Morgunblaðið - 04.02.2012, Side 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. FEBRÚAR 2012
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝ Katrín Vil-helmsdóttir
fæddist á Akureyri
21. júlí 1976. Hún
lést úr sortuæxl-
iskrabbameini á
lyflækningadeild
Fjórðungssjúkra-
hússins á Akureyri
26. janúar 2012.
Móðir hennar er
Inga Björk Ingólfs-
dóttir, f. 13.4. 1943
og faðir hennar er Vilhelm
Kristján Arthúrsson, f. 5.3.
1942. Systkini Katrínar eru : 1)
Bjarki Vilhelmsson, f. 7.1.
1964, d. 24.1. 1964. 2) Kristjana
Vilhelmsdóttir, f. 23.1. 1968,
Katrín og Snorri hófu sam-
búð árið 2006 og bjuggu í
Reykjavík. Katrín ólst upp á
Akureyri og hóf framhaldsnám
í Verkmenntaskólanum á Ak-
ureyri. Hún fluttist til Reykja-
víkur árið 1994. Stúdentsprófi
lauk hún frá Flensborgarskóla
í Hafnarfirði árið 2000. Hún
var við nám í þroskaþjálfun í
KHÍ og vann að lokaritgerð
sinni. Katrín vann ýmis störf
samhliða námi, en lengst vann
hún við umönnun á sambýlum
fyrir fatlaða bæði á Akureyri
og í Reykjavík.
Katrín var í stjórn Krafts,
stuðningsfélags fyrir ungt fólk
sem hefur greinst með krabba-
mein en sökum veikinda gat
hún ekki sinnt því lengi.
Minningarathöfn um Katrínu
verður haldin í Safnaðarheimili
Akureyrarkirkju í dag, 4. febr-
úar 2012, og hefst athöfnin kl.
14.
dóttir hennar er
Bryndís Gylfadótt-
ir. 3) Margrét Vil-
helmsdóttir, f.
13.6. 1969, gift
Hauki Eiríkssyni
og eiga þau synina
Jóhann Bjarka og
Kristján Örn. Sam-
býlismaður Katr-
ínar er Snorri B.
Arnar, f. 14.8.
1974. Dóttir
Snorra er Ester María Ragn-
hildardóttir. Foreldrar Snorra
eru María S. Arnar og Birgir
Arnar. Bróðir Snorra er Ottó
B. Arnar og sonur hans er Ottó
Bjarki Arnar.
Til okkar ástkæru dóttur.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Megir þú hvíla í friði, þín er
sárt saknað. Með þakklæti fyrir
allt, elsku Kata okkar.
Mamma og pabbi.
Mín ástkæra systir er látin
eftir hetjulega baráttu við
sortuæxliskrabbamein. Oft var
ég búin að furða mig á kraft-
inum í henni og alveg ótrúlegum
baráttuvilja. Kata eyddi síðustu
fimm mánuðum hjá foreldrum
okkar á Akureyri og átti ég afar
dýrmætar stundir með fjöl-
skyldunni um jólin og fram í
janúar. Hún var ótrúlega hress í
desember og voru farnar marg-
ar ferðir niður á Glerártorg, en
það var eini staðurinn þar sem
hægt var að fara um á hjólastól.
Fastir liðir á kvöldin í desember
voru að horfa á mynd með Wall-
ander rannsóknarlögreglu og
prjóna í leiðinni. Kláruðum við
að horfa á allt safnið af Wall-
ander. Einnig hafði Kata tekið
upp á því að vera alltaf að nagla-
lakka sig og var hún komin með
heilt safn af naglalökkum.
Það var vorið 2006 sem
Snorri kom inn í líf Kötu og var
það fyrir algjöra tilviljun en
bæði höfðu þau ákveðið á síð-
ustu stundu að drífa sig í sum-
arbústað til kunningja og eins
og Snorri hefur sagt þá var það
ást við fyrstu sýn. Þau hófu svo
sambúð í Flúðaseli í Reykjavík
og bjuggu þar til afar fallegt
heimili. Síðar bættust við hund-
arnir Aþena Stjarna og Mollý.
Kata og Snorri voru afar gest-
risin og var mjög gaman hjá
okkur þegar við elduðum góðan
mat og spiluðum saman, spjöll-
uðum eða horfðum á einhverja
mynd. Ég á eftir að sakna þess-
ara stunda alveg ótrúlega mikið.
Elsku Kata mín, ég þakka all-
ar góðu stundirnar okkar og ég
á eftir að sakna þín óendanlega
mikið.
