Morgunblaðið - 27.01.2012, Blaðsíða 26

Morgunblaðið - 27.01.2012, Blaðsíða 26
26 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JANÚAR 2012 ✝ Sigríður Sig-urðardóttir fæddist í Króki í Suðursveit 27. nóv- ember 1919. Hún lést á Dvalarheim- ilinu Hrafnistu í Reykjavík 11. jan- úar 2012. Foreldrar henn- ar voru Sigurður Gíslason frá Vagns- stöðum í Suð- ursveit, f. 14.10. 1886, d. 16.9. 1968 og Þorbjörg Teitsdóttir frá Lambleiksstöðum á Mýrum, f. 29.8. 1889, d. 24.7. 1978. Systkini hennar voru Benedikt, f. 27.3. 1914, d. 13.9. 1994. Hulda, f. 13.11. 1915, d. 9.9. 1989. Gísli Ragnar, f. 6.11. 1923, dó í bernsku. Ragnar, f. 28.11. 1926. Skafti Þór, f. 16.12. 1930, d. 3.12. 1956. Eiginmaður Sigríðar var Ólaf- ur Hallbjörnsson prentari, f. 14. mars 1923, d. 31. desember 1966. Hulda, f. 21. júní 1958, gift Birni Pálmari Sveinssyni. Synir þeirra eru Þórður Örn, í sambúð með Helgu Svönu Ólafsdóttur og Björn Ingi, í sambúð Dóru Björk Steinarsdóttur. Sigríður ólst upp í Suðursveit við öll algeng sveitastörf en fór í vist til Reykjavíkur árið 1936 og bjó þar nánast óslitið upp frá því. Framan af vann hún við bókband en lengstan hluta starfsævinnar starfaði hún sem matráðskona og kokkur bæði til sjós og lands, m.a. hjá Olíuverslun Íslands, Vöruflutningamiðstöðinni, síld- ar- og olíuflutningaskipinu Síld- inni, dýpkunarskipinu Sandey og víðar. Sigríður var alla tíð glaðsinna og jákvæð, vinsæl og vinamörg, einstaklega ræktarleg við þá sem hún átti samleið með í leik eða starfi og var í sambandi við fjöldann allan af fólki fram á síð- ustu stund. Ekki síst átti fólk sem átti undir högg að sækja eða þurfti aðstoð og liðsinni á ein- hvern hátt um lengri eða skemmri tíma athvarf og vináttu hjá henni. Útför Sigríðar fer fram frá Grafarvogskirkju í dag, 27. jan- úar 2012, og hefst athöfnin kl. 13. Börn Sigríðar og Ólafs eru: 1) Erla, f. 2. nóvember 1950, gift Örvari Ingólfs- syni. Börn þeirra eru Ólöf, gift Ás- geiri Geirssyni og eiga þau Tómas Atla, Viktor Örn og Írisi Erlu. Örvar Geir, í sambúð með Ylfu Ýri Steins- dóttur. Sonur hans og fyrri konu, Valgerðar Þor- steinsdóttur, er Emil. 2) Örn, f. 27. mars 1952, kvæntur Signýju Einarsdóttur. Börn hans frá fyrra hjónabandi með Hönnu Björgu Halldórsdóttur eru Rún- ar Þór, í sambúð með Therese Kvam, og Auður Sif, gift Vali Árnasyni, og eiga þau Júlíu og Jóhannes. 3) Svala, f. 21. október 1953, í sambúð með Sigurði Lár- usi Hall. Börn þeirra eru Krista Sigríður, í sambúð með Árna G. Gunnarssyn og Ólafur Árni. 4) Ég sendi þér kæra kveðju nú komin er lífsins nótt, þig umvefji blessun og bænir ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því, þú laus ert úr veikinda viðjum þín veröld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti þá auðnu að hafa þig hér, og það er svo margs að minnast svo margt sem um hug minn fer, þó þú sért horfinn úr heimi ég hitti þig ekki um hríð, þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sigurðardóttir.) Blessuð sé minning ástkærrar móður. Erla, Örn, Svala, og Hulda. Nú hefur kær tengdamóðir mín, hún Sigga eins og hún ávallt var kölluð, kvatt þetta líf. Við and- lát hennar er margs að minnast en við áttum samleið hátt á fimmta áratug. Allt frá að ég ungur piltur fór að venja komur mínar á heimili hennar og Ólafs var hún mér sem ég væri einn af hennar börnum. Hún og Ólafur fluttu frá Reykja- vík til míns þáverandi heimabæj- ar, Akureyrar, 1962 og ákváðu að setjast þar að. Þar voru þau með hús í byggingu þegar Ólafur lést af hjartaáfalli 1966 aðeins 43 ára að aldri. Fráfall