Morgunblaðið - 25.11.2011, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. NÓVEMBER 2011
✝ Ragnar Ragn-arsson fæddist
í Reykjavík 11.
apríl 1929. Hann
andaðist á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 9. nóvember
2011.
Foreldrar hans
voru Kristrún Sæ-
mundsdóttir hús-
freyja, f. 16. feb.
1907, d. 4. jan.
1997, og Ragnar Jónsson
verkamaður, f. 26. apríl 1905,
d. 16. nóv. 1992. Ragnar ólst
upp á Brautarhóli í Bisk-
upstungum hjá móður sinni og
fósturföður, Kristni Sigurjóns-
syni bónda, f. 26. mars 1902, d.
30. júní 1987. Systkini Ragnars
sammæðra eru: a) Sigríður
Guðbjörg, f. 23. nóv.1932, d.
21. júní 1989, b) Sigurjón, f. 8.
sept. 1934, c) Sveinn, f. 27. júlí
1938, lést nokkurra daga gam-
all, d) Arnleif Margrét, f. 18.
allega í uppsveitum Árnessýslu.
Þegar uppbygging hófst í Skál-
holti vann hann þar sem verka-
maður. Hann hóf störf sem
bormaður hjá Jarðborunum
ríkisins árið 1965 og vann þar
allt til 30. apríl 1999. Segja má
að sú vinna hafi verið ævi-
starfið hans. Hjá Jarðborunum
starfaði hann víða um land og
kynntist landinu og fólkinu.
Fyrsta heimili Ragnars og
Steinunnar saman var í Boga-
hlíðinni í Reykjavík og þar
voru tvö yngstu börn Stein-
unnar, Kristján og Ingibjörg,
til heimilis með þeim, einnig
Borghildur, móðir Steinunnar,
um tíma. Ragnar og Steinunn
bjuggu síðast í Goðatúni 12 í
Garðabæ. Þar nutu börn,
barnabörn og barnabarnabörn
þeirra hlýju á hátíðum sem og
hversdags.
Útför Ragnars verður gerð
frá Garðakirkju í dag, 25. nóv-
ember 2011, kl. 15.
sept. 1940, e)
Hrefna, f. 13. feb.
1942, f) Jón Sæ-
mundur, f. 13. nóv.
1945, d. 23. mars
2003, og g) Bjarni,
f. 19. júlí 1950.
Ragnar giftist
23. okt. 1971 Stein-
unni Jóhanns-
dóttur, f. 3. ágúst
1924, d. 25. janúar
2010. Þau voru
barnlaus. Börn Steinunnar með
fyrri manni, Magnúsi B. Sveins-
syni, f. 1. sept. 1917, d. 18.
mars 2009, eru a) Júlíana, f.
25. febrúar 1945, b) Jóhanna
Borghildur, f. 31. ágúst 1946,
c) Sveinn, f. 22. ágúst 1948, d)
Kristján Már, f. 16. apríl 1951,
og Ingibjörg, f. 19. nóvember
1958.
Á yngri árum vann Ragnar á
vélum í jarðabótavinnu, einnig
við garðyrkjustörf og ýmis
önnur verkamannastörf, að-
Mamma og Raggi voru sam-
hent hjón í sínum rúmlega 40
ára hjúskap og gerðu margt
skemmtilegt. Fóru til útlanda
tvisvar á ári á meðan þau voru
bæði í vinnu og komu heim björt
og ástfangin með fullt af mynd-
um að sýna okkur og sögðu
ferðasöguna. Þau fóru gjarnan í
fyrstu ferðir hjá ferðaskrifstof-
um sem voru að hasla sér völl á
nýjum ferðamannastað og
stundum var ekki búið að klára
hótelin sem þau voru á. Þau létu
sér vel lynda og komu alltaf já-
kvæð til baka.
