Morgunblaðið - 03.01.2012, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. JANÚAR 2012
✝ GæflaugBjörnsdóttir
leikskólakennari
fæddist í Reykja-
vík 25. ágúst 1952.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 19.
desember 2011.
Gæflaug var
dóttir Björns Hall-
dórssonar, f. á Ís-
landi 8. apríl 1920,
d. 24. október 2007, og Kirsten
Trebbien, f. í Danmörku 16.
maí 1931. Gæflaug var yngst
þriggja systra. Systur Hennar
eru: 1) Auður Björnsdóttir, f. á
Íslandi 24. apríl 1949. 2) Fríða
Frank, f. í Danmörku 19. júní
1950. Hálfsystkin Gæflaugar
eru Nina Margrethe Boert-
mann, f. í Danmörku 23. mars
1963, og Paul Ooi, f. í Dan-
mörku 2. október 1964.
Andersen nemi, f. á Akranesi
14. ágúst 1982, sambýlismaður
Kristján Már Arnarson mál-
arameistari, f. í Reykjavík 29.
apríl 1980. Sonur Nínu Mar-
grétar og Kristjáns Más er
Daníel Örn A. Kristjánsson og
dóttir þeirra er Katrín Gæfa
A. Kristjánsdóttir.
Gæflaug ólst upp í Dan-
mörku og lauk þar almennri
skólagöngu. Hún kynntist Lars
í Danmörku og fluttu þau árið
1972 til Íslands. Gæflaug hóf
nám í Fóstruskóla Íslands og
útskrifaðist þaðan árið 1974.
Gæflaug vann sem leik-
skólakennnari í rúmlega 20 ár.
Einnig stundaði hún nám í
myndlist frá 1990-1995. Árið
1995 byrjaði hún með nám-
skeið í örvandi myndlist þar
sem hún vann með börnum á
dagvistastofnunum á Akranesi.
Árið 2001 skrifaði hún bókina
Örvandi myndlist. Gæflaug
stundaði, listavefnað, keramik,
bókaskriftir, myndskreytingar
og teikningar.
Jarðarför Gæflaugar fór
fram frá Safnaðarheimilinu á
Akranesi 2. janúar 2012.
Eiginmaður
Gæflaugar var
Lars Höjlund And-
ersen kennari, lög-
giltur skjalaþýð-
andi og
dómtúlkur, f. í
Danmörku 16. júlí
1952. Hann lést 26.
október 2005. Lars
og Gæflaug eiga
tvö börn. Þau eru:
1) Björn Eiríkur
Andersen nemi, f. á Selfossi
29. mars 1977, sambýliskona
hans er Íris Sigurðardóttir
leikskólakennari, f. í Vest-
mannaeyjum 3. október 1972.
Dóttir hennar og stjúpdóttir
Björns Eiríks er Þórdís Alda
Hákonardóttir, f. í Reykjavík
13. júní 1995. Dóttir Björns Ei-
ríks og Írisar er Gréta Rún
Björnsdóttir, f. í Reykjavík 1.
maí 2005. 2) Nína Margrét
Elsku mamma okkar var sko
besta mamma í heimi, hún var
svo þolinmóð við okkur systkinin
og ef átti að gera verkefni fyrir
skóla eða annað tók hún sér
tíma í það með okkur. Það var
alltaf líf og fjör og helst ekki
minna en 10 vinkonur og vinir í
heimsókn í einu, og mamma allt-
af tilbúin að aðstoða með leiki og
annað sem okkur langaði að
gera. Fyrir fyrsta brúðkaupið
sem við Björn fórum í setti
mamma saman skemmtilegt
brúðkaupsleikrit þar sem við og
vinir okkar lékum hlutverk
prests, brúðhjóna og gesta,
þetta var hennar besta leið til að
útskýra hluti fyrir okkur á sem
bestan hátt. Jólin hjá okkur fjöl-
skyldunni voru að sögn vina
okkar öðruvísi en hjá öðrum, við
vorum með alvörukerti á jóla-
trénu og dönsuðum og sungum í
kringum jólatréð.
