SunnudagsMogginn - 29.01.2012, Side 29

29. janúar 2012 29
sem ég fékk annað hjartaáfall og það þriðja. Líffærin voru
hætt að starfa en fóru í gang aftur og ég fékk gervidælu
sem ég gekk með í nokkra mánuði meðan ég beið eftir
nýju hjarta.
En mikið fannst mér gaman að kynnast lífinu á spít-
alanum. Þar gerast kraftaverk á hverjum degi. Ég hefði
ekki viljað fara á mis við að kynnast þeim heimi. Áður
hafði ég ekki hugmynd um hvað gerðist á spítala, ekki
frekar en ég vissi hvað væri að gerast á tunglinu. Það að
kynnast spítalalífinu dýpkaði sýn mína á lífið. Annars er
ég næstum búinn að gleyma því að þetta hafi gerst.
Ég var sendur til Svíþjóðar árið 2009 í aðgerð þar sem
ég fékk nýtt og gott hjarta. Ég hlakkaði til að fara inn á
skurðstofuna og losna við gamla hjartað og sagði eft-
irvæntingarfullur við hjúkrunarfólkið: Ég sé ykkur á eft-
ir!“
Varstu aldrei hræddur um að þú myndir deyja?
„Nei, ég var alveg viss um að ég myndi ekki deyja. Mér
fannst ekki koma til greina að kveðja þennan heim. Á
heimleið í flugvélinni var ég á sterkum lyfjum og sá alls
konar ruglsýnir. Ég sá seglskip með víkingum sem komu
við í Orkneyjum og rændu þar konum á strigapilsum.
Mér lá svo á að komast heim að ég kallaði til þeirra:
Hættið þessari vitleysu, komum okkur af stað, það er nóg
af konum heima! Í annarri sýn var ég í rimlalyftu sem var
á uppleið og alls kyns fólk, sem ég þekkti, kom til að tala
við mig. Í enn annarri sýn var ég fastur í svartri jök-
lulsprungu með skrattanum. Það var skelfilegt að standa
fyrir framan hann. Ég benti á hann með krossaða fingur
meðan ég endurtók bút úr síðustu ræðu Sigurbjarnar
Einarssonar í Reykholti: Jesú bregst aldrei, Jesú er alltaf
til staðar, og endurtók þau orð þar til hann hörfaði undan
mér, helvítis andskotinn!
Það tók tíma að jafna sig en þegar ég var kominn aftur
á stjá var ég svo glaður að í þó nokkurn tíma langaði mig
hreinlega til að ganga að næsta manni og taka í höndina á
honum. Fólk kom oft til mín og óskaði mér til hamingu
með batann og er enn að því. Ég á ekki orð yfir hvað ég er
þakklátur því hjúkrunarfólki sem sá um mig og líka þeim
sem koma til mín til að segja að þeir séu ánægðir með að
ég skuli enn vera á lífi. Þegar nýja hjartað varð eins árs fór
ég í fjallgöngu og ég fór í tvær fjallgöngur síðasta sumar
og finn ekki fyrir neinu.“
Þegar þögnin öskrar
Hvað gerirðu í frístundum?
„Ég les á kvöldin. Síðustu árin hef ég lesið mikið í sögu
og neftóbaksfræðum eða sögulegum fróðleik, eins og
aðrir kalla það. Núna er ég að lesa Hjarta mannsins eftir
Jón Kalman Stefánsson. Ég er hálfnaður með bókina og
hef ánægju af lestrinum. Ég blaða í Sjálfstæðu fólki
nokkrum sinnum á ári, les hana bæði aftur á bak og
áfram, og finn alltaf eitthvað nýtt í henni. Fyrir örfáum
árum las ég bunka af verkum Guðmundar G. Hagalín og
það var ansi hressandi lestur. Guðmundur þekkti ömmu
mína og ég heimsótti hann eitt sinn og hann sagði mér
sögur hárri röddu alla nóttina meðan hann gekk fram og
til baka með kreppta hnefana.“
Líturðu svo á að þú sért í samkeppni við aðrar
eftirhermur?
„Nei, ég er eins og ég er og ætla bara að vera þannig. Ég
velti samkeppni aldrei fyrir mér. Við sem störfum sem
eftirhermur erum svo ólík innbyrðis, þar eru ekki allir að
gera það sama. Ég held bara mínu striki og hef ekki hugs-
að mér að hætta. Ég ákvað reyndar aldrei að byrja í þessu
starfi þannig að ég get ekki hætt.“
Sérðu aldrei eftir því að hafa gerst skemmtikraftur?
„Nei. Ég hef verið í þessu starfi frá nítján ára aldri og
gæti ekki lifað án þess. Ef það líður hálfur mánuður eða
meira á milli skemmtana finnst mér eitthvað vanta í líf
mitt. Kannski er það adrenalínið! En ég væri svosem ekki
ýkja hrifinn af því að börnin mín færu út í þetta og myndi
segja þeim að gera frekar eitthvað af viti. Dóttir mín,
Vaka, hefur verið að leika og dansa, bæði í Þjóðleikhúsinu
og Borgarleikhúsinu, og ég er alltaf að brýna fyrir henni
að láta ekki leiðast út í leiklistina. En ég segi það reyndar
meira í gríni en alvöru.“
Var einhver sem sagði eitthvað svipað við þig á sín-
um tíma?
„Nei, reyndar ekki. En það kemur enn fyrir að menn
spyrji mig við hvað ég vinni þótt þeir viti að ég sé
skemmtikraftur. Aðalvinnan mín er að skemmta fólki,
þótt ég hafi líka, meðan gamla hjartað var í lagi, starfað
sem landvörður, fararstjóri og fleira á sumrum. Ég hef
alltaf verið mikill náttúruunnandi. Í náttúrunni finnur
maðurinn ró. Það er gott að komast upp á fjall og hlusta á
þögnina. Þar er þögnin stundum svo hávær að hún sker í
eyrun. Það getur verið gott að hlusta á hana öskra hátt.“
’
Fólk kom oft til mín og óskaði
mér til hamingu með batann
og er enn að því. Ég á ekki
orð yfir hvað ég er þakklátur því
hjúkrunarfólki sem sá um mig og
líka þeim sem koma til mín til að
segja að þeir séu ánægðir með að
ég skuli enn vera á lífi.
Morgunblaðið/Kristinn
„Ég held bara mínu
striki og hef ekki
hugsað mér að hætta.“