Morgunblaðið - 03.12.2011, Side 49

MINNINGAR 49
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. DESEMBER 2011
Við héldum svo heim og þá byrj-
aði veislan.
Afa fannst matur af gamla
skólanum bestur og ég held að
það hafi vottað fyrir stolti hjá
honum þegar ég sagði að kúa-
smjörið hans afa væri það besta
sem ég hefði fengið.
Sæludalur sveitin best,
sólin á þig geislum helli,
snemma risin, seint er sest,
sæludalur, prýðin best.
Þín er grundin gæðaflest,
gleðin æsku, hvíldin elli,
sæludalur sveitin best,
sólin á þig geislum helli.
(Jónas Hallgrímsson.)
Elsku afi minn.
Með hlýju og söknuði kveð ég
þig
Þín,
Hanna Rut.
Hafsteinn mágur minn og
fóstbróðir hefur nú kvatt Seyð-
isfjörð og ástvini sína 76 ára
gamall.
Ég man fyrst eftir Hafsteini
þegar ég var 7 ára gömul. Þá
kom hann í heimsókn til Siglu-
fjarðar og bað um hönd systur
minnar. Hann var þá í milli-
landasiglingum á Hamrafelli og
heilsaði mér með þeim orðum, að
ég væri litla systir hans. Hann
færði mér stóra brúðu að gjöf.
Ég setti víst stút á munninn og
sagðist vera orðin stór og byrjuð
í skóla. Ég sagði að brúðan ætti
að heita Hafdís.
Á mínum æsku- og unglings-
árum varði ég mörgum sumrum
á Seyðisfirði við barnapössun og
fleira. Fyrst bjuggu þau Tóta og
Hafsteinn í risíbúð á Austurvegi
21, hjá foreldrum Hafsteins. En
Hafsteinn átti sér markmið. Það
voru ekki draumórar, heldur
fastheldin stefna. Hann vildi
byggja traust heimili fyrir sig og
sína fjölskyldu. Það varð Tún-
gata 15 á Seyðisfirði. Til þess að
koma því í framkvæmd þurfti
traustan grunn fjárhagslega.
Þannig varð Fiskiðjan til. Síldin
færði sig að norðan og austur
fyrir land. Í Fiskiðjunni hans
Hafsteins var saltað innanhúss á
sumrin. Það var þá einsdæmi í
sögu síldarsöltunar hér á landi.
Á vetrum var unninn fiskur. Ég
var unglingur á þeim árum þeg-
ar mest var umleikis á Seyðis-
firði og þá í síldarsöltun.
Kannski lærði ég að skilja hug-
takið frelsi til athafna þá.
En í þessum fáu orðum mín-
um langar mig að minnast á aðra
hlið á Hafsteini sem kannski fáir
þekkja. Hafsteinn var músík-
alskur. Þegar ég var 17 ára og
kom austur yfir sumarið hafði
hann keypt sér hljómborð eða
rafmagnsorgel. Hann átti líka
plötuspilara og margar hljóm-
plötur. Ég var þá byrjuð í MA á
Akureyri. Eitt kvöldið þá um
sumarið héldum við Hafsteinn
partí. Vinkona mín á Seyðisfirði
kom og nokkrir vaskir ungir
menn. Hafsteinn spilaði á hljóm-
borðið bítlalög, t.d. P.S. I love
you. Ég kenndi honum lagið við
„Gaudeamus igitur“ og hann
spilaði það eftir eyranu.
Seinna þegar ég var í 5. bekk í
MA og vann í apótekinu á Seyð-
isfirði yfir sumarið fékk ég leyfi
til að lesa utanskóla til áramóta.
Vinkonur mínar sendu mér
skólabækur og viti menn, Haf-
steinn fékk áhuga á þessum
skræðum. Ég man að við sátum
við eldhúsborðið á kvöldin og
æfðum okkur í enskum og
frönskum framburði. En seinna
eftir að ég gekk í hjónaband og
stofnaði mitt eigið heimili varð
sambandið slitrótt. Hafsteinn
mætti í skírnarveislu dóttur
minnar 1981 og mér þótti vænt
um það.
Ég hef þessi orð ekki fleiri og
vil ljúka með sígildri ljóðvísu eft-
ir Matthías Johannessen:
Eins og vornótt vefji landið
værðarmjúku dropakasti,
eða hvísli hljótt við grasið,
hafsins svala morgungola.
Ég votta ættingjum og ástvin-
um Hafsteins mína samúð og
óska þeim um leið gleðilegra jóla
og farsældar.
