Morgunblaðið - 20.02.2012, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. FEBRÚAR 2012
✝ Íris Jónsdóttirfæddist í
Reykjavík 6. apríl
1962. Hún lést á
Landspítala Foss-
vogi 11. febrúar
2012.
Íris er dóttir
hjónanna Jóns
Sverris Níelssonar,
f. 16. nóvember
1916, d. 29. apríl
2007, og Nönnu Re-
nate Möller, 23. júlí 1936, d. 21.
júlí 2007. Íris ólst upp á Helga-
felli í Mosfellsbæ.
Systkini Írisar eru: Erna
Jónsdóttir, f. 6. júlí 1965, eig-
inmaður hennar er Sigurgeir
Guðjónsson. Börn Ernu eru
Guðjón Viðar Sigurgeirsson og
Sandra Dögg Sigurgeirsdóttir.
Barnabarn Guðmundur Ragnar
Guðjónsson. Auður Jónsdóttir, f.
27. júní 1967, barn Auðar er Jón
Sverrir Jónsson. Íris ólst upp
með börnum Jóns frá fyrra
hjónabandi, Ríkharði og Unni.
Íris giftist 31.
mars 1990 Kristjáni
Þór Valdimarssyni,
f. 11. apríl 1955.
Börn: Hrafnhildur
Gísladóttir, f, 28.
ágúst 1977. Börn
hennar eru Ísak
Máni Viðarsson,
Rúrik Þór Esteves
og Lísa Renate
Möller. Ósk Krist-
jánsdóttir, f. 3.
febrúar 1986. Fyrir átti Kristján
Þór Lúðvík Aron Kristjánsson,
f. 2. september 1979.
Sambýliskona Lúðvíks Arons
er Lis Ruth Klörudóttir. Börn
þeirra eru Karen Lind Lúðvíks-
dóttir og Aron Logi Lúðvíksson.
Fram eftir aldri stundaði Íris
ýmis störf en síðustu ár helgaði
hún líf sitt fjölskyldu sinni
ásamt því sem hún lagði stund á
hannyrðir og listmunagerð.
Útför Írisar fer fram frá
Lágafellskirkju í dag, 20. febr-
úar 2012, kl. 13.
Elsku hjartans systir mín hún
Íris er farin okkur frá.
Hvað getur maður sagt? Ég er
bara ekki búin að meðtaka þetta
ennþá. Ég stend eftir, svo ótrú-
lega sorgmædd og sár yfir því að
þú skyldir vera tekin frá okkur
svona langt fyrir aldur fram. Það
er svo margt sem ég vildi hafa
sagt og gert, en einhvern veginn
gerði ég það ekki því ég taldi okk-
ur hafa nægan tíma.
Þær eru margar fallegar,
skemmtilegar og fyndnar minn-
ingarnar sem ég á og mun varð-
veita. Minningar sem eiga eftir
að kalla fram hlátur og grát. Þú
varst svo listræn og mikil hand-
verkskona, en um það bera verk-
in þín vitni. Bútasaumsteppin
sem þú lagðir svo mikla vinnu og
ástúð í og gafst mér munu ávallt
eiga sérstakan sess í hjarta mínu.
Elsku Íris, ég kveð þig með
sorg í hjarta. Þín er og verður
ávallt saknað.
Þín systir,
Erna.
Það er sárt að horfa á eftir
elskulegri vinkonu, vinkonu til 30
ára. Eiginkonu, móður, stjúp-
móður, ömmu, systur, frænku,
traustri konu sem er fallin frá
langt um aldur fram. Rétt tæpir
tveir mánuðir í fimmtugsafmælið
sem ég, partíljónið, var farin að
gæla við að samfagna.
Við Íris áttum báðar okkar
uppvaxtarár í Mosfellssveit en
vegna mikils aldursmunar á okk-
ur, heilla þriggja ára, eru mínar
fyrstu minningar um hana ekki
fyrr en komið var á unglingsald-
ur. Eru þær minningar tengdar
skólasundmóti í Varmárlaug sem
við tókum báðar þátt í. Íris, sem
var smástelpa í mínum augum,
var hörkusundkona og átti ég
fullt í fangi með að hafa hana í
keppni. Oftar en ekki hafði hún
mig og var svolítið súrt að sætta
sig við að litla stelpan hafði betur.
