Morgunblaðið - 21.01.2014, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. JANÚAR 2014
✝ RagnheiðurJónsdóttir
fæddist í Sól-
heimum, Blöndu-
hlíð í Skagafirði 9.
apríl 1929. Hún
lést á dvalarheim-
ilinu Grund 12.
janúar 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Valgerður
Eiríksdóttir frá
Djúpadal í Skaga-
firði, f. 1900, d. 1973, og Jón
Björnsson frá Miklabæ í Skaga-
firði, f. 1893, d. 1971. Ragn-
heiður var einkabarn foreldra
sinna.
Eiginmaður Ragnheiðar var
Gunnar Björnsson frá Stóru-
Ökrum í Skagafirði, f. 14.
ágúst 1927, d. 28. október
1988. Börn þeirra eru fjögur:
1) Valgerður Jóna, f. 10.6.
1948, maki Ingi Kr. Stefánsson,
f. 24.4. 1949. Börn þeirra eru:
a) Gunnar Trausti, f. 24.2.
1982, maki Elsa M. Árnadóttir,
f. 18.12. 1987. Sonur þeirra er
f. 27.10. 1985, maki Unnsteinn
V. Unnsteinsson, f. 29.4. 1981;
b) Árni Gunnar, f. 16.12. 1990;
c) Sólveig Vaka, f. 12.10. 1994.
4) Ingibjörg Ásta, f. 26.3. 1963,
maki Sigvaldi Thordarson, f.
3.5. 1964. Dóttir þeirra er
Kamma, f. 10.6. 1987, maki
Sturla Óskarsson, f. 9.3. 1987.
Dóttir þeirra er Eyrún, f.
27.11. 2012.
Ragnheiður ólst upp í Sól-
heimum ásamt foreldrum sín-
um. Þar var einnig til heimilis
Jensína föðursystir hennar
ásamt einkasyni sínum, Ragn-
ari Fjalari Lárussyni, sem
Ragnheiður leit jafnan á sem
bróður.
Ragnheiður og Gunnar hófu
búskap í Sólheimum ásamt Jóni
og Valgerði en fluttu til
Reykjavíkur á sjöunda ára-
tugnum. Þau bjuggu lengst af í
Fellsmúla 13 en fluttu seinna í
Drápuhlíð. Eftir lát Gunnars
bjó Ragnheiður í Vest-
urbænum, á Flyðrugranda.
Fljótlega eftir að þau fluttu
suður hóf Ragnheiður störf í
Búnaðarbanka Íslands og vann
þar alla tíð.
Útför Ragnheiðar fer fram
frá Neskirkju í dag, 21. janúar
2014, og hefst athöfnin klukk-
an 15.
Rúrik Árni, f. 19.9.
2012. Synir Gunn-
ars og Helgu K.
Helgadóttur, f.
18.5. 1982, eru
Tristan Ingi, f.
13.5. 2002, og Al-
exander Helgi, f.
11.8. 2003; b) Jón
Kristinn, f. 14.3.
1982, maki Fida
Abu Libdeh, f.
1.12. 1979. Dætur
þeirra eru Watan Amal, f.
28.10. 2006, Ragnheiður Ta-
hrir, f. 10.4. 2009, og Val-
gerður Asalah, f. 31.8. 2013; c)
Hanna Ragnheiður, f. 6.3. 1987.