Anna G. Jónsdóttir.
Ég kýs að kveðja þig, vinur, á
léttu nótunum því að undir þínu
hrjúfa trausta og þétta handtaki
var hlýja og leiftrandi húmor
sem ekki allir þekktu. Þannig
vildum við hafa það okkar í milli.
Já margt var nú brallað. Manstu:
Heyrðu það eru beljur að pissa
við tjaldið, það flæðir inn á mig?
Við vorum á leið í sólarlandaferð
til Costa del Sol, Dóra mín og ég
með ykkur Tótu (Habbi og 99) á
áttunda áratug síðustu aldar.
Lögðum seint af stað frá Seyð-
isfirði á Pusjónum ykkar. Það
hafði sprungið og varadekkið lét
illa svo við hentum upp tjaldi í
Kúagerði – norður í landi til
hvílu áður en haldið yrði áfram
til Keflavíkur. Já, sólarlanda-
ferðirnar okkar urðu margar og
skemmtilegar áður en yfir lauk
Gunnþórunn/Tóta var eini ein-
staklingurinn sem við Dóra
þekktum þegar við alls ókunn
fluttum til Seyðisfjarðar. Þú
traustur, hraustur, ekki allra,
smekkmaður vandlátur valdir
þér siglfirska mey sem eigin-
konu. Það var þín gæfa og stóri
happdrættisvinningur. Örlögin
höguðu því þannig að siglfirsku
stúlkurnar, eiginkonur okkar,
tengdust órjúfanlegum vináttu-
böndum og við fylgdum þar með
félagarnir.
Þó að dagleg störf okkar og
áhugamál væru mjög ólík, þú
lengst af tengdur sjávarútvegi,
vinsæll verkstjóri í síld og fiski,
ég við kennslu íþróttir og bæj-
armál hittumst við af og til.
Margar sólarlandaferðir okkar
voru ógleymanlegar og minning-
arnar eru gimsteinar sem ekki
gleymast. Manstu að ég kom
mér stundum í klandur með for-
vitni og fljótfærni þegar við vor-
um saman félagarnir að skoða
lífið og náttúruna. Þá var ekki
verra að hafa þig nálægt víking-
inn til að grípa inn í eyða mis-
skilningi eða afgreiða bara málið
ef með þurfti. Þér leiddist það nú
ekki.
Eftirminnilegt er á Mallorka
þegar þú eftir miklar fortölur
fórst upp í fallhlíf sem dregin var
af hraðbát meðfram ströndinni.
Hundruð ferðamanna horfðu á.
Mikið var í húfi og nú átti að
vanda sig. Þú veifaðir til okkar.
Lending var varasöm á palli úti í
sjó. Þú hittir ekki á hann og
fleyttir kellingar í sjónum til
skiptis á bakinu og maganum í
lendingunni áður en þú sökkst.
Þú varst yndislegur en svaka-
lega varstu reiður. Fyrirgefðu,
vinur, en ég skemmti mér kon-
unglega. Þú líka.
Í ferðum okkar kynntist ég
því hversu góður kokkur þú
varst. Ég sem varla get soðið
egg sá þig margoft töfra fram
dýrindis rétti sem við síðan borð-
uðum með mikilli ánægju. Já,
margt rifjast upp, vinur, nú að
leiðarlokum sem við geymum
þar til við hittumst. Þú gegndir
m.a. trúnaðarstörfum fyrir kaup-
staðinn, varst varamaður í bæj-
arstjórn, sast í nefndum á hans
vegum og síðar forða-
gæslumaður í allmörg ár. Þau
störf vannst þú af trúmennsku
og heiðarleika.
Ég þakka þér og Tótu sam-
fygldina öll þessi ár og tryggð
við okkar fjölskyldu. Takk fyrir
allar góðu stundirnar og þó að
stundum hafi gefið á bátinn og
taktur truflast komum við oftast
inn réttir aftur. Nú hittir þú
hana Dóru mína, hún tekur gít-
arinn og þið syngið saman:
Troddu þér nú inn í tjaldið hjá
mér. Ég syng með. Skilaðu
kveðju. Við söknum ykkar. Tóta
vinkona, börn, tengda- og barna-
börn, ykkar missir er mikill.
Minning um traustan vin lifir
Þorvaldur Jóhannsson
og fjölskylda, Seyðisfirði.
