Morgunblaðið - 29.11.2011, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. NÓVEMBER 2011
✝ Ásta SigríðurKristinsdóttir
var fædd á Stóru-
Þverá í Fljótum
23.12. 1913. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Hornbrekku
Ólafsfirði 16.11.
2011.
Foreldrar:
Helga Grímsdóttir
f. 27.5. 1874, d.
19.5. 1957 og Krist-
inn Axel Jónsson f. 15.12. 1877,
d. 3.8. 1966. Systkini: hálf-
bræður sammæðra, Rögnvaldur
Gíslason f. 5.9. 1893, d. 13.9.
1925 og Magnús Gamalíelsson f.
7.10. 1899, d. 3.1. 1985. Albræð-
ur: Gísli Þorlákur Marinó f.
26.1. 1909, d. 2.5. 1975, Sig-
ursveinn Davíð f. 24.4. 1911, d.
2.5. 1990, Halldór Jón f. 14.5.
1916, d. 14.8. 2006. Hinn 1.10.
1936 giftist Sigríður Magnúsi
Sæmundi Magnússyni f. 1.10.
1906, d. 25.10. 1980. Foreldrar
hans voru Magnús Magnússon f.
15.11. 1860, d. 6.8. 1937 og
Anna Baldvinsdóttir f. 14.6.
1865, d. 14.11. 1925. Börn Sig-
ríðar og Magnúsar: 1) Magnús
f. 2.5. 1937, maki Helga Ruth
Alfreðsdóttir f. 6.4. 1938, börn:
Kristín Þorgerður f. 21.6. 1961.
Fyrrverandi sambýlismaður
Eggert Pálsson f. 23.3. 1960.
Árnadóttir 27.9. 1972. Magnús
f. 17.2. 1972. Maki María Bjarn-
ey Leifsdóttir f. 24.3. 1969.
Börn Helga Dís f. 16.3. 2000 og
Hrannar Snær f. 27.12. 2001. 3)
Sigursveinn Kristinn f. 26.3.
1950. Maki Sigrún Valgerður
Gestsdóttir f. 15.4. 50. Börn:
Diljá f. 14.9. 1972 fyrrv. maki
Kristinn Benedikt Valdimars-
son f. 13.2.74. Synir: Jakob Árni
f. 24.11. 1995 og Sigursveinn
Valdimar f. 5.1. 2009.
Ólöf f. 2.9. 1974, maki Amit
Goyal f. 7.9.70. Synir: Madhav
Davíð f. 23.5. 1998 og Isak
Aryan f. 27.10. 2001. 4) Örn f.
15.1. 1959, maki Marta Guðrún
Halldórsdóttir f. 9.8. 1967.
Börn: Halldór Bjarki f. 19.8.
1992 og Ásta Sigríður f. 22.10.
1998. Sonur Arnar: Máni f.
16.3. 1985. Móðir: Aðalheiður
Eiríksdóttir f. 21.5. 1962. Árið
1915 flutti Sigríður með fjöl-
skyldunni frá Stóru-Þverá að
Hólkoti í Ólafsfirði og svo niður
í þorpið 1924. Sigríður hlaut
barnafræðslu og var auk þess
veturinn 1934 til 1935 á Hús-
mæðraskólanum á Hallorms-
stað. Árið 1937 hóf hún sambúð
með Magnúsi Magnússyni og
stofnuðu þau heimili sitt á
Kirkjuvegi 15 og síðar í Garðs-
horni. Eftir að Magnús féll frá
árið 1980 bjó Sigríður áfram í
Garðshorni, en árið 1998
kenndi hún heilsubrests og
fluttist þá að Hornbrekku þar
sem hún bjó til dauðadags.
Útför Sigríðar verður gerð
frá Ólafsfjarðarkirkju í dag, 29.
nóvember 2011 kl. 14.
Þeirra börn:
Auður Vala f.
25.12. 1990, Einar
Daði f. 6.1. 1993.
Sigríður Ruth f.
20.2. 1966, maki
Jakob Karlsson f.
7.5. 1965. Dætur
Helga Kolbrún f.