2) Ragnar, f. 19.7. 1951. Börn
hans eru: a) Laura Sloth-
Ejlersen, f. 4.10. 1981, móðir
hennar er Jytte Sloth-Ejlersen;
b) Magnus Thor, f. 19.4. 1986,
móðir hans er Annie Lindquist,
sambýliskona Ragnars til fjöl-
margra ára. 3) Sigríður Hrafn-
hildur, f. 18.8. 1960, maki Ey-
þór Árnason, f. 2.8. 1954. Börn
þeirra eru: a) Ragnheiður Vala,
„Á björtum sumardegi voru
tveir hestar á beit í Sólheima-
túninu. Skyndilega hætti annar
þeirra, rauður hestur sem hét
Sporður, að bíta. Hann leit upp,
rauk af stað, synti yfir Vötnin
og hvarf. Það fréttist af honum
vestur í Svartárdal, en síðan
ekki söguna meir fyrr en í upp-
sveitum sunnan jökla og var þá
kominn heim. Hann kom aldrei
norður aftur.“
Amma Radda lýkur úr kaffi-
bollanum og við komum til
baka úr hugarferðalaginu og ég
spyr: „Stökk hann bara af
stað?“ Hún kinkar kolli, ýtir til
mín sérrístaupinu og svo förum
við að tala um böll í Varmahlíð.
Svona sátum við oft við
Ragnheiður tengdamóðir mín
og flugum fram og til baka.
Hún skildi stundum ekki að ég
þekkti ekki fólk sem var dáið
fyrir mína tíð. Það fannst henni
aukaatriði. Annars nennti hún
varla að ræða við mig ættfræði.
Ég var svo lengi að tengja sam-
an og mundi ekki neitt. Það var
helst að ég ruglaði hana í rím-
inu ef ég gat klínt á hana
skyldleika við einhvern sem var
henni ekki að skapi. Stundum
töluðum við um fjörið í Gunna
tengdapabba. Ég held hún hafi
oft saknað hans. Saknað asans
og söngsins og hraðferða norð-
ur. Því GB var ekki fyrir bíl-
túra austur fyrir fjall. Það var
brunað norður og byrjað að
syngja á Holtavörðuheiði. En
þótt amma Radda væri þessi
rótgróni Skagfirðingur varð
hún stundum leið á þessum
endalausa söng. Sagðist vera
Strandamanneskja með stolti.
Og ef hún hitti Vestfirðing var
hún Önfirðingur og kannaðist
ekkert við Skagafjörð. Það kom
enginn að tómum kofunum hjá
Röddu frá Sólheimum. Sprottin
upp úr undirdjúpum Blöndu-
hlíðar gegnum hina fjallhressu
Djúpadalsætt og hinum megin
Miklabæjarætt þar sem annar
hver maður var prestur. Þessi
blanda var eins og dagur og
nótt en bjó til einstaka konu.
Því amma Radda var eiginlega
drottning eða hefðarmey og í
öðrum og blóðheitari löndum
hefði maður umsvifalaust rifið
sig úr jakkanum og lagt yfir
pollinn þegar hún stigi út úr
vagninum. Hún hefði gengið
hnarreist inn í veisluna og svo
hefðu menn háð einvígi út af
henni og hún látið sér fátt um
finnast.
Hún kallaði sig stundum
ömmu dúfu og barnabörnin
gerðu það líka. Þau elskuðu
hana og dáðu og sigla nú um
lífið með vegabréf í hjartanu
stimpluð og lökkuð af ömmu
dúfu. Enda var hún dásamleg
amma og sá iðulega um smá-
fólkið. Síðan var hún sótt ef það
lenti á mér að sjóða baunir á
sprengidaginn. Þá tók hún
völdin og gaf engan afslátt.
Hún gaf heldur engan afslátt
þegar hún tók tengdasyni sína
með í búðir til að smakka og
velja þorramat. Og það var
ekki þrautalaust að hlusta á
þegar kallað var í verslunar-
stjórann og hann fékk lesturinn
um hvernig almennilegur
þorramatur ætti að smakkast.
En ef búðarmaðurinn var ætt-
aður úr Önundarfirði varð
lundabagginn til muna gómsæt-
ari.
Amma vann lengi í Búnaðar-
bankanum, þeim gamla græna.