Þó þau færu yfirleitt með
ferðaskrifstofum stungu þau sér
oft út úr hópnum og fóru á eigin
vegum á ýmsa valda staði. Þau
hlógu stundum mikið að þessum
ferðum sínum þar sem hvorugt
var enskumælandi. Seinna urðu
ferðirnar ein á ári.
Þau byrjuðu á að fara með
Gullfossi nokkur skipti því
mamma sagðist aldrei fara upp í
flugvél. Svo fór mamma að vinna
í kaffiteríunni á Hótel Loftleið-
um þar sem fnykurinn úr flug-
vélunum leitaði inn og lék í vit-
unum og fólk að fá sér kaffi rétt
fyrir utanlandsferðina sína, það
kveikti í mömmu og hún ákvað
að skella sér með flugvél og það
varð ferðamátinn. Þau voru dug-
leg að hafa rómantísk laugar-
dagskvöldin heima með góðum
mat. Þau fóru oft út að borða, í
leikhús og óperur.
Raggi og mamma stóðu sam-
an að þessari miklu vinnu í garð-
inum í Goðatúninu, þó Ragga
hafi blöskrað í byrjun. Fjöldi
fólks kom í heimsókn til að
skoða þennan fallega garð sem
þau fengu tvisvar verðlaun fyrir.
Þessar heimsóknir voru bestu
verðlaunin fyrir allt erfiðið, þar
eignuðust þau marga góða vini.
Þegar mamma var farin að
gleyma nöfnum plantnanna var
Raggi kominn með þau, jafnvel
og ekki síður á latínu.
Raggi ræktaði sitt eigið pló-
mutré í gróðurhúsinu, hann
breiddi „bóluplast“ undir plóm-
urnar og tók þær ekki fyrr en
þær duttu sjálfar niður, rosagóð-
ar, og mikil var uppskeran enda
mikið dekraðar.
Raggi var góður afi Ragnars
og Steinunnar hennar Ingibjarg-
ar. Raggi heilsaði með „sæll,
nafni“ þegar hann heilsaði nafna
sínum, úr varð að bæði börnin
kölluðu Ragga afa „nabba“.
Raggi sótti nafna sinn oft í leik-
skólann ef þannig stóð á og
seinna kom Ragnar í Goðatúnið
eftir skólann sinn til að fá sér að
borða. Afinn og amman pössuðu
alltaf uppá að vera heima til að
taka á móti svöngum drengnum.
Raggi var tilbúinn að vera afi
og langafi allra barnanna. Hann
var alltaf jákvæður og kátur og
tók vel á móti okkur systkinum
mínum og okkar fólki, hvenær
sem við komum í heimsókn, það
var allt sjálfsagt á þeim bæ.
Alli, mágur Ragga, var góður
vinur og þeir fóru skemmtiferðir
inná hálendið og þræddu línu-
vegina enda samstilltir félagar.
Það er tómt Goðatúnið núna,
við munum finna fyrir því stjúp-
börn, systkini og vinir Ragga,
þar var alltaf gott að koma. Það
verður söknuður yfir auðu sæti
hans í sunnudagsmatnum hjá
Ingibjörgu og Sigga.
Elsku Ragnar og Steinunn í
útlöndum, mínar innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar vegna
fráfalls afa ykkar, við hefðum
viljað hafa hann lengur svona
hressan eins og hann var, þar til
aðeins tveim vikum áður en hann
kvaddi, en við fengum ekki að
ráða.
Hann hvílir í friði.
Júlíana Magnúsdóttir
(Lúllý).
