Morgunblaðið - 16.01.2014, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. JANÚAR 2014
✝ Unnur Ólafs-dóttir fæddist í
Reykjavík 23. júní
1931. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Eir 6. janúar
2014. Foreldrar
Unnar voru Ólafur
Ingi Árnason, yf-
irfiskimatsmaður,
frá Hurðarbaki í
Villingaholts-
hreppi, f. 1900, d.
1987, og Ólöf Jóna Ólafsdóttir
húsmóðir, frá Mjósundi í Vill-
ingaholtshreppi, f. 1903, d.
1968. Systkini Unnar eru Guð-
rún, f. 1922, d. 2005, Guð-
mundur, f. 1924, Áslaug Mar-
grét, f. 1926, d. 1979, Axel Þórir,
f. 1927, d. 1953, Alexía Margrét,
f. 1933, d. 2007, Árni, f. 1943 og
Jón Ingi, f. 1946.
Unnur giftist 15. maí 1954,
Alfreð Eymundssyni rafvirkja-
meistara, f. 28. apríl 1929. For-
eldar hans voru Eymundur
Austmann Friðlaugsson, f. 1907,
d. 1988 og Margrét Jóhanns-
þeirra a. Alfreð, f. 1988, sam-
býliskona Edda Bergsveins-
dóttir, f. 1988. b. Hákon f. 1994.
Unnur og Alfreð hófu búskap
sinn hjá móður Alfreðs, Herm-
ínu ljósmóður að Barmahlíð 37,
þar sem öll börn þeirra fæddust
í faðmi ömmu sinnar. Á uppeld-
isárum barna þeirra bjuggu þau
í Stóragerði 34. Seinna í Lálandi
15. Síðari ár hennar bjuggu
hjónin í Dalalandi 6.
Foreldrar Unnar voru meðal
stofnenda kirkju Óháða safn-
aðarins. Við lát móður sinnar
tók Unnur við starfi móður sinn-
ar í kvenfélagsstarfi kirkjunnar.
Unnur var virk í félagsstarfi
Sundfélagsins Ægis ásamt eig-
inmanni sínum. Unnur var hús-
móðir þegar börnin voru ung,
ásamt því að starfa með eig-
inmanni sínum við rafverktaka-
fyrirtæki þeirra. Síðar hófu þau
frekari atvinnurekstur og
keyptu þau söluturninn Jumbó-
Ís í Drafnarfelli ásamt Helgu og
Jóni Inga, bróður Unnar. Unnur
starfaði þar í 12 ár ásamt ætt-
ingjum sínum.
Útför Unnar fer fram frá
kirkju Óháða safnaðarins í dag,
16. janúar 2014, kl. 15.
dóttir, f. 1905, d.
1988. Alfreð ólst
upp á Bíldudal hjá
fósturforeldrum
sínum Ólafi Jóni Jó-
hannssyni, f. 1904,
d. 1950 og Hermínu
Gísladóttur, f. 1904,
d. 1977. Börn Unn-
ar og Alfreðs eru 1.
Ólafur, f. 1953, d.
1979. 2, Axel Þórir,
rafvirki, f. 1956,
maki Sigríður Jensdóttur, f.
1958. Börn þeirra a. Ólafur Örn,
f. 1982, börn hans, Axel Örn, f.
2003 og Unnur Borg, f. 2006. b.
Aldís, f. 1986, sambýlismaður
Elvar Örn Rúnarsson, f. 1989,
börn þeirra Emil Aron, f. 2007
og Viktor Óli, f. 2010. 3. Her-
mann rafvirki, f. 1959, maki
Þórunn Jónsdóttir, f. 1956, börn
þeirra a. Andri, f. 1989, sam-
býliskona Anna Gunnarsdóttir,
f. 1989. b. Kristjana, f. 1992. 4.
Þórunn Jóhanna, bókari, f.
