Morgunblaðið - 06.02.2012, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. FEBRÚAR 2012
✝ Valgeir ÓlafurHelgason
fæddist á bænum
Reyni í Reyn-
ishverfi 13. janúar
1937. Hann lést á
heimili sínu 27. jan-
úar 2012. For-
eldrar hans voru
Helgi Helgason, f.
30. júní 1911, d. 26.
október 1985 og
Jóhanna Halldórs-
dóttir, f. 24. ágúst 1909, d. 15.
febrúar 1969. Systkini Valgeirs
eru: Halldór Hörður, f. 19. jan-
úar 1930, Helgi Grétar, f. 31.
janúar 1935, d. 19. september
1990, Bára, f. 17. september
1938, Sævar, f. 12. júlí 1941, d.
28. desember 2008 , Guðjón, f.
21. september 1942, Jón Bjarni,
f. 18. febrúar 1949.
Valgeir kvæntist 23. ágúst
1958 Guðlaugu Bergmann Júl-
íusdóttur, f. 29. janúar 1936, d.
22. apríl 2010. Börn Valgeirs og
Guðlaugar eru: 1) Júlíus Helgi,
vík meðan þau byggðu sér hús
að Reykjanesvegi 12 í Njarðvík,
en þar bjuggu þau allan sinn
búskap, allt til dánardags. Val-
geir lærði málaraiðn frá 1955-
1959. Hann starfaði við akstur
leigubifreiða frá 1961-1964 og
síðan við málarastörf hjá Skipa-
smíðastöð Njarðvíkur, Varn-
arliðinu og ÍAV. Valgeir kom
víða við í félagsmálum. Hann
var formaður byggingardeildar
Iðnsveinafélags Suðurnesja og
var félagi í Karlakór Keflavík-
ur. Frá barnsaldri var hesta-
mennska aðaláhugamál Val-
geirs og var hann ávallt
stórhuga á þeim vettvangi.
Hann var meðal annars stofn-
andi og síðar formaður Hesta-
mannafélagsins Mána ásamt því
að vera þar heiðursfélagi. Hann
byggði sér hesthús á Mána-
grund og á árunum 1995-1996
réðst hann í að byggja þar reið-
höll. Valgeir sinnti hesta-
mennsku allt til dánardags.
Hann var einlægur verkalýðs-
sinni, heill og óskiptur Alþýðu-
flokksmaður alla tíð, trúr sinni
stefnu og skoðunum.
Útför Valgeirs verður gerð
frá Keflavíkurkirkju í dag, 6.
febrúar 2012 og hefst athöfnin
kl. 14.
f. 1957, kvæntur
Ásgerði Þorgeirs-
dóttur f. 1960. 2)
Guðrún Bergmann.
f. 1960, gift Sigfúsi
Rúnari Eysteins-
syni, f. 1960. 3) Jó-
hanna, f. 1961, d. 5.
september 2010.
Eftirlifandi eig-
inmaður hennar er
Leifur Gunn-
laugsson, f. 1958. 4)
Erla, f. 1963, í sambúð með
Guðna Grétarssyni, f. 1961. 5)
Einar, f. 1966, kvæntur Unni
Magneu Magnadóttur, f. 1968.
Fósturdóttir: Susan Anna Wil-
son, f. 1972. Barnabörnin eru 14
og langafabörnin 4.
Valgeir ólst upp í Vík í Mýr-
dal en var meira og minna í
sveit á sumrin frá fjögurra ára
aldri í Álftaveri. Hann fluttist
16 ára gamall til Njarðvíkur
með foreldrum sínum. Þau Val-
geir og Guðlaug bjuggu tíma-
bundið við Hringbraut í Kefla-
Elsku pabbi.
Nú er komið að kveðjustund.
Ekki óraði mig fyrir því fimmtu-
dagskvöldið 26. janúar þegar ég
sat með þér eftir afmælið hjá
Tedda að þetta væri síðasta
kvöldið okkar saman. Þú varst svo
ánægður með þig í nýju gallabux-
unum og nýju skyrtunni og hafðir
orð á því hvað þú værir flottur og
hvað það hefði verið gaman í af-
mælinu. Það var mikið áfall að
koma að þér látnum í hádeginu á
föstudag. Elsku pabbi, flest öll
kvöld frá því að mamma dó sátum
við saman að spjalla eða horfa á
sjónvarpið, mikið á ég eftir að
sakna þessara stunda. Það var
yndislegt að vera með þér á 75 ára
afmælinu þínu. Þú sagðir að það
væru ekki allir svona ríkir að eiga
svona fjöldskyldu og alla þessa
vini.
