Morgunblaðið - 11.04.2013, Síða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 2013
✝ Gísli KristinnSigurkarlsson
fæddist í Reykja-
vík 24. janúar
1942. Hann lést á
Landspítalanum 2.
apríl 2013.
Foreldrar hans
voru hjónin Sig-
urkarl Stefánsson,
stærðfræðingur,
kennari við MR og
dósent við HÍ, f. 2.
apríl 1902 á Kleifum í Gils-
firði, d. 30. september 1995 og
Sigríður Guðjónsdóttir hús-
móðir, f. 25. nóvember 1903 á
Hrauni í Grindavík, d. 20.
október 1984. Systkini Gísla
eru: Anna, f. 14. júlí 1927, d.
26. apríl 2010, Stefán, f. 12.
júlí 1930, Guðjón, f. 17. októ-
ber 1931, d. 19. maí 2012, Sig-
urður Karl, f. 30. september
1939 og Sveinn f. 2. nóvember
1943.
tók stúdentspróf frá MR 1961
og lauk lögfræðiprófi frá HÍ
1967. Hann var fulltrúi hjá
bæjarfógetanum á Seyðisfirði
og sýslumanninum í Norður-
Múlasýslu frá 1968-71 og
stundaði jafnframt málflutn-
ingsstörf. Gísli var kennari frá
1971-81, meðal annars við
Fjölbrautaskóla Suðurnesja.
Samhliða því var hann ábyrgð-
armaður og starfsmaður
Eigna- og verðbréfasölunnar í
Keflavík og vann að þýðingum
fyrir RÚV-Sjónvarp. Á ár-
unum 1981-84 var Gísli við
nám og störf í Noregi og
stundaði meðal annars fram-
haldsnám í afbrotafræði við
Oslóarháskóla. Hann var lög-
fræðingur hjá Lífeyrissjóði
starfsmanna ríkisins 1985-
2004. Gísli gaf út ljóðabókina
Af sjálfsvígum 1980. Hann var
áhugamaður um brids og
skák, stofnaði meðal annars
Bridgefélag Seyðisfjarðar,
ásamt fleirum, og varð skák-
meistari Suðurnesja 1978.
Gísli verður jarðsunginn frá
Neskirkju í dag, 11. apríl
2013, og hefst athöfnin klukk-
an 13.
Gísli kvæntist
22. júní 1968 eft-
irlifandi konu
sinni, Arnheiði
Ingólfsdóttur
hjúkrunarfræð-
ingi, f. 16. apríl
1942 í Fornhaga í
Hörgárdal. For-
eldrar hennar
voru Ingólfur Guð-
mundsson, f. 19.
desember 1908, d.
1. febrúar 1983, bóndi þar og
kennari, og Herdís Pálsdóttir
garðyrkjukona, f. 9. ágúst
1914, d. 17. febrúar 2009.
Börn Gísla og Arnheiðar eru:
1) Ingólfur stærðfræðingur, f.
5. mars 1974. Sonur hans og
Elvu Bjarkar Sverrisdóttur er
Flóki, fæddur 19. nóvember
2001. 2) Kristín, málverka-
forvörður, f. 20. september
1976, gift Roland Hamilton.
Gísli ólst upp í Reykjavík,
Merking orðanna „mjög erum
tregt tungu að hræra“ verður
sárlega ljós við skyndilegt fráfall
vinar til 65 ára.
Við Gísli Sigurkarlsson hófum
saman skólagöngu í Austurbæj-
arskólanum. Kennarinn, Sigur-
ingi E. Hjörleifsson, var mikill
trúmaður sem ól okkur upp í
guðsótta og góðum siðum. Í
skólastofunni var orgel og dag-
urinn hófst á sálmasöng við org-
elleik kennarans. Gísli söng
bjartast og best okkar allra.
Seinna lágu leiðir saman í
Menntaskólanum í Reykjavík
þar sem við vorum bekkjarbræð-
ur öll árin og vorum samferða í
skólann á hverjum morgni, ýmist
gangandi eða í bíl með Sigur-
karli, föður Gísla, sem kenndi við
skólann. Þá komum við stundum
of seint þegar illa gekk að koma
bílnum í gang og dugði okkur
Gísla þá afsökunin Pobedan fór
ekki í gang! Oft nýttist Pobedan
okkur líka sem afsökun fyrir eig-
in óstundvísi.
