Morgunblaðið - 25.11.2011, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. NÓVEMBER 2011
✝ Friðrik AxelÞorsteinsson
fæddist 23. nóv-
ember 1947. Hann
lést á blóðlækn-
ingadeild 11G á
Landspítalanum
19. nóvember
2011.
Foreldrar hans
voru Inga Ísaks-
dóttir, f. 19 júlí
1927, og Þorsteinn
E.V. Einarsson, f. 5. júní 1927, d.
27 október 2010. Stjúpfaðir
Friðriks var Matthías Jónsson, f.
21 september 1918, d. 20 októ-
ber 2006.
Friðrik fæddist í Ási í Ása-
hreppi í Rangárvallasýslu og bjó
þar til hann fluttist til Reykja-
víkur átta ára að aldri árið
1955.
Hinn 27. september 1969
kvæntist hann Helgu Þórunni
Einarsdóttur, f. 7 júlí 1948, og
eignuðust þau þrjú börn: Matt-
hías Örn Friðriksson, f. 18 febr-
úar 1970, kona hans er Svafa
Grönfeldt, f. 29. mars 1965, börn
þeirra eru Viktor Grönfeldt
Steinþórsson, f. 17. maí 1994, og
Tinna Grönfeldt, f. 27.apríl
2002. Bjarki Hrafn Friðriksson,
f. 13. apríl 1975, kona hans er
Bryndís Guðmundsdóttir, f. 22.
apríl 1974, synir þeirra eru
Friðrik Örn Bjarkason, f. 31.
ágúst 2001, Anton Ari Bjarka-
son, f. 8. apríl 2004, og Arnar
Darri Bjarkason, 24. janúar
2008. Ingibjörg
Dröfn Friðriks-
dóttir f. 7 júlí 1979,
eiginmaður hennar
er Gunnar Haf-
steinsson, f. 20.
september 1976,
börn þeirra eru
Hafsteinn Orri
Gunnarsson, f. 18.
júlí 2006, og Helga
Dögg Gunn-
arsdóttir, f. 26. maí
2010. Hálfsystkini Friðriks í
móðurætt eru Steinunn Jóna
Matthíasdóttir, f. 13. júní 1957,
og Ísak Jakob Matthíasson, f.
25. júní 1963, kona hans er
Hulda Gunnarsdóttir, f. 13. júlí
1962, og eiga þau þrjú börn.
Hálfsystkini Friðriks í föðurætt
eru átta talsins.
Friðrik lærði bifreiðasmíði
hjá Sigurði Ísakssyni og Þor-
steini Pálssyni hjá Bifreiða-
byggingum hf. og lauk sveins-
prófi í greininni 21. júní 1969 og
meistaraprófi 19. janúar 1975.
Hann starfaði hjá Slökkviliði
höfuðborgarsvæðisins frá 16.
maí 1971, lengst af sem varð-
stjóri. Jafnframt starfaði Frið-
rik sem ökukennari og skóla-
stjóri Ökuskóla Íslands ásamt
því að kenna bæði við Sjúkra-
flutningaskólann og Bruna-
málaskólann.
Útför Friðriks fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 25. nóv-
ember 2011, og hefst athöfnin
kl. 13.
Þegar lífið gefur þér hundr-
að ástæður til að gráta sýndu
þá lífinu að þú hefur þúsund
ástæður til að gleðjast. Í dag
kveðjum við ástkæran föður og
einstakan vin. En við grátum
ekki því við höfum misst hann.
Við gleðjumst því við fengum
tækifæri til að vera hluti af lífi
hans. Við gleðjumst því hann
gaf okkur styrk, hugrekki og
von. Við gleðjumst í þeirri von
að þrátt fyrir sorgir okkar bíð-
ur bjartur dagur því hann
kenndi okkur æðruleysi,
tryggð og að elska skilyrðis-
laust. Hann skilur eftir sig
birtu, vináttu og þakklæti í
hjörtum okkar allra.
Lífið hefur gefið okkur ríka
ástæðu til að gráta í dag en
Frikki hefur gefið svo mörgum
ástæðu til að gleðjast. Gleðjast
með því hvernig hann lifði,
hvernig hann kenndi og hvern-
ig hann gerði þennan heim að
betri stað.
Hann lifði lífinu af heilind-
um og hávaðalaust en markaði
sín spor fumlaust og óhikað.
Fólk gleymir orðum. Fólk
gleymir athöfnum. En fólk
gleymir aldrei hvernig við lát-
um fólki líða í návist okkar.
Það eru raunveruleg spor okk-
ar í sandi tímans. Það var þar
sem Frikki markaði spor sín.