hans varð til þess að hún flutti aftur til Reykjavíkur með börnin sín, þar á meðal Erlu mína og fylgdi ég með. Þá tók við að byggja tilveruna upp að nýju í Reykjavík og dró hún hvergi af sér þar. Ég skal og ég get voru einkunnarorðin hennar og fór hún langt á þeim. Börnin hennar stálpuðust hvert af öðru, eignuðust sína maka og börn. Sigga var vakin og sofin yfir hópnum sínum, vildi allt fyrir okkur gera. Barnabörnin nutu þess að gista hjá ömmu Siggu, þar var dekrað við þau á allan hátt en þó helst ekki með sælgæti. Hún eldaði handa þeim góðan mat, bakaði pönnukökur og leyfði þeim að leggja heimili sitt undir leikina. Það segir sitt um Siggu að margir vinir barnabarna hennar tengdust henni og er hún kölluð amma Sigga af þeim. Sigga var einstaklega dugleg og ósérhlífin. Hún vann hin ýmsu störf um dagana en mest við mat- seld bæði á sjó og landi. Hún eign- aðist allsstaðar vini hvar sem hún fór og voru þeir á öllum aldri. Hún átti fallegt vináttusamband við marga fram á síðasta dag og fylgdist vel með hvað var að ger- ast í lífi þeirra rétt eins og þeir hennar lífi og líðan. Hún var í dag- legu sambandi og miklu samneyti við börnin sín og fjölskyldur þeirra, fylgdist með hverjum og einum í leik og starfi frá degi til dags og miðlaði gjarnan fréttun- um á milli. Hún spurði frétta af vinum barna og barnabarna, allt- af að taka stöðuna eins og við köll- uðum það. Hún fylgdist einnig vel með fréttum og hafði sínar skoð- anir enda kollurinn ætíð skýr. Þrátt fyrir heilsuleysi mörg und- anfarin ár kvartaði hún ekki né vorkenndi sér. Hafði frekar áhyggjur af líðan annarra. Árið 1998 flutti hún í þjónustuí- búð í Furugerði 1. Þar undi hún sér vel, stofnaði kór með íbúum þar og hafði mikla ánægju af kór- starfinu og kórfélögunum. Þá sótti hún félagsstarf árum saman í Múlabæ og lét ávallt vel af því. Síðustu átta mánuði þegar heilsan fór þverrandi bjó hún á Hrafnistu, Laugarási. Hún hafði áður verið þar í hvíldarinnlögnum og dag- vist. Þar leið henni afar vel og lof- aði alla sem að henni komu. Hér vil ég lifa og hér vil ég deyja, sagði hún gjarnan og við það stóð hún. Hún lagðist til hvílu að kvöldi eftir að hafa talað við fólkið sitt í síma að venju og sofnaði svefninum langa. Hennar er sárt saknað. Ég þakka elsku hennar í minn garð og fjölskyldu minnar og sam- fylgd sem aldrei bar skugga á. Blessuð sé minning hennar. Örvar Ingólfsson Það var merkileg kona hún Sig- ríður Sigurðardóttir tengdamóðir mín sem lést aðfaranótt 11. janúar síðastliðinn. Sigga eins og hún var ávallt kölluð fæddist og ólst upp á Króki í Suðursveit, fegurstri ís- lenskra sveita. Sigga byrjaði barnung að vinna og var satt best að segja vinnandi allt sitt líf. Iðju- semi var henni í blóð borin. Sigga giftist Ólafi Hallbjörns- syni prentara og hófu þau búskap í Reykjavík 1949. Börnin urðu fjögur. Þau bjuggu á góðum stað við Hagamel og elstu börnin fóru í Melaskóla. Það var í Vesturbæn- um sem ég kynntist Siggu og hennar fólki og hitti í fyrsta sinn dóttur Siggu, hana Svölu sem síð- ar varð sambýliskona mín og lífs- förunautur. Fjölskyldan fluttist til Akur- eyrar þar sem Ólafi bauðst gott starf í sínu fagi. Tilveran fór þó á hvolf á gamlársdag árið 1966 þeg- ar Ólafur varð bráðkvaddur, langt fyrir aldur fram. Uppi stóð ung ekkja með fjögur börn sem leiddi til þess að Sigga réð sig til sjós. Hún gerðist kokkur og bryti á Síldinni, sem þjónustaði síldar- bátana á miðunum. Einnig eftir að skipið var útleigt í verkefni víðs- vegar um Evrópu. Komst Sigga vel í gegnum þessa tíma og talaði ávallt um sjómennsku