Ferðirnar á Laugarvatn í hjól-
hýsið, hestaferðirnar (Valla-ferðir
voru þær kallaðar), Vík í Mýrdal á
ættaróðalið. Alltaf vildurðu hafa
allan hópinn þinn með þér. Alla þá
ást og umhyggju sem þú gafst
börnum og barnabörnunum þín-
um, var alveg einstakt að sjá. Þú
varst svo stoltur af barnabörun-
um þínum hvort sem var í hesta-
mennsku, körfubolta, fótbolta eða
hvað sem þau tóku sér fyrir hend-
ur. Það eru ófáir körfuboltaleik-
irnir sem þú vildir koma með á til
að fylgjast með barnabörnunum.
Hestamennskan átti hug þinn all-
an. Þú varst svo ánægður þegar
við vorum flest öll komin á eftir
þér í hestmennskuna. Þú áttir
marga góða félaga í hestamanna-
félaginu sem hjálpuðu þér í gegn-
ingunum eftir að mamma dó,
Marra, Arnodd og Óla vil ég
þakka sérstaklega fyrir þá aðstoð.
Elsku pabbi, ég vil þakka þér
fyrir allan þann tíma, ást og þau
ár sem sem þú hefur gefið okkur
og börnunum okkar. Það verður
mikill söknuður og tómleiki á
heimilinu núna, það fækkar um
einn við matborðið á kvöldin.
Ég veit að mamma og Jóhanna
systir taka á móti þér. Með sökn-
uði kveð ég þig, elsku pabbi minn.
Erla.
Elsku fósturfaðir minn, hann
Valli, er látinn. Yndislegur maður,
hann var mikill fjölskyldu- og
hestamaður. Valli var jákvæður
og lífsglaður, hann hafði sterkar
skoðanir á málefnum, en þó að-
allega þegar kom að tvennu, hest-
um og pólitík. Hann var réttsýnn
og vinamargur. Aldrei var langt í
brosið og hláturinn en ánægðust-
ur var hann með allt „liðið“ sitt í
kringum sig á Reykjanesveginum
og fáir sem komu þar inn fyrir dyr
sluppu við þétt faðmlag og koss.
Þetta var fjölmennt heimili en
alltaf var nægt pláss fyrir vini og
ættingja. Ég ólst upp hjá þeim
hjónum, að mestu, sem barn og
unglingur. Hef ég alltaf litið á þau
sem ömmu og afa eða jafnvel
aukaforeldra og þau tóku mér
aldrei öðruvísi. Það að þau hafi átt
fimm börn sjálf hamlaði þeim
ekkert í að taka eitt aukabarn.
Ásamt því að eignast þarna auka-
sett af foreldrum eignaðist ég
auka fjölskyldu.
Margar af mínum bestu æsku-
minningum eru með Valla, ömmu
Löllu og fjölskyldunni í hjólhýs-
inu á Laugarvatni á sumrin og svo
seinna meir mörgu ferðanna sem
fjölskyldan fór í Víkina, af hinum
ýmsu tilefnum. Seinni árin var
gott að fara suður til Njarðvíkur.
Byrjaði ég oft rúntinn hjá ömmu
og Valla, fékk kaffi og alltaf var
eitthvað heimabakað með, svo var
spjallað um heima og geima. Yf-
irleitt leið ekki á löngu áður en
maður hafði hitt helminginn af
ættinni, því ef hægt var að ábyrgj-
ast eitthvað, þá var það að á hverj-
um degi kom alltaf fjölmenni á
Reykjanesveginn.
Eftir að amma lést þá spjöll-
uðum við Valli alltaf reglulega
saman þess á milli sem ég kom í
heimsókn og þá sagði hann mér
yfirleitt nýjustu fréttirnar af „lið-
inu“, hestunum og svo brást ekki
að það kæmi allavega ein frásögn
af dugnaði barnabarnana eða
skemmtileg saga af langafa-
strákunum og þá skellihló hann
yfirleitt á meðan hann sagði sög-
una.
