Morgunblaðið - 03.12.2011, Side 53

MINNINGAR 53
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. DESEMBER 2011
✝ Þorsteinn Ein-arsson fæddist
á Ytri-Sólheimum í
Mýrdal 17. nóv-
ember 1927. Hann
lést á Landspít-
alanum aðfaranótt
fimmtudagsins 24.
nóvember 2011.
Þorsteinn var
fjórða barn for-
eldra sinna, Einars
Einarssonar bónda,
f. 12. september 1889, d. 9. sept-
ember 1955, og Ólafar Ein-
arsdóttur húsfreyju, f. 8 janúar
1890, d. 22. ágúst 1976. Systkini
hans voru Kristjana Geirlaug, f.
29. júní 1919, d. 2. febrúar 2002,
Maríus Guðni, f. 15. mars 1923,
d. 15. mars 1950, Þorbergur
Einar, f. 17. september 1925, d.
22. júní 2003, Sigurjón Einar, f.
20. október 1930, og Sigríður
Guðmunda, f. 2. desenber 1933.
Þorsteinn kvæntist Guðlaug
Matthildur Guðlaugsdóttir, hús-
freyja í Vík í Mýrdal, f. 10.1.
1938. Guðlaug er dóttir
hjónanna Guðlaugs Gunnars
Jónssonar, f. 1889, d. 1986, og
Guðlaugar Matthildar Jak-
Einarsdóttir, f. 20.6. 2002. 2d)
Kristín Gyða Einarsdóttir, f. 1.4.
2009. 3a) Jakob Örn Guð-
laugsson, f. 24.9. 1986.
Hefðbundinni skólagöngu
lauk Þorsteinn með fulln-
aðarprófi frá barnaskólanum á
Eystri-Sólheimum. Þorsteinn
var frumkvöðull í ferðaþjónustu
m.a. í útleigu á smáhýsum. Hann
byrjaði upp úr 1980 að keyra
ferðamenn á vélsleða um Mýr-
dalsjökulinn. Var einn af þeim
fyrstu sem eignuðust vélsleða í
Mýrdalnum. Þessi störf og þjón-
usta við ferðamenn urðu síðan
hans aðaláhugamál frá árunum
1980 fram að því að hann hætti í
jöklaferðum um aldamótin síð-
ustu. Hann starfaði fyrst á eigin
vegum en síðan hjá Bílaleigunni
Geysi sem var með rekstur í all-
mörg ár á Mýrdalsjökli. Síðan
tóku Benedikt Bragason og
Andrína Erlingsdóttir við út-
gerðinni og starfaði hann hjá
þeim í nokkur ár. Þarna átti
hann heima, naut þess að vera í
samskiptum við annað fólk og
þótt hann hafi talað mjög tak-
markað á erlend tungu, þá var
viðmót hans þannig að ferða-
menn fylltust trausti bara vegna
nærveru hans, þegar leggja átti
á jökulinn.
Útför Þorsteins verður gerð
frá Sólheimakapellu Mýrdal í
dag, 3. desember 2011, og hefst
athöfnin klukkan 14.
obsdóttur, f. 1892,
d. 1938. Þau tóku
við búsforráðum á
Ytri-Sólheimum II
1958, giftu sig sig
1966. Þau skildu
1990.
Börn Þorsteins
og Guðlaugar Matt-
hildar eru: 1) Krist-
ín, f. 6.1. 1956, maki
Jens Andrésson, f.
9.4. 1952. 2) Einar
Guðni, f. 6.12. 1958, maki Petra
Kristín Kristinsdóttir, f. 16.4.
1975. 3) Guðlaugur Jakob, f. 2.9.
1961, maki Laufey Guðmunds-
dóttir, f. 16.3. 1966. 4) Óskar
Sigurður, f. 29.12. 1966, d. 7.6.
2010, 5) Ólöf Ósk, f. 18.3. 1974,
6) Ragnar Sævar, f. 16.9. 1978.
Uppeldissonur er Kjartan
Hreinsson, f. 30.1. 1958, maki
Sigríður Árný Sævaldsdóttir, f.
30.6. 1956. Barnabörn Þorsteins
og Guðlaugar eru: 1a) Jón Þor-
steinn Sigurðsson, f. 27.5. 1980.
1b) Anna Kristín Jensdóttir, f.