✝ Halldóra Guð-mundsdóttir
fæddist á Hamra-
endum í Miðdölum
28. mars 1931. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 26. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar Hall-
dóru voru Gróa
María Sigvalda-
dóttir, f. 19. júlí
1912, d. 8. febrúar
1985, og Guðmundur Baldvins-
son, f. 18. ágúst 1906, d. 20.
október 1983. Bræður Halldóru
eru Sigvaldi Guðlaugur, maki
Sonja Símonardóttir, Haraldur
Steinar, d. 15. desember 1965,
og Baldvin Már, maki Sigríður
Björg Guðmundsdóttir. Eig-
inmaður Halldóru var Lúðvík
S. Þórðarson, f. 16. desember
1925, d. 20. febrúar 2005. Börn
þeirra eru Gyða og Guðmundur
Steinar. Sonur Gyðu er Elvar, í
sambúð með Sigríði Arngríms-
dóttur, sonur þeirra er Arn-
grímur Ágúst. Faðir Elvars er
Ágúst Sigurðsson. Dóttir Guð-
mundar Steinars er Arena
Huld, sambýliskona hans er
Sonja Marita Poulsen. Móðir
Arenu Huldar er
Hafdís Grét-
arsdóttir. Halldóra
ólst upp á Hamra-
endum. Hún fór í
Húsmæðraskólann
á Varmalandi en
flutti síðan til
Reykjavíkur þar
sem þau Lúðvík
kynntust. Þar vann
hún m.a. hjá Ell-
ingsen og á veit-
ingastaðnum Brytanum. Fjöl-
skyldan fluttist síðan vestur í
Dali og Halldóra varð for-
stöðumaður á Dvalarheimilinu
Fellsenda. Síðan keyptu þau
hjón Brautarholt, stunduðu þar
búskap og bjó Halldóra þar til
dánardægurs. Halldóra var
virk í söngstarfi í Dölum, var í
söngfélaginu Vorboðanum,
kirkjukórnum og einnig félagi í
harmonikkufélaginu Nikkolínu.
Hún var einnig mjög virkur fé-
lagi í hestamannafélaginu Glað
til margra ára og var gerð þar
að heiðursfélaga.
Útför Halldórufer fram í
dag, laugardaginn 3. desember
2011, kl. 14 frá Kvennabrekku-
kirkju.
Elsku mamma.
Þá er stundin sem ég er búin að
kvíða lengi komin – þú kvaddir.
Langri og hetjulegri baráttu
þinni við illvígan sjúkdóm er lokið.
Tískuveikina kallaðir þú hann, en
þú hafðir kímnigáfuna til síðustu
stundar.
Ég kveð þig með söknuð í
hjarta með þessu ljóði eftir afa.
Láttu söng þinn hærra hljóma,
hér skal verða glatt í dag.
Alla þína innstu óma
áttu að tjá í söng og brag.
Þegar líða æviárin,
yljar lagsins fagra mál.
Þerrar burtu tregatárin,
tómleikann úr þinni sál.
(Guðmundur Baldvinsson.)
Þín,
Gyða.
Elsku amma.
Mikið finnst mér erfitt að
ímynda mér þennan heim án þín,
þú hefur alltaf verið til en nú ertu
farin. Ég man þá gömlu góðu daga
þegar við heyjuðum í bagga og
alltaf varst þú með hrífuna að raka
í garðana því sem rakstrarvélin
ekki náði. Ég man líka þegar ég
missti Bibba í skurðinn þegar ég
var lítill og kallaði til þín „Bibbi
datt, Bibbi datt“ og þú komst
hlaupandi og bjargaðir Bibba mín-
um úr háskanum með hrífunni
þinni, þú varst svo sannarlega
hetjan mín þann daginn.
Ég man þegar ég kom með þér
í fjárhúsin á köldum vetrardögum
og þegar við komum heim fengum
við okkur kaffi saman, ég hafði
mitt með mikilli mjólk og sykri en
þitt var svart. Ég man líka þegar
þú varst að æfa þig að syngja og
spilaðir undir á orgelið. Mér
fannst alltaf svo gaman að hlusta.
Ég gæti haldið áfram endalaust
því ég á svo margar góðar minn-
ingar með þér, elsku amma.
Ómetanlegar minningar sem ég
mun geyma í brjósti mínu þar til
minn hinsti dagur dvín. Alltaf
varstu jákvæð og barst þig vel, þó
þú hafir glímt við erfið veikindi
síðustu ár. Auðvitað voru góðir og
slæmir dagar, en þú hélst samt
áfram. Ég dáist að seiglu þinni og
dugnaði. Ég á eftir að sakna þín
mikið, elsku besta amma mín. Ég
þakka allar stundirnar sem við
höfum átt saman og ég þakka allt
það sem þú hefur mér kennt og
gefið.