Ég mun sakna þín elsku Valli,
en ég hugga mig við að þú ert nú
kominn til ömmu og Jóhönnu. Því
ég veit að eftir að amma kvaddi
eftir stutt en erfið veikindi og svo
Jóhanna seinna sama ár, þá sast
þú eftir með mikla sorg og sökn-
uð. Þið amma voruð búin að vera
gift í yfir 50 ár og þrátt fyrir að
vera ólík þá voruð þið svo sam-
stillt og nú eruð þið saman á ný.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
(Hugrún)
Elsku Valli og amma, ég þakka
fyrir allt sem þið gáfuð mér, hvílið
í friði.
Megi Guð styrkja okkur öll í
sorginni sem eftir sitjum.
Susan.
Tengdafaðir minn Valgeir
Ólafur Helgason, eða Valli, eins
og hann var ávallt kallaður, hefur
kvatt þessa jarðvist. Við hið
skyndilega brotthvarf Valla er
horfinn á braut sterkur einstak-
lingur og við það myndast tóma-
rúm sem erfitt verður að fylla.
Það er sárt og erfitt að sætta sig
við, og trúa því, að Valli sé horfinn
okkur, fasti punkturinn í tilveru
okkar.
Valli var yfirleitt hrókur alls
fagnaðar, sama hvar hann var,
þar var gleði og stundum hávaði,
sérstaklega ef rætt var um mál-
efni er tengdust hestamennsku
eða stjórnmálum. Stjórnmála-
skoðanir Valla lágu fyrir og fór
hann ekki dult með þær, hann var
jafnaðarmaður, hann var krati af
gamla skólanum í hjarta sínu. Ör-
látur og óeigingjarn var Valli og
hjálplegur með afbrigðum, eilítið
þrjóskur en sanngjarn.
Fyrir tæpum tveimur árum
síðan lést Lalla, eiginkona Valla,
eftir snarpa baráttu við illvígan
sjúkdóm og fimm mánuðum síðar
lést Jóhanna, dóttir Valla og
Löllu, eftir langa og erfiða baráttu
við illvígan sjúkdóm. Þessi áföll
settu eðlilega mark sitt á Valla,
það var eitthvað sem dó innra
með honum. Hálfum mánuði fyrir
andlát sitt hafði Valli haldið upp á
75 ára afmæli sitt sem verður eft-
irminnilegt öllum þeim sem þar
voru. Það er ánægjulegt að eiga
þá kvöldstund í minningunni.
Valli og tengdamóðir mín, hún
Lalla, voru gæfurík í sínu einka-
lífi. Þau eignuðust fimm einstak-
lega mannvænleg börn. Öll auðg-
uðu þau, ásamt fjölskyldum
sínum, líf foreldra sinna með
ræktarsemi og umhyggju. Afa-
börnin og langafabörnin hændust
mjög að afa sínum. Hann var þeim
einstaklega ljúfur og góður og
langafabörnin spyrja nú hvar
langafi sé, eða „langi“ eins og sum
þeirra kölluðu hann. Við sem eftir
sitjum munum halda minningu
Valla á lofti gagnvart þeim.
Enn mun stórfjölskyldan
ganga saman til kirkju. Nú til að
kveðja ættföðurinn. Eftir standa
systkinin fjögur, búin að missa
báða foreldra sína og systur á inn-
an við tveimur árum.
Ég vil þakka tengdaföður mín-
um fyrir góð kynni og hjálpsemi
um leið og ég bið algóðan Guð að
veita eftirlifandi börnum, afa-
börnunum og langafabörnum
styrk, þeirra missir er gríðarleg-
ur. Það er mikil gæfa fyrir und-
irritaðan að hafa átt Valla að sam-
ferðarmanni og bakhjarli í þrjá
áratugi. Nú hefur Valli hitt Löllu
sína og Jóhönnu, elskulega dóttur
sína, aftur. Sjáumst síðar, elsku
Valli minn.
Sigfús Rúnar Eysteinsson.
Það eru forréttindi að hafa
fengið að kynnast manni eins og
Valgeiri tengdaföður mínum eða
Valla eins og hann var ávallt kall-
aður. Fráfall hans kom okkur í
opna skjöldu. Þegar við kvödd-
umst að kveldi þá óraði okkur
ekki fyrir því að hann mundi ekki
vakna aftur eftir að hafa lagst til
hvílu. Það er á stundum sem þess-
um sem manni verður litið til baka
og eftir standa hugljúfar og góðar
minningar um einstaklega góðan
tengdaföður.
