Morgunblaðið - 11.04.2013, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 2013
✝ Reynir Reykja-lín Ásmunds-
son fæddist í
Reykjavík 13. júní
1925. Hann lést 23.
mars 2013 síðastlið-
inn.
Reynir var þriðji
í röð fimm sona
hjónanna Ásmund-
ar Jónssonar frá
Stíflisdal í Þing-
vallasveit og konu
hans Rannveigar Bjarnadóttur
frá Fossi á Síðu. Bræðurnir eru
nú allir látnir en þeir voru sem
hér segir: Jón, Björn, Reynir
sem hér er kvaddur, Hilmar og
Sigurður. Voru þeir allir iðn-
skólagengnir. Áttu þeir bræður
tvær hálfsystur og eru þær báð-
ar látnar. Þær hétu Jónína og
Kristín Ásmundardætur.
Reynir kvæntist 11. apríl
1954 eftirlifandi eiginkonu
sinni, Elísabetu Guðrúnu Brynj-
ólfsdóttur. Foreldrar hennar
voru Margrét Þórarinsdóttir og
Brynjólfur Brynjólfsson frá
Minna Knarrarnesi, Vatnsleysu-
strönd. Elísabet ólst upp hjá
móðurforeldrum sínum, Guð-
rúnu Þorvaldsdóttur og Þórarni
Einarssyni í Höfða, Vatnsleysu-
strönd.
og gekk Þórarinn honum í föð-
urstað. Sigurþór er kvæntur
Guðrúnu Fríði Hansdóttur og
eiga þau þrjú börn. Fyrir átti
hann son með Brynhildi Björns-
dóttur. Kristín Sigríður Reyn-
isdóttir var áður gift Aðalsteini
Þórarinssyni og eiga þau dótt-
urina Heklu Elísabetu Að-
alsteinsdóttur.
Reynir var borinn og barn-
fæddur Reykvíkingur og ólst
upp í miðbæ Reykjavíkur. Að
loknu skyldunámi í Austurbæj-
arskóla fór Reynir sem vinnu-
maður að Eyri í Kjós og dvaldi
þar í þrjú ár við ýmis störf. Árið
1944 hóf Reynir nám í trésmíði
við Iðnskólann í Reykjavík.
Hann lauk sveinsprófi 1947 og
meistaraprófi 1950. Samfara
námi vann Reynir fullt starf við
smíðar og liggja ófá handtök
eftir hann innan bæjar sem ut-
an.
Hann kom að ýmsum flóknum
og erfiðum verkefnum, jafnt í
nýbyggingum sem gömlum hús-
um á vegum Húsafrið-
unarnefndar. Stoltastur var
hann þó af endurbyggingu
Kálfatjarnarkirkju á Vatns-
leysuströnd.
Reynir lauk starfsferli sínum
sem leiðbeinandi hjá eldri borg-
urum á Vitatorgi. Eftir starfslok
lærði Reynir tréútskurð og
hafði hann mikla unun af þeirri
vinnu fram að dánardegi.
Útför Reynis fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag, 11 apríl
2013, og hefst athöfnin kl. 15.
Börn Reynis og
Elísabetur eru fjög-
ur: Jóhannes, Þór-
arinn, Rannveig
Ása og Kristín. Jó-
hannes Hólm Reyn-
isson í sambúð með
Ásdísi Runólfs-
dóttur og eiga þau
eina dóttur, Sól-
veigu Þóru. Fyrir
átti Ásdís fjóra
syni, Runólf, Þóri,
Heiðar Má en yngstur er Óttarr
Örn, stjúpsonur Jóhannesar.
