Helgafell - 01.04.1943, Síða 118

254
HELGAFELL
þá ekkerc um að elska annað og miklu
stærra föðurland í viðbót, jafnheitt eða ennþá
heitar. Að þessu leyti kemst t. d. Sigurður
Eggerz ekki nema í hálfkvisti við kommúnist-
ana, því hann elskar fyrst og fremst sitt eigið
land, og lætur það ganga fyrir öllu öðru. En
þó fæstir þyrðu að fullyrða, að þeir elski ætt-
jörð sína á sama hátt og Sigurður Eggerz, þá
eru þeir margir, sem mundu telja sig hlut-
genga ættjarðarvini, ef þeir elskuðu land sitt
ekki minna en ég og Bjarni Benediktsson, sem
er að vísu hagyrðingur, en ekki eins lyriskur
hugsjónamaður og Sigurður Eggerz. En fæst-
um er raunar gefið að elska Iand sitt í sama
mæli og við Bjarni gcrum, sem unnum því
öllu, fortíð þess og sögu, fólki þess og framtíð.
Flestir binda ættjarðarást sína
r við miklu takmarkaðra svið og
VIÐ ÁNA , ,. , , c. - . , °
eru landi sinu þarrir tynr það.
Þeir elska fyrst og fremst tún sitt og heima-
haga, útsýnið frá glugganum sínum, fiski-
miðin sín, fjölskylduna sína og bátinn sinn.
í þessum flokki eru flestir hinna kyrrlátustu
ættjarðarvina, menn eins og Ólafur Thors og
Ekkjan við ána, sem
„elskaði ekki landið
en aðeins þennan blett“,
og gat ekki hugsað sér að hverfa brott frá
ættjörð sinni, hvað sem á bjátaði og hversu
rík sem hún yrði, því þegar
„grannarnir sig fluttu
á hnöttinn hinu megin,
hún hristi bara kollinn
og starði fram á veginn.“
* • *
Eins og vikið hefur verið að í inngangs-
greinum þessa heftis, hafa þau tíðindi gerzt,
að Jónas Jónsson fæst nú ekki lengur til þess
að skrifa í Tímann, og hefðu þó margir getað
ENDURBÆTUR -nt honum þess, að hafa
ÁTÍMANUM Þ- nokkru fyrr.
Hins vegar turða margir
sig á því, að aðrir forustumenn Framsóknar-
flokksins virðast taka þessu með nokkrum
fögnuði, því það er Iöngu vitað, að hvað sem
segja má um skoðanir Jónasar Jónssonar í
einstökum málum og viðhorf hans til einstakra
manna, er hann að mörgu leyti bezt mennt-
aður sinna flokksmanna og þeirra ritfærastur,
LISTFRÆÐSLA
TÍMANS
þegar hann vill það við hafa. Að þessu Ieyti
var hann einatt í fullu ósamræmi við lágkúru-
háttinn, sem þessi flokkur hefur þótzt þurfa
svo mjög á að halda, enda munu aðstand-
endur Tímans vænta sér meiri heildarsvips á
útgáfunni eftir að síðustu leifarnar af
andríkinu og „skemmtilegheitunum" eru
horfnar úr dálkum blaðsins með Jónasi. Þar
sem það er einnig vitað, að kaupendum Tím-
ans hefur farið fækkandi síðan þetta gerðist,
má ennfremur ætla, að útgefendunum sparist
talsverður pappír og prentun við fráhvarf Jón-
asar og einnig þess vegna hlýtur það að vera
þeim kærkomið.
Þá hefur Tíminn síðustu vikurnar gert sér
far um að tryggja sér samstarf ýmsra ágætis-
manna, einkum þeirra, sem minnst hætta er á,
að fari fram úr hámarkskröfum blaðsins um
smekkvísi og virðuleik. Nú síðast hefur það
fengið Asgeir Bjarnþórsson til að hafa með
með höndum listfræðsluna fyrir lesendur sína,
og hefur blaðið verið hepp-
ið í valinu. Að vísu má
segja, að Ásgeir sé með
þeim annmörkum, frá sjónarmiði Tímans, að
hafa fullmikla þekkingu á málaralist og vera
helzt til greindur, en hvorugur þessara eigin-
leika mun þó óviðráðanlegri en svo, að öðrum
eins hæfileikamanni og Ásgeiri ætti að geta
tekizt að halda þeim í skefjum.
Hinn nýi fræðingur Tímans skrifar fyrstu
hugvekju sína um listir í „kjallara" blaðsins
2. júlí. Hann byrjar þar með því að víkja að
sýningarskála þeim, sem myndlistamenn hafa
komið sér upp við hliðina á Alþingishúsinu,
og virðist fagna yfir því, að skálinn standi á
„tréfótum í feni“ og telur það „vel viðeigandi",
þar sem það sé „táknrænt fyrir Bandalagið
nafntogaða". — Vel má vera, að myndlista-
menn hefðu kosið sér öruggari grundvöll til
að byggja á en lóð þessa, er þeir fengu lánaða
til óákveðins tíma fyrir velvild Alþingis og
ríkisstjórnar, og vissulega mundu þeir hafa
tekið því með þökkum, ef Ásgeir hefði beitt
áhuga sínum og dugnaði við að finna þeim
annan stað hentugri. Ásgeir mun raunar telja
sér þetta síður skylt fyrir þá sök, að hann se
ekki virkur meðlimur í félagssamtökum mynd-
listamanna, og er þó ólíklegt, að hann eigi