Það var mörgum árum síðar
sem leiðir okkar lágu saman aftur
en þá leigði ég hjá Höskuldi vini
hennar og var hún tíður gestur.
Báðar vorum við einstæðar mæð-
ur, hún með Hrafnhildi fjögurra
ára og ég með Höllu á fyrsta ári.
Með okkur tókst vinskapur sem
hefur staðið síðan. Á þessum tíma
var eitt af áhugamálunum að
glugga í framtíðina í gegnum spil
og var endalaust verið að leggja
spil og slá upp stjörnu, oftar en
ekki rættust spádómarnir, enda
passað upp á að spádómurinn
væri eitthvað sem hægt væri að
henda reiður á. Merkilegast og
mest spennandi þótti okkur þeg-
ar dökkhærður karlmaður kom
fram í spilunum umvafinn hjört-
um. Þarna var hann Kristján
„minn“ kominn og spilin sögðu
að hann yrði hennar. Það var
dásamlegt að fylgjast með hrifn-
ingu Írisar. Enda Kristján ein-
stakur maður. Hefur hann
reynst Hrafnhildi vel og verið
börnum hennar besti afi. Það leið
ekki langur tími þar til Ósk
fæddist, gullfalleg stúlka, dökk
yfirlitum eins og pabbi hennar.
Sannkölluð ósk foreldra sinna.
Fyrstu sambúðarárin bjuggu
þau í Kópavogi en síðar í Arn-
artanganum. Íris og Kristján
voru mjög samrýnd og samhuga
um það sem sneri að fjölskyld-
unni og heimilinu. Öllu sinnt af
einstakri alúð og snyrtimennsku.
Í nokkuð mörg ár hefur Íris átt
við heilsuleysi að stríða sem hef-
ur haft áhrif á daglegt líf en
sjaldan hefur hún setið aðgerð-
arlaus. Allt sem sneri að hann-
yrðum lék í höndunum á henni og
eru ótalmörg verkin sem hún
skilur eftir sig.
Þau verða þung sporin í dag
þegar við kveðjum elsku Írisi
okkar og biðjum við Siggi algóð-
an Guð að vernda og styrkja
elsku fjölskylduna. Við varðveit-
um ljúfar samverustundir.
Guðbjörg Magnúsdóttir.
Við kynntumst Írisi í gegnum
sameiginlegt áhugamál, handa-
vinnu. Fyrir tæpum 20 árum
skrifuðum við okkur, nokkrar
konur með áhuga á bútasaum, á
lista í Virku og upp úr því varð
litli saumaklúbburinn okkar til.
Við vorum ólíkar og á ólíkum
aldri en brennandi áhugi á
saumaskap batt okkur saman.
Saumaklúbburinn okkar er hald-
inn fyrsta þriðjudag hvers mán-
aðar og alltaf hittumst við, sama
hvað á dynur, þessi kvöldstund
er okkur alveg heilög.
Við í saumaklúbbnum höfum
farið í margar skemmtilegar
ferðir saman bæði í sumarbústað
og sótt saumahelgar víða um
land. Þá tókum við saumavélarn-
ar og prjónana með okkur, nut-
um félagsskapar hver annarar og
kepptumst við að skapa falleg
munstur úr litríkum bútunum og
garni. Þar var oft mikið fjör, mik-
ið saumað, hlegið og talað.
Klúbburinn okkar fór líka saman
til Bretlands fyrir nokkrum ár-
um, á stóra textílsýningu. Kvöld-
in, þegar komið var á hótelher-
bergið, eru ógleymanleg og oft
rifjuð upp í klúbbnum. Þá kom-
um við saman í einu herberginu
og hvolfdum úr pokunum til að
sýna góssið sem við höfðum
keypt um daginn á sölubásunum
á sýningunni. Litríkur tvinni,
glitrandi garnbútar, tölur, búta-
saumsstikur, handavinnubækur,
efnisbútar, snið; þetta var fjár-
sjóðurinn okkar og við glödd-
umst hver með annarri yfir
fengnum og skiptumst á upplýs-
ingum ef einhver okkar missti af
einhverju spennandi á sýning-
unni.
