Morgunblaðið - 04.02.2012, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. FEBRÚAR 2012
✝ Sigurður BjörnJónsson, fyrr-
verandi lögreglu-
varðstjóri á Kefla-
víkurflugvelli,
fæddist 7. sept-
ember 1927 á Sauð-
árkróki. Hann lést
20. janúar 2012.
Hann var sonur
hjónanna Jóns Jóns-
sonar, bónda og
verkamanns, f. 11.
september 1883, d. 20. janúar
1946 og Tryggvínu Sigríðar Sig-
urðardóttur, f. 22. febrúar 1886,
d. 21. nóvember 1967. Alsystkini
Sigurðar voru Guðjón Skagfjörð
Jónsson, f. 1913, d. 1990. Kristján
Jónsson, f. 1915, d. 1976. Baldvin
Sölvi Jónsson, f. 1917, d. 1942.
Sylvía Hulda Jónsdóttir, f. 1919,
d. 2008. Herbert Alfreð Jónsson,
f. 1922, d. 2000 og Bryndís Jóns-
dóttir, f. 1924. Samfeðra Eggert-
ína Svanhvít Jónsdóttir, f. 1919,
d. 2007. Sigurður kvæntist 10.
september 1958 Önnu Rögnu
Jónsdóttur, f. 9. júlí 1931 á
Langholtsparti í Hraungerð-
ishreppi, Árnessýslu. Þau slitu
samvistum. Börn þeirra: Jón
Sævar Sigurðsson, f. 10. sept-
ember 1955, kvæntur Ólöfu Haf-
dísi Gunnarsdóttur, f. 11. febrúar
1946, búsett í Keflavík. Hólm-
fríður Sigurð-
ardóttir, f. 21 júlí
1961, gift Magnúsi
Kristinssyni, f. 17
nóvember 1963, bú-
sett í Keflavík. Börn
þeirra: 1) Anna
Sigga Húnadóttir, f.
15. október 1980,
gift Emil Helga
Valssyni, f. 16 des-
ember 1978. Þeirra
börn: Mikael Orri
Emilsson, f. 18. setember 2005 og
Tómas Aron Emilsson, f. 19.
ágúst 2008. 2) Helgi Rafn Magn-
ússon, andvana fæddur 16. ágúst
1989. 3) Kristinn Sævar Magn-
ússon, f. 17. september 1990. 4)
Sigurður Sindri Magnússon, f.
15. apríl 1994. Sigurður fór ung-
ur að vinna almenna verka-
mannavinnu og við sjómennsku,
t.d. hjá Vita- og hafnarmálastofn-
un við byggingu og viðhald vita
víðsvegar um landið. Hóf störf
hjá Ríkislögreglunni á Keflavík-
urvelli 1. mars 1956 og starfaði
þar til 1. mars 1995 eða í 39 ár.
Eftir starfslok keypti hann sér
trillu, Reyni KE-40 og skapaði
sér þar bæði vinnu og og tóm-
stundastarf.
Útför Sigurðar Björns hefur
farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Nú þegar hann tengdafaðir
minn hefur kvatt þetta líf langar
mig að minnast hans með nokkr-
um orðum. Okkar kynni hófust
fyrir 36 árum og við fyrstu kynni
virkaði hann á mig sem hlédræg-
ur, dulur og alvörugefinn maður,
en það var bara á meðan við vor-
um að átta okkur hvort á öðru, því
undir alvörunni var mikill húmor-
isti. Ég kynnist honum á þeim
tíma sem hann var auk vinnunar
sem lögregluþjónn á Keflavíkur-
flugvelli, á fullu í sínum áhuga-
málum sem öll tengdust nátt-
úrunni. Fyrir utan að ferðast um
landið og heimsækja ættingja og
vini, sem hann gerði á hverju
sumri meðan heilsan leyfði, var
hann mikill áhugamaður um alls
konar veiðar.
