Morgunblaðið - 20.09.2013, Side 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. SEPTEMBER 2013
✝ Páll Jónssonfæddist 22.
ágúst 1924 á Búð-
areyri við Reyðar-
fjörð, Suður-
Múlasýslu. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Fossheimum á Sel-
fossi 11. september
2013.
Foreldrar hans
voru hjónin Jón
Pálsson, dýralæknir, f. í Þing-
múla í Skriðdal 7.6. 1891, d.
19.12. 1988, og Áslaug Steph-
ensen, f. á Mosfelli í Mosfells-
sveit 23.4. 1895, d. 30.10. 1981.
Þeim Jóni og Áslaugu varð fjög-
urra sona auðið, þeir voru, auk
Páls, Garðar, f. 22.11. 1919, d.
25.10. 2003, kona hans var Mó-
eiður Helgadóttir, f. 12.5. 1924,
d. 12.3. 2008; Ólafur, f. 29.3.
1922, d. 18.2. 2004, kona hans
var Hugborg Þuríður Bene-
diktsdóttir, f. 27.2. 1922, d.
23.10. 2002; Helgi, f. 9.2. 1928, í
fjarbúð með Margréti Ingvars-
dóttur, f. 20.10. 1946. Kona hans
var Hallbjörg Teitsdóttir, f.
18.3. 1933, d. 30.3. 1998. Þá ólu
þau Jón og Áslaug upp Stein-
unni Helgu Sigurðardóttur,
systurdóttur Áslaugar, f. 6.6.
1937. Steinunn er gift Halldóri
Jónssyni, f. 3.11. 1937.
Hinn 29. ágúst 1951 gekk
Páll að eiga eftirlifandi eig-
inkonu sína, Þórhildi Svövu
Þorsteinsdóttur húsmóður, f.
4.2. 1931. Foreldrar hennar
2003. Börn Guðnýjar eru Hug-
björg, f. 2000 og Dagbjartur
Tumi, f. 2007.
Páll fluttist með foreldrum
sínum frá Reyðarfirði á Selfoss
1934, þá níu ára gamall, og bjó
þar allar götur síðan, ef frá eru
talin námsárin. Hann lauk stúd-
entsprófi frá MA vorið 1945 og
kandídatsprófi í tannlækn-
ingum frá HÍ 1. febrúar 1951 og
opnaði sína fyrstu tannlækna-
stofu á Selfossi 9. september
1951 og var jafnframt fyrsti
tannlæknirinn á Suðurlandi.
Lengst af rak hann stofu sína í
kjallaranum á Skólavöllum 5 í
húsi þeirra hjóna og starfaði
óslitið við fagið í 45 ár eða til
ársins 1996. Páll gegndi ýmsum
félags- og trúnaðarstörfum og
var m.a. formaður stjórnar
Hestamannafélagsins Sleipnis
1954-56, forseti Rótarýklúbbs
Selfoss 1962-63 og heiðursfélagi
þar, varafulltrúi í hreppsnefnd
Selfosshrepps í forföllum árin
1968-70 og sem aðalfulltrúi
1970-78. Bæjarfulltrúi í fyrstu
bæjarstjórn Selfoss 1978-82,
auk þess að gegna ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir Sjálfstæð-
isflokkinn. Páll var í stjórn-
arnefnd Sjúkrahúss Suðurlands
í fjölda ára og varaformaður
Samtaka sunnlenskra sveitarfé-
laga 1974-82. Páll gekk í Frí-
múrararegluna á Íslandi 1957
og var jafnframt einn af stofn-
endum Röðuls. Hann var sæmd-
ur stórriddarakrossi Frímúr-
arastúku Íslands.
Útför Páls fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 20. september
2013, og hefst athöfnin klukkan
13.30.
voru Þorsteinn
Tyrfingsson, bóndi
í Rifshalakoti í
Ásahr., Rang., f.
28.4. 1891, d. 22.10.
1973, og Guðbjörg
Bjarnadóttir,
verkakona í
Reykjavík, f. 28.9.
1886, d. 27.11.
1970. Börn þeirra
Páls og Þórhildar
Svövu eru: 1) Ás-
laug, tannsmiður og sjúkraliði á
Selfossi, f. 15.9. 1958. Sambýlis-
maður Guðmundur Jónsson, f.