Óttarr er kvæntur Katrínu
Reynisdóttur og eiga þau þrjár
dætur. Áður var Jóhannes
kvæntur Sigríði Ólafsdóttur og
eignuðust þau tvö börn: Ólaf
Þór, sem er kvæntur Aldísi Arn-
ardóttur og eiga þau þrjú börn
og Elsu Guðrúnu, sem er gift
Jóni Kjartani Kristinssyni og
eiga þau þrjú börn. Rannveig
Ása Reynisdóttir er gift Svan-
bergi Sigurgeirssyni. Þau eiga
einn son, Sigurgeir. Fyrir átti
Ása Reyni Elís Þorvaldsson sem
er er kvæntur Jóhönnu Ein-
arsdóttur og eiga þau þrjár dæt-
ur. Þórarinn Reynisson var áður
kvæntur Pálínu Guðmunds-
dóttur. Fyrr átti Pálína soninn
Sigurþór Martein Kjartansson
Svo var hann ríkur af siðferð-
iskennd, örlæti, góðmennsku,
hjálpsemi og heiðarleika að eftir
því var tekið langt út fyrir innsta
hring vina og fjölskyldu. Mann-
kostir hans voru sannir eins og
sólin sjálf. Að alast upp og vera
leiddur út í lífið af slíku eðal-
menni verður aldrei fullþakkað.
Fyrir okkur var hann bestur og
mestur.
Hann var glaður á mannamót-
um og útbreiddur faðmurinn hlýr
og innilegur. Ákvarðanir voru
teknar af yfirvegun og fylgt eftir
með staðfestu. Handbragðið var
til fyrirmyndar. Nöfn fólks fengu
viðskeytin minn og mín og sögur
af samferðamönnum, fjölskyldu
og barnæsku höfðu hlýju sem
gæddi þær nýrri merkingu, meiri
dýpt og hann sjálfur varð maður
að meiri. Þannig dafnaði ást okk-
ar á honum fram í andlátið og
lengra.
Hann vann hörðum höndum
fyrir fjölskyldunni og byggði okk-
ur og öllum gestunum öruggt
skjól í Austurbrún 29. Stór og
sterkur gætti hann eigna og vel-
ferðar fjölskyldu og vina. Í heim-
sóknum til okkar systkina var
tréverkið rannsakað, hverri fjöl
og spýtu strokið og athugað með
leka. Rannsóknarvinnan varð að
verkefnum og hann mætti með
verkfæratöskuna klukkan átta á
laugardagsmorgnum til að laga
misfellur. Stundum mætti hann
fyrr og beið í bílnum til að gera
ekki rúmrusk. Síðan kvaddi hann
með góðum ráðum um hvernig
mætti halda fjölinni góðri eða
þröskuldinum í lagi. Hann hafði
það sem hann þurfti og fannst
það yfirdrifið.
Við vissum alltaf hvar hann var
og hvað hann var að gera. Vinnan,
timbrið, steypan, uppslátturinn,
teikningarnar, skrautskrifuð rit-
höndin, útreikningarnir, kapall-
inn við eldhúsborðið, fréttatíminn
og sögurnar. Dagarnir hver öðr-
um líkir og allir voru þeir honum
ánægjulegir. Biblían á náttborð-
inu, bænin á vörunum og trúin í
hjartanu. Á hátíðum voru gamal-
menni og skrítið fólk sótt út í bæ.
Hann var jafnaðarmaður alla tíð,
allir skiptu máli og enginn var
meiri en annar.
Svo urðu þagnirnar lengri og
dýpri. Við tókum fyrst eftir að
frásagnirnar tóku að eldast, þær
fjölluðu minna um samtímann og
meira um foreldra hans og bræð-
ur, gamla kennara og barnæsku.
Smám saman hljóðnaði hann en
var þó fyllilega samkvæmur sjálf-
um sér. Hann hlýjaði okkur á
höndunum því það kostaði ein-
ungis þau fáu orð sem ekki voru
horfin úr huganum. Hann spurði
hvernig gengi í skólanum og í
vinnunni því sú hugsun hafði ekki
verið tekin frá honum. Ást hans
og virðing fyrir móður okkar,
sem nú kveður mann sinn til 64
ára, var sönn og tær. Setningarn-
ar urðu dálítið undarlegar undir
lokin en skiluðu sér frá hreinu
hjartanu: „Elsa mín, þetta er
bara ég, maðurinn þinn, hann
Reynir. Þú þarft ekkert að vera
hrædd.“ Móðir okkar annaðist
hann af einlægni og kostgæfni og
hann gerði sitt besta til dauða-
dags.
