Morgunblaðið - 25.11.2011, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. NÓVEMBER 2011
✝ Hólmfríður V.Kristjáns-
dóttir fæddist á
Bragagötu í
Reykjavík 31.
október 1922.
Hún andaðist á
heimili sínu í
Hæðargarði 29 í
Reykjavík 13.
nóvember 2011.
Foreldar henn-
ar voru hjónin
Kristján Einarsson múr-
arameistari, f. 25. ágúst 1893
á Borg í Skógarstrand-
arhreppi, og Guðríður Vil-
hjálmsdóttir húsmóðir, f. 22.
febrúar 1900 á Skeggjastöðum
í Mosfellssókn, Kjós. Eftirlif-
andi systir Hólmfríðar er Guð-
rún Erla Kristjánsdóttir, f. 3.
júní 1929.
jana Stefánsdóttir; Guðríður,
f. 1954, maki Guðmann Héð-
insson; Viðar, f. 1963, maki
Sigríður Svava Þorsteins-
dóttir. Ömmubörnin eru 13 og
langömmubörnin eru orðin 19.
Fyrstu níu ár ævinnar ólst
Hólmfríður upp í miðbæ
Reykjavíkur en flutti svo
ásamt fjölskyldu sinni að Von-
arlandi í Sogamýri. Hún
stundaði nám við Austurbæj-
arskóla, Sjónarhól og síðar
Laugarnesskóla. Hún var alla
tíð húsmóðir auk þess að
starfa með eiginmanni sínum
við rekstur fiskbúða. Hólm-
fríður helgaði líf sitt fjölskyld-
unni og var miðpunktur allra
samskipta innan hennar. Vel-
ferð fjölskyldunnar var henn-
ar hjartans mál. Eftirlifandi
ættingjar munu njóta þeirra
góðu gilda sem hún og eig-
inmaður hennar Þorkell stóðu
fyrir.
Útför Hólmfríðar verður
gerð frá Laugarneskirkju í
dag, 25. nóvember 2011, og
hefst athöfnin kl. 11.
Hinn 30. október
1943 giftist Hólm-
fríður Þorkeli
Nikulássyni fisk-
kaupmanni, f. 8.
ágúst 1922 á bæn-
um Söndu á
Stokkseyri, d. 19.
júní 2006. Þau
hófu búskap í Von-
arlandi og reistu
sér síðar heimili á
Vesturbrún 8,
Reykjavík og bjuggu þar
lengst af eða þar til þau fluttu
heimili sitt að Hæðargarði 29.
Þau nutu samvista hvort við
annað í yfir 60 ár. Þau eign-
uðust fimm börn: Elst Helga
S., f. 1941, maki Andrés Þórð-
arson; Kristján, f. 1943, maki
Sigurdís Sigurðardóttir; Guð-
mundur, f. 1946, maki Krist-
Elsku mamma mín. Það er
með miklum söknuði sem ég
skrifa þessar línur. Ekki fleiri
símtöl, heimsóknir eða skreppa
á kaffihús sem okkur fannst svo
gaman að gera.
Þú varst svo sannarlega ætt-
móðir okkar stóru fjölskyldu.
Fylgdist með öllu sem fram fór,
hvort sem það var skólaganga
barnanna okkar eða íþróttir sem
þau stunduðu. Allar utan-
landsferðir sem við fórum í, þú
vissir alltaf hvenær við fórum út
og hvaða dag við komum heim
enda fannst þér gaman að
ferðast til annarra landa þegar
þið pabbi voruð upp á ykkar
besta og fóruð margar ferðir,
ýmist með einhverjum úr fjöl-
skyldunni eða bara tvö.
Þegar ég var barn fannst mér
svo gaman að fylgjast með þér
þegar þið pabbi voruð að fara á
dansleikina, þá var farið í spari-
fötin, hárið lagað og skartið sett
upp, að ógleymdu ilmvatninu
sem mér fannst flottast, ég beið
alltaf eftir að ég fengi líka, sem
ég fékk.
