Morgunblaðið - 16.01.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. JANÚAR 2014
✝ Unnur Guð-mundsdóttir
fæddist 1. desem-
ber 1926 í Drápu-
hlíð í Helgafells-
sveit. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni í
Reykjavík 5. jan-
úar 2014. For-
eldrar hennar voru
hjónin Kristín Sig-
urðardóttir, f. á
Berserkjahrauni 6. nóvember
1902, d. 6. júlí 1991, og Guð-
mundur Jóhannsson, f. í Drápu-
hlíð 18. september 1896, d. 20.
júní 1984. Unnur var næstyngst í
fjögurra systkina hópi. Elstur
var Hinrik, f. 1923, d. 1999, næst-
elst Klara, f. 1925, þá Unnur og
1977, í sambúð með Fróða H. Is-
aksen, og Erlu, f. 1982, gift Erni
Viðari Grétarssyni, börn þeirra
eru Jóhannes Bjarki Birkisson,
Aldís Kara og Steinunn Birna
Arnardætur. 2) Kristrún, f. 19.
maí 1963, fyrrverandi eig-
inmaður Finnbogi Albertsson, f.
9. nóvember 1960, og eiga þau
tvö börn, Evu, f. 1986, í sambúð
með Hannesi Bjarka Vigfússyni,
þau eiga soninn Matthías Orra,
og Albert, f. 1989, í sambúð með
Bergrúnu Snæbjörnsdóttur.
Unnur lauk námi við barna-
skóla á Skildi í Helgafellssveit og
stundaði síðan nám við Hús-
mæðraskólann á Staðarfelli í
Dalasýslu. Hún flutti með fjöl-
skyldunni frá Drápuhlíð til
Stykkishólms og þaðan hleypti
hún heimdraganum ung að árum
og flutti til Reykjavíkur. Unnur
vann ýmis störf en lengst af í eld-
húsi Pósts og síma í Reykjavík.
Útför Unnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 16. janúar
2014, kl. 13.
yngstur Reynir, f.
1937.
Unnur giftist 30.
desember 1950 Jó-
hannesi Jósepi
Kristjánssyni, f. í
Borgarnesi 31. októ-
ber 1926, d. 23. nóv-
ember 1975. For-
eldrar hans voru
hjónin Kristján
Magnússon, f. á
Breiðabólstað, 25.
ágúst 1895, d. 16. september
1977, og Sigurþórunn Jós-
efsdóttir, f. í Skógsmúla 16. nóv-
ember 1893, d. 1944. Unnur og
Jóhannes eignuðust tvö börn: 1)
Sigurþór, f. 24. ágúst 1955,
kvæntur Árnýju Ásgeirsdóttur
og eiga þau tvær dætur, Unni, f.
Elsku amma Unnur hefur ver-
ið kölluð frá okkur og aldrei aftur
mun hún hinkra við útidyrahurð-
ina og veifa mér í kveðjuskyni þar
sem ég keyri í burtu eftir að hafa
heimsótt hana. Eftir sitja ótal
ótal minningar um góða, fallega,
félagslynda og duglega konu sem
ég er endalaust þakklát fyrir að
hafa haft í svo stóru hlutverki og
til fyrirmyndar í lífi mínu.
Ég er skírð í höfuðið á ömmu
Unni og þegar ég var ósköp ung
fannst mér nafnið ekki henta
ungri snót heldur vera nafn eldri
kvenna. Fyrir mjög mörgum ár-
um áttaði ég mig hins vegar á því
að ekki aðeins er nafnið fallegt
heldur ber ég stolt nafn ótrúlegr-
ar konu sem hefur gefið mér svo
ótrúlega mikið.