Íris var lífsglöð, kát og skap-
andi kona. Nál og prjónar léku í
höndunum á henni og eftir hana
liggur mikið af fallegum hlutum.
Hún hafði óvenju gott auga fyrir
litum og samsetningum og það
var gott að leita til hennar og fá
ráðleggingar. Íris hafði líka
mikla gleði af því að miðla af eig-
in þekkingu og var alltaf svo
spennt að kenna okkur eitthvað
nýtt sem hún hafði lært. Síðustu
árin hefur okkur orðið tíðrætt
um það í klúbbnum hvað okkur
líður vel saman og hvað við erum
lánsamar að eiga hver aðra og
okkar skemmtilega og gefandi
áhugamál.
Við saumaklúbbsvinkonurnar
erum mjög þakklátar fyrir að
hafa kynnst Írisi og kveðjum
yndislega vinkonu, sem kvaddi
allt of snemma. Með sárum sökn-
uði og þakklæti fyrir frábærar
samverustundir kveðjum við þig,
elsku Íris. Þú átt eftir að lifa með
okkur áfram í hug og hjarta. Við
sendum Kristjáni, Ósk, Hrafn-
hildi og barnabörnunum hennar
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Dagný, Erla, Hrönn, Katrín
og Sigríður Björk.
Íris Jónsdóttir HINSTA KVEÐJA
Elsku besta frænka mín
þú sem ert svo rosa fín
upp á himnum situr þú
og með englunum ertu nú
elsku besta frænka mín
ég mun sakna þín.
Þín frænka,
Sandra Dögg.
fjölskyldu sem þú og amma kom-
uð á legg, fjölskylda sem heldur
enn áfram að stækka. Yndislegar
minningar af síðasta ættarmóti
eigum við þegar þú sast í góðu yf-
irlæti og horfðir yfir þessa stór-
fjölskyldu og talaðir um hvað
þetta væri nú ótrúlega mikið af
fólki sem væri saman komið, allt
afkomendur þínir og stoltið
leyndi sér nú ekki í orðunum.
Sögurnar sem þú sagðir okkur
voru alltaf skemmtilegar og þú
sagðir svo skemmtilega frá enda
frá svo mörgu að segja eftir langa
og góða ævi. Sagan um síðasta
kúasmalann í Reykjavík gleymist
seint og eru langafabörnin að
segja hana áfram því það er ekki
amalegt að eiga langafa sem var
síðasti kúasmalinn í Reykjavík og
fékk hafragraut að launum. Þetta
þykir þeim ákaflega merkilegt og
ekki að undra því það þótti okkur
afabörnunum þínum líka.
Takk fyrir þann tíma sem við
fengum að eiga með þér, elsku afi
okkar. Við minnumst þín með
gleði og hlýju í hjarta okkar því
þú ert okkur fyrirmynd um
hvernig á að njóta lífsins og við
vonum að ef við fáum að verða
gömul þá verðum við alveg eins
og þú.
Kveðja,
Karitas, Rakel Anna og
Hrannar Jónasarbörn.
