Morgunblaðið - 20.09.2013, Blaðsíða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. SEPTEMBER 2013
✝ SverrirBjarnason
fæddist á Gerð-
isstekk við Norð-
fjörð 15. janúar
1933. Hann lést
13. september
2013.
Foreldrar hans
voru Bjarni Sig-
fússon, bóndi og
útgerðarmaður á
Gerðisstekk, f.
27.2. 1886, frá
Barðsnesi, d. 25.9. 1941, og
Halldóra Jónsdóttir, húsfreyja
frá Gerðisstekk, f. 9.7. 1891, d.
7.1. 1970.
Systkini Sverris eru: 1)
Guðný, f. 19.3. 1915, d. 25.5.
2005. 2) Vilhelmína Sigríður, f.
12.11. 1916, d. 10.9. 1972. 3)
Guðfinna, f. 19.1. 1918, d. 1.8.
2008. 4) Kristbjörg, f. 14.5.
1919, d. 21.4. 1995. 5) Jón Sig-
fús, f. 14.8. 1920, d. 17.6. 1944.
6) Bjarni Halldór, f. 1.10. 1921,
d. 14.6. 2002. 7) Ragnar Krist-
inn, f. 9.4. 1924, d. 26.3. 1991.
8) Guðmundur, f. 19.9. 1925, d.
21.1. 1999. 9) Hermann, f. 23.1.
1927, d. 3.2. 1998. 10) Óskar, f.
3.5. 1931.
Sverrir kvæntist 2.9. 1956
Ernu Fríðu Berg, f. 2.9. 1938.
Sverrir ólst upp á Gerð-
isstekk við Norðfjörð. Hann
var aðeins átta ára þegar faðir
hans féll frá og bjuggu hann
og móðir hans hjá ýmsum ætt-
ingjum þar til Sverrir fór að
heiman 16 ára. Sverrir starf-
aði sem sjómaður og við fisk-
verkun fyrstu starfsárin og
kom til Hafnarfjarðar 1955.
Þar kynntist hann fyrrverandi
eiginkonu sinni og stofnaði
fjölskyldu. Eftir það vann
hann á Keflavíkurflugvelli en
lærði síðan húsgagnabólstrun
og starfaði við það fag í nokk-
ur ár. Þá lærði hann til húsa-
smiðs. Hann vann lengi hjá
Skipasmíðastöðinni Dröfn í
Hafnarfirði ásamt því að sinna
bólstrun í aukavinnu. Þá starf-
aði hann í nokkur ár hjá
Byggingarfélagi Gylfa og
Gunnars en síðustu starfsárin
hjá Trésmíðaverkstæði Gylfa
ehf. Sverrir kunni alltaf vel við
sig í Hafnarfirði og vildi
hvergi annars staðar vera.
Fyrir 16 árum eignaðist
Sverrir góða vinkonu í Stef-
aníu Önundardóttur, en þau
þekktust sem unglingar á
Norðfirði og endurnýjuðu
kynnin nokkrum áratugum
síðar.
Útför Sverris verður gerð
frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði í
dag, 20. september 2013, og
hefst athöfnin kl. 13.
Þau slitu sam-
vistum 1979.
Sverrir og
Erna Fríða eign-
uðust saman þrjú
börn. Þau eru: 1.
Sigurrós, f. 15.11.
1957, gift Sig-
urjóni Inga Ing-
ólfssyni, f. 7.6.
1956. Börn þeirra
eru: a) Sverrir
Örn Sveinsson, f.
20.2. 1977, í sam-
búð með Halldóru Ágústs-
dóttur. Börn þeirra eru Heimir
Freyr Sveinsson, f. 17.4. 2003,
Eygló Rós, f. 9.8. 2008, og Sig-
urrós, f. 11.8. 2011. b) Marta, f.
23.11. 1979, í sambúð með
Hermanni Sigurgeirssyni, f.
9.1. 1982. Börn þeirra eru:
Baldvin Ingi, f. 30.1. 2000, og
Birkir, f. 14.5. 2006. c) Ingi-
björg, f. 18.7. 1991. Sambýlis-
maður hennar er Sigþór Ein-
arsson, f. 26.7. 1990. 2. Lillý
Halldóra, f. 28.2. 1960. Hún er
ógift og barnlaus. 3. Björn
Bragi, f. 22.4. 1967, í sambúð
með Elísabetu Katrínu Benón-
ýsdóttur, f. 16.4. 1971. Börn
þeirra eru: a) Arndís Erna, f.
5.5. 1991, og Arnar Bjarki, f.