28.4. 1992. 2a) Þorsteinn Björn
Einarsson, f. 28.6. 1996. 2b) Ólöf
Sigurlína Einarsdóttir, f. 12.5.
1999. 2c) Sigríður Ingibjörg
Við kveðjum þig, kæri pabbi,
með þessu ljóði eftir frænku okk-
ar Guðrúnu Hreinsdóttir.
Ungur dreymdi þig drauma,
um dásemd þessa heims.
Um alls kyns ástarstrauma,
og unaðarins keims.
Nú gamall ert og grárri,
gleymast óskir manns.
Haltur í elli hárri,
þú hefur annan sans.
Þú ert sáttur og saddur,
síðdegi þitt við.
Að kvöldi verður kvaddur
í kyrrðarinnar nið.
Ólöf og Kristín.
Tengdafaðir minn Þorsteinn
Einarsson lést viku eftir 84. af-
mælisdag sinn, saddur lífdaga.
Fæðingastaður hans Ytri-Sól-
heimar II var hluti af landnáms-
jörð Loðmundar hins gamla. Þor-
steinn bjó þar fram undir síðustu
aldamót en eftir það í Vík.
Í byrjun tuttugustu aldar var
mannmargt samfélag á gjöfulum
Sólheimajörðunum sem standa
undir Sólheimaheiðinni. Fyrir
neðan bæina er Sólheimasandur
og niður sandinn rennur Jökulsá-
in. Sagan segir að Loðmundur á
Sólheimum hafi verið fjölkunnug-
ur mjög og ósjaldan átt í illdeilum
við nágranna sinn, Þrasa í Skóg-
um. Hafi þeir oft á tíðum skipst á
að veita ánni inn á land hvor ann-
ars og þannig sé tilvera sand-
auðnarinnar tilkominn. Mýrdals-
jökullinn, Sólheimaheiðin,
skriðjökullinn og sandurinn var
það umhverfi sem Þorsteinn ólst
upp við og gjörþekkti. Í fyrstu
heimsókn minni austur til verð-
andi tengdaforeldra fór hann
með mig um þetta ríkidæmi sitt
og sýndi mér náttúruperlurnar
sem þar fyrirfinnast.
Þorsteinn fór snemma að
vinna frá heimilinu og á mann-
dómsárum hans var vélvæðing og
umbreytingar í landbúnaði að
komast á verulegt skrið. Sem
ungur maður fór hann um sveitir
Suðurlands og vann á jarðýtum
við vegagerð og fleira. Mörg
haustin fór hann á vertíð fyrst til
sjós á nýsköpunartogurum frá
Hafnarfirði eða Reykjavík og
seinni árin sem fiskverkamaður
aðallega til Þorlákshafnar eða
Grindavíkur.
Þorsteinn var frumkvöðull í
ferðaþjónustu bænda og byrjaði
um 1980 að keyra ferðamenn á
vélsleða um Mýrdalsjökulinn.
Vinna í kringum ferðamenn og
þjónustan við þá varð aðalstarf
hans frá 1980 og fram að því hann
hætti jöklaferðum um aldamótin
síðustu. Þetta starf átti vel við
hann og varð hann þekkur hjá
mörgum erlendum ferðamönnum
sem gamli maðurinn á jöklinum.
Þarna naut hann sín í samskipt-
um við ferðamenn frá ýmsum
löndum, þótt hann talaði tak-
markað á erlenda tungu. Viðmót
hans gagnvart ferðamönnum
sem voru á leið á jökulinn fyllti þá
trausti vegna fumlausra vinnu-
bragða við undirbúning ferðar-
innar og þess hve góða nærveru
hann hafði. Eignaðist hann vin-
áttu margra ferðamanna sem
hann ræktaði vel.
Þorsteinn var alla tíð grannur
með skarpa andlitsdrætti var
hreinskilinn og lítið fyrir yfir-
borðsmennsku, þrautseigur og
úthaldsgóður. Öllu jöfnu var
hann hægur og rólegur í fasi en
undir yfirborðinu gátu verið ólg-
andi tilfinningar er gerðu hann
stundum þrasgjarnan.
Árstími Þorsteins var haustið
því þeim tíma fylgdi umstang er
honum líkaði best en það var að
stússast í kringum sauðfé, taka
þátt í smalamennskunni og velja
líflömb.
