Morgunblaðið - 04.03.2013, Blaðsíða 20

✝ Guðni AlbertGuðjónsson
rennismíðameistari
fæddist á Suður-
eyri við Súg-
andafjörð 16. maí
1931. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 21. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðjón Hall-
dórsson, fæddur á Hóli í Önund-
arfirði 16. apríl 1882, d. 24. febr-
úar 1960 og Rebekka Kristín
Guðnadóttir, fædd á Kvíanesi í
Súgandafirði 8. sept. 1892, d. 14.
september 1964. Guðjón og Re-
bekka eignuðust sex börn. Þau
eru í aldursröð: Egill, f. 11. des.
1917, d. 31. okt. 1988. Halldór, f.
3. okt. 1919, d. 17. mars 1922.
Guðríður, f. 10. maí 1921, d. 12.
sept. 1998, Jóhanna, f. 28. maí
1926, Guðrún, f. 15. mars 1928,
og yngstur Guðni Albert sem
hér er minnst.
Árið 1956 kvæntist Guðni Sig-
ríði Friðrikku Jónsdóttur, f. 27.
maí 1937, frá Flateyri við Ön-
Vera, f. 1981, sem á tvö börn, b)
Marta, f. 1988 og c) Símon
Guðni, f. 1995. 4) Kristín, f. 7.
júní 1964. Sonur hennar og
manns hennar Einars Vignis
Sigurðssonar, f. 1964, er: a)
Benedikt Leó, f. 2002. Börn Ein-
ars af fyrra sambandi eru Val-
gerður Brynja, f. 1985, hún á
þrjú börn, og Pálmar Dan, f.
1988. 5) Jóna Björk, f. 31. mars
1967. Börn hennar og eig-
inmanns hennar Jóns Marinós
Jónssonar, f. 1964, eru: a) Sonja
Sigríður, f. 1994 og b) Sölvi
Steinn, f. 1997.
Að loknu námi í Vélsmiðjunni
Héðni, 1958, tók Guðni við
rekstri vélsmiðju föður síns á
Suðureyri og rak hana ásamt
Agli bróður sínum til 1966 er
þau Guðni og Sigríður fluttu
með dætrum sínum til Reykja-
víkur. Guðni starfaði m.a. hjá
Olíufélaginu Skeljungi, við eigið
fyrirtæki; Plötuofna í Kópavogi,
sem hann stofnaði með Ómari
Þórðarsyni, systursyni sínum,
sem verkstjóri hjá Mjólkurfélagi
Reykjavíkur og í Húsasmiðjunni
þar til hann lét af störfum 2001.
Guðni og Sigríður bjuggu
lengi á Nesvegi 63 í Reykjavík
en síðastliðin tvö ár á Sléttuvegi
29 í Reykjavík.
Útför Guðna verður gerð frá
Neskirkju í dag, 4. mars 2013,
og hefst athöfnin kl. 13.
undarfjörð. For-
eldrar hennar voru
Arnfríður Lára
Álfsdóttir, f. 2. nóv.
1896, d. 27. feb.
1980, og Jón Ólafur
Kristjánsson, f.
27.12. 1876, d. 29.
júlí 1966.
Guðni og Sigríð-
ur eignuðust fimm
dætur. Þær eru: 1)
Rebekka, búsett í
Ósló, f. 29. febr. 1956. Eig-
inmaður hennar er Anders
Gundhus, f. 1956, og eiga þau
soninn b) Christoffer, f. 1992.
Dóttir Rebekku af fyrra hjóna-
bandi er: a) Tinna Guðmunds-
dóttir, búsett í Ósló, f. 1981.
Tinna á eina dóttur. Börn And-
ersar af fyrra hjónabandi eru
Daniel, f. 1981 og Caroline, f.
1983. 2) Anna Ólafía, f. 19. jan.
1958. Eiginmaður hennar er
Viðar Böðvarsson, f. 1951. Dótt-
ir þeirra er: a) Rakel, f. 1978.