Valli tók mér vel frá okkar
fyrstu kynnum. Hann var ekki
bara tengdafaðir minn heldur
góður félagi sem gaman var að
vera með og ræða málin við. Þeg-
ar ég kynntist manninum mínum,
Júlíusi Valgeirssyni, kom ég á
heimili þeirra Valla og Löllu, en
Lalla lést í apríl 2010 og Jóhanna
dóttir þeirra stuttu síðar. Að
missa eiginkonu og dóttur með
stuttu millibili reyndi mikið á
tengdaföður minn en hann hélt
ótrauður áfram og var okkur hin-
um hvatning og stoð í þeim erf-
iðleikum. Hann kveinkaði sér
aldrei, það var ekki hans stíll
heldur naut þess að vera með
fólkinu sína og njóta líðandi
stundar.
Tengdafaðir minn var einstak-
lega hlýr maður og glaðsinna sem
lét sér annt um fjölskylduna sína.
Hann var stoltur af sínu fólki og
fylgdist vel með því sem það hafði
fyrir stafni. „Þetta er bara ynd-
islegt,“ sagði hann oft þegar fjöl-
skyldan kom saman og gerði sér
glaðan dag. Nú síðast kom fjöl-
skyldan saman þegar boðið var til
afmælisveislu í tilefni af 75 ára af-
mælinu hans 13. janúar sl. Í minn-
ingunni verður þetta ógleyman-
legur dagur fyrir okkur öll.
Valli var mikill sveitamaður í
sér, var meira og minna í sveit frá
fjögurra ára aldri að Mýrum í
Álftaveri. Til að fá útrás fyrir
sveitamanninn var hann með
hesta, var hestamaður af lífi og
sál. Hann var stórhuga stundum,
eins og þegar hann byggði reið-
höllina á Mánagrund. Þó svo að
hann hafi ekki haft heilsu til að
fara á hestbak í þónokkurn tíma,
þá var það hans líf og yndi að vera
í kringum hestana og þann fé-
lagsskap sem þar var. Í hestaferð-
um/sleppitúrum var hann hrókur
alls fagnaðar og var sjálfskipaður
rekstrarstjóri. Þær ferðir voru
toppurinn á hestamennskunni hjá
öllum í fjölskyldunni enda hefur
hann náð að smita stóran hluta af
fjölskyldunni af hestamennsku.
Miðlaði hann af reynslu sinni og
þekkingu til yngri kynslóða.
Í Vík í Mýrdal hafði hann
ásamt systkinum sínum og þeirra
fjölskyldum endurbyggt æsku-
heimilið, Sælund. Þangað fannst
Valla gott að koma og undi sér þar
vel. Dvaldi hann þar á hverju
sumri um lengri eða skemmri
tíma með Löllu sinni, systkinum
eða öðrum úr fjölskyldunni. Oft
voru farnar ferðir um nágrennið
eða ekið enn lengra að Klaustri til
góðra vina.
Að leiðarlokum kveð ég kæran
tengdaföður minn með virðingu
og þakklæti fyrir einstaka um-
hyggju sem hann sýndi mér og
minni fjölskyldu alla tíð. Ég bið
góðan Guð að blessa og styrkja
okkur öll.
Ásgerður Þorgeirsdóttir.
Nú þegar tengdafaðir minn,
Valgeir Ólafur Helgason, er fall-
inn frá er mér hugsað aftur til
þeirra stunda sem ég og fjöl-
skylda mín áttum með honum.
Síðustu tvö ár hafa sett mikinn
svip á líf okkar beggja og sérstak-
lega árið 2010. Þá misstir þú konu
þína hana Löllu og ég missti dótt-
ur þína hana Jóhönnu, þetta var
okkur báðum mikið áfall. Ég veit
að þú saknaðir þeirra beggja mik-
ið og ég er viss um að þær hafa
tekið á móti þér opnum örmum
báðar og fagnandi.
Ég á ekkert nema þakklæti til
þín Valli minn. Þú tókst mér vel
frá upphafi kynna okkar og
reyndist mér vel í alla staði og á
milli ríkti mikið traust. Þegar ég
hugsa til baka minnist ég sérstak-
lega hvað þú gast alltaf gefið mik-
ið af þér. Eitt var glaðværð sem
þú áttir nóg af eins og sannaðist
vel þegar við héldum uppá 75 ára
afmælið þitt fyrir stuttu síðan, þá
varst þú á heimavelli innan um
ættingja og vini sem fögnuðu með
þér á þessum tímamótum í lífi
þínu.