Eftir hrun sagði ég oft við hana
að þetta hefði ekki farið svona
ef hún hefði stýrt víxlaumferð-
inni. Það síðasta sem ég sagði
við hana var að ég væri að und-
irbúa árshátíð hennar gamla
banka. Hún brosti. Kannski fór
hún að hugsa um nýjan kjól,
kannski um gamla sénsa á balli
í Varmahlíð. Tveimur dögum
síðar var hún sofnuð. Ég held
hún hafi sofnað norður, heim,
inn í sveitina björtu, Sólheima-
fjallið blátt yfir og hestur á beit
niðri á túni.
Eyþór Árnason.
Amma Radda var góð vin-
kona mín. Hún tók ávallt vel á
móti barnabörnunum og trúði
aldrei að við værum södd. Við
borðuðum því mikið, helst
stanslaust, í heimsóknum hjá
henni. Amma bauð oft upp á
flatbrauð með hangikjöti og
kleinur, með því drukkum við
kók og seinna kaffi. Við eydd-
um mörgum góðum stundum
saman og spiluðum tromp,
lönguvitleysu og fleiri spil.
Þessar stundir eru mér
minnisstæðar, einna helst
vegna þess hvað það var alltaf
þægilegt að tala við ömmu.
Okkur fannst gaman að spjalla
um sæta og skemmtilega
stráka en henni fannst ætt-
fræði skipta miklu máli í maka-
vali.
Hún gladdist mjög þegar ég
sagði henni að einn frændi
minn væri byrjaður með stelpu
úr Skagafirði. Amma þuldi þá
upp fyrir mér hverra manna
stelpan væri, sagði mér frægð-
arsögur af ættingjum hennar
og minntist skemmtilegra
sveitaballa með þeim.
Þegar ég sagði ömmu að ég
ætlaði sem skiptinemi til Hong
Kong bjóst ég við ræðu um
hvað það væri leiðinlegt þegar
börn eða barnabörn flyttu til
útlanda en þess í stað svaraði
hún „heimskt er heimaalið
barn“ og tjáði mér að fram-
undan væri ævintýri.
Meðan ég bjó í Asíu skrif-
uðumst við á og það var alltaf
jafngaman að fá bréf frá ömmu
þar sem hún sagði stolt frá því
sem fjölskyldumeðlimir voru að
gera af sér. Við töluðum líka
saman í síma en þá töluðum við
eiginlega bara um veðrið.
Fjölskyldan, Skagafjörður
og Búnaðarbankinn voru allt
umræðuefni sem slógu í gegn
hjá ömmu. Hún talaði oft um
Búnó og minntist þess greini-
lega með gleði að hafa unnið
þar.
Í dag er ég sérstaklega
ánægð með að hafa kynnt
ömmu fyrir mörgum vinum
mínum. Við heimsóttum hana
einu sinni nokkur saman 17.
júní. Meðan við borðuðum ís á
svölunum spurði einn vinur
minn hvort hún myndi eftir 17.
júní 1944. Hún gerði það að
sjálfsögðu og lýsti deginum í
smáatriðum. Það kom mér
mest á óvart að amma skyldi
vera nógu gömul til að muna
eftir þessu; mér hefði aldrei
dottið það í hug. Hún var nefni-
lega svo mikil skvísa.
Kamma Thordarson.
Mig langar að minnast með
örfáum orðum Ragnheiðar
Jónsdóttur sem lést 12. janúar
síðastliðinn. Ég hef þekkt hana
í 45 ár en ég fluttist með fjöl-
skyldu minni í Fellsmúla 13 og
bjó á 4. hæð til vinstri og þá
kynnist ég bestu vinkonu
minni, Imbu, sem bjó fyrir neð-
an mig. Mín fjölskylda var
frekar lítil og pabbi alltaf úti í
sjó en hjá Imbu var líf og fjör,
alltaf fullt af fólki, bæði fjöl-
skyldan og fólk sem settist að
hjá Ragnheiði og Gunnari, en
allir voru velkomnir. Við Imba
gátum alltaf valið hvar við átt-
um að borða, ef það var kjöt í
karríi hjá Imbu, en Ragnheiður
var snillingur í því, þá borð-
uðum við þar, eða kjötsúpa hjá
mömmu, þá borðuðum við þar.