Raggi var föðurbróðir minn
og var oft í Vegatungu þegar við
systkinin vorum lítil. Það eru
margar gamlar og góðar minn-
ingar tengdar honum. Oft var líf
og fjör þegar hann var í heim-
sókn enda hafði hann sérstakt
lag á að segja skemmtisögur um
menn og málefni. Hann hafði
góða leikhæfileika og breytti
röddinni þannig að sögurnar
urðu enn meira lifandi. Þegar
hann sagði frá var oft mikill
hlátur í röddinni, enda tókst
honum ekki alltaf að leyna því
hversu skemmt honum var yfir
frásagnarefninu. Það kom fyrir
að hann reyndi að plata okkur
systkinin með að telja okkur trú
um ýmislegt ótrúlegt. Þegar við
urðum eldri lærðum við að horfa
í augun á honum þegar hann var
að segja frá. Maður gat séð að
augun tindruðu af kæti og fór
okkur þá að gruna margt um
sannleiksgildi sögunnar.
Annað sem ég man var hversu
mikið Ragga kitlaði. Fátt var
eins gaman eins og að kitla
hann, því hann dansaði um og
reyndi að komast undan á flótta.
Það gekk ekki alltaf vel því við
krakkarnir réðumst gjarnan á
hann frá öllum hliðum.
Þegar Raggi kom í Vegatungu
var oft þörf á að gera við bíla.
Sumir bílanna enduðu ævi sína
sem leikföng fyrir okkur krakk-
ana eins og gamli Nashinn þegar
hann var ekki lengur ökufær.
Einu sinni var Raggi að gera við
Austin Gipsy-jeppa sem hann
átti. Viðgerðin gekk ekki sem
skyldi og bíllinn stóð á klöppinni
við verkfærageymsluna. Við
krakkarnir vorum í boltaleik á
hlaðinu og sáum hvernig bíllinn
rann af stað niður brekkuna. Við
hrópuðum á Ragga sem var við-
bragðssnöggur og hljóp sem
fætur toguðu á eftir bílnum.
Hann náði bílnum í miðri brekku
og bremsaði, enda eins gott því
framundan var skurður. Mig
minnir helst að það hafi þurft
traktor til að draga bílinn upp
brekkuna aftur.
Raggi var vanur að koma í
Tungurnar til að fara í veiðiferð-
ir á sumrin. Var þá veitt á stöng
og dvalið lengi við að berja
vatnsflötinn. Ekki var nú alltaf
mikill afli eftir daginn. Hins veg-
ar gat hann sagt hinar ævintýra-
legustu veiðisögur frá ýmsum
veiðistöðum. Var oft með ólík-
indum hversu naumlega stærstu
fiskarnir höfðu sloppið af öngl-
inum á lokasprettinum.
Raggi spilaði mikið á harm-
óníku á tímabili. Þetta var gam-
an að hlusta á og hann spilaði
gjarnan fyrir aðra. Síðustu árin
hef ég helst heyrt hann spila á
fjölskyldusamkomum og gat
ekki betur heyrt enn hann hefði
ennþá gott lag á nikkunni.
Á síðustu árum hef ég heim-
sótt Ragga og Unnu í Garðabæ
m.a. til að skoða garðinn. Raggi
sagði gjarnan að hann væri bara
vinnumaður í garðinum hjá
Unnu. Síðasta vor var garðurinn
enn fallegur og vel hirtur þó
Unna væri fallin frá. Raggi var
þá að spá í að rækta liljur þar
sem honum þóttu þær jafnvel
fallegri enn rósirnar. Ekki hefði
mér komið á óvart að sjá liljur í
garðinum næsta sumar ef hon-
um hefði unnist tími til að eiga
við þær.
Takk fyrir allar góðar minn-
ingar, Raggi. Hafðu það sem
allra best hvar sem þú ert. Ég
vona bara að þeim sem þar eru
þyki gaman að skemmtisögum.
María Sigurjónsdóttir.
Þrátt fyrir að Raggi frændi
væri kominn yfir áttrætt var
hann ekki svo gamall í mínum
augum. Fyrir mér var Raggi
bara Raggi frændi. Mér finnst
hann bara hafa verið eins frá því
að ég man eftir mér heima á
Brautarhóli. Það lá einhver
spenna í loftinu þegar systkinin
komu heim fyrir fermingar,
þorrablót, réttir eða aðra atburði
þar sem fjölskyldan hittist.