15.5. 2005 og Katr-
ín Jökla f. 19.3.
2008.
Dætur Jakobs
eru Ísold f. 28.8. 1995 og Hólm-
fríður f. 5.5. 1997. Móðir: Hall-
dóra Jónsdóttir. Anna Birna f.
12.1. 2001. Móðir: Bergrún
Arna Þorsteinsdóttir f. 26.10.
1969.
Helga f. 10.7.1968, maki Þor-
björn Rúnarsson f. 29.6. 1971.
Dætur: Þorgerður María f.
27.4. 1995, Brynhildur Ruth f.
16.7. 1998.
Sonur Helgu Jens Kluge f.
5.3. 1959, sambýliskona Daisy
Opel f. 20.5. 1965, þeirra barn
Leon Opel f. 23.12. 2004. Börn
Jens frá fyrra hjónabandi: Max
f. 17.10. 1987 og Ulrike f. 1.9.
1989, móðir: Gudrun Kluge. 2)
Helga f. 12.4. 1942, d. 14.3.
2000. Maki Þorgeir Gunnarsson
f. 11.8. 1938. Börn: Sigríður f.
9.3. 1961, d. 18.9. 1977. Gunnar
f. 2.10. 1968, sonur Þorgeir f.
9.10. 1991. Móðir: Guðrún
Á meðan við erum lítil sjáum
við heiminn sem einfalda mynd,
mamma er heima, hugsar um
okkur, þetta er líf í paradís. Eftir
því sem við stækkum verður ver-
öldin flóknari. Mamma gerir allt
sem gera þarf, en líka meira. Hún
er í félagsmálum, sækir fundi,
stendur í innheimtu fyrir verka-
kvennafélagið, pabbi hjálpar
henni við uppgjör og tæknilegan
frágang. Þau eru samhent.
Stundum koma prúðbúnar kon-
ur, húsið ilmar, allt er svo fínt,
tekið til við hannyrðir, drifhvítir
dúkar, hekl, útsaumur, prjón.
Það er yndislega hljótt, ró yfir
öllu, borið fram kaffi og kökur.
Þetta er slysavarnadeild kvenna
sem framleiðir fyrir basar og það
er hátíð í hvert skipti. Mamma
þráir að vinna meira úti, en pabbi
vill að hún sé heima – það viljum
við líka – fyrir kemur að mamma
saltar síld eða hleypur tímabund-
ið í fiskvinnu, það finnst henni
upplyfting. Hún nýtur þess líka
að vinna í garðinum okkar. Það
var engan veginn auðvelt að
rækta í Ólafsfirði og þurfa að
berjast við öfl á borð við sandfok,
hross og sauðfé. Við munum vel
sumarmorgna, garðurinn bitinn
og traðkaður, tárvot augu. Miklu
fleiri voru þó ánægjustundir við
að planta, snyrta og laga.
Stundum koma bræður
mömmu á morgnana, kalla það
tíukaffi. Á stundarfjórðungi gefst
þeim líka tími til að halda konsert
í stofunni og ræða saman. Þessir
gustmiklu söngmenn líta frá önn
dagsins andartak og eru svo á
braut. Svo er mamma einn dag-
inn farin að selja bækur frá Máli
og menningu. Þessu fylgir um-
ferð, það er fólk sem vill lesa og
fræðast. Það selst hægt, en svo-
lítill kippur fyrir jólin. Svo er hún
allt í einu orðin ófrísk 45 ára, hún
sem hélt að hún væri steinhætt,
allt breytist, nýr ilmur, barnahjal
og gleði og pabbi og mamma
yngdust um mörg ár.
En það varð líka að takast á við
erfiðleika og sorg. Sigríður litla
frænka gat ekki tjáð hugsanir
sínar með orðum en á skammri
ævi sögðu augu hennar margt
sem mamma hennar, hún Helga
systir, ein skildi. Mamma tókst á
við veikindi og missi af æðruleysi.