sína af al- úð. Festi hún kaup á íbúð í Reykjavík og fluttist þá fjölskyld- an aftur suður. Fyrir um fjörutíu árum fór ég að eyða sífellt fleiri stundum hjá æskuvinkonu minni, Svölu, og kynntist ég Siggu vel. Hún var þannig – félagslynd, fjörug, fynd- in, tók fólki opnum örmum. Þá var Sigga hætt á sjónum, komin í land en starfaði áfram við matreiðslu. Suðursveitin togaði í hana og byrjar hún að reka kojugistingu á Hrolllaugstöðum ásamt matar- þjónustu fyrir ört vaxandi ferða- mennsku í Austur-Skaftafells- sýslu. Þetta var áður en bændagisting var orðin veruleg búgrein á sveitabæjum landsins og má segja að hún hafi verið frumkvöðull á því sviði. Einnig vann hún sem matráðskona hjá Vöruflutningamiðstöðinni og fannst henni hún vera þá næstum komin aftur á Síldina, að elda ofan í „kallana“ og var hún einkar vin- sæl þar enda vandvirk matráðs- kona og hreinleg svo eftir var tek- ið. Við Svala fluttum ung til Nor- egs og hófum veitingarekstur í skíðabænum Geilo. Hún kom til okkar upp í norsku fjöllin í róleg- heit en það liðu ekki nema nokkrir dagar þar til hún var orðin allt í öllu „baksviðs“ á veitingahúsinu, bakaði pönnukökur, tók til græn- meti, með tuskuna á lofti og á kafi í uppvaskinu samhliða því að gantast með unga skíðafólkinu sem hélt til á veitingastaðnum. Hún varð brátt vel þekkt í bæj- arfélaginu, fór um á sparksleða og hóf að baka seytt rúgbrauð að ís- lenskum sið og gefa heimamönn- um. Þegar hún fluttist í þjónustu- íbúðir fyrir aldraða í Furugerði lét hún sitt ekki eftir liggja og gerðist aktíf í starfi íbúanna þar, bæði í kór og dansi. Hún var örlát og afar gjafmild. Sigga var kona sem gaf. Hún fluttist endanlega á Hrafnistu, öldruð en samt hress. Þar þráði hún að eyða ævikvöld- inu og naut þar góðs atlætis til hinstu stundar. Blessuð sé minning Siggu frá Króki, ástkærrar tengdamóður og samferðakonu. Sigurður Lárus Hall. Eins sárt og það er að þurfa kveðja hana ömmu þá er ég svo þakklát fyrir það að fá að eiga allar þessar yndislegu minningar um merkiskonuna ömmu Siggu. Hún var þannig manneskja sem tók alltaf vel á móti öllum inn í sitt líf og inn á sitt heimilli. Það eru því ófáar skemmtilegar minningar sem ég á úr Gaukshólunum sem krakki. Við börnin máttum alltaf allt og hvort sem það voru börn af hinum og þessum hæðum í blokk- inni eða vinkonur frá Sauðárkróki voru allir velkomnir inn á heimilið hennar. Þegar hún fann að á henni væri þörf norður á Sauðárkrók trítlaði hún upp í næstu flugvél á háu hæl- unum sínum og bakaði skúffuköku handa mér og vinkonu minni með stórt bros á vör. Það er engin furða að við af- komendur hennar erum haldnir þessari matarást þar sem að hún amma mín var sjálf hinn mesti listakokkur. Eitt sinn bauð hún mér og stelpunum í vinnunni minni í plokkfisk heim til sín í Furugerð- ið. Hef ég aldrei séð, hvorki fyrr né síðar, jafn stóra hvítvínsflösku og þá sem amma mín bauð upp á. En það var dæmigert fyrir hana því að hún gerði allt með þvílíkum stæl sem enginn annar gat toppað. Ég var örugglega eini Íslend- ingurinn á Stór-Kaupmannahafn- arsvæðinu sem fékk iðulega send- ar nýbakaðar pönnukökur frá ömmu sinni í Reykjavík og alltaf var maður að smakka bestu pönnukökuna sína. Eitt af því sem ég gat aldrei skilið var hvernig amma fór að því að vera búin að koma pönnukökunum á þann aðila sem var mættur með pönnukök- urnar með hádegisvélinni á Kast- rup og samt getum við fjölskyldan staðfest það að þær voru nýbak- aðar. Allir hinu ótrúlegustu hlutir sem amma hefur keypt handa okk- ur hjónunum í gegnum tíðina og einhvern