Hann og nokkrir vinir nytjuðu
Krísuvíkurbjarg og sigu eftir
eggjum þar til björgunarsveitirn-
ar fengu bjargið til nytja. Gæsa-
skyttirí, silungsveiði, lundaveiði,
allt var þetta ofarlega á áhuga-
sviðinu. Ég minnist þess sér-
stakslega þegar við Sævar hittum
tengdaforeldra mína á Ketubjargi
á Skaga í blíðskaparveðri og þeir
feðgar sigu í bjargið að háfa lunda
þeim til mikillar ánægju og gleði
en mér til ótta og angistar, þegar
ég sá þá dingla í spotta í mikilli
hæð. En þarna lágu áhugamálin.
Það er höggvið stórt skarð í
okkar litlu fjölskyldu þegar ætt-
arhöfðinginn er frá okkur tekinn,
en ég hef trú á því að við hittumst
síðar. Hann tengdapabbi var í
dagvistun aldraðra í Reykja-
nesbæ síðasta áratuginn og undi
hag sínum vel. Þrátt fyrir vissar
hömlur eftir heilablóðfall sem
hann fékk fyrir áratug, var hann
ótrúlega sjálfbjarga. Síðustu árin
bjó hann á Kirkjuvegi 14 og við
Sævar á 10 og var ómetanlegt að
vera í þessari nánd og vera til
staðar ef á þyrfti að halda. Hann
var svo þægilegt og yndislegt
gamalmenni og hans verður sárt
saknað.
Kveðja frá tengdadóttur,
Ólöf Hafdís Gunnarsdóttir.
Sigurður Björn
Jónsson
✝ Sigurður Jó-hannsson skip-
stjóri fæddist í Hrís-
ey 11. febrúar 1928.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri þann 28.
janúar 2012.
Foreldrar hans
voru Kristín Sig-
urðardóttir f. 5. maí
1892 og Jóhann
Guðmundsson f. 17.
janúar 1885. Sigurður átti tvær
alsystur og eina hálfsystur. 3.
febrúar 1953 kvæntist Sigurður
eftirlifandi eiginkonu sinni,
september 1981, gift Jens Søga-
ard. Núverandi sambýliskona
Sævars er Sólveig Adamsdóttir.
2) Smári f. 4. mars 1957 á soninn
Birgi Örn f. 26. ágúst 1984 með
Eygló Arnardóttur. Sambýlis-
kona Birgis hans er Katrín Rún-
arsdóttir. Kona Smára er Ásdís
Helgadóttir og dóttir þeirra er
Elva Hrönn f. 19. janúar 1988,
sambýlismaður hennar er Frey-
steinn Oddsson. Siggi Jóh. var
kunnur aflamaður á Akureyri og
starfaði lengst af sem skipstjóri
hjá Útgerðarfélagi Akureyringa
eða til ársins 1988. Eftir það fjár-
festi hann í trillu, Eddu EA65, og
hóf þar með eigin útgerð sem
hann stundaði af kappi og sér til
ánægju til ársins 2011 þegar
heilsu fór að hraka og starfsþrek
þraut.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey.
Svanfríði Júl-
íusdóttur f. 12.maí
1933. Eignuðust
þau tvo syni. 1)
Sævar Örn f. 25.
desember 1951 sem
á með fyrri konu
sinni Önnu Rósu
Daníelsdóttur tvær
dætur. Linda Björk
f. 14. apríl 1973, gift
Steingrími Péturs-
syni. Börn þeirra
eru Þórunn Björk f. 5. júní 1995,
Egill Alexander f. 18. júlí 1999
og Svanfríður Júlía f. 10. nóv-
ember 2001. Katrín Björk f. 8.
Hann var skipstjóri af lífi og sál
fengsæll, lánsamur og sannarlega
í því sem hann naut best og hafði
starfað við frá því hann var ungur
drengur í Hrísey. Áratugum sam-
an var hann hjá ÚA, en á síðustu
árum starfsævinnar átti hann sína
báta, tvær Eddur sem voru hon-
um til sóma sín á hvorum tíma,
hann lagði allt sitt í þær og er
Edda EA-65 til prýði í Bótinni og
ber eiganda sínum fagurt vitni.