Að loknu stúdentsprófi skildi
leiðir, Gísli hóf laganám við Há-
skóla Íslands en ég hélt til náms í
Danmörku. Þótt fundir væru
stopulir hélst vináttan traust og
styrktist enn frekar þegar ég
sneri aftur heim til Íslands.
Fyrir löngu tókum við þrír fé-
lagar úr MR að snæða saman há-
degisverð vikulega frá hausti
fram á sumar. Seinna bættist sá
fjórði í hópinn, skólabróðir úr
MR en líka bekkjarbróðir úr
Austurbæjarskólanum. Á þess-
um hádegisfundum hafa allir
getað komið sínum skoðunum að,
stundum allir í einu. Oft var
spurt þegar heim var komið að
kvöldi: Hvað sögðu strákarnir?
Hádegisverðirnir hafa verið
stopulir frá áramótum vegna
dvalar sumra okkar í útlöndum,
þar á meðal minnar. Það verður
með döpur hjörtu að við hittumst
þrír á ný í haust.
Þegar matarklúbburinn tók
sér hlé á sumrin drógu eiginkon-
urnar okkur Gísla í ferðalög um
Ísland. Einna minnisverðust er
gönguferð um Víknaslóðir á
Austurlandi. Þar var þokan svo
þétt að rétt glitti í gróðurinn við
fætur okkar. Þá nutum við þess
hve fróð Addí, eiginkona Gísla,
er um blóm og aðrar jurtir. Á
kvöldin skemmti Gísli hópnum
með vísum um ferðafélaga og
viðburði dagsins.
Gísli var ákaflega ljóðelskur
maður og mjög vel hagmæltur.
Nýlega endurþýddi hann hið
þekkta ljóð Den första gång jag
såg dig, undursamlega falleg
þýðing sem hann sýndi mér
mörg uppköst að og las að lokum
endanlega fyrir mig í síma.
Söknuður okkar vina Gísla er
mikill en þó er mestur söknuður
og harmur Addíar og fjölskyldu
þeirra. Við Ragnhildur sendum
þeim okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Eggert Briem.
Ótímabært, óskiljanlegt og
fyrirvaralaust fráfall vinar míns
Gísla Sigurkarlssonar minnir
mig enn á hversu lífið er hverfult
og óútreiknanlegt. Ég man fyrst
eftir Gísla í 9 ára bekk í Austur-
bæjarskólanum. Þetta var á
skólaskemmtun í samkomusal
skólans þar sem nemendur stóðu
fyrir skemmtanahaldi. Gísli stal
heldur betur senunni þetta
kvöld, því hann stóð einn fyrir
skemmtiatriði þar sem hann fór
með ljóðið Skúlaskeið eftir Grím
Thomsen utanbókar og hikstaði
aldrei á textanum. Kvæðið rann
upp úr honum áreynslulaust og
allir heyrðu og skildu hvert orð.
Við fórum báðir í lögfræði-
deild Háskóla Íslands og lukum
náminu um vorið 1967. Við lásum
svolítið saman lögfræðina í seinni
hluta námsins og fyrir lokapróf-
ið. Kynntist ég þá hversu lítið
hann hafði fyrir náminu en alltaf
tók hann samt þokkaleg próf.
Tengdumst við þá sterkum vina-
böndum sem vörðu ævilangt.
Síðar á lífsleiðinni lágu leiðir
okkar Gísla nánar saman aftur.