Flestir gistu og var þá sofið í öll-
um hornum. Um leið og Raggi
og Dalli voru komnir byrjaði
fjörið. Það var gantast og hlegið
en Raggi var meinstríðinn og
stríddi okkur krökkunum og hló
svo ískraði í honum.
Hann hafði alla tíð gaman af
börnum og þau sóttu í hann þar
sem hann kunni líka að galdra.
Að vísu voru þessir galdrar sjálf-
sagt auðlesnir í dag, en við vor-
um oft með stór augu yfir þess-
um stórmerkilegu göldrum að
geta látið peninga hverfa og taka
þá svo út úr eyrunum á okkur.
Hann var snillingur á harmoniku
og munnhörpu og nokkur okkar
eignuðumst munnhörpu og
reyndum að spila á hana eins og
Raggi. Þegar ég sjálf fór að búa
hittumst við sjaldnar og þá helst
í fjölskylduboðum. Þá var Unna
löngu komin inn í líf Ragga og
þau flutt í Goðatúnið. Þau rækt-
uðu garðinn sinn í orðsins fyllstu
merkingu, og fengu viðurkenn-
ingar fyrir fallegan garð. Það
var gaman að koma til þeirra,
skoða blómin og runnana í
blóma, og ekki skemmdi gróð-
urhúsið fyrir með dýrindis vín-
berjum og öðrum skemmtilegum
ávöxtum sem þroskuðust þegar
haustið færðist yfir.
Eftir að ég flutti í Hafnarfjörð
tók ég upp þann sið að fara í
bakarí, kaupa vínarbrauð og
koma við hjá þeim Unnu og
Ragga í Goðatúnið eftir fimleika
hjá Huldu Rún á laugardögum
eins oft og kostur var. Þá sat
hún með dótakassann þeirra og
skoðaði hann á meðan við full-
orðna fólkið spjölluðum. Í þess-
um kassa var ýmislegt að skoða,
hann var farinn að láta á sjá
enda margar litlar hendur búnar
að handfjatla kassann góða. Eft-
ir eina heimsóknina segir Hulda
við mig: „Dótakassinn þeirra er
alveg ónýtur, getum við keypt
nýjan handa þeim?“ Svo við fór-
um og keyptum grænröndóttan
dótakassa handa Ragga og
Unnu, og það var gaman að sjá
Huldu og Ragga ræða um
hvernig ætti að setja hann sam-
an.
Raggi missti mikið þegar
hann missti Unnu, en það er á
hreinu að þau tvö eiga eftir að
auðga Paradísargarðinn eins vel
og þau ræktuðu sinn eigin garð.
Ég votta börnum og barnabörn-
um Unnu mína dýpstu samúð.
Berglind og Hulda Rún.
Vinur minn og starfsfélagi til
margra ára Ragnar Ragnarsson
hefur nú kvatt okkur og tekið
sér far með ferjumanninum
mikla til Sumarlandsins þar sem
hann mun dvelja um sinn uns
lengra verður haldið. Ekki þarf
að efa að vel verður tekið á móti
honum af eiginkonu og vinum,
en eiginkonu sína Steinunni Jó-
hannsdóttur missti Ragnar í jan-
úar 2010. Þau hjón voru einkar
samhent sem sást best á garð-
inum þeirra við Goðatún þar sem
öllu var svo smekklega fyrir-
komið og þar gaf að líta slíkt
blómskrúð að undrum sætti,
enda verðlaunaður í eina tíð sem
fallegasti garðurinn í Garðabæ.
Það var einkar ánægjulegt að
heimsækja þau hjón, þar var
gestrisnin í hávegum höfð og
ekki þýddi að neita kaffisopa.