Fumlaust tók hún stjórn á heim-
ilinu eftir að hún missti pabba, en
þegar Helga systir varð alvar-
lega veik vantaði stuðning og ör-
yggi og mamma flutti á Dvalar-
heimilið Hornbrekku. Lífið hélt
áfram. Góð aðhlynning var kær-
komin og nú naut hún lífsins í
öðru umhverfi. Las meira en áð-
ur, gat lengi vel stundað handa-
vinnu, var í góðum félagsskap og
margir komu í heimsókn. Það er
aðdáunarvert að þegar kraftar
fóru að þverra komu vel í ljós eðl-
iskostir hennar, hin jákvæða af-
staða, að finna leiðir til að njóta
fegurðar alveg til síðasta dags.
Þegar við lítum til baka er efst í
huga þakklæti fyrir alúð og at-
læti, fyrir blíðu og skilning, fyrir
öryggi og staðfestu og allt sem
við systkinin fengum að njóta
með foreldrum okkar. Blessuð sé
minning þeirra. Blessuð veri
minning Helgu systur og Sigríð-
ar Þorgeirsdóttur. Að lokum eru
starfsfólki Hornbrekku færðar
innilegar þakkir fyrir dýrmæta
samvinnu, stuðning og umönnun
öll þessi 13 ár.
Fyrir hönd bræðranna
í Garðshorni,
Sigursveinn Magnússon.
Með nokkrum orðum langar
okkur að minnast föðurömmu
okkar, Ástu Sigríðar Kristins-
dóttur, eða ömmu í Garðshorni.
Allt frá því að foreldrar okkar
fluttu til Íslands að loknu námi
árið 1965 var amma fastur
punktur í tilveru fjölskyldunnar.
Fram til ársins 1971 bjuggum
við í Ólafsfirði og vorum við þá
tíðir gestir hjá ömmu og afa í
Garðshorni. Eftir að við flutt-
umst til Egilsstaða tóku þau
innilega á móti okkur þegar við
birtumst í dyragættinni með
orðunum: „Nei, eruð þið komin!“
rétt eins og við kæmum að óvör-
um. Við vissum samt að við höfð-
um öll beðið endurfundanna með
óþreyju. En svona var amma.
Þegar komið var í Garðshorn
var hellt á könnuna. Stundirnar í
litla eldhúsinu með dúk á borð-
inu og kaffibolla lifa í minning-
unni. Frændfólk leit inn og næg-
ur tími gafst til að fara yfir
pólitíkina, menninguna og lífs-
baráttuna. Amma veitti okkur
innsýn í annan tíma og líf fólks á
fyrri hluta síðustu aldar, nægju-
semi og baráttu fyrir réttindum
sem við teljum sjálfsögð nú.
Þó svo að amma hafi fengið
takmörkuð tækifæri til þess að
mennta sig var hún víðlesin og
fylgdist vel með líðandi stund.
Hún gekk eitt ár í Hússtjórn-
arskólann á Hallormsstað og
vitnaði oft til þess og hversu
framsæknar hugmyndir Sigrún-
ar Blöndal skólastýru voru.
Amma lagði rækt við þjóðlegan
fróðleik og grasafræði, en móðir
hennar Helga Grímsdóttir var
hómópati. Við vorum ekki alltaf
hrifnar af grasateinu eða grasa-
ölinu hennar ömmu, en það er
hluti af þeim arfi sem hún eft-
irlét okkur.
Þegar amma var orðin ein í
Garðshorni hafði hún minna um-
leikis og tækifæri til þess að
sinna áhugamálum sínum. Hún
hafði lag á því að hægja á tím-
anum með því að hlusta. Yfir
kaffibolla hvatti hún okkur
áfram við það sem við vorum að
gera og miðlaði okkur af reynslu
sinni. Hún tók á móti félögum
okkar með áhuga og opnum hug
og lét sig allt varða. Hún var um-
burðarlynd, en gat líka verið
ansi fylgin sér ef einhver verk
biðu. Hún sat við handavinnu og
sinnti blómunum sínum. Stund-
um hvolfdi amma bollanum og
þá var mikið hlegið í eldhúsinu.