Þér fannst gaman að synda
og fórst nær daglega í sund á
yngri árum en í seinni tíð var
það söngurinn á Hæðargarði
sem þér fannst skemmtilegur,
máttir ekki missa af honum.
Ykkur pabba fannst gaman að
spila brids og hafa fallega hluti í
kringum ykkur.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Nú er komið að leiðarlokum.
Ég veit að pabbi bíður eftir þér
enda voruð þið samrýnd hjón og
ykkur leið vel saman.
Hvíl í friði elsku mamma.
Þín dóttir,
Guðríður (Didda).
Með söknuð í hjarta kveð ég
yndislega ömmu. Amma Fríða
var alltaf öll af vilja gerð til að
hjálpa, hvað sem var varstu
ávallt til staðar elsku amma
mín.
Ég gleymi seint þeim dögum
þegar ég kom til ykkar afa Kela
og fékk nýsoðna ýsu, kartöflur
og mikið af „gulri“ sósu, þú
varst sú eina sem kunnir að
gera þetta eins og ég vildi hafa
það.
Árin liðu og við urðum báðar
eldri. Samskipti okkar breyttust
og urðu enn betri. Við vorum
alltaf tilbúnar að hjálpast að.
Ryksugustundirnar voru góðar,
ég ryksugaði og þú spurðir mig
spjörunum úr um heima og
geima, því þú varðst að fá að
fylgjast með og varst ávallt með
allt á hreinu. Okkur fannst svo
ekki leiðinlegt að enda stund-
irnar á því að fara saman í smá-
bíltúr og á kaffihús því það „létti
lundina“ hjá okkur báðum eins
og við kölluðum það.
En nú ert þú farin elsku
amma mín og ég sakna þín sárt,
en um leið veit ég að þér líður
betur og svona vildir þú hafa
þetta. Það hlýjar mér um
hjartarætur.
Afi Keli tekur nú kátur á móti
þér og ég veit að þið munuð nú
njóta samvista. Góða ferð amma
mín.
Þín
Írunn Viðarsdóttir.
Með söknuð í hjarta kveðjum
við ömmu okkar og langömmu.
Hjá ömmu Fríðu var alltaf gott
að vera. Heimili hennar og afa
Kela var alltaf fullt af kærleik
sem umvafði okkur öll og iðaði
af lífi. Þar var ávallt eitthvað
gott að fá í gogginn en þó stóð
þar upp úr steikti fiskurinn og
súkkulaðikakan, svo ekki sé tal-
að um karamelluíssósuna og
flatkökurnar á jólunum. Amma
Fríða var ættmóðir og húsfreyja
af lífi og sál og ekki skiljum við
enn hvernig henni tókst að sjóða
skötu á Þorláksmessu án þess
að nokkur lykt væri í húsinu.
Áhugi ömmu Fríðu á öllu sem
við tókum okkur fyrir hendur
var okkur svo dýrmætur og
hvetjandi. Hún spurði alltaf út í
hvernig skólinn eða daglegt líf
gengi. Hún hikaði ekki við að
láta okkur vita ef eitthvað var
ekki alveg eins og hún taldi best
en þó ávallt á kærleiksríkan og
hvetjandi hátt. Eftir að við ux-
um úr grasi og stofnuðum fjöl-
skyldur, hvort sem við vorum
búsett á Íslandi eða erlendis, sá
amma alltaf fram á sinn síðasta
dag til þess að við værum með
nýjustu fréttir af stórfjölskyld-
unni og enginn var skilinn út-
undan. Með söknuð í hjarta
varðveitum við allar þær góðu
minningar sem við eigum um
ömmu Fríðu og munu þær
fylgja okkur um ókomna tíð.