Hann steig ölduna í eiginlegri og
óeiginlegri merkingu fram á síð-
asta dag.
Ég var svo heppin að kynnast
sjómannslífi hans og taka þátt í
því. Í sjógöllum vorum við um
borð í Eddunni, á færum í sunnu-
daga-veiðimennsku sem honum
þótti reyndar ekki alvöru, í svart-
fugli, skelja- og krabbaleit, allt eft-
irminnilegt. Í verbúðinni við litla
tréborðið í spjalli við hann og oftar
en ekki karlana sem streymdu að
þegar Ravinn hans var fyrir utan.
Fjör var í umræðunum og mál
krufin til mergjar. Þetta voru dýr-
mætar stundir og það er sárt fyrir
okkur og þá sem þar voru að nú er
þar enginn Siggi Jó. lengur, um-
ferðin þangað hefur stöðvast.
Siggi var kannski yfirborðs-
hrjúfur, en undir var góður maður
sem tók því vel að vera knúsaður
þegar það átti við og tók þá þétt
utan um sína. Hann var duglegur
og sístarfandi, hann varð að vera
að, óþolinmóður, alltaf að drífa sig
að gera og græja. Búa til eitthvað
sem þurfti að nota í Eddu-útgerð-
inni. Sævar sleit slóða á færum,
Siggi var kominn daginn eftir með
10 slóða. Kannski var hann smá
ofvirkur en þá með jákvæðum for-
merkjum.
Hann naut lífsins og gerði
margt fleira til þess en að snúast í
kring um bátinn sinn, hann fór oft
til útlanda og þau Didda og oft
með vinafólki og þessa naut hann
vel. Þau fóru líka í útilegur, fyrst
með fábrotinn búnað þess tíma og
seinna með fínt fellihýsi, sl. sumar
fór hann sína síðustu ferð með
það. Hann fór líka í laxveiðar með
vinum, allt þetta gaf honum gleði.
Barnabörnin voru gleðigjafar
og var hann ólatur að snúast fyrir
þau.
Hann kunni vel við sig í góðum
hópi og sagði sögur, var kátur og
ef hann hafði í glasi þá jók það
gjarnan við sögurnar, þetta heitir
að lifa lífinu. Hann kom austur í
Hlíðargerði í afmælið mitt þegar
ég var 60 ára, tók reyndar daga-
feil, fannst að veislan væri á föstu-
degi en hún var á laugardegi, þá
óttaðist ég að hann drifi sig, þyrfti
kannski að redda einhverju en það
var nú aldeilis ekki, hann tók til
hendinni, aðstoðaði við að reisa
veislutjald, sækja borð og stóla og
annað sem þurfti. Þar hitti hann
góða vini frá Siglufirði auk ann-
arra sem hann skrafaði við, lyfti
glasi og var til sannkallaðs sóma.
Með derhúfuna í mittisjakkanum,
myndarlegur, flottur, léttur á sér,
rúmlega áttræður maður sem leit
út fyrir að vera 10 árum yngri.
Við eigum eftir að sakna hans
oft og að keyra Bótina og líta inn í
verbúðina sunnudaginn eftir að
hann dó kallaði á tár en ekki síður
skemmtilegar minningar um hetj-
una okkar sem fallin er frá.
Við þökkum honum fyrir allt
sem hann var okkur.
Sævar og Sólveig.
Afi minn var enginn venjulegur
afi. Hann var mér svo miklu,
miklu meira, hann var mér sem
faðir og alveg frá fyrstu stundu
tók hann mér bara eins og ég er,
og ég honum. Við áttum eitthvað
órjúfanlegt sem ég mun alltaf
geyma í hjarta mínu. Afi var vinur
minn og hafði alltaf áhuga á öllu
því sem ég tók mér fyrir hendur.
Allt fram á síðustu stundu fylgdist
hann með mér og mínum og var
ófeiminn við að spyrja og láta
skoðun sína í ljós á öllum málum.