1960, sambýlismaður Ellert Val-
ur Einarsson, f. 1958, börn
Móðir mín ólst upp á Grund-
arstíg í Reykjavík og voru systk-
inin 8 og eru 5 látin. Mamma
gekk í Austurbæjarskóla. Fór
hún snemma að vinna við ýmis
verslunarstörf. Leiðir mömmu og
pabba, Alfreðs Eymundssonar,
lágu saman 1951. Þau giftu sig 15.
maí 1954. Ólafur bróðir fæddist
31. ágúst 1953, ég fæddist 21.
október 1956, Hermann 23. júlí
1959 og Þórunn Jóhanna 21. des-
ember 1960. Öll erum við fædd í
húsi föðurömmu okkar, Hermínu,
í Barmahlíð 37 í Reykjavík. Við
ólumst upp í Smáíbúðahverfinu
þar sem mamma var alltaf til
staðar fyrir okkur systkinin. Þeg-
ar við fluttum í Stóragerði eign-
uðust mamma og pabbi gott vina-
fólk í blokkinni, meðal þeirra
voru Vera, Keli, Helga og Gísli. Á
þessum árum fóru foreldrar okk-
ar á þessi stóru böll hjá Angelíu-
félaginu og Arnfirðingafélaginu,
þar sem þau klæddu sig upp í
smóking og fína kjóla. Okkur
systkinum fannst þetta ekki
minna spennandi að sjá foreldr-
ana svona fallega og hamingju-
sama. Mamma eignaðist margar
góðar vinkonur í Stóragerðinu og
var oft setið yfir kaffibolla og
spjallað um daginn og veginn.
Ferðalög fjölskyldunnar voru
mörg og ferðuðumst við mikið inn
í Þjórsárdal.
Á fyrstu árunum áttu þau
Ford Taunus sem við sváfum í,
eins var sofið í tjöldum. Síðar
eignuðust þau Bronco og var þá
farið inn í Þórsmörk og inn á há-
lendið. Í þessum ferðum voru
með okkur Vera, Keli og krakk-
arnir þeirra. Oft var farið á skíði í
Jósepsdal og fór Óli bróðir að æfa
skíði hjá Ármanni. Mamma og
pabbi fóru í sína fyrstu utan-
landsferð 1974 og fóru þau marg-
ar ferðir eftir það og var Spánn
þeirra draumastaður. Við systk-
inin byrjuðum að æfa sund hjá
Sundfélaginu Ægi og stunduðum
við æfingar og keppni í 12 ár.
Mamma og pabbi voru stuðnings-
menn okkar nr. 1 og þau gerðust
félagsmenn í Ægi og tóku þátt í
félagsstarfinu. Foreldrar okkar
og bróðir mömmu Donni og
Helga mágkona hennar hófu
rekstur 1979 á söluturninum
Júmbó-ís. Ólafur bróðir lét lífið í
slysi á Snorrabrautinni haustið
1979 og varð það mikill missir og
sorg hjá okkur öllum. Við fluttum
í Láland 15 árið 1980 þar sem
mamma fann sína náttúruperlu í
garðinum.
Þar dvaldi hún margar góðar
stundir við garðrækt. Þegar við
bjuggum í Lálandi vorum við
systkinin farin að kynnast mök-
um okkar og fyrsta barnabarnið,
Ólafur Örn, kom í heiminn 1982
og síðan Aldís, Alfreð, Andri,
Kristjana og Hákon. Þá var
mamma upp á sitt besta. Hún
ljómaði þegar hún var með
barnabörnum sínum. Fjölskyldu-
böndin eru mjög sterk og við hitt-
umst oft í Lálandi og fastur liður
var veislur um jól og áramót.
Mömmu fannst mjög áríðandi að
haldið væri upp á öll afmæli í fjöl-
skyldunni og var alltaf fyrst
manna að bjóða fram aðstoð. For-
eldrar mínir fluttu í Dalaland 6
árið 1999 og bjó móðir mín þar,
þar til hún veiktist 2011. Hún
náði ekki heilsu aftur.
Elsku mamma mín
þú ert verndarengillinn minn
þú varst ávallt til staðar
á gleði- sem sorgarstundum.
Þú hefur ávallt
hvatt mig og stutt.