Lífsgildi og jákvæð áhrif hennar
á okkur munu lifa áfram og sú
vitneskja veitir okkur huggun í
sorg okkar, sem og hlýju í
hjarta og bros á vör um ókomna
tíð er við minnumst hennar.
Við vottum börnum hennar,
frændum og frænkum okkar
dýpstu samúð og vonum að við
getum veitt ykkur stuðning okk-
ar og vináttu. Fjölskyldan öll er
í bænum okkar þar sem við biðj-
um að Guð gefi ykkur styrk í
sorginni.
Stefán, Anna Þóra,
Berglind, Benedikt, Vigdís,
Trausti og langafabörnin
Alexander, Guðmundur,
Kristjana, Saga, Logi
og Sóley.
Við vorum svo lánsöm að eiga
hana ömmu Fríðu. Það er sárt
að sjá á eftir henni en við vitum
að hún er komin á góðan stað,
hann Keli afi tekur vel á móti
henni.
Það var alltaf svo gaman að
koma í heimsókn á Vestur-
brúnina og síðar í Hæðargarð-
inn til ömmu og afa. Þar var
alltaf tekið vel á móti manni.
Amma sá fyrir fallegu fyrir-
myndarheimili.
Alltaf átti hún amma „ömmu-
súkkulaðiköku“ í ísskápnum. Sú
uppskrift verður vel varðveitt,
jafnvel þótt hún verði aldrei eins
og hjá henni ömmu. Fiskurinn
hennar ömmu var heldur engu
líkur, enginn gat eldað hann
eins og hún. Bestur í heimi með
gulri sósu og nýuppteknum
kartöflum úr garðinum.
Alla okkar æsku voru jólin
haldin hátíðleg á Vesturbrún.
Þar var alltaf margt um mann-
inn og sá amma um dýrindis
mat og möndlugraut. Við minn-
umst þess alltaf hve langan tíma
það tók að vaska upp eftir mat-
inn, því ekki voru pakkarnir
opnaðir fyrr en eldhúsið var
orðið glansandi fínt.
Það er ýmislegt sem fer í
gegnum hugann og má telja upp
nokkrar minningar sem tengjast
ömmu og bernsku okkar; mys-
ingur í skeið, guli plastbollinn
og hvíti plastbollinn, suðusúkku-
laðið í hornskápnum, rifsberin í
garðinum, búðarferðir með
budduna, trékubbarnir í horn-
skápnum, Fresca í glerflösku,
útigeymslan troðfull matar, slát-
urgerð í þvottahúsinu, kók úti í
kistu.
Alla sína tíð fylgdist amma
vel með allri fjölskyldunni. Það
var alltaf gaman að heyra í eða
heimsækja ömmu og fá fréttir af
ættingjum.
Það lifa ótal góðar minningar
um ömmu Fríðu í hjörtum okk-
ar. Takk fyrir þær allar elsku
amma. Hvíl þú í friði.
Elín og Ari Þór.
Elsku frænka mín.
Frá fæðingu hefur þú hugsað
um mig, en nú er minn tími að
líta yfir okkar samveru á lífs-
leiðinni.
Sú samvera hefur tekið okkur
frá einni álfunni í aðra því þín
lífsgleði var að ferðast og njóta
tilverunnar í ríkum mæli. Þar
sem við áttum margar gleði-
stundir saman, þá er þess helst
að minnast hversu samrýmdar
við vorum í einu og öllu, börnin
okkar eru bestu vinir, hvar sem
þau eru stödd í veröldinni.
Minning þín lifir áfram í
hjörtum allra þinna afkomenda
og ættingja, því þín gestrisni og
vinamót hafa snert alla í okkar
stóru ætt.
Við vottum öllum þínum nán-
ustu ættingjum og vinum samúð
á þessari kveðjustund, því þín
verður sárt saknað af öllum sem
þú hefur snert um ævina.
Hinstu kveðjur,
Guðríður S. Wilson.
Hólmfríður V.