Þannig var að ég og Eggert
Briem stærðfræðiprófessor,
skólafélagi okkar úr MR, hitt-
umst vikulega í Norræna húsinu
og borðuðum saman hádegisverð
yfir vetrartímann. Þetta byrjaði
veturinn 1980 að mig minnir og
vorum við yfirleitt a.m.k. fjórir í
matstofunni, stundum miklu
fleiri, menn komu og fóru. Gísli
kom inn skömmu fyrir aldamótin
og varð fastur matarfélagi. Nú
hefur Sveinn Valfells, skólabróð-
ir okkar, bæst við í hópinn. Þar
eru rædd hin ýmsu mál, svo sem
matur, þjóðmál, bókmenntir, mál
efst á baugi og yfirleitt allt milli
himins og jarðar. Í matstofunni
reynir á samræðuhæfileika og
þar stóð Gísli vel að vígi. Hann
var góður hlustandi, athugull,
íhugull og lagði ávallt gott til
málanna með þeim hætti að
ávallt var hlustað á hann. Hann
hafði líka frá mörgu að segja,
hann var víðlesinn og miðlaði af
sínum viskubrunni. Svo skaut
hann inn ljóði eftir því sem við
átti og kom samræðunum á
hærra plan.
Fyrir nokkrum árum stofnaði
Gísli Júníklúbbinn en í honum
voru þrjú pör sem öll höfðu gifst
í júní 1968. Það voru Gísli og
Arnheiður Ingólfsdóttir, Halldór
Ármannsson og Margrét Skúla-
dóttir, undirritaður og kona mín,
María Jóhanna Lárusdóttir. Upp
úr miðjum júní ár hvert var Gísli
búinn að finna álitlegan matstað í
nágrenni Reykjavíkur og við hin
búin að samþykkja hann. Síðan
var brunað af stað öll í einum bíl.
Eftir kvöldverð var ekið í sum-
arbústað Gísla og Addýjar í
Reykjadal rétt við Hveragerði,
við hliðina á Selinu, sem er eign
MR og samkomustaður nem-
enda. Þar sýndi Gísli okkur
hvernig gróðurinn dafnaði með
ári hverju og óx og Addý bauð
upp á sérrístaup áður en heim
var haldið. Gísli skilaði okkur síð-
an heim á bæjarhlað og var
ávallt komið heim fyrir miðnætti.
Mikill er missir að góðum vini.
Eftir standa ljúfar minningar um
yndislegan mann.
Hvíl þú í ró við lands þíns ljósa barm,
ó ljúfi vin!
Bros þitt er geymt – og bak við
þyngstan harm
er bjartast skin.
Þakklát og bljúg sem blóm, er hneigja
sig,
við breiðum krónu lífsins yfir þig.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Við María Jóhanna vottum
fjölskyldu Gísla okkar dýpstu
samúð.
Ólafur Ragnarsson.
Mér er í fersku minni er ég sá
nafn Gísla fyrst. Þá hafði ég ný-
hafið nám við Gangfræðaskólann
við Vonarstræti. Málfundur
skyldi haldinn og voru nöfn
frummælenda, þ.á m. Gísla Sig-
urkarlssonar auglýst. Ég spurði
bekkjarfélaga úr barnaskóla sem
stóð við hlið mér: „Hver er það?“
„Það er afskaplega gáfaður mað-
ur,“ var svarið. Eftir að ég
kynntist Gísla varð mér oft hugs-
að til þessa svars og komist að
raun um að mikið væri til í því.
Hann var fjölfróður maður og
voru áhugamál hans á ýmsum
sviðum, t.d. skák, brids, skáld-
skap, stjórnmálum. Hann átti
líka mikinn sannfæringarkraft
og má nefna að hann taldi mér
trú um að ég gæti tekið þátt í
bridsmóti þótt ég hefði aldrei
spilað brids og voru mér kennd
grundvallaratriðin á meðan við
biðum þess að spilamennska
hæfist. Þetta varð upphaf að
löngum ferli okkar sem spila-
félagar. Síðustu árin spiluðum
við oftast í Miðvikudagsklúbbn-
um en þar eð ég var stundum
fjarverandi fékk hann með sér
aðra félaga. Einn þeirra vill
koma að því að þeir unnu auka-
verðlaun sem voru tveir bíómiðar
og hafði Gísli strax boðið honum
sinn miða. Annað dæmi um sann-
færingarkraft Gísla er að hann
sannfærði okkur hjónin, er við
höfðum þekkst í innan við ár, að
við ættum að gifta okkur og gekk
hann á undan með góðu fordæmi
og giftist Addý sinni nokkrum
dögum á undan okkur. Erum við
ævarandi þakklát fyrir þetta
frumkvæði. Þriðju hjónin úr okk-
ar vinahópi giftu sig í sömu vik-
unni í júní og höfum við seinni
árin haldið upp á hana sem
„Júníklúbburinn“, farið út fyrir
borgina og borðað góða máltíð.
