Morgunblaðið - 21.01.2014, Side 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. JANÚAR 2014
Vertu, Guð faðir, faðir
minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og
inn,
svo allri synd ég hafni.
Þetta vers Hallgríms Péturs-
sonar þekkjum við barnabörn
Ellu ömmu vel. Á kvöldin fór hún
með bænirnar og sagði okkur
skemmtilegar sögur frá gömlum
tímum fyrir svefninn. Við eigum
yndislegar minningar úr sveitinni
hjá ömmu. Alltaf var tekið vel á
móti okkur. Við sjáum hana fyrir
okkur í eldhúsinu með opinn
faðminn og brosið að bjóða okkur
velkomin í sveitina. Í hvert skipti
Elín Jónsdóttir
✝ Elín Jónsdóttirfæddist 19. maí
1933. Hún lést 20.
desember 2013.
Útför Elínar fór
fram 3. janúar
2014.
sem maður heyrði í
henni í síma spurði
hún undantekning-
arlaust hvort við
værum ekki á leið-
inni í heimsókn til
hennar og Ámunda.
Við minnumst
ömmu að spila á org-
elið í stofunni, og við
syngjandi og dans-
andi með. Oft fórum
við inní herbergið
hennar og sóttum okkur föt og
settum upp skartgripina hennar
og héldum tískusýningu í stof-
unni. Það var alltaf fjör hjá ömmu.
Á daginn var unnið í garðinum,
við frændsystkinin að slá og raka,
reyta arfa eða hengja upp þvott.
Já, það var sko nóg að gera í sveit-
inni. Hún var svo iðin í eldhúsinu
að það vissu allir sem kíktu við að
það var alltaf eitthvað gott í gogg-
inn hjá henni. Hún var ekki fyrr
búin að ganga frá einni máltíðinni
þegar hún byrjaði að spyrja aftur
hvort við værum ekki orðin svöng.
Ótrúleg hún amma. Sífellt að
passa að enginn væri svangur.
Eldhúsið var dásamlegur staður
og átti maður oft skemmtileg
samtöl við hana þar. Fengum við
oft að heyra söguna þegar við
bjuggum fyrir vestan í Bolungar-
vík. Þá hringdum við í hana og lét-
um hana vita hversu mikill snjór
væri úti og allir væru á skíðum.
Allir nema við – þar sem við áttum
ekki skíði. Það leið þó ekki á löngu
þar til við fengum sendingu frá
þér og Guðmundi heitnum, en það
voru skíði sem við lærðum öll að
renna okkur á.
Eins rifjaðir þú upp með okkur
útilegurnar sem voru oft farnar.
Þú hjá tjöldunum að vaka yfir
okkur. Eitt kvöldið var svo kyrrt
og hljótt úti að þú heyrðir flug-
urnar tala. Þú sagðir svo
skemmtilega frá að manni leið
eins og í ævintýri.
Við eigum eftir að sakna svo
margs. Sírópsbrauðsins, með
nægu smjöri, sem var ómissandi í
réttunum. Kjötsúpan þegar heim
var komið eftir réttir. Amma á
rauða náttsloppnum að koma
morgunmatnum á borðið. Nýlag-
að hárið og nýju fínu fötin sem þú
varst nýbúin að kaupa. Brosið og
hlýjan. Ekki síst eiga langömmu-
börnin eftir að sakna þín. Elín
Eir, fjórði ættliðurinn í beinan
kvenlegg, nafna þín. Hún var
fyrsta barnabarnabarnið og þú
svo hrifin. Þú fórst um allt með
myndaalbúmið í töskunni að sýna
hana vinum í sveitinni, en svo
bættust myndir af fleiri barna-
barnabörnum sem nú eru orðin 13
talsins. Árni Gunnar skilur heldur
ekkert og spyr bara um lang-
ömmu sína þegar hann kemur í
Breiðás. Við munum sakna þess
að koma við hjá þér og þú ekki
þar. Eins að fá símtöl frá þér á af-
mælisdögum sem þú gleymdir
aldrei.
Elsku amma. Þú varst svo stór
þáttur í lífinu okkar og við erum
svo þakklát fyrir að hafa átt þig.
Það eru forréttindi að hafa átt
dásamlegan samastað í sveitinni
hjá þér og Ámunda.
Hvíl í friði, elsku Ella amma.
Þín
Elín, Guðbjörn Gunnar
og Guðmundur.
Fallinn er frá
okkar kæri móður-
bróðir Ólafur Odd-
geir Magnússon.