Faðir okkar var sá faðir sem öll
börn eiga skilið að eignast. Við
vorum lánsöm og erum óendan-
lega þakklát fyrir allt það inni-
haldsríka og góða sem hann veitti
okkur af ómælanlegu örlæti.
Heimurinn verður aðeins fátæk-
ari en himnaríki tekur á móti
merkilegum kirkjusmiði, traust-
um föður, eiginmanni, afa og vini,
Reyni R. Ásmundssyni.
Jóhannes, Rannveig Ása,
Þórarinn og Kristín
Reynisbörn.
Horfinn er á braut tengdafaðir
minn Reynir R. Ásmundsson tré-
smiður. Mér er efst í huga þakk-
læti fyrir þau rúmlega 30 ár sem
ég hef fengið að umgangast og
kynnast þessum stórbrotna
manni. Mér er til efs að gegnheilli
og heiðarlegri manni hafi ég
nokkru sinni kynnst.
Ég var svo heppinn að fá að
starfa veturlangt með Reyni við
trésmíðar og lærði margt sem ég
á eftir að búa að ævilangt. Ekki
var það einungis vandvirkni,
skipulag og natni við trésmíðar
sem þar kom við sögu heldur
einnig fjölmargar frásagnir frá
fyrri árum. Þá var oft hlegið dátt,
enda alltaf stutt í gamansemina
hjá honum. Eftirminnilegasta
frásögnin var frá árunum sem
Reynir starfaði hjá Íslenskum að-
alverktökum á Keflavíkurflug-
velli (hann sagði mér reyndar
þessa sögu oftar en einu sinni og
alltaf var hlegið jafnmikið).
Nokkrir vinnufélagar höfðu kom-
ið við á einum af klúbbunum til að
fá sér öl. Ekki líkaði dátunum
allskostar við dvöl þeirra og upp-
hófust heilmikil slagsmál milli
dátanna og þeirra íslensku.
Áflogin hlutu nokkuð skjótan
endi þegar Reynir rétti einum
dátanum einn vel útilátinn „god
morgen“ eins og hann orðaði það,
svo hann sveif í fallegum boga yf-
ir hálft dansgólfið, út um glugga
og endaði á grasfleti fyrir utan.
Ekki varð víst manninum meint
af en á eftir honum sást hlaupandi
út í myrkrið. Vesalings dátarnir
höfðu ekki áttað sig á því að hér
fór heljarmenni að burðum sem
þar að auki hafði æft hnefaleika
af kappi meðan það var leyft á Ís-
landi.
Reynir var mikill vinur, stoð og
stytta fjölskyldu sinnar og vina
og mátti ekkert aumt sjá. Hann
var óþreytandi við að heimsækja
ættingja og vini sem voru veikir
eða áttu við erfiðleika að stríða og
sér í lagi þá sem voru einmana.
Ekki brást það að í hvert skipti
sem við hittumst spurði hann um
líðan ættingja minna eða vina. Al-
varleg veikindi hans sjálfs bar
hann aftur á móti ekki á torg en
barðist við af ótrúlegu æðruleysi.
Ég held að góðmennsku Reynis
hvað mig varðar verði best lýst er
ég heimsótti hann fársjúkan
nokkrum dögum fyrir andlátið og
við heilsuðumst jafn innilega og
ávallt áður. Við tókumst í hendur
og honum varð að orði að mér
væri kalt á höndunum. Hann tók
síðan með báðum höndum um
mínar og byrjaði af veikum mætti
að nudda hita í þær.
Þess er ég fullviss að ef til er
æðra tilverustig þá mun Reyni
verða tekið þar með kostum og
kynjum. Ég sé hann fyrir mér
með gegnheilan eðaleikarbút,
velta honum fyrir sér og skoða í
krók og kring eins og honum var
svo tamt að gera við hvaða
spýtnabút sem hann kom hönd-
um yfir síðustu ævidagana.