Ferðunum hefur svo lokið í
Reykjakoti í Ölfusi þar sem Gísli
og Addý áttu sumarbústað sem
var arfleifð frá fjölskyldu hans.
Bar sá bústaður enn einni gáfu
Gísla vitni, þ.e. smíðum, viðhaldi
og gróðursetningu, og átti Addý
þar og stóran hlut að máli
Gísli hafði mikinn áhuga og
sterkar skoðanir á skáldskap. Ef
menn ætluðu að yrkja með hefð-
bundnum hætti skipti verulegu
máli að rétt væri stuðlað og engir
aðrir hnökrar væru á. Fengu
jafnvel hin ástsælustu þjóðskáld
þann dóm að þau hefðu ekki haft
gott brageyra. Hann fékkst sjálf-
ur þó nokkuð við skáldskap.
Liggur eftir hann ein ljóðabók og
nýlega gerði hann vandaða nýja
þýðingu á ljóði Birgers Sjöberg
„Den førsta gang jeg så dig“,
sem í meðförum Gísla varð „Ég
sá þig fyrsta sinni.“
Gísli var ákaflega skemmtileg-
ur maður, var m.a. góð eftir-
herma. Starfaði hann um tíma
sem skemmtikraftur á því sviði.
Gísli og Addý eignuðust tvö börn
og var fjölskyldan samheldin. Oft
var vík milli vina þar eð hvorug
fjölskyldan bjó samfellt á höfuð-
borgarsvæðinu. Endurfundir
voru því æ ánægjulegir og síð-
ustu árin höfum við oft hist og
hefur frændsemi kvenna okkar
styrkt sambandið.
Við Maddí vottum Addý, Ing-
ólfi, Stínu, Roland og Flóka inni-
lega samúð.
Halldór Ármannsson.
Ég hef stundum staðið í þeirri
trú að Guð hafi fylgt mér og leið-
beint mér að góðu fólki í lífinu.
Þessi tilfinning á sérstaklega við
þegar ég varð svo lánsöm að
kynnast Gísla og fjölskyldu er ég
flutti í Seljahverfið ung að árum
og vinátta okkar Stínu, dóttur
hans, hófst. Heimilið í Kögurseli
varð fljótt að mínu öðru heimili
og Gísli og Addý urðu vernd-
arenglar mínir.
Það var einstaklega notalegt
andrúmsloft í Kögurselinu, ró-
legt og yfirvegað og samskipti
foreldra og barna voru bæði fal-
leg og náin. Það leið öllum vel í
návist hvert annars. Engin læti,
bara ró og friður og það var rætt
um daginn og veginn. Samveru-
stundirnar voru iðulega í stof-
unni, þar sem Gísli og Addý sátu
og lásu blöðin í gulu stólunum,
Ingó lá í sófanum að fara yfir
Gettu betur spurningar og Stína
lá á gólfinu að hugsa. Þá laum-
aðist ég stundum í karamelluk-
rukkuna.
Oft voru stærðfræðidæmi á
eldhúsborðinu sem þurfti að
leysa, skemmtun sem Gísli leiddi
og öll fjölskyldan tók þátt í, oft
klukkustundum eða dögum sam-
an. Og ilmurinn af heimabökuðu
brauðunum hennar Addýjar ang-
aði um húsið. Það var alltaf svo
notalegt í Kögurselinu, þar var
alltaf gott að vera og þangað
voru allir velkomnir, vinir og
vandamenn og jafnvel ógæfufólk
sem fór húsavillt og sofnaði á
stofugólfinu. Þá var náð í teppi
og breitt yfir.
Mér eru minnisstæðar allar
bílferðirnar úr skóla eða vinnu,
þegar Gísli kom æðandi á Citro-
ën-bílnum og sótti fólkið til að
ferja það heim. Þegar við nálg-
uðumst Jóruselið þar sem ég bjó,
spurði Gísli mig iðulega: „Jæja,
er það Sörusel eða Kögursel?“
Ég var alltaf velkomin í Kögur-
selið.