Ég fékk oft að gista hjá ömmu
þegar ég var yngri og lengst
dvaldi ég hjá henni í sex vikur í
kringum árs afmælið mitt. Þá
fóru pabbi og mamma í ferðalag
um Evrópu og ég dvaldi hjá
ömmu og Kristrúnu frænku á
meðan. Að sjálfsögðu man ég
ekkert eftir þeirri dvöl en af því
sem mér hefur verið sagt var ég
greinilega prinsessan á bauninni
hjá þeim mæðgum. Þá tók ég mín
fyrstu skref, átti mitt fyrsta af-
mæli og ýmislegt fleira, allt undir
vökulum og ástgefandi augum
ömmu Unnar. Eftir því sem ég
varð eldri sóttist ég oft eftir því
að fá að gista hjá ömmu, fyrst á
Langholtsveginum og svo seinna
á Grensásveginum. Þá var stjan-
að við mig á hátt sem aðeins
amma kunni. Hún bakaði vöfflur,
eldaði ýsu með hamsatólg eða
lambakótelettur í raspi og gaf
mér ís í desert sem ég gjarnan
setti kók út á. Saman horfðum við
svo á sjónvarpið fram eftir kvöldi
og fórum svo gjarnan í göngutúr
að morgni og ræddum um daginn
og veginn. Þar standa upp úr æv-
intýraferðir um Laugardalinn en
uppáhaldsstaður okkar þar var
þar sem var og er enn að finna
helstu plöntur íslenskrar flóru.
Margt hefur breyst í Laugar-
dalnum síðan þá en enn er þar
óbreyttur þessi staður sem er
mér svo kær.
Amma var mjög þakklát kona.
Hún var þakklát fyrir okkur fjöl-
skylduna og sýndi því sem við
tókum okkur fyrir hendur mikinn
og ósvikinn áhuga. Það var gef-
andi að vera í kringum ömmu og
aðstoða hana við það sem hún
þurfti aðstoðar við. Ætla mætti
að veikindi hennar hefðu haft
meiri áhrif á hana en raunin varð.
Lífsviljinn var lengi vel veikind-
unum yfirsterkari en frá því síð-
asta sumar hefur mér þótt sem
amma væri meira og meira að
sætta sig við það að dvöl hennar
með okkur væri senn að ljúka.
Það gerir það að verkum að
kveðjustundin var léttbærari en
annars. Á móti henni hefur nú
tekið jafngott fólk og hún sjálf
var í lifanda lífi og fyrir það er ég
þakklát.
Ég vil þakka framúrskarandi
starfsfólki Sóltúns og að öðrum
ólöstuðum vil ég færa Árnýju
hjúkrunarfræðingi mínar allra
bestu þakkir fyrir umönnun síð-
ustu daga ömmu. Það er gott til
þess að vita að svo gott fólk sé í
starfi á slíkum stöðum.
Elsku amma mín, takk fyrir
allar góðu stundirnar, göngu-
túrana og góðu ráðin. Minning
þín er og verður ljóslifandi í huga
okkar allra um alla framtíð sem
vorum svo lánsöm að hafa þig í
okkar lífi.
Hvíldu í friði.
Unnur Sigurþórsdóttir.
Það er alltaf erfitt að kveðja
ástvini sem eru manni svo mikið.
Elsku amma kvaddi okkur í byrj-
un ársins eftir langa og viðburða-
ríka ævi. Amma var hetjan okkar
sem hafði fyrir því að berjast við
marga kvilla sem komu upp á lífs-
leiðinni en ekkert lét hún stoppa
sig. Ákveðni, dugnaður og sterkt
hjarta fékk ömmu til að vera
svona lengi með okkur. Lífsvilj-
inn og baráttuandinn var alveg
ótrúlegur.
Minningarnar um flotta konu,
líkt og hún var, eru okkur enn
dýrmætari. Það að vita að amma
hafi verið alin upp á Drápuhlíð á
Snæfellsnesi er alveg ótrúlegt,
amma var ekki svo sveitó, amma
var alltaf eins og nýklippt út úr
nýjasta tískublaði enda fór hún
ekki út án þess að hárið væri upp-
sett, hælaskórnir komnir á fæt-
urna og varaliturinn á varirnar og
ofan í tösku. Amma var svo flott.