Þú hefur alltaf haft trú á mér.
Þú vafðir vængjum þínum um mig,
verndaðir og leiðbeindir.
(Judith Bond.)
Takk, mamma, ég elska þig.
Þinn sonur.
Axel Þórir.
Elsku mamma. Nú er því mið-
ur komið að kveðjustund. Senni-
lega mun langur tími líða áður en
ég geri mér fullkomlega grein
fyrir því að móðir mín og minn
nánasti vinur sé fallinn frá. Að
kveðja svo kæran vin er öllum
erfitt. Sem yngsta barnið og
einkadóttir þín, hefur vinátta og
samvera okkar verið mjög náin í
gegnum tíðina.
Að hafa fengið að njóta þessa
tíma með þér er mér kærkomið,
enda metur maður vináttu og ást-
úð ekki eingöngu eftir á, heldur
meðan á henni stendur.
Ég hef átt yndislegar stundir
með þér með fjölskyldu minni. Þú
hefur alltaf staðið með mér og
stutt við fjölskyldu mína og verið
strákunum okkar mjög kærkom-
in. Þér á ég svo margt að þakka
enda hefur þú, elsku mamma
mín, staðið með mér gegnum líf-
ið.
Saman höfum við tekist á við
þrautir þess og oft staðið uppi
sem sigurvegarar. En í dag þarf
ég að horfa fram á veginn án þín –
kletturinn minn stendur ekki
lengur mér við hlið og það er mér
mjög erfitt að standa hér eftir, án
móður minnar, besta vinar míns.
Hún var búin að fylgja og
kveðja ástkæra foreldra sína,
Ólöfu Jónu og Ólaf Inga, ásamt
bróður sínum Axel Þóri. Síðar
kvaddi hún systur sínar Áslaugu
Margréti, Guðrúnu og Alexíu
Margréti, sem var henni mikill
missir. Í dag standa eftir bræður
hennar þrír, Guðmundur, Árni og
yngsti bróðir hennar Jón Ingi,
sem var henni afar kær.
Saman höfum við fjölskyldan
gengið gegnum svo margt. Að
missa Ólaf, elsta bróður minn af
slysförum varð okkur mikið áfall.
En í faðmi styrkleika fjölskyld-
unnar með sterka móður í farar-
broddi stóðum við öll saman og
tókumst á við erfiðleikana sem
upp hafa komið gegnum árin.
Minningar um samverustundirn-
ar eru svo margar og verða mér
dýrmætari þegar fram líða
stundir.
Lífsvilji þinn, barátta og
þrautseigja til að ná betri heilsu
öll þessi ár voru ótrúleg – það að
gefast aldrei upp við hvert áfallið
á fætur öðru í veikindum þínum.
Við stóðum saman, mamma mín,
en í desember þegar þriðja heila-
blóðfallið reið yfir, sáum við því
miður hvert stefndi.
Að lokum urðum við báðar að
horfast í augu við að allt í lífinu
hefur sinn tíma. Honum ráðum
við hins vegar ekki. Það er svo
sárt að sleppa takinu, en nú ert
þú komin á betri stað í faðm son-
ar þíns sem þú þráðir og saknaðir
svo heitt.
Ég vil þakka starfsmönnum á
Landakoti og Eir fyrir aðstoð,
umönnun og umhyggju fyrir
móður minni síðastliðin tvö ár.
Hvíldu í friði, elsku mamma
mín. Ég mun alltaf sakna þín og
blessa minningu þína. Þín dóttir.
Þórunn.
Elskuleg móðir, tengda-
mamma og amma hefur kvatt
þennan heim. Söknuður okkar er
eftir sitjum er sár en minningarn-
ar eru góðar og hlýjar.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Okkur langar að minnast ynd-
islegrar móður með þakklæti og
hlýhug. Hún hafði um langt skeið
glímt við sjúkdóm þann, sem tók
hana frá okkur og hvarf hún inn í
hans heim, án þess að fá að
kveðja sína nánustu.