Þorsteinn var handlaginn
maður og var eftirsóttur málari
hvort sem var innandyra eða ut-
anhúss. Þorsteinn var mjög bón-
góður og var alltaf tilbúinn að lið-
sinna öðrum og nutu margir
ferðalangar sem áttu leið um
Mýrdalinn greiðasemi hans.
Þakka fyrir samfylgdina síðustu
25 ár.
Svo ríddu þá með mér á Sólheima-
sand.
Sjávar þar aldrei þagnar kliður,
en Jökulsá spinnur úr jakatoga band,
og jökullinn í hafið gægist niður.
(Grímur Thomsen.)
Hvíldu í friði.
Jens Andrésson.
Tíminn flýgur áfram og hann
teymir mig á eftir sér
og ekki fæ ég miklu ráðið um það
hvert hann fer.
(Megas.)
Elsku afi Steini, þessum vísn-
astúf skaut upp í kolli mér þegar
mamma hringdi í mig aðfaranótt
síðasta fimmtudags og sagði mér
að þú hefðir kvatt. Síðustu ár hef
ég reglulega fengið símtöl frá
mömmu þar sem hún segir mér
að þú sért mjög veikur og hafir
lent inni á spítala. Þú hefur samt
dvalið þar stutt og verið kominn í
sveitina fáum dögum síðar tilbú-
inn í hvað sem er. Þegar við vor-
um saman við dánarbeð Óskars
frænda sagðir þú við mig: „ætli
karlinn þarna uppi hafi gleymt
mér?“ og hef ég hugsað til þeirra
orða þegar símtölin frá mömmu
hafa komið. Þannig hefur tíminn
flogið áfram og teymt þig á eftir
sér, en nú verða þessi símtöl frá
mömmu víst ekki fleiri og ég get
ekki vonast til að hitta þig hress-
an á ný.
Í mínum huga varstu ótrúleg-
ur afi sem hafði ævintýraljóma
yfir sér sem ég leit stoltur til. Afi
sem átti sögur frá jökli sem bjó
yfir óblíðum náttúruöflum, afi
sem barðist við landið sitt til að
halda búi og afi sem sigraði dauð-
ann oftar en einu sinni í lífsins
skák.
Þær stundir sem við áttum
saman voru allt of fáar en ómet-
anlegar. Síðasta stundin sem við
áttum saman yfir spjalli var áður
en ég fór utan núna í mánuðinum
sem leið. Ég kom ásamt Ívari
bróður upp á spítala til þín til að
kveðja þig og voru þá gestir þar
hjá þér. Þegar þú varst svo
spurður hvernig þú hefðir það
stóð ekki á svari frá þér þrátt fyr-
ir að þú værir mjög þjakaður.
„Hvernig hef ég það? ég væri nú
ekki hérna hefði ég það gott.“
Þessi orð áttu svo vel við og hittu
svo beint í mark að þau sitja fast í
mér. Mun ég eflaust grípa til
þeirra í framtíðinni þegar vel
stendur á og ég verð spurður að
því augljósa.
Nú þegar ég fylgi þér síðasta
spölinn, afi minn, í þessu lífi kveð
ég þig með tár á hvarmi og mikl-
um söknuði í hjarta. Hafðu mikl-
ar þakkir fyrir allt og allt og
berðu kveðjur yfir í blómabrekk-
ur landsins eilífa.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem.)
Jón Þorsteinn Sigurðsson.
Nú hefur hann Steini kvatt
okkur og eftir sitja margar góðar
minningar.
Við brölluðum margt saman í
gegnum tíðina. Við skemmtum
okkur vel saman og fórum t.d. á
nokkrar vertíðir.
Steini var góður vinur og verð-
ur hans sárt saknað. Ég ætla ekki
að hafa mörg orð hér en geymi
allar yndislegu minningarnar um
þig í hjarta mínu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem)
Ég þakka þér fyrir yndislegar
stundir, kæri vinur. Fjölskyldu
hans sendi ég mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Ágúst Þ. Ólafsson og Anna
Mikaelsdóttir.
Þorsteinn
Einarsson
minningar og hún verður ekki
þar til þess að taka á móti mér.
Ég kveð ömmu mína í dag
með miklum söknuði og óendan-
legu þakklæti fyrir allar ómet-
anlegu stundirnar okkar og allt
það sem hún hefur kennt mér.
Hanna María
Þórhallsdóttir.