Gísli var sérlega góður og ljúf-
ur maður sem var notalegt að
vera í kringum. Hann var fræð-
andi og hjartahlýr og lét sig
varða, af einlægni og kærleika,
um þá sem þurftu skjól. Hann
var mikill mannvinur. Þannig
mun ég minnast Gísla.
Elsku Addý, Stína, Ingó og
Flóki. Megi guð veita ykkur
styrk á þessum erfiðu tímum.
Sara Hlín Hálfdanardóttir.
Gísli Kristinn
Sigurkarlsson
✝ Lilja Ránfæddist á
Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 2. febrúar ár-
ið 2010. Hún lést
af slysförum 31.
mars sl. Foreldrar
Lilju Ránar eru
Björn Jónsson, f.
21. febrúar 1985,
frá Laugum í
Reykjadal, og Sig-
rún Ragna Rafnsdóttir, f. 8.
júní 1975, frá Sköldólfsstöðum
í Breiðdal, og eru þau búsett á
Tjarnarlöndum 22 á Egils-
stöðum.
Hálfsystur Lilju Ránar eru
Guðný Ósk, f. 16. september
1997, og Sunneva Rós, f. 12.
júlí 2004. Foreldrar Björns
eru Jón Ingi
Björnsson og Þór-
hildur Gunn-
arsdótttir (Jóngi
og Didda), búsett
á Laugum í
Reykjadal. Móðir
Sigrúnar Rögnu
er Margrét Frið-
finnsdóttir og
maður hennar er
Sigurbjörn Heið-
dal, búsett á
Djúpavogi. Fósturforeldrar
Sigrúnar Rögnu eru Vilborg
Karen Hjartardóttir og Gestur
Reimarsson, búsett á Skjöld-
ólfsstöðum í Breiðdal.
Útför Lilju Ránar fer fram
frá Egilsstaðakirkju 11. apríl
2013 og hefst athöfnin kl.
14.00.
Páskadagurinn 31. mars
2013 er dagur sem við gleym-
um ekki né þeim atburði sem
þá gerðist. Klukkan 19:00 um
kvöldið hringir síminn. Dóttur-
sonur minn og nafni spyr: „Sit-
ur þú?“ Ég jánka því. „Ég þarf
að segja þér sorgarfrétt, Lilja
Rán, dóttir Björns bróður, er
dáin. Hún lenti í fjórhjólaslysi
austur í Breiðdal og lést sam-
stundis.“ Þetta er fréttin sem
barst á þessum páskadegi.
Þegar ég lít til baka og hug-
leiði stutt lífshlaup Lilju Ránar,
sem aðeins spannaði 38 mánuði,
finnst mér eins og hún hafi
skynjað að hún hefði lítinn tíma
og yrði að nota hann vel. Hún
vildi vera hér og þar og alls
staðar, hún vildi sjá þetta og
hitt og af engu missa. Hún lifði
hratt, var blíð og góð og þess
nutum við sem í kringum hana
vorum. Hún var mikill gleði-
gjafi og tilsvör hennar gleym-
ast seint. Þess vegna er sökn-
uðurinn svo mikill og tárin svo
stór en minningin lifir í hjört-
um okkar sem eftir stöndum.
Nú hefur hún kvatt með „stæl“
eins og hennar var von og vísa.
Hún kvaddi ekki einn og einn
heldur kvaddi hún alla per-
sónulega.
Sunnudaginn 24. mars hitt-
um við hana í síðasta sinn hjá
ömmu og afa í Reykjadal. Þeg-
ar við vorum að fara kom hún
og kvaddi okkur, ekki einu
sinni heldur tvisvar. Nú er hún
horfin, minningin ein eftir.
Mánudaginn 1. apríl var
bænastund í Heydalakirkju.
Þar var setið í hverju sæti og
samhugur og hlýja einkenndi
þessa ljúfu stund sem séra
Finnur Stefánsson, prestur í
Heydölum, sá um og hafi hann
hjartans þökk fyrir. Ég er full-
viss um að þegar Lilja Rán
kvaddi þennan heim tók
langamma hennar á móti henni
og þar er hún í góðum höndum.
