fékk bara 69 ár en hann
nýtti þau vel – fór alltaf fyrstur á
fætur, skipulagði dagana vel og
gjörnýtti þá alla. Hann bjó sér til
stundatöflu til að koma öllu í verk
þó hann væri hættur að vinna
launavinnu. Pabbi var með kaldan
húmor og sumir myndu segja allt
að því ruddalegt skopskyn – það
fannst ekki öllum hann fyndinn þó
ég gæti hlegið mig máttlausan að
því þegar hann spurði hvenær
gæludýrin færu á grillið! Pabba
fannst gaman að grilla (grillaði þó
aldrei gæludýr) og hann undi sér
vel með viskítár í annarri hendi og
grilltöng í hinni.
Síðustu árin átti pabbi mikinn
styrk í trúnni og gaf sig í starf á
vegum þjóðkirkjunnar – hann
kaus til stjórnlagaþings(nefndar) á
grundvelli afstöðu manna til að-
skilnaðar kirkju og ríkis sem hann
var andvígur. Síðustu dagana sína
naut hann þess án efa að hafa stað-
fasta trú og vera óhræddur við það
sem koma skyldi. Nú er því öllu
upplokið fyrir honum en við sitjum
eftir með stóru spurningarnar.
Garðar.
Erfiðar vikur og mánuðir að
baki – og nú blasir enn erfiðari
veruleiki við. Enginn pabbi lengur.
Kletturinn í lífi mínu er farinn.
Tómarúm og hjartasár verður ein-
hvern veginn að venjast og lífið að
halda áfram. Hvernig tilveran
verður án hans er óhugsandi.
Pabbi var alltaf nálægur og lét til
sín taka ef honum þótti ástæða til –
ef ekki – þá var hann samt ávallt til
staðar.
Það sem pabbi minn var mér –
var eiginlega allt. Næmni hans,
umhyggja og hlýja var endalaus.
Stuðningur og hrós voru hans að-
alsmerki. Alltaf bjartsýnn, alltaf
vitur, alltaf ráðagóður. Hvað svo
sem þessari konu hér datt í hug –
þótti pabba frábært Alls staðar
voru möguleikar. Notum daginn í
dag var hans mottó – láttu hug-
myndina verða að veruleika.
Nýttu tækifærin. Pabbi var
óþreytandi í að hvetja okkur til
mennta. Alla tíð hjálpaði hann,
nærði, vísaði veginn og huggaði ef
illa gekk.
Stolt pabba af börnunum sínum
var mikið – stundum vandræða-
lega mikið. En pabba var sama
hvað öðrum fannst. Sjálfstraustið
var frá náttúrunnar hendi í
ómældu magni. En pabbi gat líka
verið lítillátur og auðmjúkur – við-
urkenndi fús veikleika sína. Pabbi
átti ótal áhugamál og vann alla tíð
mikið – einkum þegar við systkinin
vorum yngri. Að vera natinn faðir,
í krefjandi starfi, með fjölda
áhugamála – og þar kom berlega í
ljós hversu hugmyndaíkur pabbi
var – hefði vitaskuld ekki gengið ef
mamma hefði ekki staðið sína plikt
af umhyggju, dugnaði, trygglyndi
og þolinmæði. Á bak við hvern frá-
bæran karl stendur gjarnan stór-
kostleg kona. Mamma er skjólið
sem pabbi blómstraði í. Eitt er að
vera gefandi faðir og annað að
vera góður eiginmaður. Þótt for-
eldrar mínir hafi elskað hvort ann-
að mikið hefur ekki alltaf verið
auðvelt að vera konan hans pabba.
Að gefa mömmu hest í afmælisgjöf
þegar hana langaði í litasjónvarp,
var ekki besta hugmyndin sem
pabbi minn fékk. En Gráni var síð-
ar seldur og mamma fékk litasjón-
varpið.
Við systur töluðum einhvern
tímann um að pabbi væri óslípaður
demantur. Á seinni árum slípast
demanturinn til.
Hlutverk pabba míns í uppeldi
barna minna var stórt – og ekki
síst uppeldi nafna hans eldri. Allt-
umvefjandi afi – faðir frekar en afi.