Eftir að amma flutti á Horn-
brekku naut hún þess að koma í
Garðshorn og ganga um garðinn
sinn, sem hún hafði mikla
ánægju af að sinna. Síðustu árin
helltum við á könnuna í herberg-
inu hennar og krakkarnir fengu
góðgæti úr skápnum á meðan
málin voru rædd. Hún var hætt
að geta sinnt handavinnu og sá
mikið eftir þeirri dægrastytt-
ingu. Hún hlustaði mikið á bæk-
ur og einnig var gestkvæmt hjá
henni.
Amma hefði orðið 98 ára á
Þorláksmessu. Nú þegar við
kveðjum hana er okkur þakklæti
efst í huga fyrir að fá að hafa
hana svona lengi hjá okkur og
kynnast henni eins vel og raunin
varð. Einnig erum við þakklátar
fyrir að börnin okkar fengu að
njóta gæsku hennar. Við horfum
á teppin sem amma heklaði og
prýða heimili fjölskyldunnar og
munum eftir seiglu hennar og
glettni og þeirri hvatningu og
umhyggju sem hún veitti okkur.
Við þökkum starfsfólkinu á
Hornbrekku í Ólafsfirði fyrir
umönnunina og alúðina og sem
þau veittu ömmu.
Kristín, Ruth og Helga
Magnúsdætur.
Eitt sinn sátu Jóhannes S.
Kjarval og prestur nokkur yfir
kaffibolla og ræddu um lífið og
tilveruna, allt í einu spurði Kjar-
val: „Hvað finnst þér merkileg-
ast í Passíusálmunum?“ Kenni-
maðurinn kvað sumt vera
stórkostlegt, annað ekki, en
spurði hvað Kjarval þætti falleg-
ast, þá laut meistarinn fram yfir
borðið, lygndi augunum og las:
Vaktu, minn Jesús, vaktu í
mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
Prestinum fannst augnablikið
hátíðlegt, meðan Kjarval fór
með versið, en þótti hátíðleg-
heitunum ljúka snögglega, þeg-
ar Kjarval sagði: „Sjáðu til,
þarna hefur Hallgrímur verið að
hugsa um vaktirnar á skútun-
um.“
Hvort hún Sigríður Kristins-
dóttir hefði ekki tekið undir út-
leggingu meistarans! Engu lík-
ara en kaffisopinn ilmi með
orðunum, gæti allt eins verið í
eldhúsinu í Garðshorni, þar sem
ómælt var hellt upp á, andanum
lyft, allt með svífandi léttum
brag. Hallgrímur Pétursson var
hetja hennar, sem óx jafnt og
þétt eftir því sem leið á þennan
háa aldur. Það hlýtur að hafa
verið gott að eiga huggun í vizku
sálmaskáldsins góða, þegar lík-
aminn var farinn að kröftum, en
hugrekkið eitt eftir. Síðastliðið
haust réðst Sigríður í að lesa
skáldævisöguna „Hallgrímur“,
þannig nýtti hún sér allt sem
vert var að ræða um eða hressti
andann. Þegar handavinnan var
horfin, hreyfigetan takmörkuð,
hún löngu komin upp á aðstoð
annarra, kom sér vel að hafa
góða lund og styrk. Það hefur
verið lærdómur fyrir okkur öll
að fylgjast með aldrinum færast
yfir ömmu og sjá ellina leggjast
að henni svona fallega.
Það eru fjörutíu ár síðan ég
kom fyrst til Ólafsfjarðar, að til-
stuðlan Sigursveins, sonar Sig-
ríðar og Magnúsar. Mér er
minnisstætt er ég fyrst hitti
þessi heiðurshjón, mína verð-
andi tengdaforeldra, 20. des.
1971, eftir langa ferð, að því er
mér fannst, í flugvél frá Reykja-
vík með rútu frá Akureyri, fyrir
Múlann (í myrkri sem betur fer),
snjó og slyddu. Að koma í Garðs-
horn, hlýtt og bjart, með angan
af kjötsúpu, umvefjandi og ást-
úðlegt fólkið, hvernig það bauð
mig velkomna. Mér finnst ég
hafa verið í faðmi þeirra alla tíð
og notið þess besta. Svo er einn-
ig um dætur okkar og barna-
börn, sem hafa fengið að kynn-
ast elsku og blíðu langömmu.