Vegna veikinda mömmu lagði
hún sig alltaf í hádeginu en
skildi alltaf eftir diska með
smurðu brauði handa okkur
þegar við kæmum heim. Við ól-
umst upp við það að mamma var
veik en hún sýndi það aldrei
hversu erfitt þetta var fyrir
hana. Það var mjög skrítið að
koma að mömmu sinni með sí-
trónu í munninum eða að þurfa
að útskýra fyrir kennaranum
sínum að mamma hefði bitið í
kennslubókina og rifið hana. En
mamma hafði sem betur fer
góðan húmor og við gátum hleg-
ið að þessu.
Við fjölskyldan fórum á
hverju sumri til Danmerkur á
fjölskyldumót og alltaf var gam-
an að hitta ömmu og afa.
Við eigum eftir að sakna þín
mjög, elsku mamma. Þú kenndir
okkur á lífið og tilveruna og að
gefast aldrei upp. Við munum
koma skilaboðum þínum til okk-
ar, áfram til barna okkar þannig
að þau fái sama góða uppeldið
og þú gafst okkur.
Nína Margrét og
Björn Eiríkur.
Það er með djúpum söknuði
að ég nú kveð elsku Gæfu systur
mína og traustan vin, sem lést
langt fyrir aldur fram.
Gæfa var róleg og yfirveguð
að eðlisfari en með mjög
skemmtilegan húmor og dillandi
hlátur. Hún var mikill náttúru-
unnandi, naut þess að sýsla í
garðinum sínum og rækta blóm
og jurtir, ferðast um landið,
safna steinum, plöntum og njóta
landsins og útiverunnar. Hún
var mikill grúskari, las mikið og
safnaði að sér upplýsingum um
ótrúlegustu hluti.
Gæfa var mjög listræn, hún
stundaði nám í Myndlistaskóla
Reykjavíkur í nokkur ár, þar
sem hún lærði málun og teikn-
ingu, ásamt mörgum námskeið-
um sem hún sótti í art – the-
rapy, vefnaði og leirgerð. Hún
hafði mikinn áhuga á að fá börn-
in til að tjá sig í myndlist og
skrifaði og gaf út bókina Örv-
andi myndlist, sem notuð var
víða á leikskólum.
Það var alltaf glatt á hjalla
þegar við heimsóttum þau Gæfu
og Lars upp á Skaga, mikið
spjallað og spekúlerað, en þau
voru einstaklega gestrisin og
skemmtileg heim að sækja. Þeg-
ar Eva dóttir mín var lítil naut
hún þess að fara í pössum til
þeirra og minnist oft þeirra frá-
bæru tíma sem hún dvaldi hjá
þeim enda bæði sérlega barngóð
og hlý.
Þau eignuðust Björn Eirík og
Nínu Margréti sólargeislana í
lífi sínu og ekki var nú ánægjan
minni þegar barnabörnin bætt-
ust í hópinn þau Þórdís, Gréta
Rún, Daníel Örn og sú yngsta,
Katrín Gæfa. Barnabörnin áttu
hug hennar allan og naut hún
hverrar stundar sem hún gat
verið með þeim til fullnustu og
þótti gaman að fræða þau og
kenna um allt milli himins og
jarðar.
Eftir að Lars lést fyrir aðeins
um sex árum flutti Gæfa að
Vesturgötu 42 á Akranesi, þar
sem hún bjó sér fallegt heimili.
Hún var ótrúlega dugleg og allt-
af bjartsýn þrátt fyrir mikinn
missi og erfið veikindi. Hún átti
góða vini sem reyndust henni
mjög vel og eiga þakkir skildar.
Aldrei leiddist henni, hún hafði
alltaf nóg að gera, hún var að
skrifa bók og myndskreyta,
vefa, stúdera stjörnuspeki, ætt-
fræði og margt fleira.