Pabbi tók son minn að sér í föð-
urlegum skyldum. Þar toppaði
hann eigin met í elsku og ástúð.
Elsku Teddi minn hefur misst svo
mikið. En gleðin og hamingjan eru
hin hliðin á sökuðinum. Við erum
svo rík að hafa átt þennan pabba
og afa. Það sem pabbi gaf af örlæti
mun endast okkur alla ævina.
Ómetanlegt dýrmæti. Elsku pabbi
minn – þú verður mér hvatning og
innblástur um alla framtíð.
Hanna Björg.
Afi er kominn, sagði barnabarn-
ið og hljóp út á stétt. Reyndar fór
það ekkert á milli mála þegar
drunurnar færðust upp Selbraut-
ina í morgunkyrrðinni snemma á
laugardegi. Úti fyrir stóð töffarinn
í svörtum galla með hjálm og við
hliðina stór og mikill mótorfákur.
Á meðan barnið dáðist að hjólinu
með afanum kveikti ég á kerti og
setti upp teketilinn. Alltaf sama
ritúalið þegar Villi kom í morgun-
heimsókn um helgar. Og það var
gaman að tína til eitthvað með te-
sopanum því hann var svo mikill
matmaður. Og á meðan við sátum
að spjalli var rætt um allt milli
himins og jarðar og aldrei þurfti
ég að hafa áhyggjur af því að ég
segði eitthvað sem passaði ekki,
hann var umburðarlyndur maður
og hlýr. Síðari misserin ræddum
við aðallega um Guð og kirkjuna,
jú og reyndar allt milli himins og
jarðar. Það var honum eðlislægt
að geta talað um hlutina og af
Vilhjálmur Grímsson
HINSTA KVEÐJA
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum,)
Með þessu kvæði úr
Hávamálum kvaddi Villi
hana Sólrúnu systur okkar
fyrir 30 árum. Í dag kveðj-
um við systkinin Villa bróð-
ur okkar á sama hátt.
Missir fjölskyldunnar er
mikill og söknuðurinn sár
Hvíl í friði, kæri bróðir.
Grímur yngri og
Ingibjörg yngri.
✝ Ólafur NikulásVíglundsson
fæddist í Hafn-
arfirði 16. júlí
1927. Hann lést á
Borgarspítalanum
12. nóvember
2011.
Foreldrar hans
voru Víglundur
Nikulásson, f. 3.6.
1891, d. 27.8. 1979,
og Sigurlaug
Magnúsdóttir, f. 7.11. 1895, d.
21.8. 1969.
Systkini Ólafs voru: Fjóla
Bláfeld, látin, Sveinsína Guð-
munda, látin, Agnar Baldur,
Elmar, látinn og Guðrún El-
ísabet.
Hinn 13. október 1956
kvæntist Ólafur eiginkonu
sinni, Þorfinnu Stefánsdóttur,
Lárus Heiðar Sveinsson, börn
þeirra eru Örn Heiðar og
Kristín Kara. Kristín Eva. 2)
Þröstur, f. 16.2. 1958, kona
hans var Brynja Júlíusdóttir, f.
19.1. 1967, d. 12.12. 2009, dótt-
ir þeirra er Þorfinna Ellen.
Dætur Brynju eru: Lára, synir
hennar eru Hafsteinn Ingi og
Daníel Þór. Sólveig Anna, sam-
býlismaður hennar er Kristinn
Axel Sigurðarson, dóttir þeirra
er Ásdís Ýr. 3) Sigurlaug, f.
9.1. 1959, sambýlismaður
hennar er Steinar Vilhjálms-
son. Dóttir Sigurlaugar er
Andrea, synir hennar eru
Björgvin Hrafnar og Þorgeir
Úlfar.
Útför Ólafs fer fram frá
Ólafsfjarðarkirkju í dag, 18.
nóvember 2011, og hefst at-
höfnin kl. 14.
f. 28.4. 1933 á
Ólafsfirði, d. 21.9.
2003. Foreldrar
hennar voru Stef-
án Hafliði Stein-
grímsson, f. 9.5.