veginn eru það þó litlir skrýtnir hlutir sem eru ómissandi inn á heimilið okkar. Amma pass- aði upp á þá hluti sem við hin gleymum. Amma var alltaf að gefa og hún var alltaf með allt á hreinu hvað við hjónin og börnin okkar vorum að gera hverju sinni og iðulega var þar húmorinn á ferð í öllu þar sem hann mögulega passaði inn. Enda litu börnin upp til hennar eins og hún væri hinn eini sanni engill á jörðu. Í eitt af síðustu skiptunum sem ég sat hjá henni uppi á Hrafnistu og amma átti að vera farin að telj- ast öldruð amma mín fékk hún þetta þvílíka hláturkast yfir einni vitleysunni sem við vorum að reyna að finna út úr. Það var það sem einkenndi ömmu mína, húmorinn, gáfurnar og fallegi kvenleikinn. Elsku amma, takk fyrir allt Þín, Auður Sif. Amma kær, ert horfin okkur hér, en hlýjar, bjartar minningar streyma um hjörtu þau er heitast unnu þér, og hafa mest að þakka, muna og geyma. Sigríður Sigurðardóttir ✝ Garðar Sig-urpálsson fæddist í Bald- urshaga í Flatey á Skjálfanda 2. júní 1921. Hann and- aðist á Hrafnistu í Hafnarfirði 19. jan- úar 2012. Foreldrar hans voru Sigurpáll Jensson, útvegs- bóndi í Bald- urshaga í Flatey, f. í Gyðugerði í Flatey 8. nóvember 1892, d.27. nóvenber 1935, og Þuríður Jóns- dóttir húsfreyja, f. 16. júlí 1893, í Krosshúsum í Flatey, d. 2. júní 1983 á Húsavík. Garðar átti fjór- ar systur, Huldu, f. 4. nóvember 1916, í Baldurshaga, d. 5. maí 1940, maður hennar var Krist- ján Tryggvason, f. 19. októ- ber1909, d. 17. júlí 2004, bóndi á Ytri-Varðgjá, Önguls- samstarfi við Kristin Jakobsson. Síðustu árin stunduðu þau hjón- in Garðar og Ósk sjóinn saman til 1997, ásamt því vann hann skrifstofustörf hjá frystihúsi KEA í Hrísey. Garðar var í hreppsnefnd Hríseyjarhrepps og oddviti um árabil. Garðar kvæntist 2. júní 1942 Ósk Hallsdóttur, f. á Stein- dyrum á Látraströnd, 19. júní 1923, d. 16. janúar 2008. Þau eignuðust þrjú börn. 1) Hulda, f. 9. maí 1943, gift Erling Jóhann- essyni, þau eiga fjögur börn, níu barnabörn og eitt barna- barnabarn. 2) Alma, f. 7. janúar 1946, gift Jóni Guðmundssyni, þau eiga fjögur börn, sextán barnabörn og fjögur barna- barnabörn. 3) Sigurpáll Hallur, f. 16. ágúst 1954, kvæntist Guð- rúnu Njálsdóttur, f. 18. nóv- ember 1950, d. 5. nóvember 2006, þau skildu, þau eignuðust þrjár dætur, Guðrún átti einn son fyrir og eru barnabörn þeirra fimm. Útför Garðars fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju í dag, 27. janúar 2012, og hefst athöfnin klukkan 15. staðahreppi, Eyja- firði. Jensína Helga, f. 8. desem- ber 1924 í Bald- urshaga, d.15. jan- úar 1967 á Húsavík, en hún bjó með móður sinni til dauðadags. Freyja, f. 8. ágúst 1928 í Baldurshaga, bú- sett á Húsavík, maður hennar er Skúli Jónsson, f. 7. október 1930. Guðrún Edith, f. 8.júní 1934 í Baldurshaga, maður hennar var Sigurbjörn Óskar Kristjánsson, f. 10. apríl 1931, d.3. október 1989, sjómaður á Húsavík. Garðar ólst upp við sjósókn og bústörf í Flatey. Hann fluttist til Hríseyjar árið1940 og stund- aði sjóinn á togurum og síðar á eigin bátum sem hann gerði út í Elsku pabbi minn, það eru forréttindi að fá að njóta sam- vista við þig fram yfir miðjan aldur. Þú varst mjög ungur þegar þú misstir pabba þinn og axlaðir þá strax ábyrgð. Það má með sanni segja að þú vær- ir eyjapeyi, fæddur í Flatey á Skjálfanda og fluttir til Hrís- eyjar á Eyjafirði. Þar kynntust þið mamma, giftuð ykkur 2. júní 1942. Upp frá því voruð þið samhent og samstiga. Þú varst alla tíð sjómaður, gerðir lengi út í samstarfi við Kristin Jak- obsson félaga þinn og vin. Þeg- ar árin færðust yfir gerðist þú skrifstofumaður hjá frystihúsi KEA Hrísey. En römm er sú taug, sjórinn togaði í þig, og seinustu árin í Hrísey reruð þið mamma saman á Halli EA260, það voru ykkar bestu stundir þegar þið voruð komin á miðin. Það er ljúft að minnast heim- sókna okkar til eyjunnar okkar fögru. Þar nutum við ástar ykk- ar og umhyggju sem þið voruð óspör á. Árið 1997 fluttust þið til Hafnarfjarðar og var ekki síður gott að koma til ykkar þar. Þú misstir mikið þegar mamma dó 16. jan. 2008. 