Við eigum minningu um brosið bjarta
lífsgleði og marga glaða stund.
Um mann sem átti gott og göfugt
hjarta
og gengið hefur nú á guðs síns fund.
(G.V.)
Sólbrúnir vangar, silfurgrátt hár
sálin geislandi af hlýju.
Þannig ég minnist þín, ókomin ár
þar til við hittumst að nýju.
(Ó.H.)
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti
(R.P.Ó.)
Elsku frænka mín, með þess-
um vísum vil ég þakka þér allar
minningar, hlýju og tryggð.
Samúðarkveðjur til sona
þinna og fjölskyldu þeirra.
Dýrleif Eydís
Frímannsdóttir.
Látin er móðursystir mín og
vinkona til margra ára, Krist-
jana Þórhallsdóttir á Húsavík.
Margt kemur upp í hugann
þegar farið er yfir liðinn tíma.
Það var alltaf mjög kært með
móður minni og Kiddu. Eins og
reyndar öllum þessum systkin-
um sem voru Skagfirðingar
númer eitt, tvö og þrjú. Það var
allt best og fallegast í Skaga-
firði.
Þegar ég var ung stúlka og
átti heima í Neskaupstað kom
Kidda í heimsókn með Þórhall
son sinn lítinn. Þau voru hjá
okkur um veturinn. En Bjössi,
maðurinn hennar, var þá á ver-
tíð fyrir sunnan. Það var mjög
gaman og góður tími.
Ég hef nú lúmskan grun um
að móður minni hafi ekki þótt
það slæmt að Kidda byggi á
Húsavík þegar yngri dóttir
hennar fór að gera sér dælt við
strák frá Húsavík sem síðar
varð maðurinn minn. Vissi hún
að ég gæti alltaf leitað til Kiddu
ef á þyrfti að halda. Þannig er
það líka búið að vera í öll þessi
ár. Það var alltaf gott að koma
til Bjössa og Kiddu.
Kidda var sérstaklega þægi-
leg og góð kona. Hún var mjög
vel lesin og átti auðvelt með að
búa til vísur. Það eru ófáar vís-
urnar sem hún bjó til og fór með
fyrir mig þegar ég kom í heim-
sókn. Ég var oftast búin að
gleyma þeim þegar heim var
komið og á þær því ekki á blaði.
Ég gæti sagt margt fallegt
um hana frænku mína. Hún var
m.a. með græna fingur. Það bar
garðurinn hennar vitni um.
Kidda varð fyrir því í febrúar
sl. að brotna og var þá ekki fær
um að vera lengur ein heima.
Hún dvaldi á Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga seinustu mánuðina.
Þar fór vel um hana en henni
þótti leitt að geta ekki gefið kaffi
þegar maður kom í heimsókn.
Kidda mín, ég og mín fjöl-
skylda þökkum þér og þínum
alla velvild í garð mín og minnar
fjölskyldu í gegn um árin. Ég á
eftir að sakna þess að hafa þig
ekki til að spjalla um okkar fólk,
þ.e.a.s. Skagfirðingana.
Ég vil að lokum votta strák-
unum þínum (eins og þú sagðir
svo oft þegar þú talaðir um þá)
og fjölskyldum þeirra mína inni-
legustu samúð.
Hjördís Bjarnadóttir og
dætur.
Mig langar til að minnst fyrr-
verandi tengdamóður minnar,
Kristjönu Þórhallsdóttur, með
nokkrum orðum.
Margs er að minnast og
margt ber að þakka. Kidda
amma, var einstök kona sem
hafði lag á að koma manni sífellt
á óvart með skemmtilegum til-
svörum og athugasemdum. Hún
hafði mjög ákveðnar skoðanir á
hlutunum og lét þær í ljósi – ef
henni þótti ástæða til. Ég man
aldrei eftir að ég sæi hana reiða
eða að okkur yrði sundurorða og
mér er skapi næst að halda að
Kiddu hafi ekki orðið sundur-
orða við nokkurn mann.
Persónulega vil ég þakka af
heilum hug þá ómetanlegu að-
stoð sem Kidda veitti okkur
Ogga veturinn 1972-1973, þegar
Leifur sonur okkar var á fyrsta
árinu.
