Morgunblaðið - 20.02.2012, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. FEBRÚAR 2012
✝ Baldur G.Bjarnasen
fæddist í Vest-
mannaeyjum 27.
janúar 1927. Hann
lést á heimili sínu
í Kópavogi 12.
febrúar. 2012.
Foreldrar hans
voru Óskar
Bjarnasen og
Rannveig Helga-
dóttir. Systir hans
var Ethel Bjarnasen, en hún
er látin. Fjölskyldan bjó á
Haukabergi í Vestmanna-
eyjum til ársins 1932 er þau
fluttust fyrst til Suðurlands og
síðan til Reykjavíkur þar sem
Óskar var umsjónamaður Há-
skóla Íslands. Baldur var
kvæntur Höllu Sigtryggs-
dóttur, en hún var fædd 7. júlí
1933. Hún lést 28. maí 2003.
Börn þeirra eru: 1. Þórdís
1980, d. 2011. Þeirra sonur er
Logi Þór, f. 2007. II) Þórdís
Óskarsdóttir, f.1987. sambýlis-
maður Davíð Jónsson. 3. Sig-
tryggur Baldurson. f. 1962,
tónlistarmaður, giftur Sigrúnu
Hrafnsdóttur, f. 1964, og eru
þeirra börn: I) Una Sigtryggs-
dóttir, f. 1990, og II) Eyrún
Sigtryggsdóttir, f. 2002. 4.
Guðjón Þór Baldursson mat-
reiðslumaður, f. 1968. Baldur
nam flugvirkjun við Spartan-
flugskólann í Tulsa, Oklahoma
í Bandaríkjum Norður-
Ameríku. Hann starfaði allan
sinn starfsaldur sem flugvirki
og síðar flugvélstjóri, yfirflug-
vélstjóri og yfirmaður við-
haldsdeildar hjá Loftleiðum og
síðar sem flugvélstjóri hjá
Flugleiðum. Hann gegndi
trúnaðarstörfum fyrir Flug-
virkjafélag Íslands, var virkur
félagi í KFUM og Akoges, og
var einn af stofnendum skíða-
félagsins Éljagangs. Hann var
í fimleikadeild KR.
Útför Baldurs. G. Bjarnasen
fer fram frá Fríkirkjunni í
Reykjavík mánudaginn 20.
febrúar 2012 klukkan 15.
Baldursdóttir, f.
1954, hjúkr-
unarfræðingur,
gift Gísla Guð-
mundssyni, f.
1953, og þeirra
börn I) Arndís
Gísladóttir, f.
1979, gift Árna
Þór Jónassyni og
eru þeirra börn a.
Baldur Þór og b.
Gísli Þór. II) Halla
Gísladóttir, f. 1979, gift Jóni
Guðmanni Jakobssyni og eru
þeirra börn, a. Diljá Dís og b.
Birkir Jakob. III) Rannveig
Gísladóttir, f. 1986, og IV)
Stefán Örn Gíslason, f. 1989.
2. Óskar Baldursson, f. 1957,
skrúðgarðyrkjufræðingur,
giftur Sigrúnu Birgisdóttur, f.
1960, og eru þeirra börn: I)
Sara Óskarsdóttir, f. 1980, gift
Hermanni F. Valgarðssyni, f.
Mig langar að minnast
tengdaföður míns í fáeinum orð-
um. Það er svo margt sem ég
gæti sagt gott um hann en ég
ætla að stikla á stóru. Ég var 15
ára þegar við Óskar maðurinn
minn byrjuðum saman. Ég tók
fljótlega eftir því hversu ein-
stakur og hlýr Baldur var. Hann
gat verið mjög ákveðinn í skapi
og sagði sínar skoðanir afdrátt-
arlaust. En það var kannski
hans stærsti kostur. Samband
hans og Höllu tengdamóður var
einstakt og missti hann mikið
þegar hún dó aðeins 69 ára árið
2003.