1961, synir þeirra eru: a) Jón
Ingibergur, f. 1995, b) Brynjar
Páll, f. 1997, d. 2003. Fyrir átti
Áslaug Þórhildi Svövu, f. 1978,
gift Torfa Ragnari. Dætur
þeirra eru Emilía, f. 2003 og Ás-
dís Laufey, f. 2008. 2) Jón Páls-
son, flugvirki búsettur í Hafn-
arfirði, f. 2.12. 1959, kvæntur
Aðalheiði Jónu Gunnarsdóttur,
f. 26.9. 1958, synir þeirra eru: a)
Páll, f. 1979, sambýliskona hans
er Guðrún Ýr, f. 1975. Þau eiga
óskírða dóttur, f. 2013, fyrir átti
Guðrún Ýr Sigrúnu Nönnu, f.
2003. b) Þór, f. 1983, sambýlis-
kona hans er Karólína, f. 1984,
saman eiga þau Torfa, f. 2012.
3) Þorsteinn Pálsson, tann-
læknir á Selfossi, f. 18.11. 1964,
unnusta hans er Guðný Magn-
úsdóttir, f. 1.3. 1976. Börn hans
af fyrra hjónabandi með Jónínu
Lóu Kristjánsdóttur eru: a)
Kristján Patrekur, f. 1993, Þor-
bergur, f. 2001, Sóllilja Svava, f.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eiga Pál Jónsson sem
pabba. Já, það hljómar kannski
eins og klisja en þannig er mér
innanbrjósts þegar ég hugsa til
baka. Pabbi var vandaður maður
og vildi hverjum manni aðeins það
besta og þess naut maður í hví-
vetna alla tíð. Ætíð til staðar
hvernig sem viðraði á lífsins
braut. Eitt var alveg á hreinu í
uppvextinum og það kenndi hann
mér fljótt að ekkert fengist nema
með vinnusemi. Sæi hann soninn
hvíla sig t.d. í hádeginu var hann
iðulega búinn að finna verkefni,
bara eitthvað annað en að liggja
fyrir, ungur maðurinn. Hann
pabbi varð strax á unga aldri mín
fyrirmynd í lífinu og tók ég líkast
til snemma ákvörðun um að gera
það sama og pabbi, tannlæknir
skyldi ég verða. Þegar svo kom að
starfsvali eftir stúdentspróf varð
ég hikandi, en pabbi minnti mig á
gamalt loforð svo úr varð að tann-
lækningar urðu fyrir valinu. Sam-
an unnum við feðgar í 4 ár við fag-
ið sem var bara yndislegur tími,
og enn er notuð PJ-tækni við
ýmsa hluti. Að leiðarlokum vil ég
þakka þér, pabbi minn, fyrir
ferðalagið með þér í gegnum lífið
og ég veit að það tekur eitthvað
betra við núna eftir erfið veikindi
síðustu ár.
Ég vil þakka starfsfólki á Foss-
heimum fyrir einstaklega hlýlega
og góða umönnun. Ásu systur
minni vil ég þakka sérstaklega
fyrir allan þann tíma og ást sem
hún gaf pabba.
Þinn sonur,
Þorsteinn (Steini).
Í dag kveðjum við afa í síðasta
sinn.
Góðu minningarnar eru ótelj-
andi. Morgnarnir um helgar í eld-
húsinu á Skóló, allar samveru-
stundirnar uppi í sumó, vídeógláp,
heitar kleinur og lítrabox af ís.
Minningar sem ég mun búa að og
varðveita um ókomna tíð. Það eru
mikil forréttindi að hafa átt þig
sem afa.
Helgarheimsóknir á Selfoss til
ömmu og afa á Skóló voru alltaf
skemmtilegar – þó bílferðin hafi
verið alltof löng í huga lítils
pjakks. Afi var yfirleitt kominn
snemma á fætur og tók á móti mér
á morgnana með rjúkandi kaffiilm
og Rás eitt í eldhúsútvarpinu.
Seinna, þegar við vorum farnir að
drekka kaffi saman, viðurkenndi
hann fyrir mér glottandi að það
væri það eina sem hann kynni – að
öðru leyti væri hann ekki liðtækur
í eldhúsinu.
Athvarf ömmu og afa, sumó,
hefur að geyma margar af mínum
bestu æskuminningum. Ferðir í
heita pottinn voru fastir liðir sem
og bíltúrar með afa. Afi kom þá
púða fyrir undir rassinum á mér
og leyfði mér að keyra um mal-
arvegina allt um kring. Það er al-
farið afa að þakka hversu miklir
afbragðsökumenn við frænd-
systkinin erum í dag, enda nutum
við fyrsta flokks leiðsagnar löngu
áður en við sáum upp fyrir stýri.