Óli bróðir hennar
mömmu, eins og við kölluðum
hann alltaf, var okkur afar kær
og koma margar skemmtilegar
minningar um hann upp í hug-
ann þegar við lítum yfir farinn
veg. Þegar við vorum litlar var
oft farið í heimsóknir í Blesu-
grófina til Óla og hans ynd-
islegu eiginkonu Sigurjónu Þor-
steinsdóttur. Þar var dekrað
við okkur smáfólkið og ekki
spillti fyrir að Magnús, einka-
Ólafur Oddgeir
Magnússon
✝ Ólafur OddgeirMagnússon
fæddist 13. ágúst
1926. Hann lést 30.
desember 2013. Út-
för Ólafs fór fram
10. janúar 2014.
sonur þeirra hjóna,
átti mikið af
strákadóti sem
okkur systrum
fannst spennandi
og gaman að skoða.
Síðar fluttum við
fjölskyldurnar í
Kópavoginn, þar
sem Sýrus móður-
bróðir okkar bjó
ásamt sinni fjöl-
skyldu, bjuggum
við öll í sitt í hvorri götunni á
Kársnesinu. Þar var auðvitað
gott að búa og samgangurinn
mikill á þessum árum. Í þá
daga komu systkin mömmu
okkar saman vikulega til að
spila vist og okkur systkina-
börnunum, sem öll erum á svip-
uðum aldri, fannst gaman að
hittast og leika saman. Hann
Óli var ljúfur og góður frændi
sem hafði góða nærveru, vildi
allt fyrir alla gera og að syngja
var hans líf og yndi. Óli var líka
mjög hagmæltur og mikið skáld
sem átti ekki í vandræðum með
að búa til vísur og falleg lög.
Eftir hann liggja ógrynnin öll
af ljóðum og lögum. Þau systk-
inin sungu saman í Samkór
Kópavogs í áraraðir og voru
meðal stofnenda kórsins. Er við
systkinabörnin höfðum aldur til
bættumst við í þann góða hóp.
Einnig söng Óli með Snæfell-
ingakórnum í nokkur ár. Hann
var alla tíð mikill Sandari og
stoltur af sínum heimahögum
sem hann elskaði að heimsækja
er tækifæri gafst. Þar hljóp
hann um eins og hann gerði
forðum með bros á vör og
þekkti þar hverja þúfu.Við
frænkurnar höfðum oft gaman
af að fylgjast með honum rifja
upp æskuspor þeirra systkina
frá Fáskrúð og oftar en ekki
fylgdu góðar stríðnissögur með.
Einnig eigum við systur marg-
ar góðar minningar úr Kjósinni
þar sem foreldrar okkar, ásamt
bræðrum mömmu, voru frum-
byggjar í Eilífsdalnum. Þar var
mikið brallað og áttum við ynd-
islegar stundir saman. Óli og
Sigga hafa bæði dvalið í Sunnu-
hlíð undanfarna mánuði, en nú
er Sigga þar ein eftir, heilsulítil
í hárri elli. Við vitum að það
hefur verið gott fyrir Magnús
að þau fengu inni á svo góðum
stað, þar sem vel er hugsað um
aldraða. Starfsfólkið þar á
þakkir skildar. Mikill og góður
samgangur var alla tíð á milli
Óla, Siggu og foreldra okkar og
erum við systur afar þakklátar
fyrir alla þá elsku sem þau
heiðurshjón hafa alla tíð sýnt
okkur.
Um þig minning á ég bjarta,
sem yljar eins og geisli er skín.
Þú áttir gott og gjöfult hjarta,
Og gleði veitti návist þín.
(Höf. ók.)
Elsku Sigga og Magnús, okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi góður Guð vaka yfir ykk-
ur. Kærleikskveðjur frá
Gumma, Tóta, Sigga og börn-
unum okkar með þakklæti fyrir
allt í gegnum tíðina.
Ykkar
Hjördís, Bára og
Erla Alexandersdætur.
✝ Svanborg Pál-fríður Jóns-
dóttir fæddist á
Brjánsstöðum á
Skeiðum 9. októ-
ber 1913. Hún lést
á Elliheimilinu
Grund í Reykjavík
8. janúar 2014.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Jón
Sigurðsson, bóndi
á Brjánsstöðum, f.