Baldur bar mikla virðingu
fyrir kvenfólki og var sannkall-
aður „herramaður“. Hann fylgd-
ist mjög vel með sínu fólki,
hvort sem þau voru á landinu
eða í útlöndum, og notaði hann
þá „skype“ til samskipta við
þau. Þegar hann kom í mat til
okkar Óskars var mikið spjallað,
hlegið og matur okkar lofaður í
hástert. Hann var alltaf svo
þakklátur fyrir lítið. Hann
spurði og spurði um barnabörn-
in. Þegar afmæli voru, hvort
sem var hjá okkur eða börnum
okkar eða barnabörnum, kom
hann með blóm eða aðrar gjafir
og færði okkur með stóru og
laumulegu brosi á vör. Hann
átti það til að segja við mig
„mikið ertu í fallegum kjól“ eða
„varstu að gera eitthvað við hár-
ið á þér?“.
Hann tók eftir öllu. Hann
varð 85 ára hinn 27. janúar síð-
astliðinn og var þá haldið þorra-
blót honum til heiðurs. Ég man
að hann sat og horfði yfir fólkið
sitt eins og ættfaðir, rólegur,
stoltur og með bros á vör. Hann
kynnti barnabörnin sín fyrir
gestum og glampinn í augum
hans var „stolt“! Þetta var hans
og hann var glaður. Ég kveð
yndislegan tengdaföður með
söknuð í huga. Það var mikið
veganesti að fá að kynnast hon-
um. Ég er stolt af að hafa átt
hann sem tengdaföður. Takk
fyrir allt Baldur.
Sigrún Birgisdóttir (Dúra).
Mér langar að minnast
tengdaföður míns með fáeinum
orðum. Baldur var Kópavogsbúi
lengst af, en þó fyrst og fremst
heimsborgari, enda starfaði
hann og bjó lengi erlendis.
Hann var virðulegur maður með
þetta flotta skegg enda tók fólk
eftir honum. Okkar kynni hófust
fyrir 40 árum. Í fyrstu voru þau
dálítið stirð, enda var ég að
stíga í vænginn við einu dóttur
hans. En vinátta okkar óx með
tímanum.
Baldur var bæði góður kokk-
ur og mikill matáhugamaður en
á þeim árum var ekki algengt að
karlmenn væru mikið að elda.
Ég hafði gaman af því að þegar
búið var að borða hádegismat-
inn sagði hann oft: „Jæja Halla
mín, hvað eigum við að hafa í
kvöldmatinn?“ Hann var bæði
góður sögumaður og mjög vel
ritfær. Gaman var að hlusta á
hann segja frá fluginu og lönd-
unum sem hann hafði komið til.
Sérstaklega frá Loftleiðaárun-
um, en hjá þeim byrjaði hann að
vinna 18 ára. Það var á fyrstu
árum Loftleiða. Baldur var mik-
ill Loftleiðamaður. Þar byrjaði
hann á sópnum, eins og hann
sagði sjálfur frá, og varð síðan
yfirflugvélstjóri og einnig yfir-
maður alls viðhalds hjá þeim.
Hann hafði ágætis húmor fyr-
ir sjálfum sér, t.d. þegar ég
sagði honum að börnin á
Blönduósi kölluðu hann Ken-
tucky-manninn vegna skeggsins,
þá hafði hann gaman af því.
Baldur og Halla fluttu til
Blönduóss árið 2000. Buggu þar
í nábýli við okkur hjónin og
barnabörnin í fimm ár en Halla
lést þar eftir stutt veikindi.
Missir Baldurs var mikill enda
voru þau hjón mjög samrýnd.
Baldur fluttist síðan aftur í
Kópavoginn og svo skemmtilega
vildi til að hann fluttist aftur í
sömu íbúð og þau hjón höfðu
byrjað sinn búskap í. Þar and-
aðist hann sáttur. Góðar minn-
ingar um góðan mann munu lifa.
Hvíldu í friði félagi.
Gísli Guðmundsson.
Ég man það eins og gerst
hafi í gær þegar ég talaði fyrst
við Baldur tengdaföður minn
fyrir meira en 30 árum. Ég var
að verða 17 ára og nýbyrjuð
með Sigtryggi, manninum mín-
um. Hann hafði boðið mér í
heimsókn í ættaróðalið við Auð-
brekku og einhverra hluta
vegna svaraði ég í símann og
hrjúf og nokkuð ákveðin rödd
spurði hver ég væri. Ég mjálm-
aði: „Sigrún.“ „Hvað í andskoll-
anum ert þú að gera þarna?“
var þá spurt. Mér var nokkuð
brugðið en hvíslaði eitthvað á þá
leið að ég væri bara í heimsókn.