Ég fór með honum og ömmu í
margar útilegur hvert einasta
sumar þegar ég var barn og fram
á unglingsár. Í rauninni voru fáar
útilegur sem þau fóru í án mín. Afi
var mjög duglegur við að fræða
mig um það sem fyrir augu bar og
hann kunni nöfn á öllum fjöllum
og fjörðum, ám og vötnum. Á
þessum ferðalögum okkar um
landið var ómissandi að hafa Jón-
as og fjölskyldu í kasettutækinu í
Cressidunni – og við höfum rifjað
það upp reglulega, haft eftir
brandara og heilu senurnar og
hlegið okkur máttlaus að öllu sam-
an. Tjaldvagninn, grillið og app-
elsínugulu frottenáttfötin hans afa
voru líka ómissandi. Egg og beik-
on í morgunmat og kótelettur eða
rif á grillinu.
Eftir að ég varð fullorðin snér-
ust útilegurnar upp í utanlands-
ferðir og ég hef ekki tölu á öllum
þeim skiptum sem við höfum farið
saman í frí. Ég hugsa að þau séu
teljandi á fingrum annarrar hand-
ar skiptin sem afi og amma hafa
ekki komið með okkur Steina og
krökkunum. Þegar ég var 16 ára
fór ég með afa, ömmu og vinafólki
þeirra í 3 vikur til Benidorm, eitt-
hvað sem bæði mér og þeim þótti
eðlilegasti hlutur í heimi og við
skemmtum okkur konunglega
saman.
Afi var minn svaramaður þegar
ég gifti mig og þau amma komu að
sjálfsögðu með okkur Steina og
Þórunni í brúðkaupsferðina, 3 vik-
ur á Mallorca, þar sem við nutum
lífsins saman í einni af okkar
ógleymanlegu ferðum.
Börnin mín þrjú, Þórunni, Egil
og Svanfríði tók afi innst að sínum
hjartarótum og þau voru auga-
steinar hans. Hann hafði óbilandi
trú á þeim og þau á honum. Þau
hafa átt ómetanlegar stundir með
honum í útilegum um landið og út
um allan heim. Við munum seint
þreytast á að rifja upp ferðasögur
af afa, eins og þegar hann hand-
leggsbrotnaði úti í Flórída. Það
tók okkur langan tíma að fá hann
til að fara til læknis og þegar hann
loksins fékkst til þess og var gifs-
aður liðu ekki margir dagar þar til
hann var búinn að rífa gifsið af
með töng, það þvældist bara fyrir,
eins og hann sagði. Enda var hann
með eindæmum óþolinmóður
maður en drífandi, hlutirnir
þurftu helst að gerast í gær. Það
lýsir honum vel þegar hann rauk í
bæinn og keypti sér bók rétt fyrir
jólin því hann gat ekki beðið eftir
að fá hana í jólagjöf eða þegar ég
bað hann um að hjálpa mér, þá var
hann kominn áður en ég náði að
leggja símann á. Afi var alltaf til
staðar.
Ég mun sakna hans alla daga
en mun halda minningu hans á
lofti með hressum sögum og ynd-
islegum minningum. Takk fyrir
allt, elsku afi minn.
Þín afastelpa,
Linda Björk.
Ég er svo heppin að hafa átt
besta afa í heimi. Afa sem vissi allt
og gat allt. Þegar hann sagði sjálf-
ur frá þá talaði hann meira að
segja öll heimsins tungumál, það
var honum nefnilega aldrei neitt
til fyrirstöðu og hann gafst aldrei
upp. Það eina sem nokkurn tím-
ann gæti hafa staðið í vegi hans
var að setja saman fortjaldið að
gamla tjaldvagninum. Á hverju ári
fann hann upp nýtt kerfi sem átti
að auðvelda uppsetninguna árið
eftir, en einhvern veginn fór það
plan alltaf út um þúfur. En tjaldið
komst alltaf upp að lokum með lít-
illi hjálp frá okkur hinum sem lág-
um í grasinu í hláturskasti yfir öllu
saman.