Þitt barnabarn,
Elvar Ágústsson.
Ég, ungur drengur á mínu
æskuheimili, minnist sendinga úr
bænum sem mér voru sendar, þó
sérstaklega verkfæratösku og
margs fleira, t.d. beltis með dálk
og áttavita í sem var dýrmætt
ungum dreng.
En sú sem sendi þetta var syst-
ir mín sem í dag er kvödd, eftir
erfið veikindi undanfarinna ára.
Reisn sinni hélt hún fram í and-
lát sitt og að kvarta var ekki henn-
ar, alveg ótrúlega hörð og var ekki
að bera á torg sína erfiðu heilsu.
Ég kveð kæra systur sem var
mér eins og systir getur best ver-
ið, en við sem eftir lifum getum af
henni lært, það að vera ekki að
væla út af einhverju sem skiptir
ekki máli í okkar lífi, heldur vera
við sjálf sem góðar persónur en
láta ekki mammon stjórna okkur
og muna að þú kaupir ekki góð-
mennsku og heiðarleika, heldur
ræktar hann með þér og það var
einmitt það sem mín kæra systir
hafði, að vera hún sjálf.
Ég á svo ótal minningar um
systur mína og er efst í huga mér
þakklæti fyrir að hafa átt eins frá-
bæra systur sem hún var.
Nú er þrautagöngu Höddu
systur lokið, en eins og hún sagði
við mig nú undir lokin: „ég vona,
Baddi minn, að þetta fari að verða
búið hjá mér, ég er orðin svo
þreytt, en hugsið vel um börnin
ykkar“.
Og nú er komið að kveðjustund,
nú skiljast leiðir um stund, minn-
ing um góðar gleðistundir munu
lifa með okkur sem eftir eru í
þessu lífi, með söknuði og þakk-
læti kveð ég mína stóru systur.
Hvíli í friði, systir góð.
Börnum og barnabörnum votta
ég samúð.
Baldvin Guðmundsson.
„Nú er hún Hadda farin,“ sagði
ég við elsta son minn þegar síminn
hringdi á laugardagsmorguninn.
Það voru orð að sönnu, foreldrar
mínir höfðu verið hjá henni á
sjúkrahúsinu á Akranesi frá
kvöldinu áður og báru okkur þá
fregn að Hadda hefði dáið um
nóttina.
Hadda föðursystir mín var
komin á níræðisaldur þegar hún
lést en hún var búin að eiga í bar-
áttu við krabbamein í um 14 ár. Sú
glíma var því búin að standa lengi
en Hadda var aldeilis ekki á því að
gefast upp fyrirhafnarlaust. Hún
tók örlögum sínum af þvílíku
æðruleysi, aldrei heyrðist hún
kvarta eða barma sér á nokkurn
hátt í baráttu sinni við veikindin.
Oft fékk hún far með mér og fjöl-
skyldunni vestur í Dali á föstudög-
um eftir að hafa verið í lyfjameð-
ferð. Alltaf var létt yfir henni þó
að þrekið væri mismikið. Við
spjölluðum um hitt og þetta, oft
eitthvað tengt hestum, því það var
sameiginlegt áhugamál okkar.
Hadda var mikil áhugamanneskja
um hesta og hestamennsku og
hafði gaman af að fylgjast með því
sem var að gerast á því sviði. Hún
var heiðursfélagi í hestamanna-
félaginu Glað en hún hafði unnið
mikið og óeigingjarnt starf fyrir
félagið. Þegar kappreiðar voru
enn stundaðar á hestamanna-
mótinu á Nesodda var Hadda ein
þeirra sem félagið treysti á til
dæmis við að koma keppnisnúm-
erum á knapana. Hún fór í hina ár-
legu kvennareið í Dölunum svo
lengi sem heilsa hennar leyfði og
naut sín þar í góðum félagsskap.
Hadda var mikið náttúrubarn og
dýravinur og var í raun bóndinn á
bænum. Í Brautarholti voru alltaf
kettir og hundar, auk hrossa og
sauðfjár sem voru uppistaða bú-
stofnsins þar á bæ.
Söngur var eitt af aðaláhuga-
málum Höddu. Hún tók þátt í
kórastarfi af miklum móð, söng
bæði með kirkjukórnum og Vor-
boðanum og hafði gaman af enda
söngur í blóð borinn.