Sigtryggur kom til bjargar og
útskýrði fyrir Baldri að ég væri
„vinkona hans“ en ekki eigin-
kona Óskars, eldri bróður hans.
Stuttu seinna, þegar Baldur og
Halla, tengdamóðir mín, komu
heim og ég hitti þau í fyrsta
sinn, var mér tekið opnum örm-
um og mikið hlegið að þessum
misskilningi. Þó að Baldur hafi
reynst svo hvassyrtur við okkar
fyrstu kynni, var mér strax vel
tekið í fjölskyldunni. Ég var svo
velkomin að í mínum huga er
eins og þau hefðu bókstaflega
beðið eftir mér. Baldur sýndi
mér alltaf mikla virðingu og vin-
semd og ég fékk á tilfinninguna
að hann væri stoltur og ánægð-
ur yfir því sem ég var að gera
og stefna að. Hann var líka svo
einstaklega smekklegur og
færði mér ýmislegt úr ferðum
sínum erlendis. Síðar bjuggum
við Sigtryggur í íbúð í kjall-
aranum í Auðbrekkunni. Á þess-
um tíma var Sigtryggur mikið
að ferðast og ég var ólétt af
eldri dóttur okkar. Baldri fannst
það nú frekar slæmt að tengda-
dóttirin væri skilin eftir ein í
þessu ástandi, og hann kom iðu-
lega niður til að spyrja mig
hvort ég vildi ekki borða með
þeim Höllu. Og það skal við-
urkennast að ég borðaði yfirleitt
með þeim. Og þó að ég þættist
fær í flestan sjó, sjálfstæð kona
og allt það, var óneitanlega ynd-
isleg tilfinning að koma út á
köldum vetrarmorgni og sjá að
Baldur var búin að skafa af bíln-
um mínum.
Það var alltaf gott samneyti
milli mín og tengdaforeldra
minna og þau voru með okkur á
mikilvægum stundum í lífi mínu.
Það var líka svo ánægjulegt að
fylgjast með sambandi þeirra
Baldurs og Höllu en ástríkara
hjónaband var vandfundið.
Baldur var heimsmaður og töff-
ari, glaðlyndur og dásamlega
prakkaralegur. Og við áttum
mörg kvöld þar sem dætur mín-
ar og tengdasonur fengu að
heyra brot af þeim ótrúlegu æv-
intýrum sem lífið færði Baldri.
Í tilefni 85 ára afmælis Bald-
urs í lok janúar síðastliðins var
slegið upp þorrablóti. Kvöldið
var einstaklega skemmtilegt og
Baldur lék við hvern sinn fingur
í félagskap fjölskyldu og gam-
alla vina. Að sumu leyti held ég
að hann hafi litið á þetta sem
sína kveðjuveislu og ég veit að
hann kvaddi þetta líf sæll, tilbú-
inn að halda til funda við sína
heittelskuðu Höllu.
Það velur enginn sína tengda-
foreldra, maður velur sér maka
og restin fylgir með í kaupbæti.
Samt er það svo að ég hefði ekki
getað fengið betri tengdafor-
eldra þó svo að ég hefði valið úr
mörgum umsækjendum. Baldur
og Halla reyndust mér alla tíð
svo vel og gáfu mér svo mikið,
eitthvað sem býr með mér allt
lífið.
Sigrún Hrafnsdóttir.
Við eigum ótal skemmtilegra
og góðra minninga um hann afa
Baldur okkar. Við minnumst
helst ísbíltúranna niður á
bryggju til að skoða bátana,
veiðiferðanna með þeim ömmu
Höllu, sumarbústaðaferðanna
með þeim í Nesvík og skemmti-
legu sagnanna sem afi sagði
okkur áður en við fórum að sofa
á kvöldin. En hann gat spunnið
upp á staðnum ýmis spennandi
ævintýri sem urðu oft að fram-
haldssögum.
Afi Baldur lifði viðburðaríku
lífi, hann hafði heimsótt flestöll
lönd í heiminum og það þótti
okkur systrum ansi spennandi.