Afi elskaði tónlist og að dansa
og áður en ég man eftir mér vor-
um við farin að þeysast um stof-
una, ég með mína litlu fætur ofan
á hans. Þegar amma var ekki
heima þá hækkuðum við Geir-
mund eða Sinatra í botn, færðum
borðstofuborðið til hliðar og dans-
kennslan hófst. Þegar ég gifti mig
sumarið 2010 þá var ég með djass-
hljómsveit, bara fyrir hann. Á því
lék enginn vafi að hann skemmti
sér konunglega og sveiflaði elsku
ömmu um gólfið.
Ég er svo heppin að í þau ófáu
skipti sem ég fór með honum í
hans daglegu morgungönguferðir,
þá ekki bara hlustaði hann á
þvaðrið í barninu mér, heldur
sagði hann mér og kenndi allt
mögulegt um lífið og tilveruna.
Hann útskýrði fyrir mér pólitík,
sagði mér frá átökum heimsins og
kveikti í mér ferðaþrá með öllum
ævintýralegu sögunum af sjó-
manninum sem sigldi um öll
heimsins höf.
Það var alltaf tími fyrir leik og
„hvar eru gleraugun mín“ var vin-
sæl afþreying meðal barnabarna
og barnabarnabarna, öll höfum við
hringsnúist um húsið leitandi að
þessum töfra-gleraugum sem á
einhvern ótrúlegan hátt hurfu af
nefi hans í tíma og ótíma.
Það má heldur ekki gleyma
sögunni þegar ég, fjögurra ára
gömul, lét hetjuna sjómanninn
roðna niður í tær fyrir framan all-
marga bæjarbúa þegar ég spurði
hann hátt og snjallt í vínbúðinni
hvort hann ætlaði ekki að muna að
kaupa þetta brúna (viskí) sem
hann drykki á hverju kvöldi. Það
þarf ekki að taka það fram að ég
var aldrei aftur tekin með í slíka
búð en afi hafði góðan húmor og
við höfum alloft rifjað söguna upp
og alltaf hlegið jafn mikið.
Afi Siggi sagði mér eitt sinn
brandara um mann sem skreið til
Nígeríu og nú sem verðandi móðir
barns frá Nígeríu þá bíð ég spennt
eftir að endursegja litla barninu
mínu skrítluna og fleiri góðar sög-
ur af sniðuga afa mínum sem svo
oft fékk mig til að hlæja.
Það var stress og óróleiki í
hjarta mér þegar ég sat í flugvél-
inni á leiðinni heim yfir Atlants-
hafið síðastliðinn laugardag. Það
eina sem ég hugsaði um var að ná
á leiðarenda fyrir leikslok. Ég var
svo heppin og er svo óendanlega
þakklát fyrir, að ég rétt náði að
kyssa hann bless og hvísla í eyra
hans að hann væri besti afi í heimi,
því klukkustund seinna lést hann.
Hvíl í friði, elsku afi minn,
minning þín mun lifa í hjarta mínu
og minna um ókomna tíð.
Katrín Björk.
Sigurður
Jóhannsson
Nú ert þú farin, ég sit hér í
tómarúmi og stari á símann,
kíki út um gluggann og athuga
hvort þú sért ekki að koma til
mín, en nei, nú ertu farin og ég
sit hér eftir og sakna þín, sakna
þess að sjá þig og heyra í þér
daglega eða jafnvel tvisvar á
dag. Þinn tími var kominn og
þú fórst á þann hátt sem þú
óskaðir þér. Við vorum ein-
hverntímann að rabba saman
um dauðann og þú sagðir að
mikið vildir þú að þú fengir að
fara í svefni, bara líða útaf. Þér
varð að ósk þinni, þú fórst á
þinn hljóða hátt, bara leiðst útaf
í svefni. Ég vil þakka þér,
mamma mín, fyrir allar okkar
stundir saman, ferðirnar er-
Sigríður
Guðjónsdóttir
✝ Sigríður Guð-jónsdóttir
fæddist á Forn-
usöndum undir
Eyjafjöllum 17.
september 1923.
Hún lést á Landa-
kotsspítala 11. jan-
úar 2012.