1892, d. 19.2. 1972,
og Jónína Kristín
Gísladóttir, f. 24.8.
1895, d. 3.12. 1979.
Börn þeirra eru: 1)
Guðlaug Jörgína,
f. 28.1. 1955, gift
Rögnvaldi Ingólfssyni, f. 27.2.
1953. Sonur hennar og Jósefs
L. Sigurðssonar er Ólafur Þór,
sambýliskona hans er Eygló
Hulda Valdimarsdóttir, sonur
þeirra er Jósef Dagur. Dætur
Jörgínu og Rögnvaldar eru:
Auður Ósk, sonur hennar er
Rögnvaldur Brynjar. Linda
Rós, eiginmaður hennar er
Þann 21.9. 2003 missti ég
ömmu mína, Þorfinnu Stefáns-
dóttur. Ég var ekkert barn en ég
gat ekki með nokkru móti sest
niður og skrifað minningargrein
um hana. Sorgin var bara of mik-
il, of yfirþyrmandi.
Það er ekkert betra að missa
afa. En við vissum í hvað stefndi í
marga daga áður en hann fór
héðan og ég gat unnið í sorginni
jafnt og þétt á meðan hann lá á
Borgarspítalanum. Þessi minn-
ingargrein er því eiginlega um
þau bæði. Bestu ömmu og besta
afa sem ég hefði getað hugsað
mér að eiga.
Afi Olli var yndislegur maður.
Hann var hlýr, þrjóskur,
skemmtilegur, vinnusamur,
sterkur og mikill fjölskyldumað-
ur.
Amma var yndisleg mann-
eskja. Jákvæð og heiðarleg. Hún
sagði aldrei styggðaryrði um
nokkurn mann að mér vitandi,
var alltaf góð við alla og naut
þess að fræða litla skottu um
jurtir og blóm.
Ég bjó hjá afa og ömmu með
mömmu minni frá fæðingu og
þar til ég var 7 ára, þannig að afi
var mín föðurímynd og amma var
mér sem önnur móðir.
Ég á svo mikið af skemmtileg-
um og góðum minningum um
þau.
Við fórum oft á Illugastaði í
sumarbústað og ég man eftir
mér í gönguferðum með afa og
ömmu, þar sem hann leiddi mig
og hún sagði mér hvað allar jurt-
irnar hétu. Svo þegar sú stutta
var orðin þreytt, bar afi hana á
háhesti heim á ný.
Við fórum saman í berjamó
þar sem afi reyndi að segja mér
að sú sem tíndi engin ber, fengi
heldur ekki að borða nein ber, á
meðan ég lék mér í lynginu og
tíndi bara upp í mig. Hann virtist
alltaf vera búinn að gleyma þess-
ari hótun þegar heim var komið
og ég fékk eins mikið af berjum
og ég gat í mig látið.
Við fórum líka á sunnudags-
rúntinn þar sem ég fékk að sitja
frammi í, því ég var svo bílveik,
og afi kallaði mig litlu frúna.
Amma og mamma þurftu oft að
hírast aftur í á þessum ferðum,
því afi dekraði meira við mig en
þær.
Við afi áttum líka okkar einka-
brandara, því mér hætti til að
ganga um og kveikja öll ljós í
húsinu. Þá spurði amma stund-
um hver ætti eiginlega að borga
rafmagnsreikninginn og ég svar-
aði að bragði: „Við afi,“ og sam-
sinnti hann því yfirleitt.
Amma þreyttist aldrei á að
syngja og lesa bækur fyrir mig.
Mörg kvæði kenndi hún mér sem
ég syng núna fyrir syni mína.
Það er aldrei létt að missa fólk
sem er eins náið manni og afi og
amma voru mér, en dauðinn er jú
hluti af lífinu og við komumst
ekki hjá því að fólk kveðji þennan
heim. Við getum hins vegar
reynt að horfa á lífshlaup fólks,
muna það góða og gleyma því
slæma, geyma gleðistundirnar
ofarlega í minningakassanum og
grafa sorgarstundirnar neðst.