Um tíma bjuggum við fjölskyld-
an í kjallaranum í Laufbrekk-
unni hjá afa og ömmu. Þá biðum
við spenntar eftir afa þegar
hann var að koma heim úr flugi
en þá fengum við iðulega að
máta flugvélstjórahúfuna hans
þegar hann kom inn úr dyr-
unum en það þótti okkur mikið
sport.
Afa fannst mjög gott að borða
góðan mat og eins þá fannst
honum mjög gaman að gefa öðr-
um að borða líka. Það var spes
nammiskúffa heima hjá afa og
ömmu í Laufbrekkunni og fyllti
afi reglulega á skúffuna með
ýmiskonar nammi sem ekki var
hægt að kaupa á Íslandi í þá
daga. Hann sá líka til þess að
við fengum reglulega sleikjó
þegar hann var heima.
Svo kom að því að mamma
bannaði afa að kaupa sleikjó í
fríhöfninni. Afi hlýddi mömmu
en keypti bara í staðinn kara-
mellur og hlaup (eða seigt-
inammi eins og hann kallaði
það). Við systur fengum þá í
staðinn hvor sinn pokann af
karamellum og seigtinammi
þegar afi kom heim. Sátum við
svo upp í sófa hvor með sinn
pokann okkar og vorum mjög
sáttar við þessi skipti en ekki
kannski mamma.
Þegar við fórum í framhalds-
skóla keyptu mamma og pabbi
íbúð fyrir okkur systur rétt hjá
ömmu og afa. Við fórum því
reglulega í mat til afa og ömmu.
Afi passaði alltaf að við borð-
uðum vel, enda þótti honum
ekkert skemmtilegra en að elda.
Það var yndislegt að geta átt at-
hvarf hjá þeim.
Elsku afi okkar, við vitum að
þú ert kominn núna til hennar
ömmu Höllu. Við kveðjum þig
með þessu versi sem þú fórst
svo oft með okkur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Hvíl í friði, við söknum þín.
Þínar,
Halla og Arndís Gísla-
dætur og fjölskyldur.
Elsku afi minn. Ég mun
sakna þín mikið en ég veit að þú
ert á góðum stað núna og hjá
ömmu. Ég á svo margar góðar
minningar um þig sem ég er af-
ar þakklát fyrir að eiga, elsku
afi minn. Hann átti svo við-
burðaríka ævi og það var alltaf
yndislegt að hlusta á sögurnar
af afa á ferð og flugi um heim-
inn. Ein af mínum fyrstu minn-
ingum um afa minn er frá því ég
var rúmlega þriggja ára og fjöl-
skyldan fór í ferðalag til Banda-
ríkjanna. Ég man alltaf eftir því
þegar ég sat í kjöltunni á afa í
stjórnklefanum í flugvélinni og
fékk að ýta á einn takka á
stjórnborðinu. Þetta fannst mér
stórmerkilegt og í minningunni
var takkinn á stærð við höndina
á mér og ég var að stýra flug-
vélinni.
Ég minnist líka allra veiði-
ferðanna sem við krakkarnir
fórum með þeim ömmu og þeg-
ar hann kenndi mér að setja
orm á öngulinn í fyrsta skipti.
Páskabaðið fræga þar sem hann
raðaði hlaupi eða „seigtinammi“
eins og hann kallaði það á bað-
brúnina og fiskbollurnar að
hætti afa með brúnni sósu, sem
er ennþá uppáhaldsmaturinn
minn.
Ég minnist allra þeirra
stunda þegar þau amma bjuggu
á Blönduósi og þegar hann kom
að heimsækja mig þegar ég var
í Menntaskólanum á Akureyri.
Hann var alltaf svo áhugasamur
um það sem maður tók sér fyrir
hendur og hafði alltaf eitthvað
gott og hvetjandi að segja. Ég
kveð þig elsku afi minn með ást
og hlýju og þú munt alltaf lifa
áfram í minningunni.
Hvíl í friði, elsku besti afi
minn.
Þín
Rannveig.