Tengdafaðir minn lézt árið 1980,
elskuleg dóttir þeirra Helga dó
eftir löng og erfið veikindi árið
2000, blessuð sé minning þeirra.
Tengdamóðir mín stóð vakt-
ina á heimili fjölskyldunnar til
ársins 1998 er hún flutti á vist-
heimilið á Hornbrekku, þar kom
hún sér eins notalega fyrir og
kostur var. Herbergið sem ilm-
aði alltaf svo vel, þar var ynd-
islegt að sitja með bollann, oftar
en ekki rjúkandi „Ólukaffi“ og
njóta samveru Sigríðar Kristins-
dóttur, sem var ekki einungis
tengdamóðir mín, heldur sam-
herji, kennari og vinkona. Brjóst
mitt er fyllt djúpri þökk fyrir
þetta allt. Fjölskyldunni allri
votta ég mína innilegustu sam-
úð.
Sigrún Valgerður
Gestsdóttir.
Árið 1970 var mikið örlagaár í
lífi mínu. Ég hóf gítarnám hjá
Frank Herlufsen, ég fór að bera
út Þjóðviljann og varð vinstri-
sinnaður og síðast en ekki síst
kynntist ég Erni Magnússyni og
fór að venja komur mínar í
Garðshorn. Að koma á heimili
Magnúsar og Siggu frænku
minnar, að koma í Garðshorn
var eitt stórt ævintýri. Píanóið í
stofunni, málverkin hennar
Grímu á veggjunum og Laxness,
Þórbergur, Hamsun og Heine-
sen í bókahillunum. Af einhverj-
um ástæðum var ég móttækileg-
ur fyrir þessu öllu og fór að lesa
Laxness af fullum krafti. Eftir
nokkra gítartíma ákvað ég að ég
ætlaði að verða tónlistarkennari
og við það stóð ég. Á þessum
tíma var ég að stíga mestu gæfu-
spor lífs míns.
Hvað gerði Sigríði svona sér-
staka? Fyrst og fremst það að
hún bar virðingu fyrir öllum, og
þá meina ég öllum. Fyrir henni
voru allir jafnir. Bankastjóri í
Reykjavík var ekkert merkilegri
en verkamaður á Ólafsfirði. Hún
var sósíalisti með hjartað á rétt-
um stað. Ég man hvað hún var
glöð þegar ég kom frá Færeyj-
um árið 1988 og gaf henni bókina
„Færeysk myndlist“. Hún
hringdi strax í Helgu dóttur sína
sem kom að vörmu spori og það
var slegið upp veislu. Pönnukök-
ur og rjúkandi kaffi.
Reykvíkingar eiga Unuhús en
við Ólafsfirðingar eigum Garðs-
horn, og við eigum að vera þakk-
lát og stolt af þessu húsi, þessu
musteri menningarinnar. Þarna
ólust þau upp, Magnús, Helga,
Sigursveinn og Örn. Bræðurnir
eru allir tónlistarmenn og allir
sem fylgjast með íslensku tón-
listarlífi vita að framlag þeirra
til menningarmála er ómetan-
legt. Það er komið að kveðju-
stund, kominn tími til að þakka
fyrir allt sem ég fékk. Ég kveð
frænku mína og þakka Guði fyr-
ir að hafa fengið að kynnast
henni svona vel.
Gunnar Randversson.
Ásta Sigríður
Kristinsdóttir
Í tilefni af því að Sigurlaug
Fjóla Kristmannsdóttir, fyrrum
húsfreyja að Hvammi í Vatns-
dal, hefði orðið níræð í dag 29.
nóvember langar mig að minn-
ast hennar með nokkrum orðum.
Þegar ég var ungur drengur átti
ég mér þann draum að komast í
sveit. Á þessum árum í kringum
1960 voru unglingar gjarnan
sendir í sveitina á sumrin og
Sigurlaug Fjóla
Kristmannsdóttir
✝ SigurlaugFjóla Krist-
mannsdóttir fædd-
ist að Narfastöðum,
Ytri-Njarðvík, 29.
nóvember 1921.