„Allt er þegar þrennt er“ er
orðatiltæki sem vel átti við
ömmu, símtal sem átti að verða
eitt endaði alltaf í þremur því
amma vildi alltaf vera viss um
klukkan hvað hún átti að mæta og
klukkan hvað hún yrði sótt. Við
vissum alltaf þegar síminn
hringdi aftur eftir stutta stund að
það væri amma.
Árið 2001 kom í heiminn fyrsta
langömmubarnið. Amma fékk
þann heiður að halda honum und-
ir skírn og sú stund gleymist
seint. Stoltið og gleðin sem skein
frá ömmu þennan dag var ynd-
isleg, þessu átti hún ekki von á.
Drengurinn fékk nafnið Jóhann-
es, í höfuðið á afa, og þakkaði
amma svo oft fyrir að gefa honum
þetta nafn sem henni og okkur
öllum er svo kært.
Amma var svo miklu meira en
bara amma, amma var vinkona
okkar, amma var hetjan okkar og
amma er nú engillinn okkar.
Elsku amma, við kveðjum þig
með söknuði og við biðjum vel að
heilsa afa Jóhannesi. Nú vitum
við að hælaskórnir eru komnir á
þig og hatturinn á afa og dans-
iballið að hefjast á nýjum stað.
Takk fyrir að vera amma mín.
Erla Sigurþórsdóttir.
Elsku hjartans amma mín. Í
dag kveð ég þig í hinsta sinn.
Fjölmargar minningar frá sam-
verustundum okkar koma upp í
huga mér, allar yndislegar. Betri
ömmu er erfitt að finna. Mér er
efst í huga mikið þakklæti fyrir
að hafa fengið að vera partur af
lífi þínu og upplifað þinn ódauð-
lega styrk, dugnað, lífsgleði og
lífsvilja. Aðdáunarvert fannst
mér hversu mikla áherslu þú
lagðir á að hafa þig til og líta vel
út, líka á þeim dögum þegar van-
líðanin var sem mest. Þessi styrk-
leiki hélt í þér lífinu fram á síð-
asta dag.
Ómetanlegt finnst mér að þú
hafir fengið að kynnast Matthíasi
Orra mínum. Ástin sem þú barst
til hans fær mig til að vökna um
augun. Það sem að lifnaði yfir þér
í hvert skipti sem þið hittust. Það
yljar mér um hjartarætur að þú
hafir endað veru þína í þessum
heimi á því að spyrja hvernig litli
kallinn þinn hefði það. Ég hlakka
til að segja honum frá þér þegar
hann verður aðeins eldri.
Elsku hjartans amma mín. Þú
ert sannkölluð fyrirmynd. Ég
kveð þið nú með miklum söknuði
en á sama tíma gleði yfir því að nú
sértu loksins verkjalaus. Síðasta
stundin sem við áttum tvær sam-
an, hálftíma áður en þú kvaddir,
skiptir mig gríðarlega miklu máli.
Minningarnar geymi ég í hjarta
mér um ókomna tíð. Guð veri með
þér.
Þín
Eva.
Kæra amma.
Ég hefði alveg eins getað trúað
því að þú værir eilíf. Allavega ef
miðað er við þann langa tíma er
þú varst heilsuveil en samt
vannstu alltaf þína baráttu. Þín
óbilandi þrautseigja og þitt ótrú-
lega sterka, þrjóska en um fram
allt blíða hjarta verður mér ávallt
minnisstætt. Andans vilji getur
greinilega lagað líkamleg mein.
Þú sýndir það og sannaðir.
Þú varst alveg frábær amma.
Hjartagóð og fyndin og með
endalausa ást í garð barna þinna,
barnabarna og barnabarnabarna.
Ég fann allavega fyrir þeirri ást
og þótti vænt um, og er þess full-
viss að við gerðum það öll. Öll
börnin þín.