Elsu, börnum þeirra og öðrum
ættingjum og vinum votta ég
mína dýpstu samúð.
Svanberg Sigurgeirsson.
Fyrsta minningin um afa er frá
Stokkseyri þar sem ég og Reynir
frændi lékum okkar í fótbolta
ungir að árum. Afi slóst með í
leikinn, tók boltann og sparkaði
honum af miklu afli upp í loftið og
við frændurnir héldum á þeim
tíma að við fengjum aldrei að sjá
boltann aftur, slíkur var kraftur-
inn í spyrnunni. Þarna var afi
mættur, stór og stæðilegur mað-
ur, orkumikill og alveg tilbúinn í
leik með okkur strákunum.
Afi tók alltaf vel á móti okkur
með sínu glettnislega brosi, sæló
– oftast sitjandi við eldhúsborðið
með útvarp og sjónvarp hátt stillt
að leggja kapalinn sinn, spurði
frétta og var alltaf til í spjall og
hæfilegan skammt af stríðni.
Afi var af hinni vinnandi kyn-
slóð þar sem vandamálin voru
ekki leyst með útreikningum í
töflureiknum eða túlkunum á
lagaflækjum á bak við tölvuskjái
inni á lokuðum skrifstofum. Hann
lagði fyrir sig trésmíði ungur að
aldri og gerðist meistari í þeirri
iðn. Afi var svo lánsamur að geta
sameinað vinnu og áhugamál sem
voru smíðar og nú í seinni tíð út-
skurður á klukkum, skartgripa-
skrínum o.fl. sem fjölskyldan
varðveitir nú til minningar um
hann.
Þrátt fyrir lagni sína í smíðun-
um var afa alveg fyrirmunað að
umgangast bílana sína svo sómi
væri að. Honum fannst t.d. að
beita þyrfti miklu afli við stjórn-
tæki bílanna með þeim afleiðing-
um að gírstangir, handbremsub-
arkar og annað hreyfanlegt átti
til að losna mjög fljótt og eyði-
leggjast. Sama átti við þegar kom
að viðgerðum, þá voru hamarinn,
kúbeinið og önnur smíðaverkfæri
sótt til þess að freista þess að laga
bílinn. Oft heyrðust miklir
skruðningar í nágrenni Austur-
brúnar 29 þegar vélarhlífinni á
fjölskyldubílnum var hrundið upp
og kúbeinið rekið af öllu afli ofan í
vélarhúsið þar sem afi taldi sig
vera búinn að finna hvar meinið
væri að finna. Mér er minnisstætt
þegar læsingin á skottlokinu á
einum bílnum stóð á sér á köldum
vetrarmorgni fyrir mörgum ár-
um. Þá var hamarinn sóttur og
læsingin slegin inn í farangurs-
rýmið og eftir það var notaður
spotti milli skottloks og stuðara
svo hægt væri að loka skottinu.
Sami bíll var síðar notaður til
þess að draga hestakerru með
Trausta sáluga innanborðs með
þeim afleiðingum að burðarvirkið
í honum gaf sig og bíllinn var svo
úrskurðaður ónýtur í kjölfarið.
Þannig fór með alla bílana hans
afa, nafnið hans var ætíð það síð-
asta sem skráð var í eigendasögu
þeirra. Fyrir þessu hafði afi þrátt
fyrir allt mikinn húmor, bölvaði
þessum bíldruslum í gríni og var
alveg gáttaður yfir því að ekki
skyldu vera framleiddir almenni-
legir bílar.
Elsku afi minn, nú er komið að
kveðjustund. Ég er þakklátur
fyrir það að hafa átt þig sem afa
minn og hafa kynnst þér svona
vel. Það var ómetanlegt, þrátt
fyrir hnignandi heilsufar, að þér
skyldi takast að taka þátt í átt-
ræðisafmælinu hennar ömmu í
lok janúar síðastliðins og halda
reisn til síðasta dags umvafinn
fjölskyldu og ástvinum.