Ég minnist síðasta sumars og
hausts þegar Gæfa var með
okkur Valda uppi í sumarbústað
og við fórum í gönguferðir, sigl-
ingu á Skorradalsvatni og áttum
svo skemmtilegan tíma saman,
hvað hún var glöð og ánægð og
hafði gaman af, ekki óraði mig
fyrir því að svo stutt væri eftir.
Það var mikill missir og sökn-
uður að Gæfa gat ekki verið hjá
okkur um jólin eins og til stóð
og hún var vön að vera. Allt í
einu get ég ekki lengur hringt í
Gæfu og spjallað eins og við vor-
um vanar og á eftir að sakna
þess mikið.
Elsku Nína, Björn Eiríkur og
fjölskyldur ykkar, mínar dýpstu
samúðarkveðjur til ykkar. Megi
algóður Guð vaka yfir ykkur á
þessum erfiðu tímum. Hafðu
þökk fyrir allt, elsku Gæfa mín.
Auður Björnsdóttir.
Gæflaug Björnsdóttir vinkona
mín er farin og mig langar að
þakka henni fyrir samfylgdina í
gegnum lífið. Þessi góða vinkona
mín átti við alvarleg veikindi að
stríða og flogaveikin dró úr
henni máttinn smátt og smátt
þótt hún bæri sig alltaf vel. Ég
veit að hún er nú sátt að vera
laus úr veikindum sínum sem
voru farin að hafa svo mikil áhrif
á líf hennar.
Við Gæfa hittumst fyrst árið
1993 þegar hún átti heima á
Vesturgötu en ég á Háteigi. Við
urðum fljótt góðar vinkonur og
áttum margar góðar stundir
saman við alls konar skemmti-
lega hluti, m.a. fórum við mikið
út að ganga og keyra saman.
Margar kvöldstundir áttum við
líka saman við að púsla, því hún
var snillingur í því og vildi reyna
að kenna mér þolinmæði.
Henni þótti fátt eins gaman
og að fara út að borða eða á
kaffihús og hún átti það til að
hringja í mig og segja mér að
sig langaði svo að sjá hinum
megin við Akrafjallið og ég sagði
henni á móti að klæða sig því ég
yrði komin eftir svolitla stund.
Við fórum líka stundum í
skógræktina og gerðum jafnvel
engla í snjónum þar. Hún
kenndi mér allt um stjörnurnar.
Einu sinni spurði hún mig hvað
ég héldi að væri á bak við tungl-
ið? Ég svaraði: Er það ekki bara
eins og hér? Þá hló hún og sagði
við mig: Solla, þegar ég sé það
þá skal segja þér frá því. Ég veit
hún stendur við það.
Það var auðvelt að fá Gæfu til
að hlæja því hún var alltaf
svo hláturmild.
Gæfa vissi allt um garðyrkju
og okkur fannst gaman að vinna
í garðinum, hún kom gjarnan til
mín og saman gerðum við ótrú-
lega hluti. Ég er mjög loft-
hrædd, en hún stóð uppi í him-
inháum stiga og klippti niður hjá
mér trén eins og ekkert væri.
Við Gæfa töluðumst við í síma
á næstum hverjum einasta degi
því okkur fannst báðum gott að
heyra rödd hvor annarrar.
Ég hafði stundum áhyggjur af
að henni leiddist, en það var
ástæðulaust. Hún hafði um nóg
um að hugsa og var alltaf sjálfri
sér nóg.
Gæfa var mikil listakona, hún
var að leggja lokahönd á jóla-
sveinabók og átti bara eftir að
teikna myndirnar. Ég hlakkaði
til að sjá bókina þegar þetta allt
væri tilbúið, en henni entist því
miður ekki aldur til að ljúka við
hana.
Gæfa las mikið og var svo
fróð um bókmenntir og mynd-
list.
Seinni árin átti goðafræðin
hug hennar allan og hún las allt
sem hún náði í um þau. Við töl-
uðum mikið um goðafræði og
hún sagði mér frá því sem hún
las.