23.2. 2003.
Margar horfnar minningar svo ljúfar
streyma fram
um lítinn dreng sem lék sér sæll við
mildan móðurfaðm
Hérna voru sporin mín svo mörg, svo
létt og glöð
Í kveðjuskyni horfi ég um heima-
byggðar tröð.
Þessar fallegu ljóðlínur eftir
frænda Sverris, Daníel Arason,
koma upp í hugann þegar kær
tengdapabbi kveður þetta líf.
Ljóðlínurnar gætu vísað til upp-
runa Sverris sem var ættaður
frá Gerðisstekk við Norðfjörð.
Það kom glampi í augun á
Sverri þegar talið barst að
Norðfirði og að æskuheimilinu
að Gerðisstekk. Hann átti þar
sín bernskuspor í stórum systk-
inahóp. Líklega hefur hann
kynnst þeim misvel þar sem
elsta systir hans var 18 ára
þegar hann fæðist og næstu ár
fóru systkini hans að heiman
eins og gengur þegar fólk verð-
ur fullvaxta.
Lífið gekk sinn vanagang
fyrstu árin en síðan kom áfallið.
Faðir Sverris drukknaði þegar
hann var aðeins átta ára. Þetta
hafði að sjálfsögðu mikil áhrif á
fjölskylduna og næstu ár bjuggu
Sverrir og móðir hans til skiptis
hjá systkinum hans, sem þá
voru flutt að heiman. Til að afla
sér viðurværis á þessum árum
þurfti að sýna af sér vinnusemi
og dugnað en það voru einmitt
þeir eiginleikar sem ég skynjaði
í fari Sverris þegar ég kom inn í
fjölskyldu hans árið 1977. Þegar
dagvinnu lauk voru ófáir tímarn-
ir, bæði um kvöld og helgar, sem
Sverrir var úti í bílskúr við að
sinna þeim bólstrunarverkefnum
sem hann hafði tekið að sér.
Það var gaman að spjalla við
hann og var hann fróður um
ýmis þjóðfélagsleg mál og einn-
ig var hann nokkuð vel að sér í
sögu. Þá kom maður ekki að
tómum kofunum þegar stang-
veiði var annars vegar. Hann
hafði mjög gaman af því að fara
í veiði og minnist ég ánægju-
legra stunda sem við áttum við
veiðar í Álftá á Mýrum. Einnig
veiddi hann í Grenilæk og Hvítá
svo einhverjar ár séu nefndar.
Eftir að Sverrir byggði sér
myndarlegt hús að Ljósabergi 8
í Hafnarfirði þá var alltaf opið
hús fyrir okkur Eyjamennina
þegar við þurftum á gistingu að
halda, einnig reyndist hann
okkur mjög vel þegar sonur
okkar, og nafni hans, fór í skóla
í Reykjavík, þá fékk hann inni
hjá afa sínum.
Það var honum tengdaföður
mínum til mikilla heilla þegar
Stefanía Öndundardóttir kom
inn í líf hans árið 1997. Þau
þekktust á unglingsárum fyrir
austan en endurnýjuðu nú vin-
skapinn. Hún reyndist honum
mjög góð vinkona og þau nutu
samverunnar hér heima ásamt
nokkrum ferðum erlendis.
Sverrir naut þess að fara á sól-
arstrendur enda var það góð af-
slöppun og sólarljósið átti sér-
staklega vel við hann.
Eftir mikla vinnusemi var
farið að líta til þess tíma þegar
sest yrði í helgan stein. Þá yrði
hægt að stunda veiðina af meira
kappi en áður, halda áfram að
skjótast í sólarferðir og gera
fleiri skemmtilega hluti. En þá
bilaði heilsan.
Síðustu ár voru mínum
manni erfið og sætti hans sig
illa við þessi mjög svo skertu
lífsgæði.
Að lokum vil ég þakka mín-
um kæra tengdapabba fyrir all-
ar góðu samverustundirnar sem
við áttum saman og bið þess að
hann hvíli í friði. Hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Sigurjón Ingi Ingólfsson.
Sverrir Bjarnason
Skrýtið hvað lífið er hverfult.
Ég er nýbúin að missa pabba minn
og er að reyna að sættast við miss-
inn, þá kemur annar skellur á fjöl-
skylduna, Gæi er dáinn. Bíddu, er
ekki allt í lagi þarna uppi? Syst-
urnar Erna elsku mamma mín og
elsku Svava tanta mín að missa
mennina sína innan 3 vikna, alveg
ótrúlegt. Ég er alveg farin að trúa
því að allar sögur okkar séu skrif-
aðar í skýin, hvenær við fæðumst
og deyjum, og við getum engu
breytt, það er bara svoleiðis.