Hún andaðist á
gjörgæsludeild
Landspítalans í
Fossvogi 29. sept-
ember 2010.
Útför Sig-
urlaugar fór fram
frá Fossvogskirkju 11. október
2010.
komu endurnærðir
í skólana á haustin
uppfullir af reynslu
og ævintýrasögum
úr sveitinni sem
maður öfundaði þá
af.
Því var það mér
mikil gleði þegar
faðir minn tilkynnti
mér einn daginn að
hann hefði ráðið
mig í sveit norður í
Vatnsdal, sem ég 10 ára guttinn
vissi þá ekkert hvar var á land-
inu.
Eftir langt ferðalag með
Norðurleiðarútunni kom ég að
stórbýlinu Hvammi í Vatnsdal.
Þar tóku Hallgrímur Guðjóns-
son bóndi og Sigurlaug Fjóla
Kristmannsdóttir kona hans vel
á móti mér.
Þarna í eldhúsinu í Hvammi
hófust mín fyrstu kynni af Hall-
grími og Fjólu, en hún lést fyrir
rúmu ári dálítið óvænt, því þrátt
fyrir háan aldur hafði hún verið
hress bæði andlega og líkam-
lega, og farið nær daglega í
langar gönguferðir.
Fjóla var há og grönn, hæglát
í fasi og framkomu, traust og
hlýleg. Hún var ekki að trana
sér fram en vann sín verk ekki
síður en þeir gustmeiri, og var
nærfærin við menn og málleys-
ingja.
Þarna byrjuðu mín sveita-
störf í Vatnsdalnum sem standa
enn 52 árum síðar, og er ekki of-
sögum sagt að ég hafi verið
heppinn með heimili, enda var
ég þar meira og minna í sex
sumur.
Fljótlega varð ég kúarektor
og aðstoðaði þau hjón í fjósinu,
og afar oft aðeins Fjólu þegar
mest gekk á í heyskap. Annað
virðingarembætti var á rakstr-
arvélinni, með „Biskup“ fyrir og
ævinlega var húsfreyjan nálægt
með sína hrífu, og virtist hún
njóta þess að komast út á tún að
raka, þrátt fyrir mikið annríki
við bakstur og matseld, en þar
var hún á heimavelli.
Minning sprettur fram þar
sem nær allt heimilisfólk er niðri
í Litlanesi til aðstoðar Guðjóni
Kristmundssyni, gömlum
manni, herbergisfélaga mínum,
sem átti fáeinar ær og heyjaði í
þær sjálfur. Margir voru að rifja
með hrífum og allir í takt fram
og til baka. Sunnangolan strauk
kinn og vanga og hnippti í hvítar
svuntur stúlknanna, og er mér
enn minnisstætt hvað Fjóla var
röskleg við snúninginn á heyinu.
Hvammur er tvíbýli, og á
þessum árum var margt fólk þar
í heimili, og með vinnufólki var
góður hópur á bæjarhólnum á
kvöldin og oft glatt á hjalla. Á
sunnudögum var yfirleitt frí frá
vinnu og mikið farið í útreiðar-
túra ásamt unglingum af öðrum
bæjum og virtist dalurinn iða af
mannlífi, því miður er það nú
breytt. Ég minnist þessarar
góðu konu með hlýju og þakk-
læti.
Nú er dagurinn hniginn að djúpi sínu
og döggvaðar hæðir og grund.
Og sólþeyrinn vermir af mýkt og mildi
þína minningu og kveðjustund.
Í heiðríkju kvöldsins er fagnandi friður
yfir fegurð þíns sólarlags
og varpinn er grænn þar sem vinirnir
bíða
í veröld hins nýja dags.
(V.H.H.)
Jón B. Bjarnason.
Gæði
Þjónusta
Gott verð
Úrval
Fagmennska
Kársnesbraut 98 | Kópavogur | S: 564 4566
www.solsteinar.is | sol@solsteinar.is