Gæfa vinkona var ekki allra
en ég var svo heppin að fá að
kynnast henni og vera hluti af
lífi hennar og við pössuðum upp
á hvor aðra eftir bestu getu.
Gæfa átti meðal annars
með mér nokkur góð jól og
áramót og ég mun sakna hennar
mikið. Hafðu þökk fyrir allt,
kæra vinkona mín, það var ynd-
islegt að þekkja þig.
Vin sínum
skal maður vinur vera
og gjalda gjöf við gjöf
og hlátur við hlátri
Þín vinkona,
Sólveig Jóna Jóhannesdóttir.
Gæflaug
Björnsdóttir
✝ Theodóra J.Mýrdal fædd-
ist 24. apríl 1922 á
Þórustöðum í Ölf-
usi. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Sunnuhlíð 20. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Guðbjörg Guðjóns-
dóttir og Guð-
finnur Ari Snjólfs-
son. Systkini hennar eru: Jón
Arason, f. 11. feb. 1918, d. 15.
mars 1999, Ástdís Aradóttir, f.
19. nóvember 1989. Þau giftu
sig 7. nóv. 1948. Börn Theo-
dóru og Njáls eru: 1) Björk
Mýrdal, f. 9. sept. 1949, gift
Árna Mars Friðgeirssyni, þau
eiga tvö börn og fjögur barna-
börn. Einnig á Björk eina dótt-
ur af fyrra hjónabandi með
Guðmundi Ólafssyni og tvö
barnabörn þar. 2) Sigursteinn
Mýrdal, f. 6. jan. 1956. Á hann
einn son og tvö barnabörn. 3)
Þór Mýrdal, f. 6. jan. 1956,
kvæntur Jóhönnu Gunn-
arsdóttur, þau eiga eina dóttur
og tvö barnabörn. Theodóra
vann alla tíð við húsmóð-
urstörf og almenn verka-
kvennastörf.
Útför Theodóru fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, þriðju-
daginn 3. janúar 2012 og hefst
athöfnin kl. 13.
28. sept. 1919, d.
22. sept. 2001,
Fjóla Guðrún Ara-
dóttir, f. 10. maí
1924, d. 3. feb.
2010, Sigríður
Kjartansdóttir, f.
15. feb. 1926, Þor-
steinn Eyjólfur
Valur Einarsson, f.
5. júní 1927, d. 27.
okt. 2010 og
Hreindís Ein-
arsdóttir, f. 7. júlí 1935. Eig-
inmaður Theodóru var Njáll
Mýrdal, f. 4. júlí 1921, dáinn
Elsku amma ég mun sakna
þín meira en orð fá lýst. Ég á svo
frábærar minningar um þig og
mig á Borgarholtsbrautinni bæði
sem barn og fullorðin. Þú varst
alltaf með svo skemmtilegan
húmor og hlátur, og þegar ég
hugsa til þín þá minnist ég fyrst
þessa skemmtilega hláturs.
Ég fann mér margt til dund-
urs á Borgarholtsbrautinni, þar
á meðal man ég eftir rifsberj-
unum sem ég elskaði að borða,
svo ekki sé minnst á lakkrísinn
sem þú áttir alltaf nóg af í fata-
skápnum þínum.
Við áttum margar umræður
um trúmál og ég naut þeirra
stunda sem við áttum saman og
gátum talað um hvað sem var. Þú
vildir vita allt um mitt líf og það
var svo auðvelt að tala við þig því
það var engin fordæming hjá
þér, aðeins kærleikur.
Ég kveð þig með trega í hjarta
en ég veit að þú ert hjá Jesú og
með afa og ert á besta stað sem
hugsast getur og ekki meiri
þjáning. Ég elska þig amma og
mun alltaf gera.
Í sorg minni minnist ég þín
Ég þrái að eiga með þér enn eina
stund.
Þar sem við hlæjum og gerum grín
En minningarnar létta mér lund.