Í sorg minni minnist ég Gæja
sem yndislegs manns og vinar
allra eins og pabbi var. Garðar var
þegar ég var yngri eins og pabbi
nr. 2. Minningarnar að ferðast til
Vestfjarða með þeim og ferðalögin
hjá fjölskyldunum okkar í Þjórs-
árdal, bara yndislegur tími að
minnast. Svo faldi ég mig í bílnum
hans og Svövu þegar þau komu í
heimsókn í Grænásinn. Heimilið
kjaftfullt af börnum og ósköp lang-
aði mig að fá smá frí frá öllum
systkinum í dagstund. Faldi mig í
bílnum þeirra með sængina mína,
en Gæi vissi af mér þegar var lagt
af stað á Faxabrautina, en sagði
ekki neitt, bara yndislegt. Svo stóð
ég upp með sængina: Svava elsku
tanta, má ég sofa hjá þér í nótt? Og
alltaf var svarið já.
Garðar var bara eðal, hugsaði
um Svövu eins og konungborna
Garðar Pétursson
✝ Garðar Péturs-son rafvirkja-
meistari fæddist í
Hafnardal í Naut-
eyrarhreppi við Ísa-
fjarðardjúp 25. júní
1928. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 4. sept-
ember 2013.
Útför Garðars fór
fram frá Keflavík-
urkirkju 16. sept-
ember 2013.
konu og fjölskyldu
sína. Mikill var
gestagangurinn á
milli okkar fjöl-
skyldna og eigum við
yndislegar minning-
ar, öll ferðalögin
okkar saman, matar-
boðin og áramótin og
bara allt þar á milli
himins og jarðar.
Elsku Svava besta
tanta mín, Aggý mín
og Svavar minn og Gulla og ykkar
fjölskyldur, megi guð gefa ykkur
styrk á þessum erfiðu tímum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem)
Blessuð sé minning hans.
Margrét Örlygsdóttir.
✝ ÞorgrímurPálsson fæddist
á Bakka í Skaga-
hreppi A-Hún. 28.
ágúst 1926. Hann
lést 7. september
2013.
Foreldrar hans
voru María Ólafs-
dóttir og Páll Tóm-
asson, bændur á
Bakka. Systkini
Þorgríms í ald-
ursröð voru Tómas
Ólafur (látinn), Lilja Guðrún,
Jakobína (látin),
Ólafur Helgi (lát-
inn), Guðríður Ás-
gerður, María,
Björg Þóra og Páll
Jónatan.
Þorgrímur var
lengi sjómaður en
eftir að hann kom í
land vann hann að-
allega við beitingar.
Þorgrímur var
jarðsunginn frá
Fossvogskapellu 17.
september 2013.
Ég ætla hér í örfáum orðum að
minnast Gríms frænda míns og
vinar. Ég kynntist honum fyrst
þegar ég var krakki heima á Kleif
þegar hann, ásamt sveitunga sín-
um, Kristjáni á Steinnýjarstöðum,
kom í Kleifarrétt að hirða féð. Þá
gistu þeir alltaf heima. Við krakk-
arnir hlökkuðum alltaf mikið til að
Grímsi litli á Bakka kæmi því að
hann hafði jafnan nammi meðferð-
is handa litlum munnum í bréf-
poka, enda fyrir tíma plastsins.
Hann hefur sagt mér margar
skemmtilegar sögur frá þessu
tímabili, þ.á m. þegar kýrnar voru
allar týndar er við komum frá
réttinni í þoku sem skall á seinni
part dags.
Síðar bjuggum við Grímur í
nokkur ár undir sama þaki, ég á
hæðinni fyrir ofan hann, og kallaði
hann mig þá stundum Lofthænu.
Það var oft glatt á hjalla á Ás-
brautinni, sérstaklega þegar
Grímur var í stuði og spáði í bolla.
Þá var mikið hlegið og haft gam-
an.
Eftir að frændi flutti á Hrafn-
istu hittumst við sjaldnar en ég
var þó sæmilega dugleg að heim-
sækja hann. Aldrei var spáð í
færri en fjóra bolla í þessum heim-
sóknum. Einhverju sinni kom vin-
ur minn, Marínó, með mér til
Gríms og hafði meðferðist vídeó-
upptökuvél og tók hann heimild-
armynd af Grími við spádóminn
og skemmtilegt spjall við mig.