Þín systir,
Kristjana.
Elsku Kata mín. Þú varst al-
veg einstakur persónuleiki og
sama hvar þú komst, alls staðar
eignaðist þú vini og áttir stórt
hólf í hjörtum samferðamanna
þinna. Þú hafðir óþrjótandi bar-
áttuvilja og það reyndi svo
sannarlega á hann undanfarin
ár í baráttunni við brjósklosið,
krabbameinið, kvíðann og alla
fylgikvillana sem fylgdu veik-
indunum. Að lokum varst þú þó
ofurliði borin. En þú varst stór-
huga alveg fram á síðustu
stund. Þú varst búin að finna
þér áhugamál sem þú ætlaðir að
stunda þar til þú næðir heilsu
aftur. Þú varst búin að kaupa
margar sortir og liti af garni og
ætlaðir að prjóna hálskraga
handa öllum sem þú þekktir. Þú
varst búin að sanka að þér perl-
um og búnaði til að búa til háls-
men og eyrnalokka, og þú varst
meira að segja búin að finna og
kaupa öskjurnar sem þetta átti
að fara í þegar þú værir búin að
búa þetta til.
Þú varst með ákveðnar skoð-
anir á flestu, mjög ríka réttlæt-
iskennd og tókst ætíð málstað
þeirra sem minna máttu sín.
Þessir eiginleikar þínir nýttust
þér vel í því námi og starfi sem
þú ætlaðir að gera að ævistarfi
þínu, þroskaþjálfun.
Elsku systir, ég þakka þér
allar stundirnar sem við áttum
saman og öll símtölin sem við
áttum þegar við vorum hvor í
sínum landshlutanum. Þín verð-
ur sárt saknað.
Þín systir,
Margrét.
Hvað er líf og hvað er heimur?
Klæddur þoku draumageimur,
þar sem ótal leiftur ljóma,
er lifna, deyja og blika um skeið.
Hvað er frægð og hreysti manna?
Hvað er snilli spekinganna?
Það er af vindi vakin alda,
er verður til og deyr um leið.
Allt sem lifir, lifa girnir:
lífið heli móti spyrnir
– þegar lífsins löngun hverfur,
lífið er eðli sínu fjær.
Hetjan, sem vill heldur deyja,
en harðstjórans und vald sig beygja,
lífi sínu ei lifað getur
lengur en meðan sigrað fær.
Þannig orti Kristján Jónsson
fjallaskáld forðum, en hann átti
ekki langan lífdaga frekar en
Katrín Vilhelmsdóttir, sem hér
er kvödd af tengdaforeldrum,
sem þakka henni fyrir að hafa
komið inn í líf Snorra sonar
þeirra og átt þátt í að eiga með
honum hamingjuríkt líf þau
hartnær sex ár sem þau áttu
hvort annað, komu sér upp fal-
legu heimili þar sem þau áttu
sér athvarf saman og deildu
með sér mörgum ánægjustund-
um uns banvænn sjúkdómur
barði að dyrum og hafði sitt
fram að lokum.
Katrín eða Kata eins og við
ávallt kölluðum hana hafði
sterkan persónuleika, var ein-
örð og ákveðin í skoðunum sín-
um, hafði næmt auga fyrir feg-
urðinni kringum sig og var í eðli
sínu mjög listfeng. Hún var ein-
staklega góð lítilmagnanum í
þjóðfélaginu, um það bera orð
um hana vitni og lengi lét hún
ekki bugast í veikindum sínum
þar sem hún naut stuðnings ást-
vina sinna, maka, foreldra og
systra, og hafði lengst af óbil-
andi trú á að hún myndi sigrast
á þessum hjalla lífs síns, lifði sig
inn í jólahátíðina sem hún trúði
að myndi færa aftur birtu inn í
líf hennar og hreif okkur hin
með sér í þeirri trú að það væri
enn einhver von.
Hún hefur nú kvatt þennan
jarðneska heim og vonandi öðl-
ast þann frið, sem hún sjálf
hafði skapað í hugskoti sínu.
Blessuð sé minning hennar.
Snorri sonur okkar, foreldrar
hennar, systur og aðrir ættingj-
ar eiga okkar dýpstu samúð,
megi algóður Guð hugga þau í
harmi sínum.
María og Birgir Arnar.
Elsku Kata frænka.
Aldrei mun ég gleyma öllum
þeim góðu stundum sem við átt-
um saman. Ég mun sakna þess
að fara ekki oftar til þín í kalkún
og fara í æsispennandi Buzz-
keppni.