Hadda hafði mjög gaman af að
koma á æskuslóðirnar á Hamra-
endum þar sem hún fæddist og
ólst upp. Ég minnist hennar sem
ungrar konu þegar þau Lúlli
komu ríðandi úr Reykjavík að
Hamraendum til ömmu og afa og
hvað lítilli stelpu fannst það stór-
kostlegt ferðalag. Hún talaði oft
um hestana þeirra þá Hött, Gull-
topp og Grána og síðast en ekki
síst hann Sleipni sem var í sér-
stöku uppáhaldi hjá henni og vitj-
aði þeirra oft þar sem þeir voru
heygðir.
Ég er viss um að þeir félagarnir
hafa tekið vel á móti Höddu og að
hún er nú þegar farin að dekra við
þá eins og henni einni er lagið.
En hamingjan geymir þeim gullkransinn
sinn,
sem gengur með brosið til síðustu
stundar
fær síðan kvöldroða á koddann sinn
inn,
kveður þar heiminn í sólskini og blund-
ar.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Elsku Gyða, Steinar og fjöl-
skyldur, hugur okkar er hjá ykk-
ur.
Svandís Sigvaldadóttir.
Í dag er útför elsku bestu föð-
ursystur okkar eða Höddu frænku
eins og við kölluðum hana ávallt.
Elsku Hadda, okkur systkinin
langaði að þakka þér fyrir allar
góðu stundirnar, alltaf varstu svo
kát og léttlynd og ekkert okkar
man eftir því að þú hafir nokkurn
tímann kvartað.
Það var alltaf hlýlegt og nota-
legt að koma í heimsókn í Braut-
arholt og ávallt var tekið til alls
kyns matar í heimsóknum þar
enda fór maður alltaf vel mettur
þaðan. Þú varst mikil sveitakona
og þér þótti afar vænt um þína
hesta og kindur, það fann maður
vel hvað þú komst ávallt vel fram
við dýrin.
Þú komst í hlaðið á hvítum hesti,
þú komst með vor í augum þér.
:,: Ég söng og fagnaði góðum gesti
og gaf þér hjartað í brjósti mér:,:
Ég heyri álengdar hófadyninn,
ég horfi langt á eftir þér.
:,: Og bjart er alltaf um besta vininn
og blítt er hans nafn á vörum mér:,:
Þó líði dagar og líði nætur
má lengi rekja gömul spor.
:,: Þó kuldinn næði um daladætur
þær dreymir allar um sól og vor:,:
(Davíð Stefánsson.)
Við kveðjum þig í dag með
söknuð í hjarta og góðar minning-
ar verða eftir. Við munum ávallt
minnast þín sem glöðu og kátu
elsku Höddu frænku í Brautar-
holti sem alltaf var svo gaman að
heimsækja.
Öllum aðstandendum viljum við
votta okkar samúð.
Hvíldu í friði, elsku frænka.
Söngkveðja,
Guðmundur, Edda María
og Gróa Björg.
Halldóra
Guðmundsdóttir
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og bróðir,
JÓN LINDBERG FRIÐÞJÓFSSON,
lést á heimili sínu í Pennfield, New Brunswick
laugardaginn 19. nóvember.
Útför fór fram frá Dartmouth Chapel N.S.
mánudaginn 28. nóvember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður Bertelsdóttir.
✝
Eiginmaður minn og faðir okkar,
INGI SIGURÐUR ERLENDSSON
mælingamaður,
Hrauntungu 30,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
miðvikudaginn 30. nóvember.
Rannveig Gísladóttir,
Guðmundur Ingason,
Örn Erlendur Ingason,
Haukur Ingason,
Sólborg Erla Ingadóttir,
Þórdís Ingadóttir.
✝
Okkar ástkæra móðir, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ANNA GUNNLAUGSDÓTTIR,
lést í faðmi fjölskyldunnar á dvalarheimilinu
Hornbrekku þriðjudaginn 29. nóvember.
Útförin auglýst síðar.
Gunnlaugur E. Þorsteinsson, Jónasína D. Karlsdóttir,
S. Hilmar Þorsteinsson, Valgerður K. Sigurðardóttir,
Guðbjörg Þorsteinsdóttir, Guðbjörn Arngrímsson,
Ingibjörg Þorsteinsdóttir, Róbert Pálsson,
Þórhildur Þorsteinsdóttir, Páll Pálsson,
Elín Rún Þorsteinsdóttir, Bjarni Tómasson
og fjölskyldur.