Mikið er búið að hlæja að aðalper-
sónunum í þessu leikriti.
Grímur var mikill húmoristi,
meira að segja eftir að hann veikt-
ist og kominn á spítala enda sagði
hann stundum að hann ætti ekki
að láta eins og fífl. Á Hrafnistu var
hann dýrkaður eins og Guð því
hann tók að sér að vera málsvari
heimilisfólks. Ef þurfti að kvarta
yfir einhverju við yfirmenn gekk
Grímur í málið og tókst oft að
koma breytingum til leiðar.
Hann spáði ekki aðeins í bolla
fyrir fólk heldur réð hann einnig
drauma. Þegar aðsóknin var sem
mest hjá honum í þessa meðfæddu
speki tók hann vissan dag í viku
fyrir draumráðningar. Bollalest-
urinn var hægt að grípa í hvenær
sem var. Þó fór svo að lokum að
sökum mikillar aðsóknar neyddist
hann til að hætta þessu því um-
ferðaröngþveiti myndaðist í
kringum hann við iðju sína.
Það verða örugglega margir
sem koma til með að sakna þessa
skemmtilega og mæta manns. Ég
veit að hann vildi ekki lifa við þær
aðstæður sem upp voru komnar í
hans lífi og ég held að hann hafi
ekki verið sáttur við að enda æv-
ina svona. En þetta er leiðin okkar
allra, að hverfa úr þessu lífi, og við
það verðum við að sætta okkur.
Ég votta systkinum hans og ætt-
ingjum öllum innilega samúð.
Minningin um skemmtilegan og
vandaðan mann lifir áfram.
Olga frænka.
Fyrrverandi mágur minn Þor-
grímur Pálsson frá Bakka lést
hinn 7. september 2013.
Ég vil minnast hans með
nokkrum línum. Á seinni árum
foreldra hans, sem voru Páll Tóm-
asson og María Ólafsdóttir frá
Bakka í Skagahreppi, starfaði
Grímur að bústörfum á Bakka af
eljusemi og dugnaði eins og allt
sem hann lagði hönd á. Hann varð
eftirsóttur í skiprúm, við beitn-
ingu og til sjóróðra á Skagaströnd
og suður með sjó á vertíðar. Hann
var góð skytta og lagði stund á
refaveiðar í Skagastrandarfjöllum
og Skagaheiði og lá ég úti með
honum sem vaktmaður í nokkur
skipti.
Á Bakka var alltaf árabátur og
settur fram með þremur eða fjór-
um mönnum, settir voru hlunnar
undir bátinn þegar hann var sett-
ur niður og dreginn upp með
handspili. Greip Grímur tvo
hlunna og setti fyrir þegar við
höfðum nóg með einn. Oft fiskað-
ist vel og var aflanum skipt milli
bæja eða þar sem þörf var. Oft
skaut Grímur sel eða fugla til mat-
ar. Þorgrímur var mikill áhuga-
maður um spil og spilaði mest vist
og voru mörg kvöld og fram á
nætur á Bakka og Skeggjastöðum
við mikla gleði.
Þorgrími Pálssyni þakka ég
góð kynni og hvíli hann í friði.
Votta ég systkinum og ættingj-
um samúð.
Með kveðju,
Stefán Leó Holm.
Þá er komið að kveðjustund.
Í dag kveð ég þig kæri vinur og
trúnaðarvinur. Kynni okkar hóf-
ust fyrir sextán árum þegar þú last
í bolla fyrir mig, en við áttum það
sameiginlegt að hafa bæði brenn-
andi áhuga á andlegum málefnum.
Upp frá þessu varð vinátta sem
aldrei bar skugga á. Þú hafðir alla
tíð mikla skyggnigáfu sem þér
fannst stundum vera þér til traf-
ala. Ég tók aldrei mikilvægar
ákvarðanir í mínu lífi án þess að
leita ráða hjá þér og reyndist það
mér ávallt vel, því þú varst svo
skynsamur. Þú varst góður sögu-
maður og hafðir gaman af að segja
frá, þá var stutt í húmorinn og
stríðnispúkann. Hagmæltur
varstu einnig og samdir mikið af
ljóðum og lausavísum sem hefðu
getað fyllt heila bók. Draumaráð-
andi varst þú góður og leituðu
margir til þín með drauma sína.
Sagðir þú stundum við mig að ef
þú gæfir út draumaráðningabók
yrði hún allt öruvísi en þær bækur
sem væru komnar út enda fórst þú
ekki troðnar slóðir. Mér fannst þú
alltaf vera að kenna mér það sem
þú varst sjálfur; kvíðalaus gagn-
vart lífinu og hræddist ekki dauð-
ann. Þú varst sá æðrulausasti
maður sem ég hef á ævinni kynnst.