Mömmukossar og klattar sem
Ragnheiður bakaði voru svo
góðir. Nú eru mömmur okkar
og pabbar okkar Imbu öll dáin
og maður rifjar upp tímann í
Fellanum, eins og við köllum
hann, en þá hélt maður að allt
yrði svona alltaf en nú erum við
bara orðnar gamlar vinkonur
og þau farin. Það er margs að
sakna en yndislegt að eiga
svona góðar minningar. Ragn-
heiður lagði sig oft eftir langan
vinnudag í Búnaðarbankanum
en þá komum við Imba heim úr
MH og áttum það til að leggj-
ast upp í rúm hjá henni og
segja henni frá öllu sem gerst
hafði um daginn og stundum
settum við Stuðmenn á og
hoppuðum í rúminu hennar, á
þetta hlustaði hún allt. Maður
getur talið upp svo margt; þeg-
ar við Imba vorum á djamminu
komu Ragnheiður og Gunnar
um hánótt að sækja okkur. Líf-
ið var svo öruggt hjá þeim,
manni leið þannig, söngurinn í
Gunna, Ragnheiður að drekka
kaffi úr glasi, Ragnheiður alltaf
svo fín og vel til höfð, ég ætlaði
að verða svona fín um hárið
þegar ég yrði stór.
Þakka þér, Ragnheiður, fyrir
allt sem þú varst mér, gaman
að vita að þið Gunni eruð sam-
an núna. Mínar bestu samúðar-
kveðjur til allrar fjölskyldunn-
ar, minning Ragnheiðar lifir.
Kveðja,
Olga Helena
Kristinsdóttir.
Ragnheiður var náin frænka
mín. Faðir hennar, Jón bóndi í
Sólheimum, og móðir mín voru
systkini en faðir minn skyldur
Valgerði móður hennar. Mér
finnst ég hafa þekkt hana alla
ævi og mér og systkinum mín-
um þótti öllum jafn vænt um
hana. Björn, elsti bróðir minn,
passaði hana þegar hún var lít-
il. Hún var einbirni og við syst-
urnar sögðum oft við hana: „Þú
skalt bara vera systir okkar, þá
eignast þú fimm systur.“ Vegna
þess að hún var nafna einnar
okkar og báðar voru kallaðar
Röddur kölluðum við hana
Röddu Sól og systur okkar
Röddu Bjarma.
Ragnheiður var yndisleg
sveitastúlka, glöð og frjáls.
Fljótust allra við sveitarstörf,
alltaf á viljugasta hestinum og
sat hest fallega. Hún var fljót
að snara sér í heimilisjeppann
og keyra okkur þangað sem við
þurftum og var ekki með neina
smámunasemi eins og svisslyk-
il, það voru bara notaðir aurar
sem lágu í framglugganum. Á
unglingsárum þótti henni ekk-
ert skemmtilegra en sveitaböll-
in og fór í ævintýraferðir með
Sillu systur minni. Þegar tvær
systur mínar bjuggu á Sauð-
árkróki var hún tíður gestur
hjá þeim og svo auðvitað þær í
sveitinni hjá henni.
Sveitasælan hélst ekki enda-
laust og Ragnheiður flutti með
eiginmanni sínum og börnum
til Reykjavíkur. Með þeim
fluttu einnig foreldrar hennar
sem þá voru farnir að eldast.
Þegar við heimsóttum Ragn-
heiði og fjölskyldu í Fellsmúl-
ann, meðan Jón og Valgerður
voru enn á lífi, var það eins og
að fá Sólheima í stofuna, ég
tala nú ekki um ef þar voru
aðrir Skagfirðingar í heimsókn
sem oft bar við.