Hún á tvö börn. 3) Arnfríður
Lára, f. 5. júlí 1960. Eiginmaður
hennar er Sveinbjörn Lárusson,
f. 1959. Börn þeirra eru: a)
Það var að morgni nýársdags
árið 1978 að ég heyrði fyrst í
Guðna. Ég hafði hitt Fríðu dóttur
hans nokkrum dögum áður og við
ætluðum í bíó þennan dag. Þegar
ég hringdi svaraði Guðni, sagði að
hún væri sofandi. Nokkrum
klukkustundum og símtölum síðar
fékk ég loks að tala við Fríðu.
Ávallt var Guðni kurteis við mig í
þessum samtölum og aldrei varð
ég var við óþolinmæði gagnvart
þessum unga ágenga pilti sem var
að stíga í vænginn við dóttur hans
og átti svo erfitt með að bíða.
Nokkrum dögum síðar var mér
boðið í kaffi hjá Siggu og Guðna og
var tekið af alúð og hlýju. Síðan
hef ég verið hluti af fjölskyldunni.
Við Guðni áttum ótal stundir
saman. Hann eyddi óratíma í að
leiðbeina mér og aðstoða við að
gera við og mála Austin Mini sem
við Fríða áttum fyrstu búskapar-
árin okkar. Ávallt var hann boðinn
og búinn að aðstoða okkur ef það
þurfti eitthvað að gera við, smíða
úr járni eða bara gera við bílinn.
Ógleymanleg er sú minning þegar
hann bað mig að vera með sér að
reisa sumarbústað og ég sagði
honum að það væri lítið mál að
eyða sumarfríinu með honum fyr-
ir austan. Ég myndi bara taka
Veru litlu með mér, en hún var þá
5 ára og Fríða föst í vinnu í bæn-
um. Hann játti þessu en var ekki
trúaður á að okkur yrði mikið úr
verki með barnið með okkur. Við
gistum í sumarbústað Þuru systur
minnar sem er skáhallt á móti bú-
stað þeirra Siggu og Guðna. Ég
held að ánægjan og stoltið sem
skein af honum þegar hann sagði
síðar frá þessum tíma segi allt um
hvað þessi tími var honum kær.
Við fórum út snemma á morgn-
ana og Vera kom hoppandi og
syngjandi á eftir okkur þegar hún
vaknaði og var búin að klæða sig
og borða morgunmat, þá heyrðist
oft „sjáðu þarna kemur hún“.
Prýðilega gekk að sameina vinn-
una og eftirlit með stelpuskottinu.
Ekki síður minnist ég stoltsins í
afanum þegar við vorum að keyra
inn afleggjarann að sumarbústöð-
unum í Hraunborgum, þegar Vera
las nöfnin á götuskiltunum, „hvað
hún er bara orðin læs“. Bókin
Reikningsveislan var keypt í
næstu kaupstaðarferð og lásum
við bókina með Veru á hverju
kvöldi þarna í sveitinni. Ótal
stundir og ferðir áttum við síðar
saman þegar hann var að byggja,
breyta og bæta sumarbústaðinn.
Guðni var stoltur af börnum
sínum og ekki síður barnabörnum.
Ótal á ég myndirnar þar sem hann
er með barnabarn í fanginu að
sýna því heiminn. Enda leið þeim
vel í fanginu hjá afa Guðna þar
sem þau voru ávallt velkomin.
Þegar við kveðjum nú Guðna vil
ég þakka fyrir allar ferðirnar yfir
heiðina og samverustundirnar á
lífsleiðinni. Ég veit að þegar hann
nú kemur yfir þessa síðustu heiði
taka ástkærir foreldrar og systk-
ini fagnandi á móti honum.
Sveinbjörn.
Guðni, tengdafaðir minn, var
ekki maður margra orða enda var
starfssvið hans tengdara verkum
en orðum. Hann var rennismiður
að mennt og rak á árum áður vél-
smiðju á Suðureyri við Súganda-
fjörð ásamt bróður sínum.
Guðni stundaði ýmiss störf um
ævina, sótti sjóinn, starfaði sem
verkstjóri í Fóðurblöndunni og
rak á tímabili eigið ofnafyrirtæki
ásamt Ómari Þórðarsyni, systur-
syni sínum. Síðustu starfsárin
vann hann í Húsasmiðjunni og í
því starfi fékk þekking hans og
verklagni að njóta sín.
Guðni kynntist ungur eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Sigríði Frið-
rikku Jónsdóttur, og eignuðust
þau fimm dætur á ellefu árum.