Eftir að ég fékk bílpróf fórum
við Kalla að fara reglulega upp í
sumó. Þá var föst regla að koma
við hjá ömmu og afa á Seftjörn til
að sækja lykla, drekka kaffi,
borða hlaðborð af kökum og
spjalla saman um alla heima og
geima. Afi sat þá með krosslagða
fætur, með buxnaskálmarnar upp
á miðja kálfa og velti lyklakipp-
unni í vasanum þannig að það
hringlaði í henni. Þegar lyklunum
var síðan skilað var amma oftar en
ekki búin að elda dýrindis sunnu-
dagssteik með öllu tilheyrandi.
Þetta voru sannkallaðar gæða-
stundir.
Afi var mikill húmoristi og allt-
af í góðu skapi, allt fram til síðasta
dags. Hann er okkar fyrirmynd
og mun alltaf eiga sérstakan stað í
hjarta okkar.
Þór, Karólína og Torfi.
Mig langar til að minnast hans
afa míns, Páls Jónssonar, eða
nafna eins og hann kallaði mig
iðulega, en hann lést hinn 11. sept-
ember síðastliðinn. Eftir sitja
margar góðar minningar sem
verða ekki gerð skil í stuttri minn-
ingargrein, en þær mun ég ávallt
geyma í huga mínum og hjarta.
Á mínum uppeldisárum bjuggu
afi Páll og amma Svava á Skóla-
völlum 5 á Selfossi. Þetta var
glæsilegt heimili og þar var ávallt
tekið á móti manni með kostum og
kynjum. Mér er alltaf minnisstætt
hversu vel mér leið þar hjá þeim
og hvað við Þór bróðir minn höfð-
um nóg fyrir stafni í leik og
skemmtun. Þaðan á ég líka mínar
helstu minningar um samveru afa
og langafa, Jóns Pálssonar. Þau
voru ófá skiptin sem við bræður
læddumst niður á tannlæknastofu
til að fylgjast með afa að störfum
og fá að skoða öll fínu tækin og
fikta í tannlæknastólunum. Afi
var gjarn á að fara með okkur
bræður í bíltúr, hvort sem það var
að heimsækja ættingja á Selfossi,
út í mjólkurbúð eða lengri ferðir
um Suðurland. Er mér minnis-
stætt hversu vel hann þekkti land-
ið, kennileiti og sögu hvers staðar
fyrir sig, enda hafði hann mikinn
áhuga á ferðamennsku og var afar
fróður maður. Við afi höfðum báð-
ir brennandi áhuga á knattspyrnu
og horfðum við gjarnan saman á
leiki í sjónvarpinu og fórum sam-
an völlinn að horfa á Selfoss spila.
Ég man hversu mikið hann lifði
sig inn í leikina og fannst mér
stundum eins og hann væri inni á
vellinum að bruna upp kantinn og
smella boltanum í samskeytin,
slík var innlifunin.
Afi og amma reistu sér sumar-
hús á Snæfoksstöðum og hófst
bygging þess árið 1976. Þaðan á
ég óteljandi minningar um okkar
stundir saman. Ég var ekki hár í
loftinu þegar ég aðstoðaði hann
við að gróðursetja trjáplöntur og
rækta þar garðinn. Ég rifja oft
upp þá stund þegar ég kom upp í
bústað til afa og ömmu á þrítugs-
aldri einn sumardag til að mála.
Það ríkti svo mikil kyrrð og ró yfir
vötnum og við spjölluðum um dag-
inn og veginn alla þá helgi og hlóg-
um dátt, enda var alltaf stutt í
hláturinn og léttleikann hjá hon-
um afa. Mér fannst svo gaman og
fróðlegt að hlusta á hann segja frá
ferðasögum þeirra í gegnum árin,
fjölskyldunni og ættinni, en afi
hafði mikla þekkingu á ættfræði.
Þau byggðu upp sannkallaðan
sælureit sem er mér afar kær og
eftir sitja fallegar minningar um
afa minn þaðan, sem ég rifja upp í
hvert og einasta skipti er ég dvel
þar.
Eftir lifir þakklæti og minning
um sannkallaðan heiðursmann,
fyrirmynd og góðan vin sem ég
mun sakna sárt.
Páll Jónsson.