Móðir mín var ávallt til staðar
fyrir mig og fjölskylduna, það var
alltaf gott að leita til hennar, hún
stjórnaði heimilinu með festu en
jafnframt hlýju og umburðar-
lyndi. Hún var lífsglöð og ævin-
lega tilbúin að vera með þar sem
gleði var. Hún hafði gaman af að
ferðast, fórum við margar slíkar
ferðir innanlands sem utan.
Henni varð tíðrætt um ferðina
okkar sem við fórum frá Lúxem-
borg, keyrandi, gegnum Frakk-
land til Spánar sem var okkur öll-
um svo minnisstæð.
Hún nýtti allan þann tíma sem
hún gat til að sinna áhugamálum
sínum, sem voru garðrækt og að
vera með fjölskyldunni. Hún var
ráðagóð og vildi öllum vel og við
erum þakklát fyrir allt það sem
hún miðlaði til okkar í gegnum
tíðina.
Dásamleg nærvera hennar er
það sem við söknum sárast.
Ömmubörnin áttu dyggan stuðn-
ing hennar ef á þurfti að halda,
spilastundir og spjall við eldhús-
borðið er meðal þess sem þau
sakna hvað mest.
Við erum að læra að sætta okk-
ur við að hún sé farin frá okkur,
en við vitum að hún hvílir nú á
góðum stað með ástvinum sínum.
Minning þín lifir að eilífu og erum
við ákaflega þakklát fyrir að vera
svo lánsöm að hafa átt svo dásam-
lega mömmu, tengdamömmu og
ömmu.
Hermann, Þórunn, Andri
og Kristjana.
Í dag kveð ég ástkæra systur
mína, Unni Ólafsdóttur, og á
þeirri stundu er margs að minn-
ast.
Alla tíð hafa samskipti mín og
minnar fjölskyldu við Unni, Alla
og börnin þeirra verið mikil og
var þeirra heimili eins og okkar
annað heimili í mörg ár. Mikill
samgangur var á milli og var allt-
af gott og traust samband og dýr-
mætt fyrir mig að eiga minningar
um það. Við Helga leituðum mik-
ið til Unnar þegar við þurftum
pössun eða aðstoð með börnin og
alltaf var sama svarið hjá Unni,
„komið bara með þau“ og hafa
börnin mín alla tíð litið á Unni og
Alla sem eins konar ömmu og afa.
Mér eru ofarlega í huga allar
stundirnar sem ég átti á heimili
þeirra hjóna, þar var ávallt glatt á
hjalla og mikið fjör og minnist ég
sérstaklega áramóta bæði í
Stóragerðinu og Lálandinu þar
sem við vorum ávallt velkomin
ásamt vinum okkar og þar var
sungið og dansað fram undir
morgun.
Fjölskyldur okkar Unnar ráku
saman söluturn í Fellahverfi í
mörg ár þar sem Unnur var við
afgreiðslu og var ávallt gott á
milli hennar og tíðra gesta og
nutu þeir hlýju hennar og góð-
vildar á þeim tíma. Samstarfið
var gott og bar aldrei skugga á
það né önnur samskipti og naut
ég þess að starfa með Unni og
Alla á þessum tíma.
Nú er kallið komið Unnur mín
og ég veit að þú ert á góðum stað
hjá Óla þínum. Elsku Alli, Axel,
Hemmi, Þórunn og fjölskyldur,
við Helga og krakkarnir sendum
innilegar samúðarkveðjur og
biðjum guð að blessa minningu
Unnar.
Jón Ingi Ólafsson.
Elsku amma. Þín verður sárt
saknað. Það er erfitt að hugsa til
þess að fá ekki að faðma þig, tala
við þig eða spila við þig aftur. En
við vitum að þú ert komin á góðan
stað, betri stað, frá þessum veik-
indum í faðm hans Óla þíns sem
þú talaðir svo fallega um. „Óli
minn“ sagðir þú alltaf. Það er
gott að vita af ykkur saman.
Okkur langar að þakka þér
fyrir að hafa verið alltaf til staðar,
alltaf haft tíma og alltaf verið
svona ljúf, indæl og góð amma.