1865, d. 1934, og Helga Þórð-
ardóttir, f. 1876, d. 1949. Þau
eignuðust átján börn en fjögur
þeirra létust í barnæsku. Þau
sem upp komust voru: 1) Þórð-
ur, f. 1896, d. 1986, verkstjóri í
Reykjavík, kvæntur Kristínu
Þorbergsdóttur. 2) Guð-
mundur, f. 1898, d. 1967, bóndi
urmundur, f. 1910, d. 1995, í
Reykjavík, starfsmaður við
jarðboranir, kvæntur Eddu
Kristjánsdóttur framhalds-
skólakennara. 9) Guðlaug, f.
1912, d. 1998. 10) Svanborg
Pálfríður. 11) Guðni, f. 1915, d.
2000, starfsmaður við jarðbor-
anir, síðar bóndi á Brjáns-
stöðum. 12) Jón, f. 1916, bóndi
á Brjánsstöðum, í sambúð með
Sveindísi Sveinsdóttur. 13) Jó-
hanna, f. 1919, d. 1938. 14)
Rannveig, f. 1922, gift Axel
Guðmundssyni bifreiðarstjóra í
Reykjavík, d. 2007.
Ung að árum flutti Svanborg
til Reykjavíkur og stundaði al-
geng störf þar eins og fisk-
vinnu, í efnagerð, og síðast í
Sælgætisgerðinni Nói/Síríus.
Eftir flutning til Reykjavíkur
hélt hún heimili með systur
sinni, Guðlaugu, síðast í Álfta-
mýri 10 í Reykjavík.
Útför Svanborgar fer fram
frá Grensáskirkju í Reykjavík í
dag, 21. janúar 2014, og hefst
athöfnin kl. 15.
á Brjánsstöðum. 3)
Samúel, f. 1905, d.
1992, bóndi í Þing-
dal, kvæntur Stef-
aníu Eiríksdóttur.
4) Guðmundur
Helgi, f. 1906, d.
1974, mjólkurbíl-
stjóri, síðar starfs-
maður við jarðbor-
anir og bóndi á
Brjánsstöðum. 5)
Sigurlaugur, f.
1907, d. 1989, bjó í Hveragerði
og síðast í Reykjavík, tvíkvænt-
ur. Fyrri kona hans var Jónína
Eiríksdóttir, síðari kona Að-
alheiður Halldórsdóttir. 6)
Kjartan, f. 1908, d. 1984, lengst
af bóndi í Bitru í Flóa, kvæntur
Sesselju Gísladóttur. 7) Anna
Eyrún, f. 1909, d. 1970. 8) Sig-
Látin er, á 101. aldursári,
mágkona mín Svanborg P.
Jónsdóttir. Svana fæddist og
ólst upp á Brjánsstöðum á
Skeiðum í stórum systkinahóp.
Þegar foreldrar hennar hófu
þar búskap árið 1899 voru víða
miklir örðugleikar og lítil efni
til heimilismyndunar, eins og
segir í minningargrein um
Helgu, móður Svönu. Þessa
grein ritaði Guðbjörg Kolbeins-
dóttir á Votumýri og leyfi ég
mér að vitna frekar í hana.
Guðbjörg segir „að vissulega
hafi ungu hjónin á Brjánsstöð-
um ekki verið auðug af verald-
legum munum, en þeim mun
ríkari af ást og kærleika til alls
lífs. – Á þeim grundvelli var
heimilið stofnað.“ Ekkert
systkinanna stundaði skólanám,
nema lögskipaðan barnaskóla,
þó fullyrðir Guðbjörg, „að
Brjánsstaðaheimilið tileinkaði
sér þá menningu, sem nútíminn
hefur á boðstólum, engu síður
en það fólk, sem nú stundar
langskólanám. Öll andleg verð-
mæti voru varðveitt sem helgur
dómur, og öllum á heimilinu
var það sameiginlegt. Allt var
sameiginlegt innan þessarar
stóru fjölskyldu.“ Ég vil taka
undir þessi orð, þessi viðhorf
og sýn á tilveruna voru grund-
völlurinn sem Brjánsstaða-
systkinin byggðu farsælan lífs-
feril sinn á. Þeirri arfleifð var
Svana ávallt trú. Eftir að Svana
fluttist til Reykjavíkur bjó hún
sér þar heimili ásamt Laugu
systur sinni. Þær eru svo sam-
tvinnaðar í vitund okkar að það
er erfitt að hugsa sér aðra án
hinnar. Það fylgdi því alltaf eft-
irvænting að heimsækja Laugu
og Svönu, enda veittu þær
börnunum óskipta athygli og
gáfu sér tíma til að spjalla og
spila svartapétur og ólsen. Síð-
an voru allir leystir út með
súkkulaði í kílóatali. Það sem
einkenndi Svönu öðru fremur
var hógværð hennar og lítillæti,
en bjartsýni og velvild í garð
annarra. Hún var kát að eðl-
isfari og kunni að samgleðjast
fólki af heilum og óeigingjörn-
um hug. Svana hélt sér gjarnan
til hlés, hafði ákveðnar skoð-
anir á mönnum og málefnum,
en fór vel með það. Svana fór
aldrei út fyrir landsteinana, en
ferðaðist mikið innanlands og
hafði yndi af. Eftir að Lauga
lést bjó Svana ein í Álftamýr-
inni og naut þá, eins og ávallt,
umhyggju Veigu systur sinnar
og Axels manns hennar. Síð-
ustu æviárin bjó Svana á elli-
heimilinu Grund við gott atlæti,
sem verður seint fullþakkað.
