Morgunblaðið - 04.02.2012, Blaðsíða 28

28 UMRÆÐAN
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. FEBRÚAR 2012
Ég skora á borg-
arstjórann í Reykjavík
að draga til baka
ákvörðun varðandi nið-
urfellingu neysluhlés
leikskólakennara borg-
arinnar.
Ég er leikskólasér-
kennari og hef starfað
hjá leikskólum Reykja-
víkur í 11 ár samtals.
Ég hef látið margt yfir
mig ganga en nú er
komið nóg.
 Kreppan skellur á og hvergi er
eins mikið dregið úr útgjöldum eins
og í leikskólum borgarinnar. Leik-
skólakennarar leggja mikið á sig til
að halda úti faglegu starfi og starfs-
ánægju við þessar miklu og erfiðu
þrengingar.
 Reykjavíkurborg hættir að gefa
starfsmönnum sínum jólagjafir. Við
þurfum greinilega ekki klapp á bakið
fyrir vel unnin störf.
 Undirmönnun í leikskólanum er
mjög algeng og mjög sjaldan sem
börn eru send heim vegna manneklu
líkt og gerist í grunnskólanum.
Starfsmenn leikskólans taka á sig
verulega mikið aukaálag sem er slít-
andi til lengri tíma litið.
 Leikskólakennarar missa/
sleppa undirbúningstíma vegna
manneklu til að láta starfið ganga.
Undirbúningstímar eru bundnir í
kjarasamningum og skulu greiddir ef
leikskólakennari fær ekki sinn und-
irbúning, en það er yfirvinnubann hjá
Reykjavíkurborg.
 Starfsmenn leikskóla hafa ekki
lengur forgang á inngöngu barna
sinna í leikskólann. Sem þýðir að við
getum komið aftur til starfa eftir tvö
ár. Hver borgar svo langt fæðing-
arorlof ? Ekki Ísland.
 Leikskólakennarar stóðu í
kjarabaráttu og borgin lofaði að
standa vörð um neysluhléið. Við náð-
um fínum samningum en þá kemur
hnífsstungan. Taka á neysluhléið af
leikskólakennurum í borginni en ekki
öðrum starfsmönnum leikskólans.
Sem sagt: Reykjavík-
urborg ætlar að éta upp
þann ávinning sem leik-
skólakennarar fengu
við nýja samninga.
Hver segir að það sé
ekki gott að vinna hjá
Reykjavíkurborg? Þar
er greinilegt að jafn-
rétti og virðing er í há-
vegum höfð.
Það á að vera hagur
Reykjavíkurborgar að
hafa fagmenntað fólk í
leikskólum borg-
arinnar. Mikil óánægja
er meðal starfandi leikskólakennara í
borginni. Mér finnst vanta mikið upp
á metnað borgarinnar þegar einungis
30 % starfsmanna leikskólanna eru
leikskólakennarar og ekki borginni
til framdráttar. Með aðgerðum sem
þessum fer þessi tala lækkandi, svo
einfalt er það.
En hvað getum við leikskólakenn-
arar gert til að mótmæla þessari
framkomu?
 Við getum sagt upp og farið til
vinnu í öðru sveitarfélagi.
 Við getum sent börnin heim
þegar mikil mannekla er.
 Við getum sent börnin heim og
tekið okkar undirbúningstíma þegar
mikil mannekla er.
 Við getum sleppt því að eignast
börn. Nei, takk!
 Við getum farið út af leikskól-
anum í matartíma. En hver á þá að
vera með börnunum?
Ég skora á leikskólakennara í
Reykjavík að láta í sér heyra og láta
þetta ekki yfir sig ganga.
Með von um ítarlega endurskoðun,
jafnrétti og heiðarlega framkomu,
herra borgarstjóri.
Leikskólakennarar
í Reykjavík ósáttir
Eftir Soffíu
Ámundadóttur
»Ég skora á leikskóla-
kennara í Reykjavík
að láta í sér heyra og
láta þetta ekki yfir sig
ganga.
Soffía
Ámundadóttir
Höfundur er leikskólasérkennari
í Reykjavík.
Á síðustu tveimur
áratugum liðinnar
aldar var gerð mjög
afdrifarík tilraun til
að breyta grunngerð
þjóðfélagsins og af-
stöðu fólks til verð-
mætasköpunar og
skiptingar gæða lands
og lífsgæða í víðum
skilningi. Margir telja
að þessi tilraun hafi
byrjað með lögum um fiskveiðar
þegar fiskveiðikvóta var úthlutað
til fárra einstaklinga og fyr-
irtækja. Þetta var aðeins byrjunin.
Fleiri breytingar fylgdu í kjölfar-
ið. Sumir ganga svo langt að segja
að lénsskipulag hafi verið end-
urvakið á Íslandi á þessum tíma.
Nú er þessi tilraun fullreynd.
Hún endaði með ósköpum. Kostn-
aður hefur ekki enn verið reikn-
aður til fulls en hann er gífurlegur
og leggst með mismunandi þunga
á landsmenn. Skuldir okkar eru
stórar og þjóðin sögð á barmi
gjaldþrots. Í þeim efnum erum við
öll á sama báti enda þótt skaði
hvers og eins kunni að vera mjög
misjafn. Allur almenningur, venju-
legt launafólk, hefur orðið fyrir
miklum skaða. Eignir fólks í svo-
nefndum skuldabréfa- og pen-
ingamarkaðssjóðum brunnu að
mestu upp. Til viðbótar þessu tapi
er svo vandi þeirra sem skulda
misháar upphæðir vegna íbúðar-
kaupa og í sumum tilfellum óhóf-
legrar neyslu, til
dæmis vegna bíla-
kaupa. Íbúðasjóðsl-
ánin vaxa og hækka,
að ekki sé nú talað
um myntkörfulánin
sem tútnuðu út og
þrútnuðu.
