Helgafell - 01.04.1943, Qupperneq 47

EINAR BENEDIKTSSON
183
þeir. En lakari myndi hún samt vera,
ef við værum hér ekki, því að það
skuluð þið vita, að andi okkar fer um
allan jarðarhnöttinn.
HvaSa átrúnað hafið þið ? spurðu
prófessorarnir.
ViS trúum á Jesú, frelsarann frá
Nazaret.
Þetta þótti prófessorunum undarlegt,
því að enginn vissi til þess á Vestur-
löndum, að nokkur andvari af kristin-
dómi hefði komizt þangað austur.
Þegar Einar Benediktsson hafði sagt
mér söguna um aldur manna þar
eystra, innti ég hann eftir, hvort hann
hefði rannsakaS þetta nokkuð frekar.
LítiS eitt meira get ég sagt þér, svar-
aði Einar. Ég bjó í London á hóteli
með indverskum prins. Ég fór að spyrja
hann um þennan aldur manna, hvort
nokkuð væri hæft í þessu.
Hann kvað það vera. Þetta væri satt.
Eftir langæja þjálfun fengju þeir hæfi-
leika til að yngja sig upp.
HafiS þér reynt nokkuð af þessu
tagi ? spyr Einar prinsinn.
Ekki neitt, sem teljandi er, en svo-
lítið hef ég reynt.
GetiS þér sýnt mér nokkuð þess-
háttar ? spyr Einar.
ÞaS er lítið. ASeins byrjun. HafiS
þér nokkuS í vasanum ?
Ég tek upp lokað veski og legg á
borðiS í stofunni, sem við sátum í.
Hvert óskið þér, að veskið fari ? spyr
prinsinn.
Ég óska, að það taki sig upp af borð-
inu og fari uppí loftið í stofunni, nemi
þar staðar og verSi þar kyrrt, þangað
til þér spyrjið mig aftur, hvert það eigi
að fara.' SíSan spyr ég prinsinn, hvort
eg megi halda um hendurnar á hon-
um, meðan þessu fari fram. ÞaS var
vel komiS. ViS sátum saman í sóffa.
Sýningin átti að standa í eitthvað
fimmtán mínútur.
Prinsinn byrjaði með því að líta
snöggvast á veskið og festir augun á
því örstutta stund án þess aS hreyfa
sig neitt í sóffanum. SíSan rennir
hann augunum af veskinu uppí loftið.
Og hvað heldurðu að þá hafi gerzt ?
VeskiS fylgir augunum, þýtur uppí
loftið og liggur þar grafkyrrt á loft-
fletinum. AS svo búnu beindi hann
augunum í ýmsar áttir í stofunni eftir
beiðni minni. Ég ákvaS alltaf staðinn,
sem hann skyldi renna þeim á í það og
það skiptið, og það skeikaði aldrei,
aS veskið hlýddi augum hans og
fylgdi hreyfingum þeirra. SíSast ósk-
aði ég, að það kæmi á borðið og þaðan
niðurá hnén á mér. ÞaS brást ekki
heldur.
Þetta kallið þér KtiS, segir Einar við
prinsinn. Þetta kalla ég nú mikið.
Þá svarar prinsinn: Þetta er kallað
lítið þar eystra, aðeins byrjun.
Nokkrum augnablikum eftir að Ein-
ar hafði sagt mér þessa sögu, hitti ég
Einar H. Kvaran á götu. Má ég ganga
með þér svolítið ? spyr ég, og segi hon-
um sögu Einars. HvaS segir þú um
þetta ?
Ég segi náttúrlega það, svarar Kvar-
an, að einsog menntun okkar Evrópu-
búa er farið, þá getum við ekkert um
Asíu sagt í þessum efnum og ættum
því ekki að neita neinum þeim undr-
um, sem þaðan eru sögð.
LeiSir okkar Einars Benediktssonar
skildu aS fullu og öllu skömmu eftir
að hann fluttist suðurí Herdísarvík.
Hann skrapp þá til Reykjavíkur og við
hittumst nokkuð oft hér og þar í bæn-
um. Þá var Einar orðinn allur annar
maður, en þegar við sátum forðumdaga
yfir próflestrunum í litlu stofunni
heima hjá Þorbjörgu föðursystur hans,