Minnisstætt er 100 ára afmæli
Svönu í haust er leið. Þar var
vel og rausnarlega að öllu stað-
ið, dýrlegur fagnaður og Grund
og starfsfólki til mikils sóma.
Ég vil að leiðarlokum, fyrir
mína hönd og barna okkar Sig-
urmundar, þakka mágkonu
minni fyrir áratuga samferð
sem aldrei bar skugga á. Rann-
veigu systur hennar, sem nú er
ein eftirlifandi af þessum stóra
systkinahópi, vottum við sam-
úð. Guð blessi minningu Svan-
borgar P. Jónsdóttur.
Edda Kristjánsdóttir
og fjölskylda.
Svanborg Pálfríður
Jónsdóttir
✝ Guðrún Krist-jánsdóttir
(Lilla frá Stað)
fæddist í
Vestmannaeyjum
25. ágúst 1929.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skógarbæ 3. jan-
úar 2014.
Foreldrar Guð-
rúnar voru Krist-
ján Egilsson, f.
27.10. 1884 í Miðey, Rang-
árvöllum, d. 16.12. 1950, og
Sigurbjörg Sigurðardóttir, f.
5.5. 1895 í Kirkjulandshjáleigu,
Landeyjum, d. 16.3. 1969.
Systkini Guðrúnar voru Bernó-
tus, f. 17.9. 1925, Símon, f. 2.9.
1926, d. 6.10. 1997, Egill, f.
14.9. 1927, og Emma, f. 22.4.
1936.
Eiginmaður Guðrúnar var
Pétur Ágústsson múrari, f. 6.2.
1929, d. 8.6. 1999. Börn þeirra
eru: 1) Sigurbjörg, f. 10.9.
1949. Börn Sigurbjargar frá
fyrra hjónabandi eru Pétur
Hannesson, f. 11.11. 1970, og
Eygló Hannesdóttir, f. 18.9.
1973. Maður Sigurbjargar er
Jón Markússon, f. 8.9. 1946.
Þeirra barn Markús, f. 13.6.
1977. Sonur Jóns er Ásgeir Sal-
berg, f. 10.3. 1969. 2) Ágúst, f.
12.5. 1953, kona hans Kolbrún
Kristjana Halldórsdóttir, f.
31.7. 1955. Börn: Orri Huginn,
f. 25.5. 1980, og
Alma, f. 26.4. 1995.
3) Kristján, f. 26.8.
1954. Kona Þórdís
Oddsdóttir, f. 8.12.
1952. Börn: Hlyn-
ur, f. 19.7. 1981,
og Júlía, f. 28.7.
1982. 4) Elí, f. 3.2.
1964. Dóttir hans
er Álfrún, f. 29.6.
1996. 5) Lára, f.
17.4. 1967. Maður
hennar Bergþór Halldórsson, f.
24.6. 1968. Börn: Bryndís, f.
6.12. 1994, og Ægir, f. 19.2.
2004. Barnabarnabörn Guð-
rúnar og Péturs eru ellefu.
Guðrún ólst upp í Vest-
mannaeyjum á heimili foreldra
sinna, Stað við Helgafellsbraut,
ásamt systkinum sínum. Hún
lærði ung sauma og vann við
þá iðn lengst af meðfram heim-
ilisstörfum og barnauppeldi.
Guðrún og Pétur byggðu sér
heimili við Helgafellsbraut 27,
þar sem þau bjuggu þar til
leiðin lá til Reykjavíkur árið
1966, þegar elsta barnið var
komið á framhaldsskólaaldur. Í
Reykjavík bjó hún til dauða-
dags, fyrst í Stóragerði 14, síð-
an Ljósalandi 11 og að lokum í
Fannafold 129, þar til hún
fluttist á hjúkrunarheimilið
Skógarbæ í Mjódd.