Hvað er til ráða? Í
stuttum pistli verður
slíkt ekki rætt nema á
mjög svo ágrips-
kenndan hátt en mér
koma í hug ævaforn
lög sem birt eru í
Gamla testamentinu um skuldugt
fólk. Þar segir að sjöunda hvert ár
skuli gefa upp allar skuldir og
leysa menn úr ánauð. Í sömu lög-
um er talað um náðarárið – árið
að loknum 7x7 árum eða hið fimm-
tugasta – þegar allir stórsamn-
ingar voru látnir ganga til baka (5.
Mós 15. kp og 3. Mós 25. kp).
Menn gátu skv. þessum lögum
ekki átt land lengur en í fimmtíu
ár. Þá varð að skila því. Þannig
var komið í veg fyrir óeðlilega
auðsöfnun fárra einstaklinga og
ánauð fjöldans.
Hvað verður nú um skuldir al-
mennings, hækka þær bara og
vaxa vegna verðtryggingar annars
vegar og lágs gengis krónunnar
hins vegar, lánardrottnum til
hagsbóta en skuldurum til skaða?
Er ekki kominn tími til að endur-
skoða verðtryggingu lána og taka
í það minnsta eitthvert mið af
fornum aðferðum til að koma á
réttlæti og létta þar með af fólki
illbærilegu skuldaoki? Þarf ekki
að núllstilla hagkerfið og leysa
fólk úr ánauð? Getum við ekki
sem samstæð þjóð, eins og ein
fjölskylda, tekið þá ákvörðun að
veðskuldir fólks, til að mynda
vegna eigin íbúðarhúsnæðis, verði
lækkaðar til muna, að verðtrygg-
ingin verði tekin til gagngerrar
endurskoðunar og hluti skulda
gefinn eftir, hugsanlega til jafns á
við það sem tapaðist í hruninu?
Er ekki hægt að finna einhverja
réttláta leið til þess að bæta kjör
fólksins í landinu án þess að það
verði úthrópað sem einhver úrelt-
ur ismi? Getum við ekki á grund-
velli kristinna gilda fundið leið til
að standa saman og stuðla að
raunverulegri sáttargjörð í land-
inu með réttlæti og jöfnuð, kær-
leika og frið að leiðarljósi? Takist
okkur að finna réttláta leið út úr
vanda þjóðar okkar rennur án efa
upp nýtt og gott ár sem líkja má
við náðarár að fornum sið.
Eftirgjöf skulda,
núllstilling og náðarár
Eftir Örn Bárð
Jónsson » Þar segir að sjöunda
hvert ár skuli gefa
upp allar skuldir og
leysa menn úr ánauð. Í
sömu lögum er talað um
náðarárið – árið að lokn-
um 7x7 árum . . .
Örn Bárður Jónsson
Höfundur er sóknarprestur og var
fulltrúi í Stjórnlagaráði.
Morgunblaðið er vettvangur lifandi umræðu í landinu og birtir aðsendar
greinar alla útgáfudaga.
Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega beðnir að nota
innsendikerfi blaðsins. Kerfið er auðvelt í notkun og tryggir öryggi í sam-
skiptum milli starfsfólks Morgunblaðsins og höfunda.
Morgunblaðið birtir ekki greinar sem einnig eru sendar á aðra miðla.
Að senda grein
Kerfið er aðgengilegt undir Morgunblaðslógóinu efst í hægra horni forsíðu
mbl.is. Þegar smellt er á lógóið birtist felligluggi þar sem liðurinn „Senda inn
grein“ er valinn.
Nánari upplýsingar veitir starfsfólk Morgunblaðsins alla virka daga í síma
569-1100 frá kl. 8-18.
Móttaka aðsendra greina
Kolaportið
er opið alla
laugardaga og
sunnudaga
frá 11-17
Kolaportid.is
KORTIÐ GILDIR TIL
31. maí 2012
MOGGAKLÚBBURINN
– MEIRA FYRIR ÁSKRIFENDUR
MOGGAKLÚBBUR
2 FYRIR 1
AF MATSEÐLI
HINS RÓMAÐA
CAFÉ PARIS
Café Paris er í dag eitt af fremstu
veitingahúsum höfuðborgarinnar
og hefur frá opnun verið samkomu-
staður Íslendinga. Hjarta þess slær
í takt við miðborgina.
Við hlökkum til að taka á móti ykkur
Tilboðið gildir alla mánu-, þriðju- og
miðvikudaga til 29. febrúar 2012.
Munið að framvísa Moggaklúbbskortinu.
FÁÐU ÞÉR ÁSKRIFT Á MBL.IS/ASKRIFT
EÐA Í SÍMA 569 1122
Allir fastir áskrifendur Morgunblaðsins eru sjálfkrafa félagar í Moggaklúbbnum og njóta ýmissa fríðinda og tilboða.
Hægt er að fylgjast með hvað er í boði hverju sinni á mbl.is/moggaklubburinn.
Glatist kortið sendu þá póst á askrift@mbl.is.