Mér fannst gaman að vera með
þér. Mér verður ávallt minnis-
stætt hve stutt var í grínið, létt-
leika tilverunnar, þrátt fyrir allt
sem á bjátaði. Hve gaman það var
þegar við Eva fórum í pössun til
þín, ég tala ekki um ef þú kokk-
aðir nokkrar kótelettur og við
nöguðum síðustu tægjurnar af
beinunum í einum kór. Eða þegar
við löbbuðum í Kringluna, kíktum
kannski í plötubúðina og ég fékk
þig til að kaupa handa mér geisla-
plötu sem ég þurfti nauðsynlega
að eignast. Eða bara þá daga sem
þú tókst strætó úr vinnunni rak-
leitt upp í Breiðholt til að fylgjast
með okkur systkinunum þegar
við komum úr skólanum.
Ég man eftir karamellu-sport-
jógúrtinu sem þú komst þá oft
með. Eitthvað alveg dísætt og
sjúklega gott sem ég er nokkuð
viss um að var ekki á kjörfæð-
islista foreldranna. Þú dekraðir
svo sannarlega við okkur.
Engin var of hátíðlegur á
Grensásveginum. Allir voru eins
og heima hjá sér. Það þykir mér
vænt um. Íbúðin var kannski ekki
sérlega stór, en það fór svo sann-
arlega vel um okkur. Hvort sem
við vorum tvö eða tíu. Þannig eiga
ömmuheimili að vera. Ofgnótt af
hlýleika og góðum mat. Þar gafst
þú mér svo sannarlega gott for-
dæmi fyrir mín framtíðarheimili.
Mér finnst leiðinlegt hvað við
fengum fá góð ár saman. Ég vildi
óska að þau hefðu verið fleiri.
Þitt barnabarn.
Albert Finnbogason.
Unnur
Guðmundsdóttir
✝ Kristín Þor-björg Gísla-
dóttir fæddist í
Reykjavík 6. ágúst
1943. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Mörk 4. jan-
úar 2014.
Foreldrar Krist-
ínar voru Ólína
Valgerður Sig-
valdadóttir versl-
unarkona, f. 12.11.
1909, d. 8.11. 1998, og Gísli
Gíslason matsveinn, f. 12.12.
1904, d. 21.7. 1972. Systkini
Kristínar eru Guðrún Gísladótt-
ir, f. 13.12. 1944, gift Gunnari
Njálssyni, f. 5.5. 1946, og Þráinn
Gíslason, f. 21.10. 1942, ókvænt-
ur. Hálfsystkini Kristínar (sam-
feðra) voru Sveinbjörn Gíslason,
f. 17.12. 1926, d. 22.7. 2013, og
Haraldur Gíslason, f. 15.8. 1929,
þau þrjú börn og fjögur barna-
börn. 4) Auður Ósk, f. 6.7. 1965,
gift Sverri Guðjónssyni, f. 3.8.
1958, og eiga þau fjögur börn og
fjögur barnabörn. 5) Hjördís, f.
2.12. 1974, gift Lýði Geir Guð-
mundssyni, f. 8.11. 1971, og eiga
þau þrjú börn.
Kristín var sín fyrstu ár með
foreldrum sínum á Ásvallagötu
55, eða þar til hún flutti með
Auðuni 17 ára gömul í Háagerði
55. Þau bjuggu á nokkrum stöð-
um þar til þau byggðu raðhús í
Völvufelli árið 1971 og bjuggu
þar með öll börnin til ársins
1981 þegar þau keyptu íbúð í
Seljalandi 5, Fossvogi, og
byggðu sér sumarbústað (Djúp-
eyri) við Laugarvatn. Þau
bjuggu í Fossvoginum til ársins
2003 þegar þau fluttu í nýja íbúð
í Grafarholti. Kristín flutti árið
2008 á Víðines og síðan á hjúkr-
unarheimilið Mörk vegna veik-
inda sinna.
Kristín vann lengst af hjá
Rafmagnsveitu Reykjavíkur.
Útför hennar fer fram frá
Guðríðarkirkju í dag, 16. janúar
2014, kl. 15.
d. 9.11. 1999.