Hann kom við hjarta allra sem
á vegi hans urðu. Ævistarf
hans við slökkviliðs- og björg-
unarstörf var helgað öðrum.
Hann miðlaði af þekkingu og
reynslu sinni. Hann snerti líf
þúsunda. En fjölskyldan var
honum allt. Hann var akkeri,
sálufélagi og hornsteinn okkar.
Hann kenndi okkur að lifa
og deyja með reisn. Við vitum
að hamingja okkar í lífinu
markast ekki af því sem á
daga okkar drífur heldur af af-
stöðu okkar og hvernig við
tökumst á við lífið. Frikki
tókst á við gleði og sorg á
sama hátt. Hann var ævinlega
þakklátur fyrir það sem hann
átti í stað þess að einblína á
það sem hann skorti. Hann
tókst á við hið óumflýjanlega
af æðruleysi og óendanlegu
baráttuþreki. Þegar sá fyrir
enda orustunnar var hann jafn
hugrakkur og æðrulaus og í
upphafi hennar. Hann hafði
ekki einungis kennt okkur að
lifa heldur jafnframt hvernig
átti að kveðja.
Í langvinnri baráttu við
sjúkdóma er það ekki einungis
hátækni og fagmennska sem
skiptir sköpum. Á stundum
sem þessum er það mannúð og
hluttekning starfsfólks blóð-
lækningadeildar 11G á Land-
spítalanum og stuðningur þess
á þessari löngu leið sem verð-
ur aldrei að fullu þökkuð.
Hann gerði heiminn betri.
En ekki einungis með verkum
sínum og samskiptum við ann-
að fólk heldur einnig með við-
horfum sínum og gildum sem
endurspeglast nú svo glöggt í
fari sona hans og dóttur.
Matti, Bjarki og Ingibjörg búa
yfir styrk hans, umhyggju og
ósérhlífni. Hann lifir áfram í
þeim. Þessi vegferð sýnir hvað
þau hafa að gefa heiminum.
Við sem stöndum þeim næst
njótum blessunar að fá að vera
samferða þeim í gegnum lífið.
Elsku Helga, söknuður þinn
er óbærilegur. Þú hefur
hundrað ástæður til að gráta
en Frikki þinn gaf þúsund
gleðistundir. Við sem fengum
að njóta samveru, leiðsagnar
og vináttu hans verðum ævar-
andi þakklát fyrir þann tíma.
En minningin lifir áfram í hug-
rökku afabörnunum sem í dag
fylgja honum síðasta spölinn.
Svafa Grönfeldt.
Meira: mbl.is/minningar
Margs er að minnast, margt
er að þakka þegar maður
kveður góðan vin og félaga,
Friðrik A. Þorsteinsson. Hann
lærði meðal annars bifreiða-
smíði ungur að aldri en hóf
síðar störf fyrir slökkvilið
Reykjavíkur. Friðrik þótti
traustur og öruggur starfs-
maður og vann sig fljótt upp í
starfi. Hann var meðal annars
aðalvarðstjóri um árabil og
einn af aðalleiðbeinendum
slökkviliðsins. Friðrik starfaði
einnig sem ökukennari og nutu
margir kennslu hans á þeim
vettvangi. Hann var með þægi-
lega nærveru og hrókur alls
fagnaðar í góðra vina hópi.
Friðrik var vel virkur í fé-
lagsmálum og starfaði m.a.
með Round Table, ökukennur-
um og Oddfellowreglunni. Á
fyrstu árum Brunamálaskólans
tók Friðrik virkan þátt í að
byggja upp fræðslu fyrir skól-
ann og sjá um námskeið víðs
vegar um landið. Hann var
skipulagður, öruggur og þótti
einn af bestu leiðbeinendum
skólans. Þekking hans í fyrstu
hjálp og björgun úr bílflökum
kom sér vel, þar sem hann var
tvímælalaust einn af okkar
bestu leiðbeinendum í öryggis-
málum slökkviliða. Þar vann
Friðrik ómetanlegt starf fyrir
m.a. slökkvilið landsbyggðar-
innar með sinni frábæru
kennslu. Síðar kynntist ég
Friðriki vegna fjölskyldu-
tengsla og kom þá berlega í
ljós hve mikill fjölskyldufaðir,
umhyggjusamur og traustur,
hann var. Það er dapurlegt að
þurfa að kveðja þennan hæfi-
leikaríka mann á besta aldri.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við minnast Friðriks og
sendum Helgu, börnum,
barnabörnum, ættingjum og
vinum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guðmundur Haraldsson
og fjölskylda.