Kristjánsdóttir
✝ Kristín Engil-ráð Kristjáns-
dóttur fæddist í
Hnífsdal 12. jan-
úar 1915. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ í
Reykjavík 18. nóv-
ember 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Jóna Sig-
ríður Jónsdóttir,
fædd á Folafæti í
Súðavíkurhreppi 23. október
1885, d. 9. mars 1968 og Krist-
ján Sigmundsson, fæddur 27.
maí 1893 á Ingunnarstöðum Í
Geiradal, A-Barð., d. í apríl
1916. Alsystkin Kristínar voru
Jón Sveinbjörn, f. 13. sept-
ember 1912, d. 2001 og Krist-
jana, f. 22. desember 1915, d.
2007. Bræður Kristínar sam-
mæðra eru Jón Kristján
Bjarnason, f. 25. ágúst 1922
og Elías Bjarni Ísfjörð, f. 30.
ágúst 1927, d. 12. september
1988.
Kristín giftist Ottó Jóni Jóa-
Kristjana Erlingsdóttir. Hún á
sex börn. b) Anna Þóra Birg-
isdóttir sem á tvö börn og c)
Friðrik Jón Birgisson, sem
einnig á tvö börn og d) Sunna
Björg Birgisdóttir. Lang-
ömmubörn Kristínar eru 24 og
langalangömmubörnin eru 4.
Kristín bjó á Siglufirði frá
árinu 1939 þangað til Ottó lést
í september 1973. Þar sinnti
hún húsmóðurstörfum, saltaði
síld, vann við saumaskap og
ýmis önnur íhlaupaverk auk
þess að sinna heyöflun fyrir
kindur þeirra Ottós.
Eftir fráfall Ottós flutti
Kristín til Reykjavíkur. Þar
bjó hún fyrstu misserin hjá
bróður sínum Jóni Kr. Bjarna-
syni og mágkonu, Guðríði
Pálsdóttur í Hamrahlíð, síðar
bjó hún á Tómasarhaga í all-
mörg ár. Í nálega 20 ár eða
fram á 95. aldursár bjó hún í
sér íbúð í húsi dóttur sinnar
og tengdasonar að Bláskógum
12 og loks síðastliðin tæplega
tvö ár á hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ. Í Reykjavík starf-
aði Kristín við heimilishjálp en
lengst af hjá Landspítalanum
við ræstingar og eldhússtörf.
Útför Kristínar fer fram frá
Seljakirkju í Breiðholti í dag,
25. nóvember 2011 kl. 15.
kimssyni þann 6.
desember 1941.
Ottó fæddist á
Siglufirði 15. maí
1915, d. 28. sept-
ember 1973. Börn
Kristínar og Ottós
eru: 1) Ólafur
Styrmir, f. 8. apríl
1943, kvæntur
Steinunni Árna-
dóttur. Börn
þeirra eru: a)
Ingibjörg. Hún á þrjú börn. b)
Kristín. Hún á tvo syni. c)
Erna. Hún á tvö börn. 2) Jóa-
kim Sverrir, f. 8. september
1947. Börn hans eru: a) Ing-
ólfur Stangeland. Móðir hans
er Helga Ingólfsdóttir. b)
Anna María, sem á tvö börn
og c)Hanna Soffía, sem einnig
á tvö börn. Móðir þeirra er
fyrrverandi eiginkona Jóa-
kims, Helle Kalm. 3) Helga
Dóra, f. 28. ágúst 1949, gift
Gunnari Dagbjartssyni. Dóttir
þeirra er Helena og hún á
einn son. Börn Helgu eru: a)
Þá hefur amma Kristín kvatt
okkur, og langar mig að minn-
ast hennar með örfáum orðum.