Kristín giftist
18.11. 1961 Auðuni
Ófeigi Helgasyni
verslunarmanni frá
Unaðsdal, f. 20.11.
1936. Foreldrar
Auðuns voru Guð-
rún Ólafsdóttir,
húsfreyja í Un-
aðsdal, f. 3.7. 1897,
d. 24.11. 1987, og
Helgi Guðmunds-
son, bóndi og sjómaður, f. 18.9.
1891, d. 8.10. 1945.
Börn þeirra eru: 1) Gísli, f.
15.7. 1960, ókvæntur og á hann
þrjú börn. 2) Helgi Rúnar, f.
30.7. 1961, kvæntur Sigurbjörgu
Pálsdóttur, f. 15.5. 1964, og eiga
þau fimm börn og átta barna-
börn. 3) Valgerður Ósk, f. 6.7.
1965, gift Guðmundi Gunn-
arssyni, f. 8.10. 1963, og eiga
Elskulega mamma mín
mjúk er alltaf höndin þín
tárin þorna sérhvert sinn
sem þú strýkur vanga minn.
Þegar stór ég orðinn er
allt það skal ég launa þér.
(Sig. Júl. Jóhannesson)
Þessa fallegu vísu kenndi móðir
okkar okkur þegar við vorum
yngri og hefur hún fylgt okkur og
er hún okkur ofarlega í huga. Hún
móðir okkar var yndisleg kona og
okkar fyrirmynd. Hún kenndi
okkur svo margt án þess að hún
gerði sér grein fyrir því. Hún
kenndi okkur til dæmis að trúa á
okkur og við gætum allt sem okk-
ur langaði til, sem er ómetanlegt.
Mamma var okkur óendanlega
hjálpsöm, fylgdist vel með öllu og
var umhugað um velferð okkar.
Hún var dásamleg móðir og
amma.
Hún var hláturmild og fé-
lagslynd og þótti skemmtilegt að
hitta fólk og fá fjölskyldu, vini og
ættingja í heimsókn. Tölum nú
ekki um sumarbústaða- og utan-
landsferðirnar. Þar naut hún sín í
botn. Henni þótti ekki leiðinlegt
að slaka á með góða bók í hendi.
Foreldrar okkar byggðu sum-
arbústað árið 1983 á Laugarvatni
og eyddu þau þar yndislegum
tíma með börnum, barnabörnum
og vinum. Foreldrar okkar voru
mjög samstiga og miklir vinir og
elskuðu að ferðast saman. Það var
alltaf gott að koma til þeirra.
Við söknum hennar mikið.
Maður er svo eigingjarn að vilja
hafa hana áfram hjá sér, þó svo
hún hafi verið veik, þá var alltaf
sama hlýjan og þakklætið sem
hún sýndi okkur. Það eru nokkur
ár síðan hún greindist með hinn
illkvittna sjúkdóm, alzheimer, og
er það hræðilegt að missa ástvin
og horfa á hann hverfa frá sér
hægt og rólega. Henni leið þó vel
síðustu árin sín. Hún var heppin
að komast að á hjúkrunarheim-
ilinu Mörk þar sem hugsað var vel
um hana, starfsfólkið dásamlegt
og hún ánægð.
Við trúum því að hún sé komin
til foreldra sinna og látinna ást-
vina og líði betur og fylgist vel
með okkur þaðan sem hún er laus
við alzheimer. Við erum óendan-
lega þakklátar fyrir þann tíma
sem við höfum átt með henni. Það
var góður tími sem við systur átt-
um með henni síðustu vikuna eða
eftir að hún datt og mjaðmagrind-
arbrotnaði illa. Við fluttum til
hennar og vikum nánast aldrei frá
henni fyrr en yfir lauk. Við grét-
um, töluðum, hlógum, þögðum og
sváfum vitandi að mamma vissi af
okkur og héldum í hlýju höndina
hennar þar til yfir lauk.