Ragnheiður frænka mín var
mjög skörp kona og eins og
hún var hin dæmigerða sveita-
stúlka varð hún brátt glæsileg
borgarkona. Hún starfaði ára-
tugum saman í Búnaðarbanka
Íslands og varð áreiðanlega
jafn vinsæl þar og í sveitinni
sinni.
Ragnheiður missti mann
sinn, Gunnar Björnsson, fyrir
meira en aldarfjórðungi. Hann
var mikill öðlingur og allir vinir
og ættingjar hennar elskuðu
hann líka. Eftir að Gunnar dó
flutti Ragnheiður í litla íbúð í
Vesturbænum. Hún naut lífsins
með vinum sínum og þrem
dætrum sem búa hér í bænum
og Ragnari syni sínum sem bú-
settur er í Kaupmannahöfn.
Hún átti mörg efnileg barna-
börn og langömmubörn sem
hún fylgdist með af gleði og
áhuga.
Síðustu árin hafa verið
Ragnheiði erfið en þá átti hún
mjög góðu að mæta á Grund og
fjölskyldan, vinir og fólkið á
Grund fylgdist allt með henni.
Ég leyfi mér fyrir hönd
systkina og fjölmargra afkom-
enda þeirra að þakka frænku
minni fyrir okkur, fyrir allar
gleðistundirnar í Sólheimum,
fyrir skemmtilegar samveru-
stundir hér um slóðir og fyrir
framúrskarandi ættrækni.
Steinunn Bjarman.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
(V. Briem.)
Já, ég er ótrúlega þakklát
fyrir að hafa alist upp í blokk í
Fellsmúlanum á sínum tíma.
Þar kynntist ég æskuvinkonu
minni Ingibjörgu Ástu, hjónun-
um Röddu og Gunna og stór-
fjölskyldunni frá Sólheimum í
Skagafirði.
Ragnheiður var alltaf ótrú-
lega góð við okkur vinkonurn-
ar. Alltaf var nóg af brauði,
hangikjöti og osti á samloku-
grillið fyrir okkur eftir skóla
og alltaf var hún boðin og búin
til að búa um okkur í stofunni
og leyfa okkur að gista saman.
Skagafjörðurinn var alltaf í
hávegum hafður á heimilinu og
man ég eitt sinn er Gunni og
Radda buðu mér með eitt sum-
ar til að hitta Imbu vinkonu
mína sem dvaldi þá sumar-
langt fyrir norðan. Þetta var
nú frekar langt ferðalag í þá
daga fyrir litla stúlku en
Radda og Gunni sáu til þess að
tíminn flaug og fyrr en varði
vorum við í Skagafirðinum fal-
lega.
Á þessum árum í Háaleitinu,
þegar við gengum í barnaskóla,
þurftum við að sækja sund,
heimilisfræði og aðrar tóm-
stundagreinar langa leið og var
ætlast til að við tækjum strætó
og fengum til þess strætómiða
frá skólanum. Radda treysti
mér alltaf best fyrir þessum
ferðum okkar þó að minnst
væri enda sagði hún alltaf við
mig: „Þú ert svo há til hnésins
og átt eftir að ná stelpunum
fljótt í vexti“, sem reyndist al-
veg rétt hjá henni. Radda talaði
alltaf við mig eins og fullorðna
manneskju og treysti mér full-
komlega. Og slíku trausti
bregst maður ekki. Hún umb-
unaði okkur líka alltaf vel með
smáaur eða fallegum gjöfum
sem við kunnum vel að meta.
Þegar við eltumst fannst henni
alltaf jafngaman að spjalla við
okkur og fylgjast með. Ekkert
var svo sjálfsagðara en að
Gunni skutlaði okkur á djamm-
ið eftir gott kvöld heima fyrir
og færi síðan upp úr rúmi og
sækti okkur aftur síðar um
nóttina. Þvílík umhyggja og
góðsemi sem við nutum og
gleymum ekki.