Þann 11. september lést á Sel-
fossi heiðursmaðurinn og föður-
bróðir minn Páll Jónsson. Páll var
farinn að kenna heilsubrests um
nokkurt skeið sem leiddi til þess
að hann fluttist á hjúkrunardeild-
ina Fossheima við heilsugæslu-
stofnun Suðurlands á Selfossi. Ég
hitti Pál frænda minn síðast 27.
ágúst síðastliðinn og var augljóst
að þar var veikur og aldraður
maður sem mátti búast við að gæti
yfirgefið okkar jarðvist hvenær
sem var. Við minnsta áfall mátti
búast við öllu, enda varð það raun-
in. Kynnum okkar Púlla eins og
við kölluðum hann jafnan bar
saman við fæðingu mína á Selfossi
fyrir 65 árum. Á þessum langa
tíma er margs að minnast. Púlli
var vel lesinn um flesta hluti og
hafði frá mörgu að segja. Hann
var traustur, yfirvegaður og góð-
ur maður. Þessir kostir gerðu
hann eftirsóttan félaga og vin-
margan. Okkur krökkunum þótti
alltaf spennandi í kringum Púlla
því hann átti alltaf góða bíla og oft
var boðið í bíltúr, sem enginn sló
hendinni á móti í þá daga. Hann
hafði mikinn áhuga á ljósmyndun
og kvikmyndun og átti mikið af
tólum og tækjum þessu tengt.
Eftir hann liggur mikið magn
mynda sem eru heimildir um
margt það sem áður gerðist og
var. Á árum áður var Púlli mikill
áhugamaður um hesta og átti þó-
nokkra góða hesta. Ég minnist
ferðar sem ég fór með honum og
fleirum 1958 en þá var riðið á
Þingvöll til að taka þátt í Lands-
móti hestamanna sem þar fór
fram. Er ferð þessi mér mjög
minnisstæð. Í hestaferðir fór Púlli
víða um land og ef ekki var ferðast
á hestum þá tók bíllinn við. Ferða-
mennska var eitt af hans áhuga-
málum, enda var hægt að fletta
upp í honum eins og orðabók ef
eitthvað var ekki ljóst þar sem
hann þekkti landið með öllum ör-
nefnum. Ég man vel eftir ferð fjöl-
skyldunnar í Landmannalaugar
þar sem gist var og haldið áfram
daginn eftir fjallabaksleið nyrðri
og komið niður Skaftártungur. Á
þessum tíma voru talstöðvar í
mörgum jeppum og í þessu ferða-
lagi kom það sér vel þar sem Púlli
lýsti öllu sem fyrir augu bar á
þessari leið um talstöð. Þannig fór
ekkert fram hjá neinum sem vildi
fræðast um landið og leiðina sem
farin var. Að endingu skemmdi
það ekki ferðina að gos hófst í
Heklu er við vorum á heimleið, og
var lögð lykkja á leiðina og gert
stutt stopp til að skoða það.
Púlli var tannlæknir okkar alla
tíð meðan hann starfaði. Oft var
farið til hans seinnipart dags til
skoðunar eða viðgerða. Þær ferðir
enduðu oft í mat hjá þeim hjónum,
sem ætíð voru höfðingjar heim að
sækja.
Það eru forréttindi að hafa átt
svo mikinn drengskapar- og heið-
ursmann að frænda sem Púlli var.
Við biðjum góðan guð að
styrkja eiginkonu hans Svövu og
börn, tengdabörn, barnabörn og
barnabarnabörn í sorginni.
Jón Ólafsson og Sigurborg
Valdimarsdóttir.
Páll Jónsson, eða Púlli eins og
hann var alltaf kallaður, tann-
læknir og föðurbróðir minn, lést
hinn 11. september á Heilbrigð-
isstofnun Suðurlands, Selfossi.
Kynni okkar hófust eins og
hann sjálfur sagði frá þegar hann
ók foreldrum mínum með ný-
fæddan son úr Reykjavík á Sel-
foss. Þetta var í nóvember 1953,
veður var vont og slæm færð á
Hellisheiðinni. Púlli átti lengst af
góða ferðabíla og var því fenginn í
þetta ferðalag. Þar sem ég fædd-
ist á stórafmæli Moggans nefndi
Púlli mig Moggann og sagði hann
þessa sögu á tíu ára fresti. Nú
verður sú saga ekki sögð oftar.
Frá tíu ára aldri ólst Púlli upp á
Selfossi og stækkaði með sam-
félaginu enda tók hann virkan
þátt í mótun ungs byggðarlags.