Kata var eins og allar frænk-
ur ættu að vera. Hún leyfði mér
svo margt, svo sem þegar hún
sýndi mér hryllingsmynd í
fyrsta sinn þegar hún var að
passa mig sem endaði þó með
því að ég þurfti að sofa uppí hjá
henni.
Við Kata vorum mjög líkar,
okkur líkaði við mikið af sömu
hlutunum. Það var nú hún Kata
sem gerði mig að hrikalegum
sjónvarpsfíkli. Hún kom mér
upp á þætti líkt og The X-Files,
sem enginn annar í fjölskyld-
unni gat skilið.
Áhugi hennar á trúarbrögð-
um kveikti einnig áhuga hjá
mér. Okkur fannst gaman að
læra um hin ýmsu trúarbrögð
heims. Og hvar sem þú ert nú, í
himnaríki, í röð hinna fornu
konunga Egyptalands, endur-
fædd í nýju lífi eða hefur fundið
hið fullkomna nirvana þá veit ég
að við munum hittast aftur.
Þín frænka,
Bryndís.
Hvernig væri að
flýja í kvöld á Fiatnum
og finna nýjan næturstað?
(Stefán Hilmarsson)
Þetta var pottþétt samið um
elsku Kötu – og það var það sem
hún gerði fyrir viku síðan.
Við Kata kynntumst þegar
við byrjuðum í Gagganum, hún
kom úr Lundarskóla og ég úr
barnaskólanum, ólíkar að mörgu
leyti en um leið áttum við margt
sameiginlegt. Ég mun aldrei
gleyma fermingardeginum okk-
ar þar sem ég í fyrsta skipti sá
uppreisnarandann koma fram í
Kötu. Þarna stóð hún í ferming-
arkjólnum með hatt eða kollu á
hausnum, þrátt fyrir að mamma
hennar og systur hefðu reynt að
segja henni að það gengi ekki að
vera með kolluna því presturinn
þyrfti að leggja hönd á höfuðið á
henni. „Mér er alveg sama hvað
þeim finnst, ég verð með hana,“
og Kata stóð við sitt. Þetta litla
atvik lýsti Kötu ágætlega, ef
hún beit eitthvað í sig þá var
henni ekki haggað.
Síðar um vorið vildi svo til að
fjölskyldur okkar voru í sum-
arhúsi í Hollandi á sama tíma.
Við Kata héldum að mestu til í
sundlauginni, borðuðum fransk-
ar með majonesi í öll mál og
urðum ótrúlega góðar vinkonur.
Minningar unglingsáranna eru
fullar af uppátækjum okkar
Kötu og sjálfsagt var krot-vegg-
urinn í herberginu hennar besti
vitnisburðurinn um hvað hún
tók sér fyrir hendur. Kata fór
síðar í VMA en ég í MA og því
lágu leiðir okkar ekki saman á
hverjum degi í skólanum, en
sumrin voru þeim mun dýrmæt-
ari og ég að auki í fríi frá sund-
inu. Fljótlega eftir að við feng-
um bílpróf eignaðist Kata bíl,
bláan Fiat, sem gekk undir
nafninu Fífí. Fífí kom okkur
hratt (og örugglega) milli staða
og eru sumrin 1994 og 1995 sér-
staklega minnisstæð. Ég, Auður
og Kata brölluðum margt þau
sumur við misjafnan fögnuð for-
eldra okkar. Margt af því rifj-
aðist upp fyrir mér þegar Hild-
ur Ýr hringdi í mig fyrr í
vikunni og las fyrir mig úr bréf-
um sem Kata hafði sent henni til
Bandaríkjanna haustið 9́4.
Þó svo að leiðin milli okkar
vinkvennanna hafi lengst um
tíma þá var alltaf eins og við
hefðum hist í gær þegar við
mættumst. Ég, Auður og Kata
fórum saman í sumarbústað fyr-
ir akkúrat tveimur árum og þar
náðum við að endurnýja kynnin
og rifja upp hversu ótrúlega
góðar vinkonur við vorum.
Uppfrá þeirri ferð vorum við í
reglulegu sambandi fram á síð-
asta dag. Fyrir það er ég óend-
anlega þakklát.
Fyrir nokkrum vikum áttum
við langt spjall þar sem við
ræddum um lífið. Kata vissi í
hvað stefndi og velti fyrir sér
sínu hlutskipti og sagði við mig:
„Hvað er æðruleysi þegar mað-
ur er 35 ára?“ Ég hef oft velt
þessari setningu fyrir mér síð-
ustu daga. Kata var vinur vina
sinna og kom til dyranna eins og
hún var – beinskeytt og hrein-
skilin og alltaf til í að „taka
sénsinn“, sem sumum þótti
örugglega stundum óþægilegt.