Eitt sem einkenndi þig var að
þú fórst ávallt þína leið eins og all-
ir sem kynntust þér þekkja. Í póli-
tíkinni varst þú á þeim slóðum
sem þú tileinkaðir þér ungur og
hélst fast í stefnuna hvað sem
gekk á. Stórhuga varst þú alla tíð
þó svo við værum nú ekki öll alltaf
sammála áformum þínum. En
fyrst og fremst varst þú fjöl-
skyldumaður sem hélt vel utan
um sinn hóp sem og vinahópurinn
var stór.
En nú þegar við kveðjumst vil
ég þakka þér þau rúmlega 30 ára
kynni í bæði gleði og sorg.
Leifur Gunnlaugsson.
Mikið rosalega var gaman hjá
okkur föstudaginn 13. janúar síð-
astliðinn þegar við héldum upp á
75 ára afmælið þitt, elsku afi. Þar
söfnuðust saman þínir bestu vinir
og fjölskyldan til þess að gleðjast
með þér á þessum merku tíma-
mótum. Engum datt í hug að
þetta yrði þitt síðasta afmæli. All-
ir sem þarna mættu komu, því þú
snertir líf þeirra á svo margvísleg-
an hátt og þú skemmtir þér kon-
unglega. Þessi dagur verður lengi
í minnum hafður.
Það má segja að orð mín til þín
úr pontu í þínu síðasta afmæli hafi
verið þakklætisræða mín til þín
fyrir allt það sem þú hefur gert
fyrir mig og fjölskylduna í gegn-
um árin, þú varst tilbúin að gera
allt fyrir okkur. Þannig varst þú
alltaf tilbúinn að sækja okkur
frændurna til að við kæmumst
upp í hesthús, jafnvel oft á dag og
í hvernig veðri sem var. Á
Reykjanesveginum tókstu alltaf
vel á móti okkur hvort sem það
var í heitan mat í hádeginu þegar
amma lifði eða í skyr með rjóman-
um þínum eftir að hún kvaddi
okkur fyrir tæpum tveimur árum.
Margir af mínum skemmtileg-
ustu tímum tengi ég við hesta og
það er allt þér að þakka. Bara það
að vera með þér uppi í hesthúsi
var nóg fyrir mig, að fá að vera á
hestunum þínum voru forréttindi.
Ég lít á þig sem frumkvöðul í
hestamennsku hér á Suðurnesj-
um, það að hrista reiðhöll fram úr
erminni er ekki á hvers manns
færi og við töluðum oft um það
hversu leiður þú varst yfir því
hvernig komið er fyrir henni.
Hvað ætli það hafi verið teymt
undir mörgum leik- og grunn-
skólabörnum hér í bæ fyrir til-
stuðlan þína?
Sleppitúrarnir þínir austur fyr-
ir fjall eru ógleymanlegir. Þar átt-
ir þú næstum annað hvert hross í
stóðinu þar sem meðal annars var
staðið í tamningum. Vinir þínir og
kunningjar úr hestamannafélag-
inu Mána stóðu í röðum eftir
plássi í þessa árlegu ferð þar sem
þú naust stuðnings Jóhönnu þinn-
ar og Erlu við skipulagninguna.
Ótrúlega skemmtilegar ferðir í
frábærum félagsskap.
Þú varst í miklu uppáhaldi hjá
honum Patreki okkar. Honum
fannst fátt skemmtilegra en að
koma til þín upp í hesthús eða á
Reykjanesveginn, hann talar um
þig og hestana þína heilu og hálfu
dagana. Það er erfitt fyrir hann að
skilja að hann muni ekki sjá þig
aftur.
Ég mun aldrei gleyma því þeg-
ar ég sá þig ganga upp tröppurn-
ar í afmælinu hjá Tedda kvöldið
áður en þú kvaddir okkur. Það
geislaði af þér og ég man það svo
skýrt þegar ég hugsaði með mér
að þú litir alveg extra vel út þetta
kvöldið.
Ég kveð þig, afi minn, með sorg
í hjarta en er um leið afar stoltur
af því að hafa átt þig sem afa. Þú
ert fyrirmynd mín í svo mörgu og
mun Patrekur okkar fá að heyra
margar góðar sögur af þér og
ömmu.