Allar ömmur ættu að vera eins og
þú.
Þegar við komum í heimsókn
sýndirðu okkur alltaf ómældan
áhuga. Þegar þú komst til okkar
varstu með lítinn glaðning í vesk-
inu þínu og gafst okkur systkin-
um.
Þegar við komum til þín í pöss-
un spilaðirðu við okkur og kennd-
ir okkur ýmis spil. Þú varst ekki
ein af þeim sem leyfa manni að
vinna í hvert skipti, heldur spil-
aðir þú til að vinna. Okkur fannst
skemmtilegast að spila rússa og
rommý við þig.
Það var alltaf hlýtt skjól hjá
þér. Þú átt góðan stað í hjörtum
okkar og við eigum einungis góð-
ar og fallegar minningar um þig
elsku amma. Takk fyrir allar
minningarnar. Þú lifir í okkur og
börnunum okkar og við minnum
börnin okkar á þig, hversu ein-
stök amma þú varst. Með söknuð
í hjarta kveðjum við þig, en vitum
einnig að þú ert á góðum stað, þú
verður alltaf með okkur.
Amma við elskum þig. Þín
barnabörn,
Aldís og Ólafur Örn.
Elsku amma mín, að kveðja
þig eftir okkar löngu og hlýju vin-
áttu er mér gífurlega erfitt. Ekki
eingöngu vegna þess að þú hefur
alltaf verið mér mikil fyrirmynd í
lífinu og einn besti vinur minn,
heldur áttir þú stóran þátt í að ala
mig upp og gera mig að þeim
manni sem ég er í dag. Ég og Há-
kon, litli bróðir minn, vorum svo
oft í heimsókn og pössun hjá þér
þegar við vorum yngri og spiluð-
um rommý af kappsemi og áttum
yndislegar samræður um lífið og
tilveruna. Þetta eru minningar
sem verða mér alltaf ákaflega
kærar.
Það að hafa séð eina af kjarna-
konunum í lífi mínu þjást í svona
langan tíma tók mjög á mig og
sambýliskonu mína. Þótt þú hafir
oft á tíðum á Eir verið fjarri okk-
ur vegna heilsu þinnar, þá
komstu oft til baka og kallaðir til
mín þegar þú sást mig. Að spari-
stellið þitt hefði brotnað og ég,
litli prinsinn þinn, hefði huggað
þig.
Þessi atburður átti sér líklega
þegar ég var 4-5 ára gamall og
uppáhaldsstellið þitt brotnaði og
ég kom hlaupandi pjakkur og
huggaði elsku ömmu mína. Sú
minning hefur greinilega verið
þér mjög nærri hjarta, á þessu
erfiða tímabili.
Ég veit að þú ert komin á betri
stað með Óla, syni þínum, og
systkinum þínum, enda áttu ekk-
ert minna skilið. Þú varst og ert
sterkasta kona sem ég hef kynnst
á lífsleiðinni. Þér mun ég aldrei
gleyma, elsku amma mín, hvíldu í
friði.
Þú stóðst við hlið okkar allra
Þú sýndir okkur styrk þegar á þurfti
Þú taldir í okkur kjark þegar nauðsyn
var
Þú varst okkar trú, okkar steinn, okkar
fjall.
Alfreð Ellertsson.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Unnur svilkona mín. Góður
vinur. Vegferð okkar saman hófst
á síðustu öld og lauk nú 60 árum
síðar á dimmum janúardegi. Það
eru ótal minningar og atvik sem
koma upp í hugann þegar við
mæðgur kveðjum þig hinstu
kveðju bæði frá bernsku- og full-
orðinsárum. Kærleikurinn,
styrkur þinn og þrautseigja voru
þeir mannkostir sem þú varst rík-
ust af, í gnægð hjarta þíns í smáu
sem stóru. Unnur var einhver
góðhjartaðasta og hjálpfúsasta
manneskja sem við höfum
kynnst.
Hún hafði yndislega nærveru,
fallegt bros og smitandi hlátur.