Um leið var Kata uppfull af
húmor, hlýju og hjálpsemi.
Ég kveð elsku vinkonu mína
og segi takk
fyrir kókómjólk og banana-
stykki
fyrir Nýdönsk og Sálina
fyrir sveitaböllin og rúntinn
fyrir hlátur og góðar minn-
ingar
og ekki síst fyrir yndislega
vináttu.
Þorgerður Benediktsdóttir.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu
þá aftur hug þinn, og þú munt sjá, að
þú grætur vegna þess, sem var gleði
þín.
(Kahlil Gibran.)
Vinátta er eitt það mikilvæg-
asta sem nokkur maður getur
eignast. Ég var svo lánsöm að
eiga einstaka vinkonu sem ég
kveð með þakklæti í huga.
Þakklæti fyrir allar stundirnar
sem hún gaf mér og gleðina sem
hún færði mér með nærveru
sinni. Það er svo margt sem
kemur upp í hugann þegar ég
hugsa til baka. Þó fyrst og
fremst allt það góða og
skemmtilega. Vinátta okkar var
einstök, við gátum talað um allt
en virtum samt sem áður skoð-
anir hvor annarrar eins og
sannir vinir gera. Við Kata
kynntumst þegar við byrjuðum í
grunnskóla og lágu leiðir okkar
saman allt frá því. Á unglingsár-
unum kunnum við svo sannar-
lega að njóta lífsins og hugsa ég
til þessara ára með mikilli gleði
í hjarta. Við vorum mjög uppá-
tækjasamar og framkvæmda-
glaðar. Ef okkur datt eitthvað
sniðugt í hug var næsta öruggt
að við framkvæmdum það, hvort
sem það var að fara á eitthvert
sveitaballið, bíltúr til Sigló, úti-
legu eða bara liggja uppá bíl-
skúrsþaki heima hjá henni undir
teppi og horfa á stjörnurnar og
norðurljósin. Eitt sinn þegar við
sátum í sumarbústað fjölskyldu
minnar, sem við notuðum
óspart, heyrðum við auglýsingu
í útvarpinu um U2 tónleika í
Dublin. Við litum á hvor aðra og
sögðum nánast samtímis: Eig-
um við? Og það varð ekki aftur
snúið. Sumarhýran sumarið sem
við vorum 17 ára fór öll í þetta
ævintýri okkar og var þeim pen-
ingum vel varið þar sem minn-
ingarnar úr þessari ferð eru
óteljandi og allar skemmtilegar.
Tónleikarnir voru á föstudags-
kvöldi og vorum við vinkonurn-
ar mættar á ball með Ný dönsk í
Ýdölum á laugardagskvöldinu,
þetta fannst okkur nú ekki leið-
inlegt og fannst við eiginlega
bara vera svolítið flottar.
Góðar manneskjur geisla
langar leiðir og það átti svo
sannarlega við hana Kötu. Hún
bjó yfir mikilli orku og hreif fólk
áfram með persónutöfrum sín-
um. Hún var einstaklega fróð-
leiksfús og er eina manneskjan
sem ég þekki sem var byrjuð að
lesa bækurnar Öldin okkar 11
ára gömul sér til gagns og gam-
ans. Ég skildi ekki þá hvað
henni fannst þetta gaman en
hafði nú samt sem áður gaman
af því þegar hún fór að segja
mér sögurnar sem hún hafði les-
ið. Kata var gædd aðdáunar-
verðum kostum, hún var mjög
skilningsrík, hleypidómalaus og
auðvelt að tala við hana um alla
skapaða hluti. Hún var gjafmild
með eindæmum og mátti aldrei
neitt aumt sjá, þá var hún kom-
in til hjálpar. Hún gaf einnig
óendanlega mikið af sjálfri sér,
óumbeðin og af skilningi, sem er
hin sanna gjöf.
Ég lít á það sem forréttindi af
hafa fengið að kynnast Kötu, að
hafa fengið að eyða þeim tíma
saman sem við gerðum og að
hafa fengið að kynnast sannri
vináttu. Ég trúi því að hún sé
komin á góðan stað núna, fái að
njóta sín og vera hún sjálf.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú skil-
ur við vin þinn, því að það, sem þér
þykir vænst um í fari hans, getur orð-
ið þér ljósara í fjarveru hans.