Lífsbaráttan hefur án efa verið
hörð fyrir vestan og um miðjan
sjöunda áratuginn tóku þau hjón-
in þá ákvörðun, væntanlega með
framtíðarhag dætranna í huga, að
flytja til Reykjavíkur.
Það er erfitt fyrir nútímamann
að gera sér í hugarlund hvernig
það hefur verið fyrir fjölskyldu-
föður og fyrirvinnu sjö manna fjöl-
skyldu að koma sér upp þaki yfir
höfuðið og brauðfæða fjölskyldu á
þessum árum, en það gerði Guðni
með því að leggja hart að sér og
láta verkin tala.
Þegar ég kynntist eiginkonu
minni, Önnu, næstelstu dóttur-
inni, bjó fjölskyldan á fallegu
heimili, í stórri íbúð, við Dalbraut.
Fimm árum síðar var sú íbúð seld
og í stað hennar keypt falleg hæð í
vesturborginni, þar sem þau
Guðni og Sigríður bjuggu í 27 ár.
Síðustu tvö ár voru þau hjónin bú-
in að koma sér vel fyrir á Sléttu-
vegi 29.
Á níunda áratugnum byggði
Guðni sumarhús í Hraunborgum í
Grímsnesi þar sem stórfjölskyld-
an hefur átt margar ánægjustund-
ir saman. Nú síðast í afmælis-
veislu hans síðasta vor, þar sem
dæturnar, tengdasynirnir og
barnabörnin voru mætt til að eiga
ánægjustund yfir góðum kvöld-
verði.
Guðni smíðaði eitt og annað um
ævina, meðal annars kertastjaka
úr smíðajárni sem hann gaf sínum
nánustu og hafa meðal annars
prýtt heimili okkar hjóna. Fyrir
um það bil ári fór hann á námskeið
í silfursmíði ásamt einni dætra
sinna, sem var þeim báðum gagn-
legt og skemmtilegt, og þar urðu
til verk sem bera skapara sínum
fagurt vitni.
Guðni var myndarmaður, há-
vaxinn, samsvaraði sér vel og var
dökkur á brún og brá á yngri ár-
um. Hann var smekkmaður á föt
og ávallt vel klæddur. Augljóst er
að smekkvísi og hæfileikar Guðna
og Sigríðar hafa erfst til dætr-
anna. Allar hafa þær lokið lang-
skólanámi, hver á sínu sviði. Allar
hafa þær áhuga og þekkingu á
listum og menningu og búa að því
sem mótaði uppvöxt þeirra á
æskuheimilinu. Guðni hafði góða
kímnigáfu og þótt hann væri ekki
orðmargur kom hann oft með
hnyttnar athugasemdir sem hittu
vel í mark. Hann sannaði það fyrir
manni hvað gerðir okkar mann-
anna eru í raun meira virði en orð-
in, þó að þau séu allra góðra gjalda
verð.
Ég votta tengdamóður minni
og öðrum aðstandendum samúð
mína og bið Guð að varðveita
Guðna Guðjónsson.
Viðar Böðvarsson.
Mig langar að minnast tengda-
föður míns í örfáum orðum. Það
var fyrir ríflega 25 árum að ég
kynntist Jónu Björk, eiginkonu
minni, og upp frá því föður henn-
ar, Guðna. Bauð hann mig vel-
kominn í fjölskylduna frá fyrsta
degi og urðum við strax mjög góð-
ir vinir. Guðni var ákveðinn maður
og fastur fyrir en mýkri hliðin var
ekki langt undan og var hann
óspar á að hrósa þeim sem það
áttu skilið.
Guðni var lærður rennismiður
og var hann snillingur þegar kom
að því að móta málminn hvort sem
það voru stórir vélahlutir eða silf-
urhringar og hálsmen sem hann
smíðaði á efri árum og afkomend-
ur hans njóta góðs af. Guðni var
líka hagleikssmiður á tré og sést
það best á sumarbústaðnum sem
hann byggði í Hraunborgum í
Grímsnesi fyrir fjölskylduna. Bú-
staðurinn var rétt fokheldur þeg-
ar ég bættist við hópinn og áttum
við margar góðar samverustundir
við að innrétta hann og breyta og
bæta. Ég minnist þess hversu nat-
inn hann var við barnabörnin sín
og fljótur að finna smíðaverkefni
fyrir þau þegar þau komu í heim-
sókn í bústaðinn. Fyrr en varði
var veröndin full af allskyns bát-
um og skipum sem hann kenndi
þeim að búa til.