Ragnheiður var afar smekk-
leg kona, alltaf fallega klædd
og vel til höfð á allan hátt svo
eftir var tekið. Ég var þess
vegna stolt og ánægð er hún
bar það oft á tíðum undir mig
þegar hún valdi fatnað og gjafir
fyrir dóttur sína og barnabarn.
Til Englands hringdi hún oft í
mig til að spyrja frétta og full-
vissa sig um að allt væri í lagi
með litlu fjölskylduna sína í
Leeds. Hún treysti því sem ég
sagði og var vinkona mín frá
fyrstu tíð.
Elsku Ragnheiður, að leið-
arlokum vil ég þakka þér fyrir:
Imbu vinkonu mína, allt traust-
ið, allt hrósið, hvatninguna og
góða vináttu gegnum árin.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Hulda Hrönn.
Kveðja frá vinkonu.
Mig setti hljóða þegar ég sá
að Radda frá Sólheimum væri
farin í sína hinstu ferð. Rifj-
uðust upp okkar fyrstu kynni.
Það var árið 1946, í Gagnfræða-
skólanum á Akureyri. Margs
var að minnast. Á Hamarstígn-
um átti Silla Bjarman heima og
þar bjó Radda frænka hennar.
Við vorum í sama bekk, þótt
ólíkar værum við tókst fljótt
vinskapur með okkur þremur
sem entist ævina alla. Ekki leið
á löngu þar til ég bauð þeim að
koma yfir helgi heim að Möðru-
völlum og urðu þau helgarfrí
ótalmörg sem við áttum saman
heima. Heimili Sillu var mitt
annað heimili þessa vetur. Þar
var alltaf margt um manninn
og Guðbjörg Bjarman óþreyt-
andi að hafa skólasystkini
barna sinna við stóra borð-
stofuborðið í mat og kaffi. Það
var ómetanlegt að vera alltaf
velkomin og geta talist meðal
vina þar sem þessar góðu vin-
konur mínar voru. Á sumrin
lögðum við Silla land undir fót
og fórum í heimsókn til Röddu í
Skagafjörðinn. Þar var telið á
móti okkur með kostum og
kynjum. Eftir að leiðir skildi
hittumst við aftur í Reykjavík.
Þráðurinn hafði aldrei slitnað á
milli okkar. Þær báðar komu í
saumaklúbbinn sem ég var í og
þá byrjuðum við að hittast aft-
ur reglulega og mikið var oft
glatt á hjalla hjá okkur. Silla er
farin og nú Radda Sól. Það
fækkar svo ört vinunum frá
þessum árum. Það getur víst
talist bara eðlilegt.
Þegar sú, sem þetta skrifar,
lítur til baka þá er langt síðan
skólagöngunni á Akureyri lauk.
Þegar þessi hópur lauk prófi
var farið með okkur í ferð til
Reykjavíkur. Tilefnið var
Heklugos árið 1947. Af þessu
sést hvað langt er um liðið. Ég
segi bara við sjálfa mig, það
hlýtur að styttast þar til við
hittumst á ný.
Góða ferð, kæra vinkona, og
þakka þér samfylgdina á liðn-
um árum.
Sigrún frá Möðruvöllum.
Ragnheiður
Jónsdóttir
Elsku afi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Halldór Hlöðver
Þórðarson
✝ Halldór Hlöð-ver Þórðarson
fæddist 19. mars
1935 í Hvammi,
Arnarneshreppi.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 21. desem-
ber 2013.
Útför Halldórs
fór fram frá Kefla-
víkurkirkju 3. jan-
úar 2014.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú
hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú
héðan,
fylgjum þér vinur. Far
vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í
friðarskaut.
(Vald. Briem.)
Þín
Hanna Björg
Sveinbjörnsdóttir.