Elsku amma, missir þinn er
mikill að góðum manni. Megi Guð
veita þér styrk til þess að takast á
við sorgina og breyttar aðstæður.
Blessuð sé minning afa míns.
Ólafur Þór Jóhannesson.
Það hlýtur að vera til sérstak-
ur staður á himnum fyrir menn
eins og þig, elsku hjartans afi
minn. Þú varst besti afi sem
nokkurt barn gæti óskað sér. Af
þér lærði ég svo margt um sann-
girni, réttlæti, jafnaðargeð og
náungakærleika. Þú hataðir eng-
an og barst virðingu fyrir öllum.
Þú tókst á við mótlæti af æðru-
leysi og jákvæðni. Þú varst heið-
arlegur, ástríkur og vitur maður
með einstakt lundarfar.
Þú skipaðir stórt hlutverk í lífi
mínu og tókst virkan þátt í að
móta mig sem manneskju. Um-
hverfi þitt var litað af skilyrðis-
lausri ást og hamingju. Þú varst
alltaf til staðar fyrir alla og baðst
aldrei um neitt á móti. Ánægjan
sem þú hlaust af því að láta gott af
þér leiða var meira en nóg fyrir
þig. Þú varst örlætið, hlýjan og
hjálpsemin uppmáluð.
Áranna í húsinu ykkar á Aust-
urbrún 29, sem þú byggðir með
fallegu og sterku höndunum þín-
um, mun ég ávallt hugsa til með
bros á vör. Sunnudagslærin,
kirkjuferðirnar, útvarpstónlistin
úr eldhúsinu, trésmíðin í bíl-
skúrnum, dagblaðalesturinn, síð-
degislúrarnir, kapallinn sem þú
lagðir mörgum sinnum á dag og
allir þessir hversdagslegu hlutir
sem ég upplifði á heimili ykkar
ömmu eru orðnir að ómetanleg-
um minningum. Þið amma voruð
og eruð bestu fyrirmyndir sem
völ er á, alltaf góð hvort við annað
og alla í kring um ykkur. Hverja
einustu hlýju æskuminningu
mína á ég ykkur að launa á einn
eða annan hátt.
Í seinni tíð þegar alzheim-
ersjúkdómurinn var farinn að
láta skugga sína falla á líf þitt
varstu alltaf samkvæmur sjálfum
þér, þótt þú hyrfir smám saman
frá okkur. Manngæska eins tær
og þú bjóst yfir verður nefnilega
seint tekin af fólki. Þú mundir
ekki alltaf hvað ég hét eða hver ég
var, en þú fjarlægðist mig aldrei.
Ég gat alltaf haldið utan um þig
og tekið í höndina þína, og þú
vissir að hjá þér væri einhver sem
þú elskaðir. Ég mun aldrei
gleyma brosinu sem færðist yfir
andlit þitt þegar ég lá við hlið þér
daginn áður en andlát þitt bar að
og spurði hvort þú myndir ekki
eftir Heklu litlu. „Jújú,“ sagðir þú
og straukst yfir handarbak mitt
af umhyggju, þó nánast án með-
vitundar. „Jújú.“
Jörðin er nú einni gersemi fá-
tækari og sama hvað ég reyni
mun ég aldrei geta komið því í orð
hversu heppin mér finnst ég vera
að hafa átt afa eins og þig. Það
voru forréttindi að fá að alast upp
í kringum þína dásamlega per-
sónu og ég er þakklátari fyrir að
vera afkomandi þinn en þú nokk-
urn tíma vissir. Þú varst og verð-
ur alltaf mestur og bestur í mín-
um huga, og ég verð alltaf litla
stelpan hans afa. Ég geymi þig og
ástina sem þú gafst mér í hjarta
mínu þar til það slær sitt síðasta.
Hekla Elísabet
Aðalsteinsdóttir.
Afi minn og nafni Reynir
Reykjalín Ásmundsson lést hinn
23. mars síðastliðinn í kærleika
og faðmi sinna nánustu. Hann
hefði orðið 88 ára í sumar og var
bara nokkuð brattur þó svo að
harði diskurinn hafi aðeins verið
byrjaður að klikka.