Hann sat, fyrir hönd Sjálfstæðis-
flokksins, í hreppsnefnd og ýms-
um öðrum nefndum á vegum
sveitarfélagsins. Í nokkur ár
leiddi hann framboðsmálin til
sveitarstjórnar og tókst honum
vel til við að fá fólk til starfa fyrir
sveitarfélagið. Hann var formaður
Hestamannafélagsins Sleipnis og
vann þar mikil störf í þágu þess fé-
lagsskapar. Hann, ásamt Gísla
Bjarnasyni, tók fyrstur upp hóp-
reið á viðburðum hestamanna og
var Sleipnir í fararbroddi lengi vel
á landsmótum hvað þetta varðaði.
Hann ræktaði nokkur hross, var
Mósi þekktastur þeirra og fékk
hann æðstu gæðingaverðlaun,
Sleipnisskjöldinn. Eitt af áhuga-
málum Púlla voru myndatökur,
svart-hvítt, slæds og kvikmyndun.
Nú þegar hefur hestamannafélag-
ið birt hluta af þessum myndum á
heimasíðu sinni. Þar er um mikil
menningarverðmæti að ræða fyr-
ir samfélagið sem þar á í hlut.
Þegar æviferill Púlla er skoð-
aður er rétt að minna á hvernig
menntun var á þeim tíma er hann
var ungur. Til að komast inn í
Menntaskólann á Akureyri fer
hann til prestanna og feðganna í
Fellsmúla á Landi og stundar þar
undirbúningsnám. Páll frændi
hans frá Bræðratungu skrifaði
góða grein um þessa námsdvöl í
Skildi. Fjölmargir þjóðþekktir
einstaklingar stunduðu á þessum
tíma nám í Fellsmúla og var Púlli
einn af þeim síðustu sem stund-
uðu þar nám. Eftir menntaskól-
ann hóf hann tannlæknanám við
Háskóla Íslands. Að náminu
loknu starfaði hann hjá Jóni K.
Hafstein tannlækni í Reykjavík.
Sjálfur segir Púlli svo frá að hon-
um hafi boðist að kaupa tann-
læknastofu í Hafnarfirði en fyrir
hvatningu Lúðvíks Norðdal hafi
hann komið á Selfoss og opnaði
eigin stofu 9. september 1951 í
húsnæði héraðslæknisins á Aust-
urvegi 28, Selfossi.
Um nokkurra ára skeið stóð
Púlli ásamt fleirum að fjallaferð-
um um hálendi Íslands og nefndu
þeir félagið sem að þessu stóð
Áfanga. Það var aðdáunarvert
hversu fróður Púlli var um há-
lendið, enda hafði hann lesið allar
bækur Ferðafélags Íslands og
vissi nöfn á fjöllum, lækjum og
ám.
Púlli var frændrækinn og lagði
sig fram um að aðstoða eftir því
sem hann gat, hann fylgdist með
uppvexti frændfólksins og bar hag
þess fyrir brjósti. Ég vil fyrir
hönd fjölskyldu minnar og sem
formaður Hestamannafélagsins
Sleipnis þakka Púlla fyrir alla þá
alúð og drengskap sem hann
sýndi í gegnum árin. Um leið
sendi ég Svövu og fjölskyldu inni-
legar samúðarkveðjur.
Kjartan Ólafsson.
Allt hefur sinn tíma, sagði pré-
dikarinn sonur Davíðs. – Mér
duttu þessi spekiorð í hug, þegar
mér var sagt frá andláti vinar
míns, Páls Jónssonar tannlæknis.
Það rann upp fyrir mér, að við
hefðum fyrst kynnst á Kirkjubæj-
arklaustri á Síðu árið 1957. Þau
hjónin, Svava Þorsteinsdóttir og
Páll, komu þá austur til tannlækn-
inga. Ekki veitti af. – Sveitin á
milli sanda var þá einangruð,
svartur sandur á báða vegu, hafn-
laus sandur í suðri en heiði og
stórfljót í norðri. – Allt hefur sinn
tíma. – Sveitin er nú í alfaraleið.
Við tókum þeim fagnandi og nóg
var að gera þessa daga sem hann
dvaldi á Klaustri.
Og nú líður drjúgur áratugur.