Ég veit að þú þjáist ei meir
og kveður þennan heim í hljóði.
Ég trúi að þú horfir niður á þennan
heim.
Eins og engill í fallegu ljóði.
Ég sakna þín svo mikið
og elska þig meir en orð fá lýst.
En ég veit að Jesús hefur mig ekki
svikið
og í faðmi sínum hann hefur þig hýst
Gleðin og sorgin haldast hönd í hönd.
En það er gangur lífsins sem við vitum
fyrir víst.
Svona er ástin með sín órjúfanlegu
bönd
Sem vekur hlýju í hjartanu sem enginn
fær lýst.
Þetta ljóð er ort til þín frá
mér.
Elska þig amma og sakna þín
ólýsanlega.
Þín dótturdóttir,
Una.
Elsku amma mín hefur nú
loksins fengið hvíldina sem hún
þráði svo lengi. Það er verst að
það er svo erfitt að sleppa af
henni takinu og leyfa henni að
fara. Þessi stórkostlega kona
hefur verið svo mikill miðpunkt-
ur í lífi mínu frá því að ég fædd-
ist. Þó svo að veröldin í kringum
mig hafi verið einn ólgusjór frá
upphafi þá var hún alltaf þessi
klettur sem hvergi bifaðist og ég
gat leitað skjóls hjá í stormi lífs-
ins. Alltaf tók hún á móti mér og
var tilbúin að hlusta á mig og
sinna mér þegar að ég kom.
Borgarholtsbrautin var mitt ann-
að heimili alla mína tíð. Ég man
eftir stundunum þegar ég gisti
hjá afa og ömmu og amma færði
mér alltaf einhverja ávexti eða
nýuppskorið grænmeti úr garð-
inum þegar ég var komin uppí
rúm. Þetta var eins og helgiat-
höfn þegar amma kom með
handklæðið og skálina, og í henni
var alltaf eitthvert hollt og gott
góðgæti. Gulræturnar hennar
ömmu voru þó toppurinn á tilver-
unni því að jafn góðar gulrætur
og safaríkar hef ég ekki á ævinni
smakkað. Uppskerunnar var
beðið með óþreyju bróðurpartinn
af sumrinu.
Þá er ekki hægt annað en að
minnast „Gúndunnar“ góðu. Ég
finn ennþá lyktina og bragðið af
henni nýbakaðri með kaldri
mjólkinni. Maður kom aldrei að
tómum kofanum hjá henni ömmu
Dóru. Ef það var ekki Gúnda, þá
voru það kleinur og ef það voru
ekki kleinur þá var það súkku-
laðikaka. Og meira að segja í
seinni tíð þegar heilsan var farin
að svíkja hana þá átti hún alltaf
einhver sætindi til eða sendi
mann út í bakarí til að kaupa
eitthvert kruðerí.
Þá eru ófá ferðalögin sem ég
fór í með þeim afa og ömmu.
Hvort sem það voru veiðiferðir,
berjamór eða sunnudagsbíltúrar.
Ég man ennþá lyktina úr Saab-
inum hans afa og ópalpakkanum
eða tópaspakkanum sem kom
reglulega úr framsætinu afturí
til að gleðja.
Aldrei þreyttist hún á að segja
manni sögur. Má þar helst nefna
söguna af Rauðhettu og úlfinum
sem ég hef heyrt í hinum ýmsu
útgáfum og aldrei þreyttist hún á
að segja mér hana aftur og aftur
og aftur með leikrænum tilburð-
um.
Það er hægt að minnast svo
margs þegar svona stórbrotin
kona hverfur á braut, því skarðið
sem myndast er stórt. En þau
orð sem lýsa henni best í huga
mínum finnast í Orðskviði 31:10-
31. Hún var væn kona, hún
amma mín. Ég minnist hennar
með söknuði.
Ruth Guðmundsdóttir.
Vá, hvílík forréttindi að hafa
fengið að kynnast ömmu Dóru.