Maður undirbýr sig fyrir þenn-
an dag frá barnæsku og meira að
segja þegar málin eru komin í
þann farveg að engu er viðbjarg-
andi er maður samt ekki tilbúinn
þegar fréttirnar berast.
Það eru ótal minningar sem
koma upp í hugann á svona
stundum og eru þær nú geymdar
í sérhólfi á besta stað í hugar-
fylgsnum mínum merktar „Reyn-
ir afi“.
Reynir afi eða „afi á Austur-
brún“ var frábær einstaklingur
með lúmskan og góðan húmor og
sá hlutina yfirleitt í jákvæðu ljósi.
Hann var mikill dugnaðarforkur í
vinnu og þótti heljarmenni á sín-
um yngri árum. Smíðar áttu hug
hans allan og gæti ég trúað því að
hann hafi eytt góðum 30 árum
„úti í skúr“ á Austurbrúninni af
þeim 48 árum sem amma og afi
bjuggu þar.
Skúrinn var mikið ævintýra-
land fyrir unga drengi, alls konar
verkfæri, stór sem smá, fullt af
spýtum og þess háttar. Þar var
líka leynikjallari sem gaman var
að leika í og ímynda sér að það
væri heil herdeild að leita að
manni.
Á Austurbrúninni var gott að
vera, amma alltaf með eitthvað
gott á boðstólum og í sunnu-
dagshádeginu hryggur eða læri,
einhver albesta minningin sem ég
á frá mínum yngri árum.
Þá settist afi inn í eldhús á sinn
stað næst glugganum klukkan ca
11:59, sneri sér við og kveikti á
hádegisfréttunum og um leið og
þær hófust skimaði hann í áttina
að eldavélinni og ömmu.
Það þýddi einfaldlega að mat-
urinn mætti koma á borðið. Svona
var þetta í þá daga en mundi túl-
kast sem karlremba í dag.
Afi var engin karlremba, hann
var bara af gamla skólanum og
mátti sjá það allt til síðasta dags
hvað þau hjónin voru í raun enn
ástfangin og miklir vinir og báru
endalausa virðingu hvort fyrir
öðru.
Ég vil kveðja hann elsku afa
minn og nafna með þessum sálmi:
Sofðu vært hinn síðsta blund,
uns hinn dýri dagur ljómar,
Drottins lúður þegar hljómar
hina miklu morgunstund.
Heim frá gröf vér göngum enn.
Guð veit, hvort vér framar fáum
farið héðan, að oss gáum,
máske kallið komi senn.
Verði, Drottinn, vilji þinn,
vér oss fyrir honum hneigjum,
hvort vér lifum eða deyjum,
veri hann oss velkominn.
(Vald. Briem)
Þinn nafni
Reynir Elís Þorvaldsson.
Reynir R.
Ásmundsson
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÓLAFUR ÓLAFSSON,
dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
andaðist á Landspítalanum Fossvogi
föstudaginn 5. apríl.
Útför hans verður gerð frá Akraneskirkju föstudaginn 12. apríl
kl. 14.00.
Halldór Ólafsson, Guðlaug Sigurjónsdóttir,
Jóhannes Ólafsson, Herdís Þórðardóttir,
Ólafur Ólafsson, Ingiríður Kristjánsdóttir,
Þráinn Ólafsson, Helga Jóna Ársælsdóttir,
Lárus Þór Ólafsson, Valgerður Sveinbjörnsdóttir,
Steinunn Helga Ólafsdóttir, Halldór Hauksson,
afa- og langafabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför eiginmanns míns,
föður, afa og langafa,
ANDRÉSAR HAFLIÐA
GUÐMUNDSSONAR,
Miðleiti 7,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjartadeildar Landspítalans.
Kristín Magnúsdóttir,
Örn Andrésson,
Guðbjörg Erla Andrésdóttir,
Ingibjörg Ólöf Andrésdóttir,
Magnús Andrésson,
afa- og langafabörn.