Það var einhver auðmjúk þægileg
ró yfir henni. Ég kynntist Unni
fyrst þegar Alfreð kom til okkar
Jóhanns á Langholtsveginn með
hana og kynnti fyrir okkur.
Það tókst strax vinskapur milli
okkar enda ekki erfitt að um-
gangast hana því hún var mann-
eskja elsku og vinsemdar. Okkur
varð báðum barna auðið, Unnur
eignaðist fjögur yndisleg börn og
ég sex. Í þeirri gleði sem fylgdi
því hefði okkur ekki grunað að við
ættum báðar eftir að missa frum-
burði okkar. Sú reynsla er djúp
og sár og fylgir manni allt lífið.
Við þessa reynslu okkar og miss-
inn kom svo vel í ljós hversu dýr-
mætt það er að eiga góðan vin
eins og þig. Við skildum hvora
aðra og gátum deilt saman gleði
og sorg. Eiginmaður Unnar, Al-
freð, börn þeirra og barnabörn
voru hennar hjartans mál, því
hún lifði alla tíð fyrir fjölskylduna
sína. Heimilið var hennar helgi-
dómur og þar var fjölskyldan í
öndvegi. Það var alltaf svo gott og
gaman að heimsækja Unni og Al-
freð, þau hjónin voru svo sam-
rýmd og aðdáunarvert að sjá
hversu samstiga þau voru og
hversu umhugað þeim var um þá
sem stóðu þeim næst. Eftir sitja
margar minningar um dásamlega
konu, svilkonu og vinkonu okkar
sem alltaf gat látið okkur líða vel
með frábærum húmor, hjarta-
hlýju, yndislegu brosi og hlátri.
Þær voru ófáar stundirnar sem
við áttum saman hvort sem það
var heima eða að heiman.Við
ferðuðumst mikið saman í gegn-
um árin til dæmis til Akureyrar,
Benidorm og seinna til Tyrk-
lands.
Alltaf var mikil gleði og glaum-
ur sem einkenndi þær stundir.
Börn Helgu fengu tækifæri til að
kynnast Unni og hennar mann-
kostum í einum af þessum ferð-
um.
Það hefur verið yndislegt að
heyra allar fallegu frásagnirnar
um Unni síðustu daga frá fólki
sem hún gladdi með nærveru
sinni. Veikindi Unnar hafa und-
anfarin þrjú ár verið mikil og
langvinn. Hún kvartað aldrei þó
að baráttan hefði oft verið erfið.
Við mæðgur heimsóttum Unni
oft á meðan á veikindunum stóð
bæði á Borgarspítalann og síðan
á Eir. Við geymum í hjörtum okk-
ar verðmætan tíma með þér og
þökkum þér fyrir þá gjöf og fyrir
þann tíma sem við áttum saman.
Elsku Unnur, það sem huggar
okkur í sorginni er að vita af þér á
betri stað. Minningar um elsku-
lega Unni mun lifa áfram um
ókomna tíð. Guð blessi þig.
Alfreð eiginmaður hennar,
börn, barnabörn og tengdabörn
hafa verið henni mikill stuðning-
ur í erfiðum veikindum. Við
mæðgur og fjölskyldan öll óskum
Alfreð, börnum, barnabörnum og
öðrum aðstandendum Guðs
blessunar. Hvíl í friði, kæra svil-
kona og vinkona. Þínar
Þórhalla Karlsdóttir
og Helga Austmann
Jóhannsdóttir.
Unnur Ólafsdóttir
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
SIGRÚN ARNÓRSDÓTTIR
kennari,
Sólvangsvegi 1,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum í Fossvogi fimmtu-
daginn 9. janúar.
Útför hennar fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju í dag, fimmtudaginn
16. janúar, kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Sólvang eða öldrunar-
deild Landspítalans.
Höskuldur Björnsson, Auður Þóra Árnadóttir,
Arnór Björnsson, Bára Jóhannsdóttir,
Baldvin Björnsson, Helga Rúna Þorleifsdóttir,
Þórdís Ragnhildur Björnsdóttir, Michael Teichmann
og barnabörn.