Baldur kom inn í mína fjöl-
skyldu er þau Halla systir
kynntust. Þau voru bæði í
KFUM og K mjög áhugasöm í
þeim félagsskap alla tíð og áttu
þar marga góða vini. Baldur var
sérstaklega þægilegur í um-
gengni, léttur, kátur og ábyrgð-
arfullur. Baldur og Halla voru
oft, vegna vinnu hans sem flug-
virki hjá Loftleiðum, send hing-
að og þangað til starfa. Þetta
tók mjög á fjölskylduna, en þau
voru samstiga í að skapa sér
gott heimili, hvort sem var í
Noregi eða Ameríku. Þau
byggðu sér hús í Auðbrekku 13 í
Kópavogi og áttu heima þar um
skeið. Seinna fluttu þau að
Blönduósi þar sem Þórdís dóttir
þeirra bjó með sinni fjölskyldu.
Þar áttu þau góða daga í nokkur
ár. Baldur naut þess að fara í
gönguferðir, líta niður á bryggju
og tala við krakkana sem þar
voru við veiðar. Við Baldur og
Halla áttum margar góðar
stundir saman við veiðar og úti-
vist. Þegar Halla lést árið 2003
flutti Baldur aftur suður og fékk
leigða sömu íbúð og þau Halla
höfðu byrjað sinn búskap. Hann
bjó þar með köttinn sinn og
undi sér vel. Strákarnir hans
voru á næstu grösum og var
hann í góðu sambandi við þá.
Baldur stundaði ungur fim-
leika og var alla tíð vel á sig
kominn. Hann var mikill fjöl-
skyldumaður og naut þess að
vera með sínum. Þegar Baldur
varð 85 ára í janúar var boðið til
veislu og þar sátum við Baldur
saman og nutum þess að vera
til. Þetta var í síðasta skiptið
sem við Dísa hittum hann.
Nokkrum dögum síðar var hann
allur. Hann dó í rúminu sínu þar
sem þau Halla höfðu deilt sæng
frá fyrstu tíð.
Blessuð sé minning um góðan
dreng. Þökk fyrir allt, kæri
Baldur. Guð blessi þitt fólk.
Þinn vinur og mágur,
Vilhjálmur Sigtryggsson.
Kveðja frá
Éljagangsmönnum
Enn fækkar í hópi gamalla
KFUM-félaga sem árið 1948
stofnuðu lítið félag um skíða-
skála sem þeir keyptu og var í
smíðum á Hellisheiði. Félagarn-
ir urðu alls 24 sem stóðu að
þessum kaupum. Baldur var
meðal þessara KFUM-manna
og var hann einn af frumkvöðl-
unum. Hann var kosinn í fyrstu
stjórn félagsins og sat í stjórn í
mörg ár, lengst af sem ritari.
Skálann nefndu félagarnir Élja-
gang og festist nafnið síðan við
hópinn, sem jafnan voru kallaðir
Éljagangsmenn. Baldur var
meðal þeirra sem voru jafnan í
framlínunni á meðan verið var
að festa lög og reglur í sessi.
Til margra ára var árlegur
viðburður að halda árshátíð í
nafni hópsins í húsakynnum
KFUM við Amtmannsstíg og
voru þær ætíð vel sóttar. Baldur
var oft í undirbúningsnefnd,
enda afar skemmtilegur og hug-
myndaríkur. Hann var ágætur
skíðamaður og sótti m.a. skíða-
skóla á Ísafirði ásamt þremur
öðrum úr félaginu.
Baldur nam flugvélvirkjun og
vann lengst af hjá Loftleiðum.
Vegna starfa sinna var hann bú-
settur ásamt fjölskyldu sinni í
Noregi og síðar í Bandaríkjun-
um og af þeim sökum var um
tíma sem hann gat ekki sótt
samverustundir í félaginu. Hann
var einn þeirra sem aldrei létu
sig vanta þegar félagarnir hitt-
ust á fundum, ef hann gat því
við komið. Þegar hann á seinni
árum bjó á Blönduósi þótti hon-
um vænt um ef reynt yrði að
velja dag til að hittast þegar
hann átti erindi til borgarinnar.
Honum þótti það skemmtileg
tilviljun, þegar hann flutti frá
Blönduósi, að setjast að í sömu
íbúð og þau Halla höfðu byrjað
sinn búskap í.