Ég var búin með fyrri vetur-
inn í Samvinnuskólanum á Bif-
röst og vildi að sjálfsögðu ljúka
því námi. Til að það væri hægt
þurftum við aðstoð með barnið,
hún tók að sér það verkefni og
ég varð aldrei vör við annað en
það væri meira en sjálfsagt að
hún gengi barninu í móðurstað –
betra fóstur var ekki hægt að
hugsa sér. Með þessari aðstoð
hjálpaði hún mér að leggja
grunninn að því sem ég er í dag.
Kidda var sérstaklega góð
mamma. amma og tengda-
mamma, hún fylgdist vel með og
var stolt af hópnum sínum.
Kidda var alla tíð mjög sjálf-
stæð og vildi vinna sín verk sjálf,
hvort sem um var að ræða inn-
anhúss eða í garðinum. Þess
vegna brosti ég innra með mér
þegar ég frétti að hún ákvað að
kveðja þennan heim á meðan
Oggi brá sér frá rúminu hennar í
örskotsstund. Þar þekkti ég
mína.
Kæra fjölskylda, ég votta
ykkur innilega samúð mína
vegna fráfalls ömmu Kiddu –
minning hennar lifir um ókomin
ár
Regína Sigurðardóttir.
Síminn minn hringdi og í sím-
anum var sonardóttir mín
Harpa Ólafsdóttir og var að til-
kynna mér að vinkona mín,
Kristjana Þórhallsdóttir, hefði
andast á Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga Húsavík, fimmtu-
daginn 24. nóvember síðastlið-
inn. Þá hvarf hugurinn langt aft-
ur í tímann eða til ársins
1946-1947 er 25 stúlkur settust
að í Húsmæðraskólanum á
Löngumýri.
Hitti svo á að við Kidda, eins
og hún var jafnan kölluð, urðum
herbergisfélagar ásamt Önnu
Kristjánsdóttur og herbergið
hét Draumalandið, og síðan höf-
um við haft bréfasamband eða
talað saman í síma í öll þessi ár
og einu sinni dvaldi ég hjá henni
á Húsavík, það mun hafa verið
frá áramótum 1951 fram í maí
næsta ár. Þá var hún ein með
Þórhall, elsta soninn, og þá
ófrísk að öðru barninu sem
fæddist svo í apríl.
Björn maður hennar var
þessa mánuði á vertíð í Sand-
gerði því það var lítið um at-
vinnu á Húsavík á þessum tíma
og margir Húsvíkingar fóru suð-
ur með sjó því að þá var mikið
fiskirí á Suðurnesjum. Ég get
ekki rakið ættir Kiddu, það gera
aðrir betur, en hún var frá Litlu-
Brekku við Hofsós og átti fjölda
systkina.
En maður hennar Björn Þor-
kelsson var frá Grímsey og þau
áttu þrjá syni, sem hétu Þórhall-
ur, Þorkell og Arnar og ég votta
þeim dýpstu samúð mína og fjöl-
skyldunni allri við fráfall henn-
ar.
Að leiðarlokum þakka ég
henni fyrir allt, bæði skemmti-
legar vísur, sendibréf og tryggð
við mig öll þessi ár. Guð blessi
minningu hennar.
Þín vinkona
Arndís Salvarsdóttir
(Dísa Salvars).
✝
INGIBJÖRG ÞÓRUNN RAFNAR
hæstaréttarlögmaður,
Háteigsvegi 46,
sem lést sunnudaginn 27. nóvember, verður
jarðsungin frá Hallgrímskirkju þriðjudaginn
6. desember kl. 13.00.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á Hjálparstarf kirkjunnar
eða önnur líknarfélög.
Þorsteinn Pálsson,
Aðalheiður Inga Þorsteinsdóttir, Skúli Fr. Malmquist,
Páll Rafnar Þorsteinsson,
Þórunn Rafnar Þorsteinsdóttir, Höskuldur D. Magnússon.
✝
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUNNAR GUÐMUNDUR GUÐJÓNSSON
vélstjóri
frá Eyri við Ingólfsfjörð,
Strandasýslu,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju þriðju-
daginn 6. desember kl. 14.00.
Sigríður E. Gunnarsdóttir, Sveinn T. Þórólfsson,
Ásdís Gunnarsdóttir,
Guðrún A. Gunnarsdóttir, Ásgeir G. Jónsson,
Helga Gunnarsdóttir, Sigtryggur Karlsson,
barnabörn og barnabarnabörn.