Mig langar í fáeinum orðum
að minnast Friðriks Axels Þor-
steinssonar, slökkviliðsmanns
og ökukennara, en öðru frem-
ur Frikka hennar Helgu
frænku, yngri systur móður
minnar. Frikki tilheyrði heldri
kynslóð stórfjölskyldunnar
sem kennd er við Skerjafjörð-
inn ásamt Helgu, foreldrum
mínum, Elínu eldri systur
mömmu og manni hennar Þor-
steini auk Markúsar bróður
þeirra og konu hans Hönnu
sem bæði eru látin.
Mér þykir við hæfi að setja
þessa kveðju mína í þetta sam-
hengi stórfjölskyldunnar enda
eru bönd þessarar fjölskyldu
sterk og samverustundirnar
margar og árvissar. Slík fjöl-
skyldubönd móta auðvitað þá
sem heyra til og víst er að
minningarnar sem ég ber í
brjósti eru margar og góðar og
Frikki skipar þar víða sess
enda hefur samgangurinn alla
tíð verið mikill. Ef til vill sér-
staklega við þennan arminn í
fjölskyldunni þar sem við börn
yngri systranna erum nálæg í
aldri.
Þegar ég settist niður og
leiddi hugann að þeim minn-
ingum sem ég tengi við Frikka
frá blautu barnsbeini þá kom
æði margt upp í hugann og
samhengislaust hvarflaði hug-
urinn til að mynda að jólaballi í
gömlu slökkvistöðinni í Skóg-
arhlíð, sem ég man að við
Oddný fengum eitthvert sinn
að taka þátt í, auk annarra
heimsókna á þann vinnustað
Frikka sem var mér mikið æv-
intýri sem barni. Upp í hugann
kom líka blá Mazda 626 sem ég
er þess fullviss að Frikki og
Helga áttu einhvern tímann á
Hvassaleitisárunum. Það er
fyrsta minningarkornið sem ég
tengi við ökukennarann Frikka
sem auðvitað kenndi okkur
systkinunum öllum að aka bíl
þó að bláa Mazdan hafi ekki
verið brúkuð til þess. Mazdan
sú arna var hins vegar fyrsta
bifreiðin sem ég man eftir með
fótstig báðum megin og tveim-
ur baksýnisspeglum sem ung-
um dreng fannst mikið til
koma.
Þá man ég einhverju seinna
þegar Frikki ásamt kollegum
sínum úr slökkviliðinu hélt
slökkviæfingu í götunni heima í
Kópavogi er gamla félagsheim-
ili ÍK var fargað. Það var rogg-
inn strákur sem gerði lýðnum
ljóst að þarna væri það Frikki
frændi sem öllu stjórnaði og
réði. Þá eru mér auðvitað
minnisstæðir ökutímarnir með
Frikka þar sem hann kveikti
sér gjarnan í pípu og lét ekki
rykki eða skrykki raska ró
sinni og ýmis fleiri augnablik
og minningarbrot gæti ég talið
til. Það var í reynd mikill
hetjublær yfir Frikka í huga
mér sem barns og unglings og
það var ekki í eina skiptið forð-
um, þegar ÍK-heimilið brann,
sem ég hnakkabrattur sagði fé-
lögunum frá frændseminni við
Frikka.
Rígfullorðinn er ég enn
hreykinn en þó miklu frekar
þakklátur fyrir að hafa átt
samleið með Frikka í gegnum
öll mín uppvaxtar- og fullorð-
insár. Vandaðri menn verða
ekki á vegi manns. Með hóg-
værð, yfirvegun og einstaka
rósemi Frikka í huga stenst ég
þá freistingu að gera kynnum
mínum af mannkostun hans
skil í lengra máli. Ég get að-
eins vonað að í einhverju hafi
þeir átt þátt í mótun þess sem
hér heldur á penna.
Fyrir hönd foreldra minna,
systra, maka og barna kveð ég
Frikka hinstu kveðju og sendi
þér, elsku Helga frænka,
Matta, Bjarka, Ingibjörgu og
fjölskyldum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Pétur Aðalsteinsson.
Það er mikil gæfa í lífi hvers
manns að eignast góðan og
traustan vin á lífsleiðinni, ekki
síst að eignast traustan vin á
æsku- og mótunarárunum. Við
sem þessar línur ritum vorum
svo lánsamir að eiga Friðrik
Axel Þorsteinsson að vini frá
því við vorum 12 ára, eða í rúm
50 ár. Líf okkar hefur verið
samofið allt frá unglingsárum
til líðandi stundar.
Minningarnar fljúga í gegn-
um hugann en erfitt reynist að
festa þær á blað, söknuðurinn
vegna fráfalls Frikka er mikill
og það tekur tíma að átta sig á
því mikla tómarúmi sem fráfall
hans skilur okkur eftir í.