Brottkall Baldurs kom okkur
Éljagangsmönnum á óvart. Þeg-
ar við hittumst síðast, í byrjun
desember á síðasta ári, var hann
hress og virtist í góðu formi. Við
vorum reyndar þess meðvitaðir
að hann var búinn að ganga með
hjartakvilla í nokkurn tíma og
hafði hann orð á því að þegar
hann fékk gangráðinn hefði lífið
hjá honum gjörbreyst. Þegar lit-
ið er til baka er í huga okkar
Éljagangsmanna fyrst og fremst
þakklæti fyrir að hafa átt Bald-
ur að félaga og vini. Þakklæti
fyrir allar góðar og eftirminni-
legar samverustundir og fyrir
að hafa oft, á fyrri árum, átt
þess kost að halda fundi á heim-
ili þeirra Höllu þegar þau
bjuggu í Kópavoginum.
Við biðjum algóðan Guð að
blessa og styrkja börn þeirra
hjóna ásamt barnabörnum,
barnabarnabörnum og tengda-
fólki.
F.h. Éljagangsmanna,
Narfi.
Í bernsku hitti ég hann fyrst í
lok fimmta áratugar síðustu ald-
ar. Hann var glaður, ferskur,
góðlegur og tók okkur strákun-
um í KFUM, „sveitinni hans“
(Grettisgötugenginu o.fl.) alltaf
ljúflega en með festu. Þegar við
fórum yfir mörkin í ærslum
byrsti hann sig og hvessti og við
vissum hvaðan á okkur stóð
veðrið.
Hugmyndaflug hans flaug í
hæstu hæðir og þegar hann
sagði okkur framhaldssögur var
steinhljóð í salnum. Allir sátu
gapandi af spenningi. Sögurnar
hans voru ólíkar öllum öðrum
sögum sem við heyrðum og lás-
um. Hann var á undan samtíð
okkar. Ég hafði í langan tíma
ætlað að fá lánaða bók á bóka-
safni KFUM eftir Jules Verne
sem nefndist Leyndardómar
Snæfellsjökuls en tók oftast
Hróa hött, Benna-bækurnar,
Son öræfanna eftir Jón Björns-
son og aðrar spennubækur okk-
ar tíma.
Baldur sýndi okkur ekki að-
eins bráðskemmtilegar sögur
um Knold og Tot á myndvarpa
þeirra tíma heldur skáldaði sín-
ar eigin vísindaskáldsögur. Þær
gerðust ekki í iðrum jarðar eða
neðansjávar heldur úti í geimn-
um. Ímyndunaraflið hafði engin
landamæri. Hann var Isaac Asi-
mov okkar drengjanna.
Við sátum negldir í sætum
okkar meðan á sögum hans stóð.
Svo hætti hann er leikar stóðu
sem hæst og við gátum ekki set-
ið kyrrir af spenningi. Við stóð-
um á fætur og sungum af krafti
Áfram Kristsmenn, krossmenn
og Hver er í salnum? svo inni-
lega af hjarta að veggirnir titr-
uðu. En hugurinn var bundinn
lengst úti í víðáttum og undrum
geimsins. Blandan reyndist hin
besta er árin liðu: söngur, sög-
ur, viðmót, guðs orð og góðir
siðir og ljúfur andblær.
Það stafaði frá Baldri hlýja
og einlægni, glettni og dálítil
stríðni. Maður fann að honum
þótti vænt um okkur og með
gleði sinni og umhyggju sáði
hann fræjum sem enn bera
ávöxt á mínum efri árum. Ég
minnist veru hans frá bernsku-
skeiðinu með miklu þakklæti.
Þegar ég síðar meir sagði sögur
í gönguferðum upp á Skarðs-
heiði, í Lindarrjóðri eða á kvöld-
vökum í Vatnaskógi og í
KFUM, voru áhrif hans mikil í
frásagnarhefð minni. Viðmót
hans hafði greypst í vitund
mína.
Minning um Baldur er mér
ljós og kær og sendi ég fjöl-
skyldu hans og ástvinum ein-
lægar samúðarkveðjur.
Þórir S. Guðbergsson.
Baldur G.
Bjarnasen