Mikið sakna ég þess að heyra í þér
röddina, þessa kunnuglegu sterku
rödd; „góðan daginn/kvöldið,
Grímur hér“. Ég veit að það
hringdu margir í þig jafnt dag sem
nótt til að leita ráða hjá þér. Eins
og ég sagði við þig Grímur minn;
„þú ert alltaf á vaktinni“. Þér
fannst það bara alveg sjálfsagt. Þú
varst stórkostlegur og eistakur
persónuleiki. Þegar Brynjar minn
var lítill passaðir þú hann einn sól-
arhring, ýmislegt brölluðuð þið á
þessum tíma. Eitthvað var strák-
urinn baldinn en þú hafðir ráð við
því eins og öðru, fórst bara með
hann út í fótbolta til að hann fengi
útrás fyrir orkuna. Oft minntistu á
þetta síðan og mikið var Brynjar
þér kær.
Þú hafðir ákveðnar skoðanir á
hlutunum sem ekki varð hvikað,
ekki síst varðandi mataræði nú-
tímamannsins; pasta, pítsur eða
allt þetta grænfóður eins og þú
kallaðir það. Þetta gerði kynslóð-
ina sem er að vaxa úr grasi þrótt-
lausa. Ungdómurinn ætti að lifa á
kjarngóðu íslensku fæði, helst vel
feitu sauðakjöti. Þú sagðir stund-
um við mig að ef þú værir ungur
maður í dag myndirðu læra til lög-
fræðings. Ég er viss um að þú
hefðir orðið góður lögfræðingur
því réttlætiskenndin og sanngirn-
in var þér í blóð borin. Undir það
síðasta, Grímur minn, þegar
þrótturinn og þrekið var búið,
þurftir þú að taka margar hvíldir á
leiðinni í matsalinn á Hrafnistu,
því það var ekki í þínum anda að
gefast upp. Í síðasta samtali okkar
eftir að þú varst kominn á sjúkra-
hús ræddum við um eilífðarmálin,
því þú varst trúaður á þinn hátt;
trúðir á hringrás lífsins. Í þessu
spjalli okkar spurði ég þig hvað þú
ætlaðir að verða á næsta tilveru-
stigi og þú svaraðir því til að þú
ætlaðir að verða fagur fugl sem
flygi um loftin blá. „Ef þú sérð
einn slíkan þá hugsar þú: þarna er
hann Grímur,“ og það mun ég svo
sannarlega gera því mér finnst
hugsunin og táknin falleg. Og nú
ertu floginn á annað tilverustig og
ég veit að nú líður þér vel, kæri
vinur.
Þín vinkona að eilífu,
Guðfinna.
Þorgrímur Pálsson
Þá höfum við kvatt hann
Guðjón okkar og eigum eftir að
sakna hans.
Þjóðdansafélag Reykjavíkur
var stofnað 17. júní 1951 og var
Guðjón virkur félagi frá byrj-
un. Ég man fyrst eftir Guðjóni
í sýningarflokki félagsins í
stuttbuxum að dansa týrólad-
ansa í gamla skátaheimilinu við
Snorrabraut. Hann var fljót-
lega kosinn í stjórn félagsins
og var formaður um tíma.
Einnig var hann formaður sýn-
ingarflokksins. Guðjón var
Guðjón Jónsson
✝ Guðjón Jóns-son fæddist á
Fagurhólsmýri í
Öræfum 21. maí
1924. Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 31.
ágúst 2013.
Guðjón var jarð-
sunginn frá Ás-
kirkju 9. september
2013.
glæsilegur dansari
og góður félagi og
hann fylgdist alltaf
vel með félaginu og
því sem þar var að
gerast og lét sér
annt um það.
Alltaf þegar fór
að vora kom fiðr-
ingur í Guðjón og
hann fór að tala um
Fagurhólsmýri og
þurfti að drífa sig
þangað.
Guðjón var einn af þeim
sem heiðraðir voru á 50 ára af-
mæli Þjóðdansafélagsins.
Hann starfaði líka mikið með
Skaftfellingafélaginu í Reykja-
vík.
Ótrúlegt að Guðjón var
næstum orðinn 90 ára, alltaf
svo beinn og unglegur.
Góður drengur er genginn
og við minnumst hans með
virðingu og vottum öllum að-
standendum dýpstu samúð.
Dóra G. Jónsdóttir.