Frikki var í okkar hópi allt í
öllu, traustur, úrræðagóður,
glaðvær og áreiðanlegur. Hann
var okkar foringi og fyrir-
mynd.
13 ára gengum við í Lind-
argötuskólann, fórum í bíó- og
gönguferðir sem oft enduðu
með því að sest var á steinvegg
við Rauðarárstíginn, nálægt
heimili Frikka og þar ræddum
við lands- og heimsmálin af
mikilli innlifun.
Vorið 1965 keyptum við þrír
saman Ford ’55 sem við áttum
saman í um eitt ár. Vélin í
þeim bíl náði sjaldnast að
kólna og var samkomulagið um
þessa sameign okkar lýsandi
dæmi um okkar góðu vináttu
og samheldni og eigum við
margar góðar minningar frá
þessu Ford-ári. Frikki kynnist
Helgu þetta ár en sennilega
hefur Helga fyrst tekið eftir
Frikka þegar hann vann við að
setja upp neon-skilti á Hótel
Holti við Bergstaðastræti en
hún var þá í Verslunarskólan-
um við Grundarstíg. Það voru
margar ungar skólastúlkur
sem horfðu aðdáunaraugum á
þennan unga og myndarlega
pilt uppi á þaki við vinnu sína,
en Helga heillaði Frikka. Þau
opinbera trúlofun sína um jólin
1968, giftast, festa kaup á sinni
fyrstu íbúð í Efstalandi og í
febrúar 1970 fæðist Matti,
fyrsta barn þeirra, og við
strákarnir ásamt Frikka fögn-
uðum fæðingunni sitjandi á
málningardósum í íbúðinni sem
Frikki var að gera klára fyrir
sína litlu fjölskyldu. Frikki
giftur, orðinn pabbi og íbúðar-
eigandi, við vorum stoltir af
okkar vini.
Á þessum árum bættust
Maggi, Árni og Óskar í vina-
hópinn. Síðar þegar við stofn-
uðum heimili og byrjuðum bú-
skap var ákveðið að á „stór-
afmælum“ skyldi gefa lampa,
enda var lítið til af búslóð hjá
okkur öllum og lampar kæmu
sér alltaf vel. Þessi hópur fékk
nafnið „Lampavinafélagið“ og
ásamt eiginkonum okkar
myndaðist vinahópur sem hald-
ið hefur saman í um 40 ár. Það
var fyrir um það bil 9 árum að
Frikki greindist með þann
sjúkdóm sem að lokum lagði
hann að velli. Hann barðist
hetjulega öll þessi ár en við
hlið hans í þessari baráttu stóð
Helga eins og klettur. Frikki
nefndi oft hvað hans læknar og
hjúkrunarfólk væri frábært og
bæri hann nánast á höndum
sér. Fyrir það var hann þakk-
látur.
Núna að leiðarlokum viljum
við félagarnir þakka Frikka
fyrir vináttuna og samferðina í
öll þessi ár.
Genginn er góður og vand-
aður drengur. Við söknum
hans mjög.
Elsku Helga, Matti, Bjarki,
Ingibjörg, tengdabörn, afa-
börn, Inga móðir Frikka og
systkini, ykkar söknuður er þó
mestur. Megi góður Guð veita
ykkur styrk í ykkar miklu
sorg.
Frikki, hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Þínir vinir,
Valdimar (Valli) og Grétar.
Gleði, hlátur, glens og grín
eru orð sem koma upp í hug-
ann þegar sest er niður til að
rita nokkur fátækleg orð um
góðan dreng sem fallinn er frá
alltof fljótt.
Kynni okkar hófust upp úr
1990 þegar líkamsræktarstöðin
Máttur tók til starfa, sá þar
grannan, kvikan, spengilegan
mann reyna sitt allra besta við
að halda taktinum, dáðist að
honum því hann var alltaf með
þeim fremstu við spegilinn.
Það þorði ég ekki því þá hefði
enginn taktur verið í salnum.
Þróuðust þessi kynni í það
að verða stór og góður hópur
sem leysti öll vandamál heims-
ins á nokkrum mínútum eftir
góðan leikfimitíma, þar var nú
hlegið, spjallað, drukkið kaffi
og jafnvel fengið sér í nefið –
það mátti aldrei klikka.
Hópur þessi hélt áfram og
flutti svo yfir í Hreyfingu og
alltaf var Frikki, eins og við
kölluðum hann, einn af okkar
kjölfestumönnum. Hópurinn
hélt þorrablót sem og jólaglögg
og margar góðar minningar
koma fram í hugann, en eitt
ber þó hæst; þar sem Frikki
fór var alltaf gleði. Hann gaf
svo mikið af sér að áður en
menn vissu var hlegið, slegið í
borðið og dósin gekk á milli.