(Kahlil Gibran.)
Elsku Snorri, Inga, Villi og
fjölskyldur, ykkur sendi ég mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Hildur Ýr.
Það var erfitt símtalið sem ég
fékk sl. föstudag. Kata mín, þú
varst búin að kveðja. Ég veit að
þú ert laus undan öllum þeim
þjáningum sem lagðar voru á
þig en samt varð ég eigingjörn,
vildi hafa þig aðeins lengur
hérna hjá okkur. Vildi fá að
hitta þig einu sinni enn. Við ætl-
uðum að hittast þennan örlaga-
ríka dag og eiga góða stund
saman, kíkja í búðir ef heilsan
leyfði en það bíður betri tíma.
Ég er ævinlega þakklát fyrir
að leiðir okkar lágu saman og
hef alltaf sagt að þú hafir verið
mín stoð og stytta í náminu. Þú
varst frábær námsmaður og það
voru ófáar ritgerðirnar sem þú
last yfir ef ekki fyrir þig eða
mig, þá fyrir einhverja aðra. Ég
minnist sérstaklega allra okkar
lærdómsstunda í Flúðaselinu
með Kolku. Þú varst alltaf boðin
og búin að aðstoða og segja
manni til.
Þú varst sterkur karakter
sem settir mark þitt hvar sem
þú komst. Þitt helsta einkenni
og það sem ég dáði mest í fari
þínu voru skoðanir þínar á hin-
um ýmsum málum. þú varst allt-
af trú sjálfri þér og komst
hreint fram. Við gátum rætt um
heima og geima og alltaf gast þú
komið með nýtt sjónarhorn á
hlutina.
Þegar veikindinn fór að láta á
sér bera varðst þú að draga þig
úr náminu og ég veit að það
hvíldi mikið á þér en fyrir mér
ert þú þroskaþjálfi númer eitt.
Elsku Kata mín, takk fyrir
allt og fyrir að vera frábær vin-
kona, ég á eftir að sakna þín
óendanlega mikið.
Elsku Snorri, Inga, Vilhelm,
Kristjana, Margrét og aðrir að-
standendur, ég vona að þið finn-
ið styrk í öllum þeim góðu minn-
ingum sem þið eigið um Kötu
okkar og sendi ykkur mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Ég þakka vinur, þakka allt
sem gæfan okkur báðum galt.
Það er mín trú, mitt trausta skor
að aftur finnumst annað vor.
(Höf. ók.)
Anna María Þórðardóttir.
Elsku Kata.
Ég veit að nú ertu komin á
betri stað eftir harða baráttu við
erfið veikindi. Mig langaði bara
að segja þér hvað ég dáðist að
styrkleika þínum alveg fram á
síðasta dag. Það var alltaf svo
gott að heyra í þér. Og þótt þú
hafir sjálfsagt vitað að þú ættir
stutt eftir, varstu svo jákvæð og
glöð þegar ég talaði við þig frá
Noregi. Ég mun alltaf minnast
þín sem ótrúlega skemmtilegr-
ar, fyndinnar og góðrar mann-
eskju.
Ég kveð þig með miklum
söknuði og með innilegu þakk-
læti fyrir alla þína hlýju og vel-
vild.
Elsku pabbi, Inga, Vilhelm og
fjölskylda, amma og afi, megi
allar góðu minningarnar styrkja
okkur öll.
Hvíl í friði.
Þín
Ester María.
Elsku Kata.
Nú er komið að kveðjustund.
Ég er ævinlega þakklát fyrir
allar yndislegu stundirnar okk-
ar saman, elsku vinkona. Minn-
ing þín mun ávallt lifa í hjarta
mér.
Vor hinsti dagur er hniginn
af himnum í saltan mar.
Sú stund kemur aldrei aftur,
sem einu sinni var.
Og sólbrenndar hæðir hnípa
við himin fölan sem vín:
Það er ég, sem kveð þig með kossi,
kærasta ástin mín.
Því okkur var skapað að skilja:
Við skiljum. Og aldrei meir.
Það líf kemur aldrei aftur,
sem einu sinni deyr.
(Halldór Kiljan Laxness)
Halldóra Kolka.
Katrín
Vilhelmsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu
að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Fjölskyldu Katrínar
sendum við okkar hlýjustu
kveðjur á þessum erfiðu
tímum.
Fyrir hönd bekkjar-
félaga úr þroskaþjálfadeild
– HI
Kolbrún Ósk Albertsdóttir.