Síðastliðin vika hefur reynst
eins og aukatími með ömmu því
minningarnar hafa átt hug
manns allan, og amma litla þot-
ið um efst í huganum. Því amma
þaut! Maður man varla eftir
henni gangandi, miklu frekar
hlaupandi. Það er helst að sól-
skinið hafi náð henni í kyrr-
stöðu. Ósjaldan rambaði maður
fram á hana í sólbaði í garðinum
heima, stundum þegar enginn
annar hefði verið í sólbaði.
Enda var amma alltaf kaffi-
brún. Við grínuðumst oft með
að það þyrfti einungis að spá
sólskini þá væri amma orðin
brún.
Ekki var það einungis húðlit-
urinn sem varð til þess að
manni þótti amma Kristín alltaf
svolítið „útlensk“, heldur líka
hvernig hún talaði um útlönd.
Það var engu líkara en hún
hefði ferðast um allan heiminn,
séð allt og skoðað, og smakkað
hina ótrúlegustu hluti. Ég vissi
allavega alltaf að amma hafði
farið til Afríku og það þótti
mér, já og þykir enn, mjög
merkilegt. „Amma mín hefur
komið til Afríku“ grobbaði mað-
ur sig.
Svo gat maður setið í stof-
unni hennar og hlustað á sjóinn
í stóru kuðungunum, á meðan
amma skar niður greip. Hún
var ótrúlega dugleg að borða
ávexti, ólíkt mörgum af hennar
kynslóð. Siður sem hún hefur
líklega lært á öllum ferðalög-
unum. Við í Bláskógunum vitn-
um æði oft í þá gömlu og segj-
um: „Já þetta er nú gott í
ferðalög.“ Því þótt hún hafi
kannski ekki heimsótt öll æv-
intýralönd heimsins var hún
mjög dugleg að ferðast, og hafði
gaman af. Og nú er hún farin í
enn eitt ferðalagið, á fallegasta
staðinn. En mun líka ferðast um
hjörtu okkar um ókomin ár.
Ég er þakklát fyrir allar
skemmtilegu sögurnar sem ég
kann af henni, og get sagt börn-
unum mínum. Með mitt fyrsta
barn á leiðinni kveð ég ömmu
Kristínu, og þannig kristallast
hringrás lífsins hjá okkur.
– Góða ferð amma mín.
Líf, dauði, sorg, gleði
svo undarlega samofin.
Í einni andrá slokknar líf.
Í næstu andrá kviknar líf.
Svo óbærileg sorgin yfir dauða.
Svo dásamleg gleðin yfir lífi.
Líf, dauði, sorg, gleði
svo undarlega samofin.
(Pétrína Þorsteinsdóttir)
Sunna Björg Birgisdóttir.
Fyrstu minningarnar um
ömmu og afa á Sigló eru afi á
reiðhjóli með ömmu á slánni og
þau svo undur ástfangin. Þau
kysstust og hlógu saman, amma
skammaði afa fyrir að pissa í
kopp sem var fyrir barnabörnin
sem hún þurfti svo að bera
fleytifullan niður snarbrattar
tröppur en hún fyrirgaf honum
á hverjum morgni. Amma bað-
aði okkur í bala á Sigló og þeg-
ar sundlaugin var opnuð var
farið í sund. Hún lærði þá að
synda og hélt því áfram þegar
hún kom til Reykjavíkur. Amma
okkar gekk ekki, hún hljóp, hún
var alltaf útitekin og falleg og
puntaði sig með slæðum og
skartgripum þegar tilefni var
til. Amma skráði sig í ensku og
dönsku í námsflokkunum af því
hana langaði til að ferðast og
það gerði hún. Hún kom m.a.s.
alla leið til Kenýa og heimsótti
okkur.
Amma okkar var einstök
handavinnukona. Hún saumaði
og prjónaði á okkur, dúkkurnar
og börnin okkar. Jólin á okkar
heimilum vitna um myndar-
skapinn og skrautið hennar er í
miklu uppáhaldi. Það er alveg
dásamlegt fyrir börnin okkar að
hafa kynnst langömmu sinni og
notið góðra stunda með henni.