Fyrir nokkrum árum ágerð-
ist baráttan og sáum við hvern-
ig þrótturinn dvínaði smátt og
smátt en alltaf mætti sá gamli
og tók þátt í umræðum og úr-
lausnum dagsins.
Gladdi það okkur mikið þeg-
ar Pétur Arnarsson, flugstjóri
og félagi okkar í endalausri
baráttu í Hreyfingu, bauð
Frikka með til New York núna
um miðjan september, en son-
ur Friðriks var kóari eins og
þeir tala sín á milli. Stuttu eft-
ir flugtak fóru að birtast sms-
skilaboð með myndum af þeim
félögum, bar þó hæst þegar á
skjáinn kom frábær mynd af
þeim félögum með Dorrit for-
setafrú á milli sín! Get nú
ímyndað mér hláturinn frammi
í stjórnklefa þegar þeir félagar
voru að senda þessar góðu
myndir frá sér.
Það eru bara góðar minn-
ingar sem Hreyfingarhópurinn
á í minningu sinni af góðum
dreng og eitt er víst að við eig-
um eftir að sjást í tíma á betri
stað.
Fyrir hönd Hreyfingarhóps-
ins sendum við Helgu og öðr-
um aðstandendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur en
eftir stendur minning um góð-
an mann.
Jón Pétur Jónsson og
félagar úr Hreyfingu.
Friðrik Þorsteinsson,
slökkviliðs- og sjúkraflutninga-
maður, hóf störf við afleysing-
ar hjá Slökkviliði Reykjavíkur
árið 1971. Ári síðar var hann
ráðinn brunavörður og starfaði
óslitið fyrir liðið, og síðar
Slökkvilið höfuðborgarsvæðis-
ins, þar til hann lauk störfum
vorið 2010. Hann varð aðstoð-
arvarðstjóri árið 1979 og varð-
stjóri 1992. Árið 2005 var Frið-
rik ráðinn deildarstjóri á
verkstæði slökkviliðsins.
Friðrik var mikill fagmaður
og bar hag slökkviliðsins og
samstarfsmanna sinna fyrir
brjósti. Hann var traustur
samstarfsmaður, sem stóð ætíð
við bak sinna manna. Í starfi
slökkviliðsmanna eru slíkir
menn ómetanlegir, ekki síst
þegar mikið liggur við og menn
eiga líf sitt undir því að hafa
traustan mann sér við hlið. Það
var gott að vinna með honum í
eldi og hann var góður sjúkra-
flutningamaður.
Friðrik tók virkan þátt í
þróun starfsins og uppbygg-
ingu liðsins. Hann lagði m.a.
línur vegna kaupa á björgunar-
búnaði til þess að bjarga fólki
úr bílflökum eftir slys og var
lengi okkar fremsti sérfræð-
ingur á því sviði. Ég fékk oft
beiðni frá öðrum slökkviliðum
um að fá sendan starfsmann til
að fara yfir ýmis mál og var
oftar en ekki beðið sérstaklega
um Friðrik, einkum vegna mál-
efna sem snertu umræddan
búnað. Hann var aðalkennari
landsins á notkun búnaðarins í
fjölda ára. Friðrik var eftir-
sóttur kennari, kenndi bæði
innan og utan liðsins. Hann var
leiðandi ásamt öðrum í upp-
byggingu á menntun sjúkra-
flutningamanna. Öryggismál
vorum honum hugleikin, sér-
staklega akstur okkar manna í
útköllum. Hann var þar á
heimavelli sem einn af okkar
reyndustu ökukennurum, en
Friðrik starfaði lengi sem öku-
kennari.
Friðrik Axel
Þorsteinsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku pabbi minn er far-
inn, allt of fljótt.
Hann lést eftir langa og
hetjulega baráttu en var
hvíldinni feginn. Hann
tókst á við veikindi sín með
hugrekki og æðruleysi al-
veg til enda, hugrekki og
æðruleysi sem ég vonast til
að geta tileinkað mér.
Ég er svo þakklát fyrir
að hafa átt hann fyrir
pabba og verð alltaf stolt að
vera Friðriksdóttir.
Ingibjörg.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegar móður
okkar,
SIGRÍÐAR MARÍNAR EINARSDÓTTUR.
Fyrir hönd aðstandenda,
Einar Guðni Ólafsson,
Guðlaug Ólafsdóttir,
Pétur Ólafur Einarsson.