Við hittumst aftur haustið 1968 á
Selfossi. Kynnin urðu lengri, allt
að hálfri öld. Margt breytist á svo
löngum tíma. Selfosshreppur,
seinna kaupstaður og nú bæjar-
félag, var „frumbyggjabær“ á ár-
unum eftir miðja síðustu öld. Páll
var frumbyggi, alinn upp á Sel-
foss. – Allt hefur sinn tíma. – Við
unnum saman í hreppsnefnd á ár-
unum 1974-80. Mynduðum svo-
kallaðan meirihluta, hann íhald,
ég krati. Á ýmsu gekk enda stór-
mál á dagskrá sem setja svip sinn
á Selfoss enn í dag. Samvinna okk-
ar var alltaf góð. Þessi staðfasti
íhaldsmaður var alltaf maður orða
sinna. Við hittumst svo á ýmsum
vettvangi bæjarins. Það var
snertispölur á milli sumarbústaða
okkar, því urðu kynnin mjög náin.
Ég kveð vin minn Pál, sem var
mér sannur og heill. Staðfestan
var alltaf sú sama. Ég þakka
kynnin. Hans tími var kominn.
Ég sendi Svövu og fjölskyldu
kveðju mína.
Brynleifur Steingrímsson.
Góður drengur og mannkosta-
maður er fallinn frá. Leiðir okkar
Páls lágu saman fyrir rúmum
þremur áratugum. Fyrstu kynni
okkar segja mikið um þá mann-
kosti sem Páll bjó yfir. Hann kom
hlaupandi til mín, ókunnugs
manns, að rétta mér hjálparhönd
þar sem hann sá að ég hafði hras-
að. Upp frá þessum fyrstu kynn-
um mynduðust tengsl og mikil
vinátta. Fáum árum síðar vorum
við orðnir nágrannar í sveitinni
þar sem Páll og Svava kona hans
höfðu reist sér sumarhús. Sum-
arbústað á þessum fallega stað á
ég Páli að þakka. Eins og vænta
mátti af hálfu Páls og fjölskyldu
hans tóku þau okkur, nýju ná-
grönnum sínum, afar vel. Börnin
mín hændust að þeim hjónum og
Páll Jónsson
Í dag, 20. septem-
ber, hefði vinur
minn Þorsteinn Erlingsson,
barnabarn og alnafni skáldsins,
orðið 51 árs, en hann lést 15. júlí
sl. Við hittumst fyrst í sex ára
bekk í Ísaksskóla, en urðum
bestu vinir í menntaskóla. Næstu
árin urðum við óaðskiljanlegir,
sóttum Laugardalslaugina, þá
eingöngu heita pottinn, og tókum
saman á því öllu sem fylgdi því að
fullorðnast. Þorsteinn var einn af
þeim sem eftir var tekið, átti allt-
af fallegustu bílana, vel klæddur,
hár og myndarlegur, gaf öllum
þétt faðmlag, var einlægur og
alltaf stutt í brosið. Hann hafði
alveg einstaklega þægilega og
ljúfa nærveru.
Við urðum fljótt heimagangar
hvor hjá öðrum og voru þær
margar góðar stundirnar þar
Þorsteinn
Erlingsson
✝ Þorsteinn Erl-ingsson fædd-
ist í Reykjavík 20.
september 1962.
Hann lést 15. júlí
2013.
Útför Þorsteins
var gerð frá Foss-
vogskirkju 31. júlí
2013 í kyrrþey.
sem við áttum með
hans fólki. Vil ég
sérstaklega minnast
þeirra tíma sem við
áttum með ömmu
Þorsteins, sem bjó á
heimili dóttur sinn-
ar. Ég hef oft hugs-
að um það síðan
hversu vel hún
skildi okkur strák-
ana og var hún þrátt
fyrir háan aldur
langt á undan sinni samtíð, eða
það fannst okkur að minnsta
kosti. Eftir menntaskóla skildi
leiðir okkar, en vinátta okkar var
heil og traust þrátt fyrir það. Við
töluðum saman í síma a.m.k. einu
sinni í mánuði og urðu þau símtöl
mæld í klukkustundum.
Elsku Þorsteinn, þú átt tvö
myndarleg og vel gerð börn sem
halda minningu þinni á lífi, svo
ekki sé talað um yngri systur
þína sem var þér svo kær.
Ég bið að heilsa öllum í sum-
arlandinu góða, en ég kem til með
að sakna samtala okkar, það voru
gæðatímar, kæri vinur. Guð
geymi þig og til hamingju með
daginn, sjáumst síðar.
Þinn vinur,
Óskar M. Tómasson.