Sú kona er engri lík, hún var
ákveðnari en flestir sem ég hef
kynnst. Það var stundum alveg
sérstaklega hlægilegt en á öðr-
um tímum hvetjandi. Amma kom
inn í líf mitt þegar ég kynntist
Ruth, barnabarni hennar, en
amma bjó þá hjá þeim hjónum.
Ég vissi lengi ekki hvort amma
hét eitthvað annað en amma
Dóra, því á heimilinu gekk hún
ekki undir neinu öðru nafni, jafn-
vel eiginmaður Ruthar, Guðjón
Ingi, ávarpaði hana með því
nafni. Ég varð að kynnast þess-
ari konu sem allir elskuðu svo
mikið.
Einn daginn fór ég inn til
hennar og sagði: „Amma Dóra,
viltu kaffi?“ Elsku ömmu nátt-
úrulega dauðbrá við að einhver
ókunnug manneskja kæmi inn til
hennar og hvað þá að kalla hana
ömmu. „Er hún skyld mér?“ hef-
ur hún örugglega hugsað. En þar
sem amma hafði ákveðið að eng-
inn drykkur væri betri en kaffi,
sló hún ekki hendinni á móti því.
Kaffi var sameiginlegt áhugamál
okkar. Amma áttaði sig auðvitað
fljótt á því að ég var ekki skyld
henni, ég var bara heimalningur
sem átti eftir að vera mikið í
kringum þau fjölskylduna. Eins
sérvitur og hún var þá sam-
þykkti hún mig sem vinkonu, ég
er enn upp með mér.
Vorið 2006 flutti ég svo inn á
Borgarholtsbrautina til þeirra
hjóna og ömmu. Ég laumaði mér
að hjarta hennar með því að færa
henni kaffi og hún nálægt hjarta
mínu með því hver hún var. Ég
held að hvoruga okkar hafi grun-
ar hve mikil ást, traust og virð-
ing myndi þróast á milli okkar. Á
þessum tíma var amma byrjuð að
eiga erfitt með hreyfingu, hún
naut sín best við skrifborðið sitt
með heitt á könnunni, sígarettu-
pakkann hjá sér og tópas eða
ópal í skúffunni. Samfélagið sem
við áttum var því aðallega þar.
Þá sat ég yfirleitt á göngugrind-
inni hennar og við hlógum og
gerðum grín að hvor annarri.
Hún sagði mér sögur af því
hvernig hún og Njáll hefðu byggt
húsið á Borgarholtsbrautinni frá
grunni og frá allri fjölskyldunni
sinni. Ég gerði mér þá grein fyr-
ir að ákveðni og staðfesta var
eiginleiki sem var ríkur í henni
og kom henni langt áfram.
Ég ákvað einu sinni að gerast
einkaþjálfarinn hennar ömmu og
við fórum í göngutúr út að búð
og til baka. Sú var dugleg, hún
kom með mér og fór alla leið, ég
tók ekki eftir því fyrr en heim
var komið hve mikið þetta hafði
tekið á fyrir hana. Það snerti mig
djúpt í hjartað að hún skyldi ekki
gefast upp.
Þó ég kynntist ömmu bara
sem eldri konu þá fékk ég að
kynnast glæsileika hennar sem
ungrar konu í gegnum fataskáp-
inn hennar. En ófáar flíkur fékk
ég að gjöf úr fataskápnum henn-
ar. Ég held að það hafi glatt hana
jafnmikið að sjá mig klæðast
þeim og það gladdi mig að fá að
eiga þær.
Það voru forréttindi að eiga
samfélag við ömmu Dóru, það
voru forréttindi að drekka með
henni kaffi, búa í húsinu sem hún
byggði, biðja með henni og eiga
hana að sem vin. Ég votta samúð
mína allri fjölskyldunni og vinum
og ég hlakka til að hitta ömmu
Dóru aftur á himnum með frels-
aranum okkar, Jesú Kristi.
Guðríður Svava
Óskarsdóttir.
Theodóra
J. Mýrdal