Ragnar var starfsmaður Jarð-
borana ríkisins og síðar Jarðbor-
ana hf. í áratugi og þar lágu leið-
ir okkar saman til fjölda ára.
Ragnar var einstaklega dagfars-
prúður maður og aldrei man ég
til að hafa heyrt styggðaryrði frá
honum falla til nokkurs manns
enda held ég að allir starfsmenn
fyrirtækisins hafi talið hann til
sinna bestu vina.
Raggi eins og við kölluðum
hann, því allir starfsmenn sem
einhvers voru metnir áttu sitt
gælunafn eða viðurnefni, var
fljótur að tileinka sér hin marg-
víslegustu og flóknustu störf og
var því búinn að vinna á flestum
ef ekki öllum borum fyrirtæk-
isins. Það eru einmitt þannig
menn sem eru svo eftirsóttir í
slík störf sem jarðboranir eru,
því þar þarf að vera hægt að
treysta á að hver maður sinni
sínu starfi fumlaust og ákveðið á
nákvæmlega réttu augnabliki
hverju sinni, sé það ekki gert
skapast hætta á skemmd tækja,
töfum og jafnvel slysum. Boranir
í undirdjúpin eftir gufu eða heitu
vatni eru með hættulegustu
störfum sem um getur og því
nauðsynlegt að bregðast rétt við
hverju sinni, fullkomið traust
þarf þar ávallt að ríkja manna á
milli.
Fyrri hluta starfstíma síns hjá
Jarðborunum var Raggi mest
við boranir inni á hálendinu þar
sem virkjanarannsóknir fóru
fram. Þeir sem þar unnu, í
fjallanna frelsi, töluðu oft um þá
tíma sem hinar dýrðlegustu
stundir og víst hefur oft verið
gaman þar yfir sumartímann en
þegar hausta fór og veður að
versna varð veran þar oft erfið
og ekki nema kjark- og hraust-
mennum bjóðandi. Seinni árin
voru störf Ragga meira við jarð-
hitaöflun vítt og breitt um landið
og þar lágu okkar störf meira
saman. Þessi störf voru oftast
einhvers staðar úti í náttúrunni,
þó sjaldan í óbyggðum, en flokk-
urinn þurfti að vera samhentur
svo starfið væri ánægjulegt og
þar naut Raggi sín vel, glettinn
og kátur og hressti upp á til-
veruna. Margar skemmtilegar
minningar eru ættaðar frá þess-
um tímum. Það er því með sökn-
uði og virðingu sem við sam-
ferðamenn Ragga kveðjum hann
og óskum honum góðrar heim-
komu í faðm ástvina í frelsi Sum-
arlandsins.
Dagbjartur Sigursteinsson.
Ragnar Ragnarsson
Elskuleg amma mín kvaddi
fyrir rétt tæpum 6 mánuðum, í
dag hefðum við fagnað með
henni 86 ára afmælinu hennar.
Fréttirnar voru sárar þegar
þær bárust um að amma væri
farin. Eitt augnablik var sem
hjarta mitt væri tómt. En það
var bara í eitt augnablik, því
strax aftur fylltist það af fal-
legum góðum minningum og já
þakklætistilfinningu yfir öllum
Jónína Alexandra
Kristjánsdóttir
✝ Jónína Alex-andra Krist-
jánsdóttir, Foss-
vegi 6, 800 Selfossi,
fæddist á Blönduósi
hinn 25. nóvember
1925. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 30. maí
2011.
Útför hennar fór
fram frá Selfoss-
kirkju laugardag-
inn 4. júní 2011.