Þegar horft er til baka eru 25 ár
ekki langur tími enda líður tíminn
hratt þegar gaman er og mikið að
gera. Það var fyrir 8 árum sem
Guðni greindist með þann sjúk-
dóm sem síðan lagði hann að velli
en hann tók þessu af æðruleysi og
lét engan bilbug á sér finna. Bar-
áttan gekk vel lengi framan af en
síðastliðið haust versnaði heilsan
hratt. Það lýsir ákveðni hans vel
að þegar hann lá á spítalanum í
byrjun desember og var búinn að
fá nóg af þeirri dvöl, reif hann sig
á fætur og fékk það mikinn kraft
að hann fékk að fara heim til að
dvelja þar fram yfir jól og áramót.
Ég mun minnast þess lengi að
hafa átt þessi skemmtilegu jól og
áramót með þeim hjónum, Siggu
og Guðna.
Farinn er góður drengur á vit
feðra sinna og er hann nú laus við
allar þær þjáningar og heilsuleysi
sem herjaði á hann undangengnar
vikur. Mun hans verða sárt sakn-
að og erfitt verður að fylla það
tómarúm sem hann skilur eftir en
ég veit að við eigum eftir að smíða
saman aftur.
Hann réð sínum ráðum sjálfur.
Hann rækir sín skyldustörf.
Þótt líkaminn sortni af sóti,
er sálin hrein og djörf.
Fast er um tangirnar tekið,
en tungunni lítið beitt
Hart dynja höggin á steðjann,
unz höndin er dauðaþreytt.
(Davíð Stefánsson.)
Hvíldu í friði, kæri vinur.
Jón Marinó.
Elsku afi minn er látinn. Ég
minnist hans með hlýhug og þakk-
læti fyrir öll árin sem við áttum
saman. Afi var góður maður, ein-
staklega barngóður, húmoristi og
hafði gaman af því að segja sögur.
Hann var handlaginn og kunni vel
til verka á mörgum sviðum. Hann
byggði t.d. sumarbústað í Gríms-
nesinu, gerði kertastjaka úr
smíðajárni og fór á námskeið í silf-
ursmíði. Hann vann líka mikið
enda sá hann fyrir stóru heimili.
Afi var umvafinn kvenfólki alla
sína tíð, þar sem hann og amma
eignuðust fimm dætur og var mik-
ið grín gert að því að fyrstu fjögur
barnabörnin voru líka stelpur.
Ég var fyrsta barnabarnið og
var svo heppin að fá að verja góð-
um tíma á heimili hans og ömmu á
Dalbrautinni. Sérstaklega er mér
minnisstætt þegar afi og ég rölt-
um saman hönd í hönd út í sjoppu í
hvert skipti sem ég var þyrst og
keyptum malt og appelsín. Ég hef
örugglega ekki verið mikið eldri
en 5 ára. Afi hafði nefnilega ein-
staklega gaman af því að gleðja
barnabörnin. Eitt skipti taldi afi
mér líka trú um að setja fína skál
út í glugga til að jólasveinninn
gæti nú gefið mér eitthvað fallegt.
Ég hafði gleymt spariskónum
heima og var einungis með skítug
stígvél sem ég vildi alls ekki setja
út í glugga og því síður skó af afa
eða ömmu. Ég fór áhyggjufull að
sofa þessa nótt því ég hélt að jóla-
sveinninn myndi fara fram hjá
þessum glugga með skálinni. En
auðvitað beið mín heill poki af
Mónu-skúkkulaðidropum daginn
eftir. Ég var svo glöð og man
þennan atburð svo vel og ekki síst
vegna þess hve afi brosti breitt yf-
ir þessu. Við rifjuðum þetta oft
upp þegar ég var orðin eldri. Ég á
einnig margar góðar minningar
um afa minn eftir að hann og
amma fluttu á Nesveginn. Þá var
svo stutt á milli okkar. Ég kom oft
í heimsókn eftir skóla og hlustaði
þá á sögur frá Flateyri og Suður-
eyri á meðan ég gæddi mér á dýr-
indis kræsingum sem voru alltaf á
boðstólum hjá þeim.