Sigríður var
jarðsungin frá
Grafarvogskirkju
20. janúar 2012.
lendis, til Færeyja,
Majorka, Spánar,
til Bandaríkjanna
að heimsækja Prui,
með mér og Ólöfu
til Krítar og eyjar-
innar Santorini í
Eyjahafi, til Aust-
urríkis með stórum
hópi skyldmenna og
Þórsmerkurferðirn-
ar og allar sum-
arbústaðaferðirnar
með mér og börnum mínum.
Síðasta árið var þér erfitt, heils-
an farin að bila en hugurinn stór
og þú ætlaðir þér stundum
meira en heilsan leyfði. Þú varst
alltaf svo félagslynd, jákvæð og
dugleg. Þakka þér, mamma mín,
fyrir okkar stundir saman, fyrir
það að vera mér góð fyrirmynd,
fyrir jákvæðnina og góða skap-
ið. Þegar minn tími kemur þá
hittumst við hinum megin og
höldum áfram að ræða saman
um daginn og veginn.
Mig langar að færa sérstakar
þakkir til starfsfólks heima-
hjúkrunar Grafarvogs, til
kvennanna sem sáu um lyfjagöf
móður minnar síðasta árið, þær
sýndu það að þeim var ekki
sama um þessa konu, hringdu
oft til mín meðan mamma var á
sjúkrahúsinu og voru að athuga
hvernig hún hefði það og hvort
hún færi ekki að koma heim. Ég
veit að þær settust stundum
með henni og röbbuðu við hana
smástund þegar þær komu með
lyfin og mömmu þótti afskap-
lega vænt um það. Þá vil ég
færa starfsfólki Landspítala í
Fossvogi og Landakoti þakklæti
fyrir þeirra ummönnun síðustu
tvo mánuðina í lífi móður minn-
ar.
Þeir segja þig látna, þú lifir samt
og í ljósinu færð þú að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá litlu hjarta berst lítil rós,
því lífið þú þurftir að kveðja.
Í sorg og í gleði þú senda munt ljós,
sem að mun okkur gleðja.
(Guðmundur Ingi Guðmundsson)
Minning þín er ljós í lífi mínu.
Kær kveðja.
Þín dóttir,
Hrafnhildur.
Mikið var gaman að eiga
hana Siggu sem frænku. Hún
var svo falleg, svo góð, svo róleg
og svo ótrúlega dugleg. Hún var
ein af sjö systkinum föður míns,
ein af Berjanes-systkinunum.
Allt saman alveg dásamlegt
fólk. Ég á margar minningarnar
frá því þegar ég, sem ung stúlka
og móðir mín heimsóttum hana í
búðina sem hún vann svo lengi í,
verslun Þorsteins Bergmanns
og það besta sem gat gerst var
að ég mátti vera hjá Siggu á
meðan móðir mín var að útrétta.
Ég sat á litlu kaffistofunni, ef
kaffistofu skyldi kallast, eigin-
lega bara lítið horn með smá
borði og örfáum stólum og
spjallaði við Siggu, á milli kúnn-
anna. Hún gaf sér góðan tíma
og var mjög þolinmóð í okkar
spjalli. Ég minnist líka ennþá
þegar ég var á spítala sem átta
ára stelpa og Sigga kom í heim-
sókn með litla brúðu úr búðinni,
sem ég hafði greinilega sýnt
mikinn áhuga. Brúðan var síðan
kölluð Sigga frænka, að sjálf-
sögðu. Og svo liðu árin og ég óx
úr grasi, en það var nú alltaf
jafn gaman að hitta þig. Og svo
komst þú í heimsókn til okkar
til Danmerkur og mikið var það
nú gaman. Sjötíu og fimm ár og
svo ern og frísk, alveg ótrúleg.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Um leið og ég kveð þig kæra
frænka vil ég senda samúðar-
kveðjur til barna þinna, tengda-
barna og ömmubarnanna og bið
góðan Guð að styðja þau og
styrkja.
Stefanía Einarsdóttir.