17. apríl 2010 fluttist þú á Hrafnistu í Hafnarfirði, þar leið þér vel og eignaðist þú þar góða vini, enda varst þú öllum góður. Það er skrítið að heyra ekki frá þér á hverjum degi, við vorum vön að spjalla saman seinnipartinn og svo kom ég í heimsókn þegar ég gat vegna vinnu. Þá er gott að eiga góð systkini, Hulda og Palli voru hjá þér öllum stundum og önn- uðust þig af ást og umhyggju. Undir það síðasta dvaldir þú á sjúkradeild á annarri hæð á Hrafnistu. Kæra starfsfólk, þakka ykk- ur fyrir alla ykkar hlýju við umönnun á pabba, umburðar- lyndi við okkur ættingjana sem komum til hans á hverjum degi þar til yfir lauk. Starf ykkar er svo sannarlega vanmetið. Guð blessi ykkur og störf ykkar. Nú til hvíldar leggst ég lúinn, lát mig, Drottinn, sofa rótt; hvílan faðminn breiðir búin, blessuð kom þú draumanótt. Vef mig þínum ástararmi, englar guðs mér vaki hjá; friðardagsins blíði bjarmi, bráðum ljómar himni á. (Guðmundur Finnbogi Helgason.) Pabbi minn, ég samgleðst þér að vera kominn til mömmu, ég veit að móttökurnar hjá þín- um nánustu voru góðar. Við sjáumst í fyllingu tímans. Ég elska þig, pabbi. Þín dóttir, Alma. Það eru forréttindi að hafa fengið að kynnast manni eins og Garðari tengdaföður mínum. Hann var stór maður og sam- svaraði sér vel. Ást hans og umhyggja fyrir börnum sínum og öllum ástvinum var alveg einstök. Það var alltaf viðkvæð- ið hjá honum „ef ykkur líður vel þá þarf ég ekki að kvarta“. Það var alltaf jafn gaman og gott að koma í heimsókn til þeirra Oddu og Garðars þegar þau bjuggu í Hrísey, móttök- urnar þær voru alveg sér á parti, það þýddi ekkert að ætla að byrja í megrun í þeim heim- sóknum, maður varð að taka á því þegar heim kom ef maður nennti. Ég minnist með ánægju þegar ég fór með þér á sjóinn, en þá þurftir þú að skilja að- alhásetann eftir heima yfir pottunum. Þú barst alltaf hlýjan hug til Flateyjar á Skjálfanda þar sem þú varst fæddur og uppalinn og stundum fórum við þangað á skak. Ég þakka þér líka fyrir fóstrið á drengjunum okkar Ölmu, Garðari og Guðmundi, þeir minnast oft á sumrin í Hrísey og hvað gott var að vera hjá ykkur. Það var ekki síðra að koma til ykkar á Tinnuberg- ið í Hafnarfirði eftir að þið fluttust þangað árið 1997 og seinna þegar þú fluttist á Hrafnistu í Hafnarfirði eftir lát Oddu. Það skein alltaf svo mikil gleði úr andlitinu á þér þegar við opnuðum dyrnar sem gladdi okkur mikið. Garðar minn, ég kveð þig að sinni með virðingu og þakklæti og bið þess að þér líði vel í nýj- um heimkynnum. Elsku Alma mín, Hulda og Palli, ég bið guð að senda ykk- ur og okkur öllum styrk. Ég sendi þér kæra kveðju nú komin er lífsins nótt, þig umvefji blessun og bænir ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því, þú laus ert úr veikinda viðjum þín veröld er björt á ný. (Þórunn Sigurðardóttir.) Þinn tengdasonur Jón Guðmundsson. Garðar Sigurpálsson HINSTA KVEÐJA Elsku afi minn, þú varst mikið veikur þegar ég heimsótti þig síðast. Ég elska þig mjög mikið. Þín Þorgerður Alma Guðmundsdóttir.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.