Ég vil biðja góðan Guð að
styrkja foreldra hennar, Sig-
rúnu og Björn, systur hennar,
ömmur og afa, langömmur og
langafa og alla sem eiga um
sárt að binda í þeirra miklu
sorg.
Eitt er ég viss um, að þegar
okkar lífshlaupi lýkur þá kemur
hún hlaupandi á móti okkur
með útbreiddan faðminn og
mér dettur ekki annað í hug en
að hún sé sami stormsveipurinn
þar og hér. Ég kveð með orðum
Friðriks Steingrímssonar:
Geislar dagsins dvína
dómsins klukkur tifa.
Ljós er skærast skína
skemmstan tíma lifa.
Tæmast tára lindir
tilgang enginn skilur.
Minningar og myndir
moldin aldrei hylur.
Guð geymi þig vina. Þinn
langafi,
Gunnar Valdimarsson.
Elsku Lilja Rán, við trúum
ekki að þú skulir hafa verið
hrifin á brott frá okkur svo
skyndilega og óvænt, þú sem
varst alltaf svo kát og fjörug og
áttir allt lífið framundan. En
vegir Guðs eru órannsakanleg-
ir, þú varst sólargeisli okkar
allra og gafst svo mikið á þinni
stuttu ævi. En maður er orð-
laus á slíkum stundum og skil-
ur ekki að slíkt skuli gerast á
örskotsstund. Eftir stöndum
við harmi slegin, foreldrar,
systur, afar, ömmur og frænd-
systkini öll. Guð varðveiti þig,
minning þín er ljós í lífi okkar.
Frá litlu hjarta berst lítil rós,
því lífið ég þurfti að kveðja.
Í sorg og í gleði ég senda mun ljós,
sem að ykkur mun gleðja.
(G. Ingi)
Hinsta kveðja,
Vilborg Karen
(amma Bogga).
Aðfaranótt 2. febrúar 2010
kom Bjössi nágranni okkar með
Sunnevu Rós sofandi í fanginu
upp til okkar sem á hæðina fyr-
ir ofan. Þau Sigrún voru á leið-
inni á Norðfjörð þar sem litlu
dömunni, sem ekki var von á
alveg strax, lá mikið á að kom-
ast í heiminn. Það var svo gam-
an þegar við færðum Sunnevu
Rós þær fréttir í morgunsárið
að hún væri orðin stóra systir.
Lítil heilbrigð dama hafði litið
dagsins ljós, á mettíma. Stoltið
skein úr andliti stóru systur.
Litla daman flýtti sér ekki
bara að koma í heiminn, hún
flýtti sér að öllu. Hún var farin
að ganga löngu fyrir eins árs
afmælið sitt og þegar hún fór
að tala talaði hún skýrt og mik-
ið.
Hún var glaðlynd og vissi vel
hvað hún vildi, sem gerði hana
að ótrúlega heillandi og
skemmtilegu barni. Hún heill-
aði ekki bara okkur heldur alla
sem hún komst í kynni við,
þannig var hún bara. Það vita
þeir sem urðu þeirrar gæfu að-
njótandi að kynnast Lilju Rán.
Innra með okkur ólgar reiðin
og vanmátturinn er algjör.
Harmurinn og sorgin sem fyllir
hjörtu ástvina er ólýsanleg og
það er engin leið að setja sig í
spor vina sem missa barnið sitt.
Í myrkrinu er þó ljós. Ljósið er
minningin um Lilju Rán.
Prakkarastrikin, hláturinn og
gleðin sem hún færði svo ótal
mörgum á sinni stuttu ævi eiga
eftir að ylja okkur um hjarta-
rætur.
Elsku Sigrún og Bjössi,
Sunneva og Guðný, Bogga og
Gestur, Jón Ingi og Didda og
aðrir þeir sem eiga um sárt að
binda. Engin orð geta bætt fyr-
ir ykkar mikla missi, en við
sendum ykkur allar okkar fal-
legustu hugsanir. Megi góður
Guð vaka yfir ykkur.
Sigrún og Orri.
Lilja Rán
Björnsdóttir