Það verður skrítið að hafa afa
ekki lengur á meðal okkar, að
hann komi ekki fram á gang á
Sléttuveginum til að taka á móti
manni þegar maður kemur næst í
heimsókn. Ég kveð afa minn með
miklum söknuði. Blessuð sé minn-
ing hans.
Rakel Viðarsdóttir.
Guðni Albert
Guðjónsson
 Fleiri minningargreinar
um Guðna Albert Guð-
jónsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. MARS 2013
✝ Ágúst Jónssonvar fæddur á
Akureyri 14. júlí
1947. Hann lést á
Líknadeild Trelle-
borgar spítala í Sví-
þjóð 12. febrúar
2013.
Foreldrar hans
voru Jón Lárusson,
vélstjóri í Reykja-
vík, f. 14. sept. 1908,
d. 12. april 1983, og
kona hans Marta Hannesdóttir
húsfreyja, f. 28. júlí 1913, d. 15.
júlí 2011. Ágúst var næstyngstur
fimm systkina. Þau eru: Margrét
Þóra, f. 28. nóv. 1934, Hannes
Gunnar, f. 27.ág. 1936, Lárus, f.
15. nóv. 1943, Guðrún, f. 7. jan.
1952. Ágúst kvæntist 1. des. 1973
Ingibjörgu Benediktsdóttur,
tannsmið frá Reykjavík, f. 31.
maí 1953. Foreldrar hennar:
Benedikt Ingvarsson vélstjóri, f.
31. okt. 1915, d. 4. maí 1994, og
Hjördís Þorkelsdóttir, f. 14. sept.
1918. Ágúst og Ingibjörg eign-
uðust 2 dætur. Þær eru: Hjördís,
f. 8. ág. 1974, eiginmaður hennar
Petter Wallin, f. 2. maí 1977.
Börn þeirra: Ines, f. 3. des. 2005
og Ruben, f. 24. nóv. 2007, Krist-
ín Anna f. 24. okt. 1978, eig-
inmaður hennar er Stuart Gra-
ham, f. 23. ág. 1980. Börn þeirra:
Estelle f. 16. okt. 2008 og Linton
Ágúst f. 26. júní 2010. Ágúst ólst
upp á Sólvallagötu 60 í Reykja-
vík og eftir gagnfræðapróf starf-
aði hann sem sölumaður hjá
plötudeild Fálkans á Laugarveg-
inum. Árið 1964 fór hann í nám
hjá Guðjóni Axelssyni tannlækni,
sem nemi í tannsmíðum. Eftir 3
ára nám hjá Guðjóni fór hann til
Svíþjóðar og hélt áfram námi í
tannsmíðum hjá Statens Tand-
teknikerskola í
Malmö og vann eftir
það sem tannsmiður
í Malmö. Árið 1972
sneri hann aftur til
Íslands og setti upp
eigið fyrirtæki sem
hét Tanntækni og
var til húsa í Suð-
urveri. Árið 1976
flutti Ágúst ásamt
eiginkonu sinni og
eldri dóttur sem þá
var fædd, alfarinn til Svíþjóðar.
Ágúst hóf þar störf sem deild-
arstjóri hjá tannsmíðafyrirtæki í
Jönköping og þar bjó hann með
fjölskyldu sinni í 26 ár. Á þeim
árum stofnaði hann ásamt eig-
inkonu sinni eigið fyrirtæki, Hus-
kvarna Dental, i Huskvarna og
rak það í 10 ár. Árið 1990 var
hann ráðinn til DPNova sem var
stærsta tannsmíðafyrirtæki í
Evrópu á þeim tíma. Þar var
hann markaðsstjóri, aðstoðarfor-
stjóri og síðar forstjóri i 10 ár,
allt til ársins 2002. Eftir það bjó
hann ásamt eiginkonu sinni í
Ljunghusen í Suður-Svíþjóð.