Samverustundir í jólafríi á Kan-
aríeyjum, Húsafelli og svo á
gamlárskvöld þar sem allir
minnast hennar fyrir að vera
manna hressust og alltaf til í
gönguferð á brennuna. Við syst-
ur erum óskaplega þakklátar
fyrir að hafa átt hana að í öll
þessi ár, nú er hún komin til afa
sem hún saknaði alltaf.
Ingibjörg, Kristín
og Erna Ólafsdætur.
Að alast upp með ömmu í
sama húsi er nokkuð sem allir
ættu að fá að upplifa. Ég var
svo heppin að amma mín bjó í
kjallaranum í húsi foreldra
minna öll mín uppvaxtarár. Það
eru bara þrjú ár síðan við amma
hættum að búa undir sama
þaki. Ég og amma, amma og ég.
Ég man eftir því þegar ég sat
einu sinni niðri hjá henni að
bíða eftir henni þegar leið okk-
ar lá alla leið niður í Laug-
ardalslaug með strætó. Mikið
fannst mér hún óralengi að hafa
sig til. En hún var að fara svo
miklu meira en bara í sund.
Hún var að fara í ferðalag með
strætó niður í bæ, búin að
pakka nesti og myndavél og alls
konar dóti sem ég hélt að mað-
ur þyrfti ekki að hafa með sér í
sund. En fyrir vikið var sund-
ferðin upplifun og það var sko
gaman og alltaf svo gott veður.
Það er alltaf svo gott veður þeg-
ar maður er lítill og er að ves-
enast með ömmu sinni.
Við amma dönsuðum líka Óla
skans. Ég fékk að standa á rist-
unum á henni og hún fór með
mig rólega og yfirvegað á hæg-
um Óla skans fram alla stofu og
svo þegar Vala konan hans varð
óttalegur vargur hentist amma
með mig í loftköstum til baka
og við hlógum báðar, bæði hátt
og mikið og endurtókum leikinn
nokkrum sinnum í viðbót.
Amma kenndi mér líka að spila
og leggja kapal og stundum sat
ég niðri hjá henni á kvöldin og
við spiluðum lönguvitleysu fram
eftir kvöldi. Amma leyfði mér
stundum að búa til tjald úr sófa-
borðinu hennar og teppi og
leyfði mér að hafa logandi kerti
í tjaldinu. Einu sinni kviknaði í
tjaldinu en ömmu fannst það nú
ekkert tiltökumál. Ég held að
fyrir henni hafi gildi leiksins
verið eldinum yfirsterkari.
Fyrir jólin bökuðum við smá-
kökur í litla eldhúsinu hennar,
allar sortirnar og næstum alltaf
seint á kvöldin. Amma var svo
góð á kvöldin. Amma bakaði
bestu pönnukökur í heimi og ég
man ennþá eftir lyktinni af
þeim og bragðinu þegar ég
reyni með misjöfnum árangri að
herma eftir því hvernig hún
gerði þær. Hún var líka handa-
vinnusnillingur og það liggja
eftir hana ótrúleg listaverk sem
við afkomendurnir erum stolt af
að eiga.
Eftir næstum því 97 ára við-
burðaríka ævi skilur amma eftir
sig ógleymanlegar stundir og
minningar sem við afkomendur
hennar höldum á lífi um
ókomna tíð. Ömmu tókst svo vel
að vera amma mín einmitt eins
og ömmur eiga að vera öll þessi
25 ár sem við bjuggum í sama
húsi. Ég er innilega þakklát fyr-
ir að hafa fengið að kynnast
ömmu svona vel, umgangast
hana daglega, og læra svona
mikið af henni. Því sumt gera
ömmur bara og enginn annar.
Blessuð sé minning elsku
ömmu, hennar verður sárt
saknað.
Helena.
Kristín Engilráð
Kristjánsdóttir