Útför Guðrúnar fór fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Tíminn líður hratt, við verð-
um gömul og samferðamenn-
irnir kveðja einn af öðrum. Mér
er í fersku minni þegar Pétur
mágur minn kom fyrst austur á
land með Vestmannaeyja-
stúlkuna sína, hana Lillu. Það
fór ekki fram hjá neinum að
þarna hafði hann verið einstak-
lega heppinn. Það lék allt í
höndunum á þessari hlátur-
mildu duglegu stelpu, alveg
sama hvort það var matargerð,
saumaskapur, eða hvað sem
var, Lilla gat allt.
Þau Pétur og Lilla byrjuðu
búskap sinn í Vestmannaeyjum,
þangað buðu þau okkur einu
sinni á þjóðhátíð og þar áttum
við ógleymanlega sólardaga,
enda þau hjón höfðingjar heim
að sækja. Eftir að þau fluttu til
Reykjavíkur höfðu fjölskyldur
okkar mikið og gott samband.
Þau voru einstaklega samhent
og dugleg, byggðu sér hús í
Vestmannaeyjum og síðar í
Reykjavík og bættu svo við
sumarhúsi í Grímsnesinu. Allt
var þetta unnið í hjáverkum.
Fyrstu hjúskaparárin vann
Lilla við saumaskap heima, en
eftir að börnin urðu stærri
vann hún utan heimilis við iðn
sína, t.d. í Þjóðleikhúsinu. Ég
fann að hún hafði gaman af
þeirri tilbreytingu. Þau Lilla og
Pétur bjuggu sig vel undir efri
árin og ætluðu að ferðast og
njóta þeirra. En margt fer
öðruvísi en ætlað er, Pétur dó
langt um aldur fram, varð rétt
sjötugur, og Lilla varð aldrei
söm eftir það. En hún var svo
lánsöm að eiga góða fjölskyldu
sem gerði allt sem hægt var til
að létta henni lífið.
Ég þakka svilkonu minni all-
ar ánægjustundirnar sem við
áttum saman og ekki má
gleyma að þakka öll skemmti-
legu þorrablótin sem þau hjón
héldu fyrir stórfjölskylduna á
heimili sínu ár eftir ár.
Ástvinum öllum sendi ég
samúðarkveðjur.
Anna Jónsdóttir.
Á kveðjustund læðast minn-
ingarnar fram úr hugskotinu og
raða sér upp. Sumar eru máðar
og ógreinilegar, en aðrar svo
skýrar að það er sem gerst hafi
í gær. Ég sé hana fyrir mér við
saumavélina heima í Ljósa-
landi, eða hjá Listadún/Snæ-
land og á saumastofu Þjóðleik-
hússins. Ég sé hana fyrir mér
með fallega svuntu baka dýr-
indis tertur, dúka borð og taka
fram sparistellið. Ég sé hana
fyrir mér í sumarbústaðnum í
Grímsnesinu með sólbrúna
vanga og bros á vör. Ég sé
hana fyrir mér með lubbalegan
hvolp í fanginu, sem gegnir
nafninu Tinna. En ég sé hana
líka fyrir mér sorgmædda í
veikindum eiginmanns og við
fráfall hans. Já, ég sé hana fyr-
ir mér og þegar litið er yfir
þetta safn minninganna kemur
í ljós að minningarnar eru eins
og kristallarnir í nýfallinni
mjöll. Hver annarri dýrmætari
og saman mynda þær sindrandi
heild.
Á kveðjustund áttum við
okkur á því að augnablikin sem
við eigum með okkar nánustu
eru hinn raunverulegi auður til-
veru okkar. Minningarnar
verða að burðarvirki lífsins.
Það segir hjartað okkur, hjart-
að sem geymir dýpstu rök til-
verunnar. En um leið og hjart-
að fyllist söknuði við fráfall
ástvinar sýnir það okkur líka
hversu dýrmætt hvert augna-
blik tilverunnar er. Þannig er
mér innanbrjósts þegar ég
kveð ástkæra tengdamóður,
sem var okkur hjónunum ávallt
stoð og stytta og börnunum
mínum skjól og styrkur þegar á
þurfti að halda.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson)
Elsku Lilla. Við yljum okkur
við minningarnar og biðjum
þess að englarnir vefji þig ljós-
inu eilífa. Vertu kært kvödd og
hafðu þökk fyrir allt.
Kolbrún Halldórsdóttir.
Guðrún
Kristjánsdóttir