Afi minn og amma áttu gott líf
þótt lífsbaráttan hafi oft verið
hörð eins og hjá öðru verkafólki
af þeirra kynslóð. Þau voru fólk
sem stóð við orð sín, heiðarleg,
vinnusöm og umfram allt góðar
manneskjur. Þau skilja okkur öll
eftir með lífsviðhorf og siðgæði
sem hver manneskja getur verið
stolt af.
Ég lýk þessu með tilvitnun í
Hávamál sem stendur mér nærri
hjarta:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Afi og amma, hvílið í friði og ég
veit að hvar sem þið eruð, þá eruð
þið þar saman.
Andrea Ævarsdóttir.
Í dag kveð ég með miklum
söknuði góðan frænda og vin. Olli
minn reyndist mér afar góður
vinur í mínum erfiðleikum og
hugsaði alltaf vel um mig þegar
við hittumst. Þegar ég var ung-
lingur unnum við saman hjá
Fiskverkun Sigvalda Þorleifs-
sonar og voru það góðir tímar.
Ég man svo vel þegar ég kom
með bláberjasultu og tekex í
nesti, okkur þótti þetta svo gott
að við áttum það til að klára heil-
an tekexpakka í einum kaffitíma.
Þessir tímar eru dýrmætir núna
þegar ég rifja upp alla skemmti-
legu stundirnar sem við áttum
saman. Stundum varstu svolítið
hastur við okkur unglingana,
enda veitti örugglega ekki af því
að siða okkur til, en alltaf gat ég
séð yndislega hjartalagið þitt
sem leyndist undir stríðnispúk-
anum.
Undanfarin 5 ár hef ég komið
til þín reglulega og gullstundirn-
ar sem við áttum eru mér ómet-
anlegar, sitjandi við eldhúsborð-
ið, drekkandi kaffi og nartandi í
súkkulaði og það var veisla hjá
okkur þegar þú áttir rjómasúkk-
ulaði. Á þessum stundum gátum
við spjallað um allt milli himins
og jarðar og hlógum og jafnvel
grétum þegar umræðuefnið var
þannig. Og ævinlega þegar ég
stóð upp og sagði: „Jæja, það er
best að fara að koma sér,“ þá
sagðir þú í hvert skipti: „Vertu
nú aðeins lengur, þér liggur ekk-
ert á,“ og auðvitað settist ég aft-
ur og stoppaði í nokkrar mínútur
í viðbót.
Eins var yndislegt þegar þú
þáðir að koma í mat til mín og
fjölskyldu minnar en stundum
kom þrjóskupúkinn upp í þér en
ég gafst ekki upp og auðvitað
varstu mjög þakklátur að hafa
komið og alltaf áttum við góða
stund saman. Mér þykir vænt um
minninguna þegar þú komst og
skarst út nokkrar laufa-
brauðskökur með okkur fyrir jól-
in í fyrra, þetta var gleðileg stund
sem þú áttir með mér og fjöl-
skyldu minni og mömmu og
pabba, ekki skemmdi fyrir maltið
og appelsínið og auðvitað smá
konfekt.
Undanfarna mánuði hefur þú
verið að berjast við erfið veikindi
og söknuður minn til þín hefur
verið mikill, að geta ekki komið á
þitt yndislega heimili hefur verið
mér erfitt og nú eigum við aldrei
aftur eftir að eiga ljúfa stund
saman við eldhúsborðið. Þegar
ég heimsótti þig á sjúkrahúsið á
Siglufirði brá mér mikið, þú varst
ekki sá sami Olli minn er ég
þekkti. Ég man svo vel það sem
þú sagðir við mig þá, að þú kæmir
ekki aftur heim. Ég hélt nú ekki
og reyndi að segja þér að þú
myndir rísa upp úr þessum veik-
indum og koma aftur í Ólafsfjörð-
inn fagra, þú brostir lítillega en
þarna hafðir þú rétt fyrir þér og í
dag á ég erfitt með að sætta mig
við að þú sért farinn. Innst inni
veit ég að þú ert á góðum stað þar
sem Þorfinna þín og systkinin
Ólafur N. Víglundsson