Á síðustu árum rak Ágúst
tannsmíðafyrirtækið Isodental i
Stokkhólmi. Ágúst var ræð-
ismaður Íslands í Jönköping á ár-
unum 1992 til 1998. Árið 1998
var hann skipaður aðalræð-
ismaður í Malmö og gegndi
þeirri stöðu fram til dauðadags.
Hann hafði alltaf gaman af því að
kynna land sitt og þjóð fyrir Sví-
um og fór fjölmargar ferðir sem
fararstjóri með hópa af sænskum
tannlæknum og fleirum á heima-
slóðir. Hann var stoltur Íslend-
ingur.
Útför Ágústs fer fram í dag, 4.
mars 2013 kl. 11, í Vellinge
kirkju i Vellinge, Svíþjóð.
Elsku Gústi frændi.
Pabbi sagði mér að þegar þú
hringdir í hann með fréttirnar um
að þú hefðir greinst með krabba-
mein á lokastigi hefði það verið í
fyrsta sinn á ævinni sem hann
heyrði þig ekki grínast eða slá á
létta strengi. En það reyndist að-
eins tímabundið ástand. Þú varst
fljótur að átta þig og ná tökum á
stöðunni og á tímabili leit út fyrir
að þú hefðir sigur. Krabbamein er
auðvitað ekkert til að grínast með
og meðferðin er engin skemmti-
ferð hvorki fyrir sjúklinginn né
aðstandendur, en þín einstaka
eðlislæga jákvæðni og glettni
leiddi þig með glans í gegnum
þessa áskorun allt til enda og
gerði okkur sem stóðum á hlið-
arlínunni og horfðum á ráðlaus og
hjálparvana auðveldara fyrir.
Ég er þakklátur fyrir þau tæki-
færi sem ég fékk til að heimsækja
þig og Ingu eftir greininguna og
rifja upp gamla tíma. Það var á
leiðinni til baka í lestinni eftir eina
heimsóknina sem ég áttaði mig á
því hvað þinn einstaki léttleiki,
glettni, kjarkur, dugnaður og
gleði hafði verið mér sterk fyrir-
mynd í gegnum tíðina. Fyrir það
vil ég þakka þér sérstaklega. Ég
minnist þess þegar þú fékkst mig
lánaðan til að gefa mér ís í bænum
þegar ég var smágutti, þegar þú
last yfir mér fyrir að þrífa ekki
nógu vel undan tækjunum þegar
ég vann hjá þér á verkstæðinu í
Jönköping og þegar þú sýndir
mér hvernig á að taka beygjur
þannig að það ýlfri í dekkjunum.
Ég kallaði þig alltaf Brimhóla-
greifann og þú mig uppáhalds-
frændann til baka. Ég kveð þig
með sorg í hjarta og sárum sökn-
uði.
Eftir stendur ljóslifandi minn-
ingin um einstakan hagleiks-
mann, ósérhlífinn dugnaðarfork
sem ungur hélt utan til náms í
tannsmíðum. Eftir að námi lauk
var Íslendingurinn sá eini sem
ekki fékk samning, en réði sig í
staðinn sem sendil á tannsmíða-
stofu, gekk í öll störf og með heil-
indum, ráðvendni og hæfni í
mannlegum samskiptum vann sig
hratt upp í stjórnunarstöðu. Varð
síðar meðeigandi og farsæll leið-
togi yfir umfangsmikilli starf-
semi. Hann sýndi okkur að frelsi
okkar til að velja okkur viðhorf er
nokkuð sem enginn getur rænt
okkur. Hann sannaði það fyrir
okkur að jafnvel illvígur sjúkdóm-
ur getur ekki hrifsað frá okkur
það vald að kjósa okkur afstöðu.
Hann kenndi okkur að við getum
alltaf valið með hvaða hætti við
lítum á hlutina, þó við stjórnum
ekki öllu í lífinu. Og þannig færði
hann okkur ljósið, ljósið sem lýsa
mun okkur hinum sem eftir
stöndum.
Ingu, Hjördísi, Önnu og að-
standendum öllum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Kristinn Tryggvi
Gunnarsson
Ágúst Jónsson
VirðingReynsla & Þjónusta
Allan sólarhringinn
www.kvedja.is
571 8222
82o 3939 svafar
82o 3938 hermann