Elsku Haukur afi, einu sinni
vorum við saman í París og þá sá
ég mann sem kunni að njóta
stundarinnar. Hæglátur og
kannski pínu feiminn birtist þú
mörgum en þú varst ekki í vand-
ræðum með að tjá þig við Frakk-
ana þó að þú kynnir enga
frönsku. Hvað átti að gera þegar
búið var að kaupa dýrindis
franskt rauðvín og við höfðum
engan tappatogara? Þú varst
ekki lengi að redda því með lát-
bragðsleik og Frakkarnir heill-
uðust af hispursleysi þínu, voila,
flaskan var opnuð. Þrátt fyrir að
vera hæglátur maður varstu
samt svolítið grobbinn. Þú varst
alla tíð lipur og léttur á þér og
vissir af því. Nú nýlega þegar þú
varst í hvíldarinnlögn á Hrafn-
istu skildir þú ekkert í því af
hverju allt þetta fólk væri með
göngugrind, þú þyrftir ekki
svona hjálpartæki, gætir auð-
veldlega farið handahlaup. Fórst
reglulega að synda í Sundhöllinni
og í göngutúra. Iðulega á góð-
virðisdögum spókaðir þú þig í
miðbæ Reykjavíkur og kom fyrir
að við rákumst á þig á einhverj-
um af kaffihúsum bæjarins. Vild-
ir alls ekki þiggja far heim þar
sem þú ættir eftir að fara í Kola-
portið og hefðir sko gott af því að
ganga og taka strætó heim. Þú
varst mikið Reykjavíkurbarn og
sagðir oft frá því hvað borgin
hefði mikið breyst frá því þú
varst lítill drengur að reka kýr í
Norðurmýrinni. Elsku afi, nú
breytist margt með fráfalli þínu
en ég er stolt af því að tillheyra
þínum stóra hópi og ég veit að þú
varst stoltur af hópnum þínum
sem lifir áfram með minningar
um þig og ömmu Guðríði.
Vigdís Jóhannsdóttir.
„Það er allt lífið framundan,“
var höfðinginn vanur að segja og
nú veit hann það einn þar sem
hann er í eilífðinni en lífið heldur
áfram hjá okkur, heldur tóm-
legra en áður.
Það þyrlast upp minningar og
minningabrot. Ég þakka fyrir að
hafa fengið að hafa afa í lífi mínu í
41 ár, því hann var ekki bara
skilningsríkur vinur minn án
þess að segja of mikið, heldur
leiðbeinandi, ferðafélagi, í matar-
klúbbnum og konunglegur smið-
ur minn.
Það er af svo mörgu að taka í
grósku minninganna að ég ætla
aðeins að segja eina sögu sem
lýsir svo vel þeirri nautn sem afi
hafði af því að lifa. Þannig var að
þegar ég var 35 ára og afi 86 ára
ákváðum við ásamt Róberti, eig-
inmanni mínum og Guðgeiri
bróður mínum, að skella okkur
til Lundúna til þess að halda upp
á afmælið mitt.
Við fórum strax á stjá þegar
til heimkynna Betu Bretadrottn-
ingar var komið og höfðum ekki
gengið lengi þegar afi kom auga
á enska krá sem seiddi okkur
inn. Afa fannst bjórinn góður en
þó ekki betri en sá íslenski en
hann hafði gaman af því að upp-
lifa hina bresku kráarstemningu.
Áfram héldum við för og oft
leiddi afi leiðangurinn. Við fórum
með rauðum, tveggja hæða út-
sýnisvagni og skoðuðum London
en slíkur vagn þótti afa bresk
snilld, rétt eins og svörtu leigu-
bílarnir. Eftir að hafa fengið
okkur síðbúna kvöldverði sett-
umst við oft og tíðum á hótelbar-
inn og ræddum landsins gagn og
nauðsynjar. Afi var nú alltaf
tregur til að gefa upp stjórn-
málaskoðanir sínar en viður-
kenndi þó að vera gamaldags
krati.
Við fórum m.a. með göngu-
garpinn og skoðuðum Sherlock
Holmes-safnið og héldum sama
kvöld upp á afmælið mitt með
miklum veisluhöldum langt fram
á nótt. Þar fór afi á kostum og
laumaði inn hnyttnum athuga-
semdum svo dátt var hlegið.
Þegar vel var liðið á nóttina voru
allir voru orðnir svolítið þreyttir
og slæptir, nema afi. Við bjugg-
umst því við að gamli maðurinn
myndi sofa til svona tíu daginn
eftir en klukkan níu er bankað á
dyrnar: „Eigum við ekki að drífa
okkur út.“ Okkur féllust hrein-
lega hendur. Á hvaða orkutöflum
var karlinn? Við höfðum hrein-
lega ekki við honum. En það var
því ekkert annað en að drífa sig
út og við fórum geispandi, öll
nema afi og skoðuðum Lundúna-
kastalann.