Það verður skrítið, elsku
mamma, að koma ekki að heim-
sækja þig, við eigum eftir að sakna
þín mikið.
Við þökkum þér, elsku mamma,
fyrir allt saman og erum afar
stoltar yfir því að vera dætur þín-
ar. Við vitum að þú ert komin á
betri stað, elsku mamma. Við
sjáumst síðar.
Valgerður, Auður og Hjördís.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Kristín Þorbjörg Gísladóttir, er
nú fallin frá. Þegar ég var að
kynnast Hjördísi minni bjó hún
hjá foreldrum sínum ásamt litla
gaurnum sínum honum Viktori.
Hann var alltaf mikið hennar og
var Viktor henni mjög náinn.
Kristín tók mjög vel á móti mér á
þessum árum og mun ég aldrei
gleyma þessum fallega hlátri
hennar né allra góðu stundanna
sem við áttum í Seljalandi ásamt
sunnudagssteikinni og skötunni á
Þorláksmessu. Síðustu árin fóru
veikindi hennar að hrjá hana og
bjó hún fyrst um sinn á Víðinesi og
svo í Mörkinni. Alzheimersjúk-
dómurinn fór hægt og bítandi að
sækja á hana og þær nánu stundir
sem Viktor upplifði með ömmu
sinni fá yngri systkini hans ekki að
upplifa. En við sem eftir erum get-
um sagt þeim yngri sögur af góð-
mennsku hennar og hjartagæsku.
Við Kristín náðum oft mjög vel
saman og í gríni sagði hún að ég
væri alltaf uppáhaldstengdason-
urinn. Hún trúði mér fyrir því
einn daginn að hana langaði að fá
að sitja aftan á mótorhjóli og fara
á rúntinn. Því miður náði hún ekki
að uppfylla þann draum áður en
hún fór. Ég trúi því að hún sé núna
á mótorfáknum að upplifa einn af
sínum draumum. Blessuð sé
minning þín og hjartagæska og
mun ég alltaf hafa stóran stað í
hjarta mínu fyrir þig.
Þinn uppáhaldstengdasonur,
Lýður Geir Guðmundsson.
Við kveðjum þig, amma, með söknuð í
hjarta,
en minning um faðmlag og brosið þitt
bjarta.
Allar liðnar stundir um þig okkur dreymi
og algóður Guð á himnum þig geymi.
(Sigfríður Sigurjónsdóttir)
Elsku besta amma okkar, þú
ert komin á góðan stað. Þú varst
okkur góð amma. Það var alltaf
gott að heimsækja ykkur afa og fá
að gista. Aldrei fór neinn svangur
frá ömmu og afa því amma hætti
ekki að bjóða okkur mat og drykk
fyrr en við sögðum já. Sérstaklega
þótti mér hákarlinn góður og átti
það til að læðast í ísskápinn og
stelast en alltaf komst upp um mig
af lyktinni og þótti þér það alltaf
fyndið og leyfðir mér að stelast
áfram í hann.
Við munum ávallt sakna þín og
ylja okkur við minningarnar um
þig. Ég var svo heppinn að fá að
kynnast þér lengur en yngri
systkini mín.
Þín barnabörn
Viktor Snær, Hrafnhildur
Malen og Sævin Máni.
Kristín Þorbjörg
Gísladóttir
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is
má finna upplýsingar um inn-
sendingarmáta og skilafrest.
Einnig má smella á Morg-
unblaðslógóið efst í hægra horn-
inu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir
birtingu á útfarardegi þarf grein-
in að hafa borist á hádegi tveim-
ur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, jafnvel þótt
grein hafi borist innan skila-
frests.
Lengd | Hámarkslengd minn-
ingargreina er 3.000 slög. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda stutta
kveðju, Hinstu kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem aðstandendur
senda inn. Þar kemur fram hvar
og hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og hvenær út-
förin fer fram. Þar mega einnig
koma fram upplýsingar um for-
eldra, systkini, maka og börn,
svo og æviferil. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín undir grein-
unum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað.
Minningargreinar