Sumir hverfa fljótt úr heimi hér
skrítið stundum hvernig lífið er,
eftir sitja margar minningar,
þakklæti og trú.
Þegar eitthvað virðist þjaka mig
þarf ég bara að sitja og hugsa um þig,
þá er eins og losni úr læðingi
lausnir öllu við.
Þó ég fái ekki að snerta þig
veit ég samt að þú ert hér,
og ég veit að þú munt elska mig
geyma mig og gæta hjá þér.
(Ingibjörg Gunnarsdóttir)
Atli Geir, Gígja og Patrekur.
Elsku Valgeir afi, nú þegar
komið er að kveðjustund streyma
fram minningar um allan þann
góða tíma sem þú gafst mér, þess-
ir tímar eru mér ómetanlegir. Al-
veg frá því að ég var smábarn
gafstu þér tíma til að vera með
mér og hinum barnabörnunum,
enda elskuðum við þig og dáðum.
Maður sá alltaf hversu stoltur og
hamingjusamur þú varst þegar
fjölskyldan var saman komin, í
sleppitúrunum, fjölskylduboðum,
eða bara í hádegismat hjá ykkur
ömmu. Fyrir allan þennan frá-
bæra tíma vil ég þakka þér, afi
minn, ég vissi alltaf hvað ég átti
og mun aldrei gleyma þér. Með
ást og söknuði,
Róbert Þór.
Erfitt er það að skrifa kveðju
til þín, afi minn og þá sérstaklega
þegar örfáar línur verða að duga.
Ég var alltaf mikill afastrákur og
þegar ég var yngri þurfti að gera
sveig á leið framhjá húsinu á
Reykjanesveginum þegar halda
átti annað en til afa og ömmu.
Þegar árin liðu fór ég að koma
með þér út í hesthús og hesta-
bakterían blossaði upp, hesta-
mennskan var þín ástríða til síð-
asta dags. Ég hef alltaf verið
stoltur af því að vera nafni þinn,
að fá að kynnast þér og vera vinur
þinn. Mér þótti alltaf vænt um
hversu fljótur þú varst að hafa
samband við mig þegar eitthvað
þurfti að bardúsa. Þegar þér
fannst vera of langt síðan við
heyrðumst síðast þá hringdir þú
til þess að spjalla og endaðir á því
að segja hvað það hefði verið gam-
an að heyra í mér, svo þakkaðir þú
alltaf fyrir daginn, sama hversu
lítið var gert. Ég reyni að halda
aftur af tárunum sem minnir mig
á það hversu traustur þú varst
þegar amma og Jóhanna kvöddu
okkur. Þeir sem virkilega þekktu
þig fundu samt sem áður hvað þú
misstir mikið. Ég á eftir að sakna
þín. Brosið hýra og dillandi hlát-
urinn verður alltaf í huga mér. Ég
man eftir síðasta skiptinu sem við
töluðum saman, það var kvöldið
áður en þú kvaddir þennan heim,
ég ætla að kveðja þig, afi, með síð-
ustu orðunum sem þú sagðir við
mig: Þakka þér fyrir, væni.
Valgeir Ólafur Sigfússon.
Elsku afi Valli. Það er óskilj-
anlegt að þú sért farinn frá okkur,
það er erfitt að kveðja þig núna og
við eigum eftir að sakna þín ótrú-
lega mikið. Ekki grunaði okkur að
síðasta samvera okkar væri í 25
ára afmæli Tedda, kvöldið áður en
þú kvaddir. Þar varst þú hrókur
alls fagnaðar, glaður og áttum við
yndislega kvöldstund saman. Það
er ómetanlegt að hafa átt með þér
þessa stund.
Við hefðum ekki getað óskað
okkur betri afa. Margar eru minn-
Valgeir Ólafur
Helgason
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi minn.
Nú kveð ég þig í hinsta sinn.
Þú varst minn besti vinur
og sorgin á mér dynur.
Ég vona að við eigum endurfund,
þó ekki sé nema í nokkra stund.
Aldrei mun ég gleyma þér,
þá átt alltaf stað í hjarta mér.
En ósk mín er sú
að betri stað þú sért á nú.
Þú ert stærsta fyrirmyndin mín,
afi, mikið sakna ég þín.
(E.S.)
Elísabet Sigríður.