Eftir þá skoðunarferð reynd-
um við að sannfæra gamla mann-
inn um gildi þess að fá sér eft-
irmiðdagslúr sem hann að lokum
samþykkti, treglega þó. Við
brenndum þá upp á hótel, allir
komnir upp í rúm og sáu fram á
langþráða hvíld í einn til tvo
klukkutíma. En eftir tíu mínútna
kríu var bankað á dyrnar: „Ég er
ekki kominn til Lundúna til að
leggja mig. Ég ætla að sjá Betu í
Buckingham-höll.“ Það var skot-
ið á skyndifundi og við litum öll
bænaraugum á hvert annað þar
til Róbert tók af skarið og ákvað
að fara með afa í göngutúr til
hennar Betu þar sem þeir lentu í
miðri riddaraskrúðgöngu og alle
sammen að sögn afa og fannst
við lúrararnir hafa misst af
miklu.
En dásamlegri ferð lauk með
því að við misstum næstum því af
flugvélinni. Það fannst afa ekki
fyndið en það skal samt engan
undra að hann leiddi hlaupahóp-
inn að vélinni. Þegar hún svo
lenti á brautinni í Keflavík vor-
um við svo stolt af því að eiga
ótrúlegasta afa og tengdaafa í
heimi.
Elsku afi minn, hjartans þakk-
ir fyrir allt og allt. Þú fylltir líf
mitt bæði gleði og gæfu.
Unnur Hrefna
Jóhannsdóttir.
Elsku langafi minn.
Rosalega eru minningarnar
um þig og ömmu Gauju mér kær-
ar. Þá man ég aðallega eftir að
hafa verið í pössun hjá ykkur, þú
með risastór krúttleg gleraugu
og hún í vínrauða flauelsgallan-
um – að ógleymdum sleikipinn-
unum sem þú laumaðir að mér úr
stóra „sleikjópokanum“.
Lífsglaðari mann en þig var
ekki hægt að finna og allur af-
komenda-skarinn þinn ávallt vel-
kominn. Þú stundaðir sund af
kappi eins og ólympíuleikmaður
enda Valsari í húð og hár og
þessa kosti þína, jákvæðni og
drifkraft, mun ég taka mér til
fyrirmyndar allt mitt líf.
Hvíl í friði, elsku afi, með
ömmu Gauju nú þér við hlið.
Þín
Petra.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
UNNUR SCH. THORSTEINSSON,
Hlíðarhúsum 3,
Reykjavík,
lést sunnudaginn 12. febrúar.
Útför hennar fer fram frá Áskirkju þriðju-
daginn 21. febrúar kl. 15.00.
Sigmundur Guðmundsson,
Bergþóra Sigmundsdóttir, Gunnar V. Johnsen,
Egill Þ. Sigmundsson, Petra Lind Einarsdóttir,
Björg Sigmundsdóttir, Már Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta kveðju, Hinstu
kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem aðstandendur senda
inn. Þar kemur fram hvar og hvenær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og hvenær útförin fer fram.
Þar mega einnig koma fram upplýsingar um foreldra, systkini, maka
og börn, svo og æviferil. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar
✝
Elskuleg eiginkona mín,
MARÍA JÓNSDÓTTIR,
Furulundi 3a,
Akureyri,
andaðist á öldrunarheimilinu Hlíð 17.
febrúar síðastliðinn.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju
föstudaginn 24. febrúar kl. 10.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á að láta líknarstofnanir njóta þess.
Fyrir hönd aðstandenda,
Birgir Aðalsteinsson.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÓLAFUR HELGI FRIÐJÓNSSON,
Háabarði 5,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju
þriðjudaginn 21. febrúar kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á minningarsjóð Karitas.
Katla Þorkelsdóttir,
María Ólafsdóttir,
Þorkatla Ólafsdóttir, Kári Vigfússon,
Hulda Ólafsdóttir, Jóhannes Þór Sigurðsson,
Sólrún Ólafsdóttir, Olgeir Gestsson,
Guðrún Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.