þeim augnablikum
sem ég átti með
ömmu. Ég er svo
innilega þakklát og
stolt yfir því að
hafa verið afkom-
andi þessarar sann-
kölluðu ættmóður
sem hélt utan um
afkomendahópinn
sinn með umhyggju
og kærleika. Amma
var vinur í raun og
við hana var alltaf gott að tala,
það var eins og hún gæfi manni
alltaf nýja von ef eitthvað bját-
aði á og hún var óspör á hlý og
uppörvandi orð. Hún var líka
glettin og skemmtileg og með
eindæmum jákvæð, bjartsýn,
dugleg og hress. Allt þetta er
ástæðan fyrir því að amma var
einstök kona. Hún sá líka það
fallega og góða í hverri sál og
talaði aldrei illa um neinn.
Ég ákvað það ung að amma
yrði fyrirmynd mín í lífinu og þó
svo að líf mitt hafi ekki alltaf
verið eins og ég helst hefði vilj-
að, hefur það alltaf hjálpað að
hugsa til ömmu. Við það hef ég
alltaf fengið kraft og eldmóð til
að halda áfram og amma á það
stóran hluta af hjarta mínu að
það líður ekki sá dagur að ég
hugsi ekki til hennar. Það var
alltaf gott að kíkja til ömmu í
smákaffispjall og þaðan fór ég
alltaf með innri ró í hjarta.
Amma var svo lánsöm að vera
við góða heilsu mestalla ævi og
hún átti engan sinn líka hvað
varðar dugnað og æðruleysi og
hún tók alltaf virkan þátt í öllu
sem hún gat innan fjölskyldunn-
ar.
Mér fannst það mjög vel lýsa
því hvað amma bjó yfir miklum
krafti, þegar hún ákvað það árið
sem hún varð áttræð, að flytja
eftir um 30 ára búsetu á sama
stað. Hún flutti ekki í neina eld-
rimannablokk, sagði að það
mundi bara gera hana gamla.
Hún fór í nýlega blokk þar sem
bjó fólk á öllum aldri, fór í
stærri íbúð en hún var í og eign-
aðist þá í fyrsta skipti upp-
þvottavél.
Þrátt fyrir að hafa komið á
legg 10 börnum og eignast tæp-
lega 130 afkomendur og þar af
13 í 5. ættlið, þá hvarflaði það
aldrei af ömmu að kvarta. Og
hún sagði eitt sinn við mig að
fjölskyldan væri ríkidæmi henn-
ar og að kærleikurinn í kringum
hana héldi henni svona heilsu-
hraustri. U.þ.b. mánuði fyrir
andlát ömmu áttum við dýr-
mætt spjall um lífið og tilveruna
og þá heyrði ég á henni að hún
væri meira en tilbúin að fara og
hitta hann Bjarna sinn, elsku-
legan afa minn sem fór langt
fyrir aldur fram. Hún talaði líka
eins og hún vissi að tíminn væri
kominn, enda var hún svo fylli-
lega búin að skila sínu hér með-
al okkar, ef svo má að orði kom-
ast. Við sem eftir lifum yljum
okkur á fallegu og góðu minn-
ingunum og samgleðjumst
ömmu að hafa fengið að fara og
hitta afa, Þröst og alla hina og
sleppa við að berjast í langtíma
veikindum.
Elsku amma, þú ert án efa
fallegasti engillinn á himnum og
fagnar í dag afmælinu þínu með
þínu fólki í höll forfeðranna. Við
minnumst þín með hlýhug og
ást. Þakka þér vináttuna og
samfylgdina. Kærleikskveðja,
Bryndís og fjölsk.
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 – www.utforin.is – Allan sólarhringinn
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Jón G. BjarnasonHermann Jónasson
g|Ä Å|ÇÇ|ÇztÜ âÅ
{xyâÜ etâ"t ~ÜÉáá| ˝áÄtÇwá äxÜ|" y—Ü" z}≠yA
`x" |ÇÇ|ÄxzÜ| átÅØ"
Minnist vina og ættingja
með stuðningi við starf
Rauða krossins.
Farið á raudikrossinn.is
eða hringið í síma 570 4000
MINNINGARKORT RAUÐA KROSS ÍSLANDS
Samúðarkveðjur